ตอนที่ 1 รอยสักรูปพระจันทร์

‘เรามีรอยสักแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? หรือว่าจะมีตอนที่เราฟื้นขึ้นมา แปลกจัง’

หลังจากที่นั่งคิดทบทวนความทรงจำอยู่สักพัก ซูเมิ่งก็ยกนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นมาดู แล้วลองเอามือถูบริเวณที่เป็นรอยสัก ก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้น เราเคยอ่านนิยายหลายๆ เรื่องเขาบอกว่าต้องตั้งจิตไปตรงรอยสัก เราลองทำแบบนั้นแล้วกัน

ซูเมิ่งตั้งจิตเข้าไปตรงรอยสัก แสงบางอย่างก็เกิดขึ้นรอบตัว ตัวซูเมิ่งหายไปจากบริเวณที่เธอนั่งอยู่ และไปอยู่ในอีกสถานที่หนึ่ง ที่มีอากาศบริสุทธิ์ ทุ่งหญ้ากว้างไกล เธอมองออกไปรอบๆ ก็เห็นว่ามีบ้านอยู่หนึ่งหลัง ตั้งอยู่ริมแม่น้ำที่มีปลาแหวกว่ายอย่างอุดมสมบูรณ์ สถานที่แห่งนี้ คือที่ไหน หรือว่าเป็นโลกอีกโลกหนึ่งที่ต่างจากโลกภายนอก ซูเมิ่งเดินดูไปทั่วบริเวณ และได้พบว่าด้านข้างบ้านหลังน้อยหลังนี้ ได้มีต้นผลไม้ที่ลำต้นไม่ใหญ่มากนัก บนต้นไม้นั้นออกผลอยู่หลายลูก พอเธอลองมองดีๆ ก็เห็นว่าเป็นลูกท้อ

ต้นท้อ ต้นนี้มีลูกอยู่บนต้นมีสีแตกต่างกัน ลูกท้อที่ออกมามีกลิ่นหอมเย้ายวน แค่เธอได้กลิ่นก็ทำให้เธอรู้สึกมีแรงขึ้นมา ร่างกายที่เหนื่อยล้าได้ฟื้นฟูกลับขึ้นมาเกือบทั้งหมด แค่ได้กลิ่นก็รู้สึกสบายตัวอย่างบอกไม่ถูก

‘แต่ผลท้อแต่ละลูกทำไมมีสีไม่เหมือนกันเลย มีทั้งสีแดง สีฟ้า สีเขียวอ่อน สีขาวและสีน้ำตาล แปลกมากๆ สีแต่ละสีนี่มันคืออะไร’

เธอสังเกตเห็นลูกท้อแต่ละลูกมีละอองสีขาวออกมา หรือจะเป็นผลไม้เวท แต่โลกของเธอเป็นโลกธรรมดา ถ้าเป็นผลเวทจริงถ้าเธอกินจะมีอันตรายอะไรหรือเปล่า เธอใช้เวลาสำรวจลูกท้อเป็นเวลานาน เธอก็เพิ่งนึกได้ว่าต้องรีบไปทำงาน เธอจึงคิดจะเข้ามาสำรวจในมิตินี้อีกครั้งเมื่อเธอว่าง เธอตั้งจิตไปที่รอยสักตรงนิ้วของเธอ เธอก็กลับมาอยู่ที่เดิม เธอไม่รู้ว่าช่วงเวลาในมิตินี้ กับที่เธออยู่ปัจจุบัน เวลาจะแตกต่างกันมากเท่าไหร่

เธอลองมองนาฬิกาที่อยู่ตรงหัวเตียง เวลาผ่านไปไม่นานเท่าไหร่ เวลาข้างนอกสิบนาที แต่ในมิติผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เธอคิดว่าสิ่งนี้น่าจะมีประโยชน์ และอาจจะช่วยครอบครัวของเธอได้ในยามฉุกเฉิน

“กว่าจะลงมาได้”

“โถ่ แม่อะ ก็หนูง่วงนี่”

เวลาอยู่กับครอบครัวซูเมิ่งจะชอบแทนตัวเองว่าหนูเสมอเพราะมันดูน่ารักดูตัวเล็กตัวน้อยเลยล่ะ ทั้งๆ ที่ตัวเธอก็ไม่ได้เล็กเท่าไหร่นัก

“แม่วันนี้วันที่เท่าไหร่ แล้วปีอะไร?”

“แค่ฝันร้ายแค่นี้ พี่จำปี จำวันไม่ได้เลยวันนี้วันจันทร์ที่สิบเก้า ปีสองพันห้า” ซีซวนตอบพี่สาวของเขาออกไป วันนี้พี่ของเขาแปลกไปหรือเปล่า

เธอย้อนกลับมาก่อนเกิดวันสิ้นโลกแค่หนึ่งเดือนเอง แต่ก็ยังทัน เธอยังมีเวลาเตรียมตัว และเตรียมซื้อของอีกหลายอย่าง

“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก” เซียวกังถามลูกของเขาด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นอะไรคะพ่อ แค่คิดอะไรนิดหน่อย”

“รีบกินข้าวจะได้รีบไปทำงาน และไปโรงเรียนกันได้แล้ว”

หลังจากที่ทุกคนทานข้าวกันเสร็จแล้ว ก็ได้แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของแต่ละคน เธอออกมาจากบ้านเธอก็ใช้ความคิดอย่างหนัก เธอพยายามนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตหลังจากนี้ เมื่อก่อนเธอไม่มีอะไรที่เป็นตัวช่วยเธอได้ ตอนนี้เธอมีตัวช่วยเป็นมิติ เธอมีความมั่นใจว่าจะช่วยครอบครัวของเธอให้ผ่านวิกฤตินี้ไปได้อย่างแน่นอน

ซูเมิ่งขับรถยนต์คันเล็ก ไปตามเส้นทางที่เธอขับไปทำงานอยู่เป็นประจำ การขับรถไปทำงานในวันธรรมดาแบบนี้มันช่างน่าเบื่อ ทั้งรถที่ติด และควันต่างๆ บนท้องถนนทำให้การขับรถไปทำงานในแต่ล่ะวันมันช่างดูยาวนานมากเหลือเกิน เธอทำงานบริษัทเกี่ยวกับการพัฒนาธรรมชาติ และวัฒนธรรมอันมีค่าของประวัติศาสตร์จีน ซึ่งเรื่องพวกนี้ก็พอช่วยเธอได้อยู่บ้างในวันสิ้นโลก แต่กับของบางอย่างแทบจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย เธอคิดว่าการทำงานตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว

การที่เธอทำงาน ซึ่งรู้อยู่แล้วว่าในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น มันช่างเป็นการเสียเวลาจริงๆ นั่นแหละ เธอคิดว่าจะยื่นใบลาออก เธอมีเวลาเตรียมตัวแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น ที่จะทำให้ครอบครัวของเธออยู่รอดและปลอดภัย เธอไม่รู้ว่าควรจะบอกครอบครัวเธออย่างไรดี ครอบครัวของเธอถึงจะเชื่อว่าโลกเรากำลังเจอกับวิกฤติครั้งใหญ่ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูว่าเธอจะปรึกษาใครได้บ้าง ซึ่งก็ไม่มี ‘ตอนแรกทำไมเธอไม่เปิดโทรศัพท์ดูเดือน และวันที่เองนะที่บ้านจะได้ไม่ต้องสงสัย ซูเมิ่งเคาะหัวตัวเองเบาๆ’

“ซูเมิ่ง เธอเป็นอะไรหรือเปล่า เห็นมานั่งเคาะหัวตัวเองอยู่สักพักแล้วเนี่ย” ซีฮันนั่งมองเพื่อนของเธอที่วันนี้แปลกไปกว่าทุกวัน

ซูเมิ่งหันไปคุยกับเพื่อนสนิทที่ตามมาทำงานด้วยกันกับเธอ เพื่อนของเธอคนนี้มีชื่อว่าซีฮัน ซีฮันเพื่อนสาวคนนี้ เธอเป็นคนที่นิสัยดีมากคนหนึ่งเลย สามารถเข้าอกเข้าใจคนอื่นได้เป็นอย่างดี

“ไม่เป็นอะไร เราแค่คิดอะไรเพลินนิดหน่อย”

“จริงหรือเปล่า ช่วงนี้เธอแปลกๆ เออนี่ ซูเมิ่งเธอได้ดูข่าวล่าสุดหรือเปล่า ที่บอกให้ประชาชนเตรียมกักตุนของใช้ อาหาร และเครื่องนุ่งห่ม แต่ข่าวนี้น่าเชื่อถือได้ หลายๆ พื้นที่ เริ่มมีเหตุการณ์แปลกๆ เกิดขึ้น มีคนได้เอามาโพสต์ลงในโลกออนไลน์มากมาย แต่ก็มีหลายคนไม่เชื่อ บางคนมองว่าเป็นเรื่องตลกก็มี

“เธอเชื่อข่าวที่ทางรัฐบาลแจ้งหรือเปล่า” ซูเมิ่งถามเพื่อนสาว

“ฉันก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ฉันก็เตรียมของไว้บ้างแล้ว อย่างน้อยถ้าไม่เกิดเหตุอะไร ฉันก็แค่เอาของพวกนั้นมาขายต่อ”

“ดีแล้ว เธอเชื่อไว้บ้างก็ดี”

ซีฮันมองซูเมิ่งด้วยความสับสน เพราะซูเมิ่งไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ แปลกมากที่คราวนี้เธอบอกให้ซีฮันเตรียมของไว้

ซูเมิ่งมองหน้าซีฮัน เธอรู้ว่าซีฮันคิดอะไรอยู่ แต่เธออยากให้เพื่อนของเธอรอดเหมือนกัน หลังจากคุยกับเพื่อนเธอจบเรียบร้อย ซูเมิ่งตัดสินใจเขียนใบลาออก และนำไปยื่นให้หัวหน้า หัวหน้าก็อยากจะรั้งเธอเอาไว้ แต่ตัวเธอนั้นได้ตัดสินใจไปแล้ว หัวหน้าก็มีแต่ยอมเซ็นใบลาออกให้เธอเท่านั้น และได้อวยพรให้เธอนั้นโชคดีอีกด้วย

เธอเก็บของกลับบ้าน ซูเมิ่งได้บอกลาเพื่อนที่สนิทบางคนเท่านั้น เธอขนของเดินไปขึ้นรถที่จอดไว้ตรงลานจอดรถหน้าบริษัท หลังจากเก็บของในรถเรียบร้อยแล้ว ซูเมิ่งก็นั่งคิดว่าจะใช้ที่ไหน เป็นที่หลบภัยของครอบครัวเธอดี

เธอนึกออกแล้ว เธอจำได้ว่า บ้านของพ่อเธอมีอยู่อีกหนึ่งหลังที่อยู่บนเขาทางเหนือ เป็นพื้นที่สูงคิดว่าน่าจะให้ที่นี่ เป็นที่หลบภัยของครอบครัวเธอ’ บ้านหลังนี้พ่อเธอเคยไปรื้อบ้านเก่าออกและสร้างเป็นบ้านอิฐอย่างดี เพราะตอนนั้นพ่อได้เงินจากคุณปู่ที่แบ่งให้ เงินที่ได้เพียงพอที่จะสร้างบ้านได้อย่างพอดี บ้านหลังนี้พ่อก็จ้างคนแถวนั้นคอยไปปัดกวาดเช็ดถูอยู่เสมอ คิดว่าน่าจะไม่สกปรกเท่าไหร่

ครอบครัวของซูเมิ่งมีด้วยกันทั้งหมดห้าคนพ่อแม่ลูก พ่อเธอมีแซ่เซียวชื่อเซียวกัง แม่ชื่อเซียวซูซ่าน มีพี่ชายอีกหนึ่งคนซึ่งตอนนี้เป็นครูอยู่ในมหาลัยแห่งหนึ่งชื่อเซียวตงหยาง และน้องชายชื่อเซียวซีซวน เธออยากจะบอกครอบครัวเธอถึงเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นในเวลาอันใกล้นี้ แต่ต้องคิดหาวิธีที่ดีก่อน