ตอนที่ 12 ทุกอย่างเปลี่ยนไป

“แต่ที่ลูกพูดก็ถูกนะคุณ พี่ชายคุณเขาก็โตแล้ว เขาต้องเลี้ยงดูลูกกับครอบครัวเขาเองได้แล้ว ไม่ใช่อะไรๆ ก็มาพึ่งแต่พวกเรา ครอบครัวเรามีตั้งหลายชีวิต หวังว่าคุณคงไม่บอกว่าพวกเราจะไปอยู่บ้านบนเขานะ เราช่วยได้เท่าที่ช่วยเถอะ ไม่ใช่ว่าฉันเห็นแก่ตัวหรอกน่ะ แต่ฉันก็ทำเพื่อลูกของฉันเหมือนกัน แล้วคุณล่ะ ทำเพื่อลูก หรือทำเพื่อคนอื่นมากกว่าครอบครัวของเรา” แม่เธอพูดเสร็จแล้วก็เข้าห้องไปอีกคน แม่เธอคงโกรธมากที่พ่อของเธอใจอ่อนแบบนี้ ในเมื่อคนอื่นพูดไปหมดแล้ว เธอก็จะไม่พูดอะไรอีก เธอก็รู้สึกสงสารพ่อของเธอเหมือนกัน อีกฝั่งก็ครอบครัว อีกฝั่งก็พี่น้อง

“แล้วเราล่ะ คิดว่าพ่อคนนี้แย่หรือเปล่า”

“พ่อ เป็นพ่อที่เท่สำหรับหนูเสมอค่ะ หนูเข้าใจพ่อนะคะ แต่พ่อต้องมองความเป็นจริงด้วย ลุงเซียวเอินก็เป็นอย่างที่แม่พูดจริงๆ หนูเข้าใจพ่อนะคะ” เธอพูดจบแล้วก็เข้าไปกอดพ่อของเธอ แล้วเธอก็เดินเข้าห้องไปอีกคน

หลังจากที่ครอบครัวของเขาแยกย้ายกันไปหมดแล้ว เซียวกังก็นั่งทบทวนตัวเองอยู่คนเดียวอีกสักพัก ก็เดินกลับเข้าห้องไปง้อ ภรรยาของเขา ก่อนเข้าห้องได้เดินไปหน้าห้องของลูกสาวแล้วเคาะประตูบอกให้เธอ ลงไปเก็บรถบ้านเข้ามิติด้วย

เธอเดินลงไปเก็บรถบ้านเข้ามิติ แล้วปิดบ้าน ดูความเรียบร้อยต่างๆ แล้วก็ขึ้นไปนอน วันนี้เธอนอนหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า เลยไม่ได้เข้าไปดูในมิติอีก

เช้าวันต่อมาเธอได้เดินไปบอกพ่อและแม่ของเธอ ว่าเธอจะเก็บตัวในมิติเพื่อเพิ่มพลังและฝึกฝนตัวเองด้วย แม่เธอบอกว่าอย่าหักโหมเกินไป ค่อยๆ ทำไปไม่ต้องรีบ แต่สำหรับเธอไม่รีบได้เหรอ เพราะเธอรู้ว่าในอนาคตในไม่กี่วันข้างหน้าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง เธอยังเตือนแม่ของเธออีกด้วย ว่าให้บอกพี่ชายของเธอ ให้กลับมาก่อนวันที่หนึ่งของเดือนหน้า

หลังจากที่บอกทุกคนเรียบร้อย เธอพร้อมที่จะเพิ่มพลังเวทเป็นขั้นที่สองแล้ว ซูเมิ่งเข้ามาในมิติ ก่อนที่จะฝึกพลังเวทเธอก็เดินไปเก็บไข่ไก่เอาออกมาเก็บไว้ ในห้องเก็บของก่อน ดีที่มิตินี้สิ่งของที่เก็บออกมาแล้ว จะยังคงสภาพสดใหม่อยู่เสมอ เธอเลยไม่กังวลว่าของที่เก็บมาจะเน่าเสีย เธอเอารถคันเล็กที่มีพ่วงข้าง เข้ามาในมิติด้วย เพื่อที่มีความสะดวกสบายในการขนของในมิติ และเอามาใส่หินเวท เพื่อนำไปเพิ่มพลังเวท เธอเอาหินเวทมาดูดซับพลังเวทตรงสระน้ำชีวิต เธอรู้สึกว่าถ้านั่งดูดซับหินเวทตรงนี้แล้ว เธอจะสามารถเลื่อนขั้นระดับได้เร็วขึ้น

เธอนั่งดูดซับ หินเวทก้อนแล้วก้อนเล่า จากเดือนเป็นปีในมิติ เธอดูดซับเสร็จหิวน้ำก็กินน้ำในสระน้ำแห่งชีวิต เธอทำแบบนี้วนเวียนไปเรื่อยๆ เธอฝึกสลับกันออกไปด้านนอกมิติ เพื่อพบพ่อแม่บ้างเพื่อไม่ให้ท่านทั้งสองเป็นห่วง นี่ก็เป็นเวลาผ่านมาสองปีแล้วที่เธอฝึกฝน วนเวียนไปแบบนี้ สุดท้ายเธอก็ฝึกเวทเป็นขั้นที่สองส่วนกลางได้สำเร็จ พลังที่ได้รับมานั้นคือ พลังชีวิต เป็นพลังที่สามารถฟื้นชีวิตสรรพสิ่งได้ ให้สิ่งที่ปนเปื้อนหรือสิ่งที่ไม่เหมือนเดิมกลับมาเหมือนเดิมได้

การที่เธอเลื่อนระดับขึ้นมานั้น ทำให้เธอได้รู้ว่า ไม่ใช่ใครที่มีพลังเวทแล้วฝึกเวทให้เป็นขั้นสองส่วนกลาง จะได้พลังสรรพสิ่งแบบนี้ สิ่งนี้จะได้เฉพาะคนที่ได้กินผลเวทชีวิตสีรุ่งเท่านั้น ของที่หมื่นปีจะออกผลมาหนึ่งครั้งจะเหมือนผลเวทชนิดอื่นได้อย่างไร เธอรับรู้หลายๆ สิ่งที่มากขึ้น ถ้าเธอเพิ่มพลังเป็นขั้นสามจะเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ เธออยากจะเพิ่มพลังเป็นขั้นสามแล้วสิ แต่อะไรที่เร็วเกินไปมันก็จะไม่ดี เพราะฉะนั้นเราต้องทำพลังเวทในร่างกายให้คงที่ซะก่อน

ตอนนี้ผ่านมาสองปีในมิติ ส่วนข้างนอกก็ยี่สิบวัน วันนี้ครบหนึ่งเดือนแล้วแย่แล้วสิ เธอจำได้ว่าน้ำท่วมใหญ่จะเกิดขึ้นในวันที่หนึ่งของเดือนหน้า เธอได้บอกให้พี่ของเธอกลับมาก่อนวันที่หนึ่งของเดือนหน้า ไม่รู้ว่าพี่ของเธอจะกลับมาหรือยัง

เธอออกมาจากมิติอย่างเร่งรีบ “แม่ๆ พ่อๆ อยู่ไหนกันค่ะ แย่แล้ว”

“มีอะไรลูก แม่กับพ่ออยู่ตรงนี้”

“ตอนนี้ทางรัฐแจ้งอะไรบ้างแล้วค่ะ หนูเห็นในมิติว่าจะเกิดน้ำท่วมใหญ่ทั่วทั้งเมืองค่ะ”

“เราต้องรีบแล้ว แล้วเราจะไปได้ยังไงทันกันลูก”

“แล้วน้องล่ะค่ะ น้องไปไหนแล้ว ต้องเรียกทุกคนกลับบ้านมาให้หมดนะคะ”

“เรื่องน้องไม่ต้องห่วงหรอก ห่วงเรื่องพี่ของเราดีกว่าจะกลับบ้านมาได้ยังไงทัน”

“หนูบอกให้แม่บอกกับพี่แล้วนิค่ะว่าให้กลับมาก่อนวันที่หนึ่งของเดือนหน้า แม่ยังไม่ได้บอกเหรอ?”

“พี่ของเรามีเรื่องต้องจัดการ เลยกลับมาไม่ทัน แม่ไม่รู้จะช่วยพี่เขายังไงดี” เซียวซูซ่านรู้สึกกังวลมาก เพราะเธอเป็นห่วงลูกชายของเธอที่อยู่อีกเมือง

“หลังจากที่ทุกคนกำลังเคร่งเครียดกันอยู่ น้องชายก็กลับมาด้วยความเร่งรีบ”

“แย่แล้วครับมีแจ้งเตือนจากทางรัฐบาลว่าให้อพยพไปอยู่ที่สูงครับ ตอนนี้ทางโรงเรียนของผมได้ประกาศหยุดเรียนกันแล้ว แล้วพี่ชายจะกลับมาบ้านเราอย่างไรครับเนี่ย”

“บ้านเราน่าจะท่วมหมดแน่ ซูเมิ่งลูกไปเก็บทุกอย่างเข้ามิติลูกให้หมดได้หรือเปล่า”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูไปเก็บเดี๋ยวนี้” หลังจากทั้งบ้านวิ่งวุ่นเก็บของมากองร่วมกัน เพื่อเก็บเข้ามิติของเธอแม่เธอก็รีบวิ่งไปหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรไปหาพี่ชายคนโตของเธอ

“ฮัลโหล มีอะไรหรือเปล่าครับแม่”

“ลูกทำอะไรอยู่ ได้ดูข่าวหรือเปล่า ตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหน จะเกิดน้ำท่วมครั้งใหญ่แล้ว แม่บอกลูกแล้วว่าอย่าเพิ่งกลับไปทำงาน ทำไมไม่ฟังแม่”

“ตอนนี้ผมปลอดภัยดีครับแม่ ผมอยู่ที่สูง น้ำไม่น่าจะท่วมถึงหรอกครับอย่ากังวลไปเลย แต่น้องลูกบอกว่าน้ำจะท่วมสูงมาก แม่เป็นห่วงลูกมาก”

“แล้วถ้าผมกลับบ้านไปตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วครับ ตอนนี้ผมก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน ผมเป็นห่วงพ่อแม่มากกว่า ผมยังอยู่ที่สูงได้แต่พ่อแม่และน้องๆ จะไปอยู่ที่ไหนกันครับ ผมกังวลกว่าอีก”

เธอได้ยินที่แม่คุยกับพี่แล้วรู้สึกผิดมาก ถ้าเธอไม่มัวแต่เพิ่มพลังทุกอย่างคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ เพราะเวลาที่น้ำท่วมมันเลือนมาเร็วกว่าชาติก่อนที่เธออยู่ เธอจึงไม่ได้ออกมาฟังข่าวด้านนอก ถ้าเธอไม่มัวแต่ฝึกพลังเวท เธอก็จะพาทุกคนไปอยู่บ้านบนเขาได้ทันเวลามากกว่านี้ เธอรู้สึกผิด และคิดหาทางออกไปด้วย…หลังจากที่ซูเมิ่งใช้ความคิดอย่างมาก สุดท้ายเธอก็คิดออกแล้วว่าจะผ่านวิกฤตนี้ไปได้อย่างไร?