ตอนที่ 8 ตำราอักขระ

หลังจากที่ทุกคนทำสิ่งต่างๆ เสร็จแล้ว พ่อของเธอบอกว่าจะมีช่างเข้ามาติดตั้งแผงโซลาร์เซลล์ แม่ก็เลยคิดว่าจะเตรียมอาหารให้ช่างที่จะมาติดตั้งแผงโซลาร์เซลล์ในวันนี้

กริ้งๆ กริ้งๆ เสียงคนกดออดที่หน้าบ้าน

“ใครมา ช่างมาติดตั้งหรือเปล่าไปดูหน่อยซีซวน”

“ช่างมาแล้วแม่จะให้เขาติดตั้งตรงไหน”

“สวัสดีครับ พวกผมเป็นทีมงานติดตั้งแผงโซลาร์เซลล์ครับ ที่คุณเซียวกังได้ติดต่อไว้”

“พ่อๆ มาดูช่างหน่อยว่าจะให้เขาติดตั้งตรงไหน”

“เดียวให้ติดตั้งตรงหลังคาทั้งหมดเลยนะครับ ว่าแต่ทางคุณรับงานแค่ที่ติดตั้งแผงโซลาร์เซลล์อย่างเดียวเหรอ หรือมีรับงานอย่างอื่นด้วย”

“ทางบริษัทของเรามีรับทำ เรือนกระจกและทำกำแพงบ้านด้วยครับ”

“ผมอยากทำกำแพงบ้านที่มีอยู่ให้แข็งแรงทนทานกว่านี้ พอจะมีแบบให้ดูไหมครับ”

“มีครับเป็นแบบอิฐ และที่ทนทานสุดๆ ก็มีแบบอะลูมิเนียมและแบบเหล็กครับ แต่บ้านส่วนมากก็จะทำเป็นแบบอิฐนะครับ ไม่ทราบว่าคุณเซียวกังสนใจแบบไหนครับ”

“ผมอยากได้เป็นแบบเหล็ก พอจะติดตั้งได้เมื่อไหร่”

“เดียวผมโทรถามทางบริษัทก่อนนะครับ” หลังจากช่างคุยกับพ่อของเธอเสร็จแล้ว ก็แยกย้ายกันไปติดตั้งแผงโซลาร์เซลล์ ส่วนหัวหน้าช่างก็กำลังโทรถามเรื่องการติดตั้งรั้วที่พ่อเธอต้องการ

“ซูเมิ่งมาช่วยแม่ทำกับข้าวหน่อย เราไม่ต้องไปดูเขาหรอก “

“ได้ค่า” ซูเมิ่งไปช่วยแม่เธอทำอาหารในครัว ซึ่งมีแกงและผัดผักมีเนื้อ มีแกงไก่ กับข้าววันนี้มีหลายอย่างเชียว ตอนที่เธอช่วยแม่เธอทำอาหาร เธอได้นำน้ำจากในมิติ แอบเอามาเติมในอาหารแต่ละอย่างที่ทำด้วย ทุกคนจะได้หายเหนื่อย หลังจากที่เธอช่วยแม่ทำอาหารเสร็จแล้ว เธอก็ไม่ได้ออกไปดูช่างติดตั้งแผงโซลาร์เซลล์ต่อ มีแค่พ่อพี่ชาย และซีซวนที่คอยดูช่างเท่านั้น

เธออยู่ว่างๆ ว่าจะเข้าไปดูผักและผลไม้สักหน่อย เธอเข้ามามิติ ก็ได้เดินมาดูผัก และผลไม้ที่เธอได้ปลูกไว้ ยังคงน่ากินเหมือนเดิม ผลไม้ที่สุกก็ไม่ได้แก่จนเกินไป ยังคงสภาพเหมือนเดิม ถ้าไม่มีคนเก็บแบบนี้ก็ดีสิ เผื่อเธอเก็บไม่ทัน ผักและผลไม้จะได้ไม่เสียหาย เธอลืมเอาตะกร้ามาเก็บพวกผักและผลไม้อีกแล้ว ลองไปดูในบ้านดีกว่าเผื่อมีตะกร้า

เธอเดินเข้ามาในบ้านก่อนถึงห้องเก็บของ เธอเจอกับ ตำราที่ท่านเทพจิ้งจอกได้ทิ้งไว้ให้เธอ เธอนึกว่าตัวเองเอาเก็บไปแล้ว เดี๋ยวค่อยเอาไปเก็บแล้วกันไปหาตะกร้าก่อน เธอเดินไปในห้องเก็บของพร้อมตำราเล่มนั้น มีตะกร้าอยู่ด้วย แต่ทำไมมันอยู่สูงแบบนี้ เธอจะขึ้นไปเอาได้ยังไง เธอลองมองไปรอบๆ พบกับเก้าอี้หนึ่งตัววางอยู่ คงใช้ได้นะ เธอยกเก้าอี้ที่ตัวไม่ใหญ่เท่าไหร่ เอาไปวางตรงที่เธอจะยืน เพื่อจะขึ้นไปเอาตะกร้า เธอขึ้นไปบนเก้าอี้ไม้ตัวนั้น แต่ตะกร้าก็ยังอยู่สูงอยู่ดี

ใครเก็บตะกร้าสูงแบบนี้เนี่ย จะไม่ให้เธอใช้เลยใช่ไหม ซูเมิ่งเอื้อมสุดมือเพื่อหยิบตะกร้า เกือบได้แล้ว อีกนิดน่า เธอคว้าตะกร้าได้ แต่อยู่ดีๆ ขาเก้าอี้ที่เคยมั่นคงก็หักลง ทำให้เธอตกลงมาที่พื้นมือของเธอก็ไปเกี่ยวกับขาเก้าอี้ทำให้มีเลือดออก เลือดของเธอหยดลงบนตำราที่เธอทำหล่นไว้อยู่พอดี

หลังจากหนังสือเล่มนั้นได้ถูกเลือดของซูเมิ่งที่หยดลงมานั้น ก็เกิดเป็นแสงสว่างออกมา แต่แค่เพียงแป๊บเดียวเท่านั้น ทำให้ซูเมิ่งที่ไม่ทันได้สนใจ เพราะมัวตกใจกับตัวเองที่ตกเก้าอี้อยู่

เจ็บจริงๆ เลย ตัวเธอก็ไม่ใหญ่ ทำไมเจ้าเก้าอี้นี้ถึงหักลงมาได้ ค่อยดูนะเธอจะไปซื้อเก้าอี้ที่ทนกว่านี้เอามาไว้ในมิติแทนเจ้าเน่านี้เลยค่อยดู เธอพูดกับตัวเองด้วยความโมโห เธอหันไปเห็นตำราที่เธอถือมา ‘ตำราเปื้อนเลือดหมดเลย’ เธอเอามือไปเช็ดเลือดที่เปื้อนตรงตำราเล่มนั้นออก เธอลุกขึ้นเก็บเก้าอี้และถือตำรา พร้อมกับตะกร้าต้นเหตุของเรื่องออกมา

เธอเอาตะกร้าไปเก็บผัก และผลไม้เผื่อนำออกไปรับแขก ให้ช่างที่มาทำงานวันนี้กิน คงจะไม่เป็นไรหรอกนะ เธอออกมาด้านนอก เธอลืมเก็บตำราเล่มนี้ เผลอถือติดมือออกมาจนได้ เธอเอาตำราเล่มนั้นวางไว้บนเตียงและถือตะกร้าออกไปด้านนอก

“ถืออะไรมา” แม่ถามเธอ

“เป็นผลไม้กับผักในมิติค่ะ ลองเอามาให้ช่างกินดู เอาให้ช่างกินได้ใช่ไหมคะ”

“ถ้าให้ไม่เยอะก็ได้อยู่ แบ่งๆ กันกินคงไม่เป็นไรหรอก”

“แล้วนี่ช่างติดตั้งแผงโซลาร์เซลล์เสร็จหรือยังคะ”

“ใกล้เสร็จแล้ว เหลือเก็บงานอีก นิดหน่อย”

“นี่ก็เที่ยงกว่าแล้ว เอาอาหารไปให้ช่างด้วยนะ แล้วเรียกพ่อกับทุกคนเข้ามากินข้าวด้วย” หลังจากที่เธอรับปากแม่แล้วก็เตรียมอาหารที่ได้ทำวันนี้ นำออกไปให้ช่างได้กิน พร้อมทั้งยกตะกร้าผลไม้ เอาไปให้ช่างได้ลองกินด้วย

“ถืออะไรมานะเรา" พี่ชายถามเธอ

"เอาอาหารกลางวันมาให้ทุกคนค่ะ"

“ขอบคุณมากนะครับ เกรงใจมากเลย”

“นี่เป็นผลไม้ค่ะ” ซูเมิ่งพูดพร้อมยื่นตะกร้าผลไม้ให้ช่างได้ลองกิน

“กินได้เต็มที่เลยนะครับ บ้านผมซื้อมาเยอะ ถ้ากินไม่หมดนำกลับไปกินที่บ้านได้เลย”

“ขอบคุณมากเลยครับ แค่นี้พวกผมก็เกรงใจมากแล้ว ส่วนเรื่องรั้วที่คุณเซียวกังอยากจะทำ ที่โรงงานมีของพอดีครับ เดี๋ยว พรุ่งนี้พวกผมจะเข้ามาทำให้”

“ดีเลยครับ ผมอยากให้รั้วบ้านเสร็จเร็วๆ ถ้าเพิ่มคนทำได้ไหม เพราะเดี๋ยวครอบครัวผมจะต้องกลับบ้านกันแล้ว”

“ถ้าแบบนั้นเพิ่มอีกสองคนดีไหมครับ รวมทีมงานวันนี้ก็เป็นห้าคน น่าจะพอสำหรับทำรั้วให้เสร็จภายในสองวันนี้”

“ถ้าแบบนั้นก็ดีเลยแต่ของานเร็ว แต่รั่วบ้านต้องทนทานทุกสภาพอากาศนะครับ” เซียวกังคุยกับช่างอีกสักพักก็ออกมานั่งกินข้าวกับคนในครอบครัว และแจ้งเรื่องที่ พรุ่งนี้ช่างจะเข้ามาทำรั้วบ้าน ให้ทุกคนได้รับรู้

“คุณเซียวกังครับ พวกผมติดตั้งแผงโซลาร์เซลล์เสร็จแล้วนะครับ เดี๋ยว พวกผมจะขอกลับก่อนเลยแล้วกัน ขอบคุณสำหรับอาหารและผลไม้ด้วยนะครับ อร่อยมาก โดยเฉพาะผลไม้ผมไม่เคยกินผลไม้ที่ไหน อร่อยแบบนี้มาก่อนเลย”

พ่อเธอยิ้มแต่ก็บอกไปแค่ว่าซื้อมาจากที่อื่น แม่ของเธอนำผลไม้ใส่ถุงอย่างละนิด ละหน่อยนำไปให้ช่างคนละหนึ่งถุง แม่บอกช่างว่า ซื้อมาเยอะกลัวจะกินไม่หมด จะเน่าเสียก่อน แบ่งๆ กันเอาไปกิน

หลังจากที่ช่างได้รับผลไม้กันคนละหนึ่งถุงแล้ว ก็ขับรถพากันกลับบ้าน

“เจ้าของบ้านที่นี่ดีมากเลยนะหัวหน้า เลี้ยงข้าวแล้วยังแบ่งผลไม้ให้พวกเรากินอีกด้วย แถมผลไม้นี้ยังอร่อยมาก กินแล้วรู้สึกสดชื่น”

“นั่นสิ ตอนแรกที่ผมกิน ความเหนื่อยล้าที่ทำงานมาก็รู้สึกว่าหายไปทั้งหมด”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะลองถามคุณเซียวกังสักหน่อยว่าซื้อมาจากที่ไหน เผื่อวันหลังอยากกินจะได้ไปซื้อบ้าง”

หลังจากช่างคุยกันเสร็จแล้ว ต่างคนต่างคิดว่า อยากกินผลไม้พวกนี้อยู่ตลอด ถึงจะได้เป็นของตอบแทนมาแล้ว แต่ถ้าอยากกิน ก็จะได้รู้แหล่งที่ซื้อไว้ก็ยังดี

ซูเมิ่งเดินเข้ามาในห้องเธอ เธอมองเห็นตำราที่มีรอยเลือดของเธอ วางอยู่บนเตียง เธอหยิบตำราเล่มนั้นมาเปิดดู ตัวหนังสือที่ไม่คิดว่าจะมีในตำราเล่มนั้นตอนนี้กลับมีขึ้นมา เธอลองเอามือไปรูปตัวหนังสือ ตัวหนังสือที่ตอนแรกอยู่บนหน้ากระดาษ ก็ค่อยๆ ลอยขึ้นๆ แล้วพุ่งเข้ามาใส่หัวของเธออย่างเร็ว ตัวหนังสือเรียงตัวกันเข้ามาในหัวของเธอจนหมดทั้งเล่ม ทำให้เธอรู้สึกเวียนหัว เพราะต้องปรับตัวกับตัวหนังสือมากมายที่อยู่ในหัวของเธอตอนนี้