“เจ้านายจะเปิดระบบรับภารกิจหรือไม่” “ถ้าเปิดระบบเพื่อรับเควสเจ้านายจะได้รับเหรียญทองด้วย ในบางภารกิจนั้น เจ้านายยืนยันจะเปิดระบบเพื่อทำภารกิจใช่หรือไม่” “เสียวเหมานายกดดันฉันใช่ไหม ได้ฉันจะรับภารกิจ” หลังจากที่เธอตกลงเปิดระบบรับภารกิจ เพื่อจะได้ทำภารกิจและสิ่งของที่ได้จากการทำภารกิจ แต่ละอย่าง เสียวเหมากดปุ่มเพื่อกดยอมรับเควส และกดติดตั้งระบบอัตโนมัติ“ระบบพร้อมทั้งติดตั้ง เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ เจ้านายรับภารกิจแรกเลยหรือไม่” เธอต้องการเหรียญทองเพื่อมาซื้อของในระบบ อยากรู้ว่าเธอจะได้อะไรจากระบบถ้าภารกิจสำเร็จ จะว่าไประบบนี่ก็เหมือนเล่นเกมเลย มีรับภารกิจด้วย เธอขอระบบแบบเกมไปหรือเปล่า?“ตกลงฉันรับ” หลังจากที่เธอตอบรับว่าจะรับภารกิจ เสียวเหมาก็กดปุ่ม เพื่อรับภารกิจ ติ้ด!!!!ๆๆๆๆๆ อยู่ดีๆ ก็มีหน้าจอขึ้นมาตรงหน้าเธอและมีเสียงเอไอร้องดังออกมา“ผู้เล่นได้รับภารกิจแรกช่วยเหลือคนติดเชื้อไวรัสหนึ่งร้อยคน…..ท่านจะทบทวนภารกิจอีกครั้งใช้หรือไม่ ท่านสามารถกดรับเพื่อเรียกภารกิจแรกออกมาดูได้ตลอดเวลา” หลังจากที่ระบบได้ให้ภารกิจที่เธอจะต้องทำจบลง ก็หายไปทันที เหลือแต่หน้าจอออนไลน์ไว้ให้เธอดู
“นี่คุณ ติดต่อน้องชายของคุณได้หรือยัง เราจะอดตายกันอยู่แล้ว” “ผมก็โทรไปแล้วไง มันบอกว่าบ้านมันก็น้ำท่วมเหมือนกัน” “น้องคุณนี่ใจดำจริงๆ ไม่สนใจพี่ชายตัวเองเลย เห็นแก่ตัวที่สุด!” “ปานนี้พวกมันคงกินอย่างสบายไปแล้ว ดูผมสิผอมแห้งหมดแล้ว พ่อแม่ ผมหิวแล้ว เราไปบ้านลุงเซียวกังกันเถอะพ่อ เขาอาจจะโกหกพ่อก็ได้” “แล้วเราจะไปกันยังไงตอนนี้ รถก็ใช้การไม่ได้แถมมีโรคระบาดอีก” “เดียวพ่อโทรหามันอีกที แล้วให้มันขับรถมารับเราเพราะบ้านมันรวยกว่าเรา มันต้องโกหกเราแน่ๆ ไอน้องเฮงซวยไม่สงสารพี่ตัวเอง” “ใช่คุณ ยิ่งนังซูเมิ่งเป็นเด็กเจ้าเล่ห์อยู่ด้วย มันอาจให้พ่อของมันโกหกเราก็ได้ ค่อยดูนะถ้าฉันไปบ้านมันได้ จะด่าพวกมันให้หมดเลย หรือพวกเราจะยึดบ้านที่มันอยู่ดี มันยิ่งเป็นคนซื่อๆ อยู่ด้วย” “ไม่รู้บ้านมันสภาพเป็นแบบไหน เราต้องไปลองดูบ้านมันก่อน” หลังจากครอบครัวเซียวเอินพี่ชายของพ่อซูเมิ่งพูดจบลง ก็มองกันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เพราะเซียวเอินเป็นคนที่ไม่ทำงานทำการอะไร วันๆ เขาก็มีแต่โทรมาขอเงินน้องชายของเขาอยู่ตลอด เพราะน้องชายของเขาทั้งโง่และซื่อหลอกง่าย แต่สิ่งที่เซียวเอินไม่รู้คือ เซียวกังไม่ได้หลอกง่าย
“ฉันอยากจะซื้อของในระบบ ตอนนี้ฉันมีเงินอยู่เกือบหนึ่งแสนเหรียญทอง มีอะไรที่ฉันซื้อได้บ้าง สิ่งที่เจ้านายซื้อได้อยู่ในร้านค้าระบบขั้นที่หนึ่งครับ ท่านสามารถซื้อสินค้าอะไรก็ได้ ภายในร้านค้าขั้นหนึ่งนี้” เธอเปิดระบบและได้เปิดดูร้านค้าขั้นที่หนึ่งที่เสียวเหมาได้แนะนำไว้ มีของมากมายให้เธอได้เลือกซื้อ ตอนนี้เธอไม่รู้จะซื้ออะไรเลยจริงๆ เพราะตัวของเธอแทบจะไม่ต้องใช้อะไร และสินค้าชั้นที่หนึ่งก็ไม่มีอะไรที่น่าสนใจเท่าไหร่เลยด้วยเธอมัวแต่ยุ่งกับระบบ จนไม่ค่อยได้มีเวลาให้กับครอบครัว เธอเดินเข้าไปหาพ่อแม่ในมิติ ตอนนี้ทุกคนติดใจด้านในมิติไปแล้ว ส่วนน้อยที่จะออกมาข้างนอกกัน เพราะด้านนอกมิติ ไม่มีอะไรที่ทำให้พวกเขาหายเบื่อได้นอกจากดูโทรทัศน์ ที่ตอนนี้สัญญาณเริ่มที่จะกลับมาดีแล้ว“ทำอะไรกันอยู่ค่ะทุกคน” ตอนนี้ทุกคนก้าวหน้ากันมากเลย โดยเฉพาะพี่ชายของเธอ ที่เลื่อนขั้นเป็นขั้นหนึ่งเกือบเป็นขั้นที่สองแล้ว“นี่พี่ตงหยางทำไมพลังพี่เพิ่มเร็วแบบนี้เนี่ย” “พี่ก็แค่อยากแข็งแกร่งเร็วๆ เพื่อให้ทันน้องไงละ และพี่จะได้ปกป้องครอบครัวของเราได้ด้วย พี่เป็นพี่คนโตจะให้เรามาคอยปกป้องหรือไง” หลังจากที่เธอได้ฟังคำที
ตงหยางยืนมองโจรชั่วที่ถูกเผาต่อหน้าโดยที่ไม่รู้สึกอะไร สำหรับคนเลวก็ควรจะต้องตายไม่ใช่เหรอ เขาไม่กลัวว่าใครจะเจอศพที่ถูกเผา เพราะไฟของเขา มันเผาจนไม่เหลือซากเลยแหละเด็กที่ตอนแรกแอบอยู่ตรงพุ่มไม้ ก็ได้เดินออกมาหาตงหยาง เธอเล่าให้ตงหยางฟังว่า เธออยู่ในศูนย์พักพิงกับแม่ แต่เธอแยกกับแม่เพื่อมาเข้าห้องน้ำ แล้วก็เจอพวกโจรฉุดมา พวกมันก็พักอยู่ในศูนย์พักพิงเดียวกับเธอ และเธอบอกว่ามีหญิงสาว หายไปหลายคนแล้ว ตอนแรกเธอคิดว่าพวกพี่สาวแค่กลับบ้าน เธอเพิ่งมารู้วันนี้ว่าพวกพี่สาวถูกพาไปขายไปแล้ว ยิ่งพูดเธอก็ยิ่งร้องไห้ออกมา ถ้าคนมาช่วยเธอไม่ทันไม่รู้ชีวิตเธอจะเป็นยังไงบ้าง////ตงหยางพาเด็กสาว ไปส่งแม่ของเธอที่ศูนย์พักพิง ตอนที่เขาได้เข้ามาส่งเด็กสาวนั่น เขารู้สึกได้ถึงสายตาที่มองเขาอยู่ เป็นทหารคนหนึ่ง ที่ตัวไม่ผอมหน้าเหลี่ยม ตาดุร้ายกำลังมองเขา พอเขามองกลับไป ชายคนนั้นก็เดินไปที่อื่นแล้ว“โก่วตั้นนายมองใครอยู่ ยกข้าวพวกนี้เอาไปเก็บได้แล้ว ยังมีงานอีกเยอะ” หลังจากที่ทหารที่ชื่อโก่วตั้นเดินออกมา เขารีบเอาข้าวไปเก็บ เขาได้แอบไปโทรหาคนผู้หนึ่ง“ฮัลโหล ท่านเหรอครับ” “ท่านอะไร! ใครจะมารับสายจากลูกน
ชายคนนั้นจับหน้าเธอมาดูใกล้ๆ “หน้าตาสวย หุ่นดี” เขาใช้สายตาสำรวจหญิงสาวที่เพิ่งได้มา หน้าตาสวยมาก เขารู้สึกอยากลองของใหม่อีกแล้วสิ มือของเขาที่กำลังจะถอดเสื้อของหญิงสาวตรงหน้าเธอก็ลืมตาตื่นขึ้นมา และเตะไปที่ชายคนนั้น เธอใช้เวทสร้างเชือกขึ้นมามัดตัวของชายชั่วไว้ เธอไม่ฆ่ามันหรอก แต่จะทำให้มันตายทั้งเป็น“มึงเป็นใคร! เป็นสายลับที่ทางการส่งมาใช่ไหม? ปล่อยกู ถ้ากูหลุดไปได้มึงตายแน่!” “เอาตัวให้รอดก่อนเถอะ ก่อนที่จะฆ่าฉัน การที่ต้องเป็นฝ่ายขอร้องบ้าง รู้สึกเป็นยังไงสนุกไหม” “สนุกกับมึงสิ ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ อีเวรนี่” “จุ๊ๆ พูดไม่เพราะเลยนะ อ้อนวอนฉันสิ เผื่อว่าฉันจะปล่อยแกไป” “อีบ้า!!!! ใครอยู่ข้างนอกบ้าง เข้ามาสักที!!” “ร้องอีกสิ ร้องให้ดังกว่านี้หน่อย แต่ถึงแกจะร้องดังแค่ไหน ก็คงไม่มีใครช่วยแกได้หรอก” เธอเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ พร้อมมีดในมือที่เธอเอามาจากในมิติ“มึงจะทำอะไรกู อย่าเข้ามา!” ผู้ชายชั่วนั้นพูดพร้อมคลานออกไปให้ไกลจากเธอ“หน้าตาก็เลว นิสัยยังจะชั่วช้าอีก ของที่มีอยู่มันคงจะไม่จำเป็นต้องใช้งานหรอก ทำร้ายคนอื่นไว้เยอะ อย่าเก็บไว้สืบพันธุ์เลย!” เธอใช้มีดตัดกางเกง และตัด
“พี่จูไห่กินช้าๆ ก็ได้ยังมีอีกเยอะ” ซีซวนพูดขึ้นเพราะทนดูไม่ได้จริงๆ“ทำไมแกมีปัญหากับการกินของฉันหรือไง อยากโดนตีอีกใช่ไหม” “ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้ว ผมก็ไม่ได้กลัวพี่ด้วย จะตีก็มาเลย” ซีซวนที่ทนถูกเอาเปรียบมานาน วันนี้จะไม่ขอทนแล้ว“ใจเย็นๆ เป็นพี่น้องกันอย่ามาทะเลาะกัน” พี่ตงหยางที่เป็นคนห้ามศึกในครั้งนี้ บางทีเธอก็อยากให้น้องเธอสั่งสอนจูไห่บ้างเหมือนกัน“นี่พวกแกจะมาตีลูกฉันเหรอ พี่ดูลูกของน้องพี่สิ จะตีลูกฉัน เป็นอะไรหรือเปล่าจูไห่ลูก” “แกอบรมลูกตัวเองให้มันดีๆ หน่อยนะเซียวกัง ยิ่งโตยิ่งทำตัวเป็นอันธพาลมากขึ้นทุกวัน” “พี่แค่เด็กทะเลาะกันธรรมดา มาๆ กินข้าวกันดีกว่า” หลังจากพ่อเธอพูดจบทุกคนก็มานั่งกินข้าวด้วยกัน คนที่กินน่าจะเป็นครอบครัวของลุงเซียวเอินมากกว่า พวกเธอกินได้แค่นิดหน่อย เพราะทั้งครอบครัวนั้นไม่รู้ไปอดอยากที่ไหนมา กินข้าวเลอะเต็มโต๊ะไปหมด แม่หันมามองเธอด้วยความลำบากใจ“ว่าแต่ทำไมพวกพี่ถึงมาที่บ้านผมได้ล่ะ” “ก็ไม่มีอะไรหรอก พวกฉันจะมาอยู่กับพวกแกนะ บ้านของฉันน้ำท่วมพังไปหมดแล้ว” “น้ำยังไม่ลดเหรอพี่ เดี๋ยวพวกผมไปช่วยซ่อมเอาไหม” “ไม่ต้องหรอกมันไม่เหลืออะไรแล้
ซูเมิ่งที่แอบฟังอยู่ได้ยินแผนการที่ทั้งสองคุยกัน คนมันเลว ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนนิสัยมันก็คงเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายๆ มาลองดูกันใครกันที่จะตาย เธอพูดพร้อมยิ้มที่มุมปากอย่างคนที่มีแผนการช่วงเวลาผ่านไปเป็นเดือนพอเข้าสู่เดือนที่สอง ที่หลายๆ คนคิดว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้ว ทุกอย่างถูกควบคุมไว้หมดแล้ว ประชาชนเริ่มกลับมาใช้ชีวิตปกติ แต่แล้วเช้าวันหนึ่งก็เกิดเหตุการณ์ นกหลายสายพันธุ์บินเต็มท้องฟ้าจนทำให้ท้องฟ้าที่เคยสดใสมืดครึ้มลง ถ้าใครไม่สังเกต อาจจะเห็นว่าเป็นหมอกลงปกติ แต่เธอรู้ว่ามันไม่ใช่ มันคือนกที่กำลังย้ายถิ่นฐาน เขาว่าถ้าจะเกิดวิกฤตสัตว์จะรู้ตัวเร็วกว่าคน ทางรัฐก็คงจะเริ่มรู้แล้วว่าโลกนี้กำลังจะเกิดเรื่อง“ระบบมีภารกิจใหม่ เจ้านายจะรับภารกิจหรือไม่…” เสียงระบบที่หายไปนานอยู่ดีๆ ก็ดังขึ้นมา เธอคิดว่าภารกิจน่าจะเกี่ยวกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นหรือเปล่า?////“เจ้านายต้องการรับภารกิจที่สองหรือไม่” “ฉันรับ” “ภารกิจที่สอง ที่เจ้านายจะได้รับคือภารกิจช่วยเหลือประชาชนให้ทราบข่าว ของการเกิดเหตุการณ์อุกกาบาตชนโลก” “แล้วฉันจะทำยังไงให้ทุกคนรู้ล่ะ ฉันไม่ใช่พระเจ้าสักหน่อย ทำไมให้แต่ภารกิจยาก
หลังจากที่ทุกคนได้เห็นภาพ ที่ถ่ายทอดสด ก็เกิดเสียงร้องของผู้คน บางคนก็ถกเถียงกันว่า สิ่งนี้มันเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหกกันแน่ บางคนว่าหลอกลวง บางคนก็เชื่อ มีคนยกมือถือขึ้นมาถ่ายหน้าจอ ที่กำลังถ่ายทอดสดอยู่ พร้อมเผยแพร่ส่งต่อๆ กันไป ให้คนอื่นๆ ได้ดู“ท่านครับ คนที่แจ้งข่าวผ่านทางหน้าจอ ได้บอกข้อมูล ตรงกับที่เราได้รับข่าวมาเลยครับ”“ไปสืบมาหรือยัง ว่าเป็นใคร ที่เผยแพร่ข่าวนี้ แต่ก็ดีเหมือนกัน ที่ทางนั้นแจ้งเรื่องให้ประชาชนรับรู้ ก่อนที่เราจะประกาศออกไป เพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือมากขึ้นไปอีก บอกทางสำนักข่าว ทุกช่องทางที่สัญญาณยังพอใช้ได้ ให้ประกาศออกไป ว่าตอนนี้ กำลังจะมีอุกกาบาตชนโลกเป็นเรื่องจริง บอกออกไปว่า เป็นคำสั่งที่มาจากประธานาธิบดี (ด่วนที่สุด!) ”“ผมจะไปจัดการ ตามที่ท่านสั่งเดี๋ยวนี้ครับ” หลังจากที่เขาออกมาจากห้อง ก็เร่งดำเนินการตามที่ท่านสั่งทันที ทุกอย่างต้องด่วนที่สุดหลังจาก ที่เธอประกาศไปไม่นาน ทางหน้าจอโทรทัศน์ทุกช่องทาง ก็ประกาศว่าเรื่องที่เธอได้ประกาศออกไปเป็นเรื่องจริง และได้เตือนประชาชนของท่านต่อทันที ท่านผู้นำเป็นคนที่มีไหวพริบดีมากจริงๆ แค่เธอเผยแผ่แค่นี้ ท่าน
“ต้องจับมือด้วยเหรอถึงเข้าไปได้” เฟยหรงจับมือของหญิงสาวคนนั้น แล้วพากันเดินเข้าไปด้านใน ในตอนที่เขาเดินผ่านไปนั้น เขารู้สึกเหมือนร่างกายของเขาถูกอะไรบางอย่างวาปผ่านไปทั้งตัว“นายลองเอาหน้ากากออกสิ” เฟยหรงทำตาม เขาเอาหน้ากากออก แล้วหายใจเหมือนที่หญิงสาวคนนั้นทำ“ที่ตรงนี้ไม่มีสารพิษและอากาศก็ดีอีกด้วย” “นายมองไปที่พื้นสิ” เฟยหรงมองไปที่พื้นตามที่หญิงสาวได้บอก เขาเห็นว่าบนพื้นดินมีหญ้าเริ่มขึ้นมาบ้างแล้ว เขาจะเอาเรื่องนี้ไปรายงานท่านผู้นำ เขามองไปที่พื้น และมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ด้านข้าง เขารู้สึกคุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้มาก เหมือนเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อน“เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าครับ” ซูเมิ่งมองไปที่ชายคนนั้น เธอรู้สึกคุ้นท่าทาง เธอมองสบตากับชายที่อยู่ตรงหน้า เธอรู้สึกคุ้นสายตาคู่นี้มาก เธอคิดว่าเคยเจอที่ไหนนะ ตาแบบนี้ มันช่างคุ้นซะเหลือเกิน เธอนึกออกแล้วว่าเคยเจอที่ไหน“นาย” “คุณ” ทั้งสองหันมาแล้วพูดพร้อมกัน“เป็นคุณนี่เอง ตอนนั้นผมตามหาคุณ แต่คุณหายไปไหน” “ฉันกลัวมาก ก็เลยหนีออกมานะสิ คุณตามหาฉันทำไมละ” “ก็ ไม่มีอะไรหรอก” ตอนนั้นที่เขาตามหา เพราะเขาอยากถามว่า ทำไมวันนั้นเ
“เสียวเหมา เราออกไปสำรวจด้านนอกกันเถอะ ฉันอยากหาพื้นที่ ที่จะใช้สร้างเมือง ตอนที่นายไปสำรวจ เจอพื้นที่ตรงไหนที่มีสารพิษไม่เยอะบ้างไหม” “ได้ครับเจ้านาย เสียวเหมาอยากให้ลองไปดูเมืองตงไห ทางเหนือครับ ตอนที่ได้คำสั่งให้ไปตรวจ เสียวเหมาเห็นว่าแถวนั้นน่าจะยังพอใช้ได้ เพราะหินอุกกาบาตแถวนั้นเป็นหินก้อนเล็กๆ ครับ เลยไม่มีสารพิษที่รุนแรงมากนัก” “ถ้าอย่างนั้น เราก็ไปกันเลย” เธอใช้เวทอักขระเคลื่อนย้ายไปตามพื้นที่ ที่เสียวเหมาได้ไปเจอมา พอเธอได้มาเห็นด้วยตา มีพื้นที่แบบนี้อยู่ทางเหนือด้วยเหรอ เธอไม่เคยเห็นที่แห่งนี้เลยสักครั้ง เป็นพื้นที่กว้างมาก มีแม่น้ำอยู่ตรงกลาง รอบๆ แม่น้ำเป็นเนินราบสูงแต่เป็นพื้นที่ราบ และรอบข้างของพื้นที่ราบ ล้อมรอบไปด้วยหุบเขาที่ไม่สูงเท่าไหร่ ถ้าตอนที่ยังมีหญ้าหรือดอกไม้ขึ้นอยู่พื้นที่นี้ คงจะสวยมากเลยจริงๆ ที่ตรงนี้เป็นที่เดียวที่ไม่มีบ้านคนและไม่มีหินอุกกาบาตตกลงมาใส่ แต่อากาศและน้ำก็ยังใช้ไม่ได้ เพราะมีสารพิษ แต่ไม่เยอะเท่าพื้นที่เมืองด้านนอก เธอจะเอาที่นี่ เป็นที่ตั้งเมืองแห่งใหม่ของเธอเธอเข้ามาในมิติ และเรียกทุกคนออกมาด้านนอก เพื่อให้ทุกคนใช้พลังเวทในการชำระสา
”นายคิดถูกแล้ว ผมจะให้พวกคุณ วิจัยเกี่ยวกับสภาพอากาศและหินอุกกาบาตที่ตกลงมา เราจะได้คิดค้นยาและวิธีที่พวกเราจะสามารถอยู่บนพื้นดินได้ ก่อนที่ทุกคนจะทำงานผมอยากให้ทุกคน มาสแกนหน้าเพื่อเข้าพักที่คอนโดแห่งนี้เสียก่อน คุณเฟยหรง คุณสแกนหน้าก่อนเลย” ท่านผู้นำไปยืนตรงหน้าเครื่องสแกน เพื่อกดอนุญาตให้คนอื่นเข้าพักที่คอนโดแห่งนี้ ร้านค้าวิเศษหลังจากที่ขายคอนโดให้พวกเขาแล้ว ก็ให้ตัวเขาที่เป็นผู้นำเป็นเจ้าของโดยสมบูรณ์ เขาจะให้ใครเข้าพักก็ได้ หรือจะให้ใครออกจากห้องพักก็ได้อีกเหมือนกัน“ได้ครับท่าน” เฟยหรงที่โดนเรียกชื่อ เขาได้เดินไปทางหน้าประตูคอนโด กดปุ่มสแกนหน้าขึ้นมา เครื่องสแกนหน้าก็เริ่มทำงานทันที หลังจากที่เขาสแกนหน้าเสร็จแล้ว จะมีหน้าจอขึ้นมาให้เขากดเลือกห้องพัก เขากดเลือกห้องที่อยู่สูงที่สุด เพราะเขาจะได้ระวังภัยได้ง่ายขึ้น เขากดชื่อลงไป และระบบของคอนโดก็มีเสียงแจ้งเตือนซ้ำขึ้นมาอีกครั้ง“ผู้เข้าพักห้อง ห้าหนึ่งห้าชื่อเฟยหรงทำรายการสำเร็จแล้ว” หลังจากที่เขาสแกนหน้าสำเร็จแล้ว เขาก็หลีกทางให้คนอื่นๆ สแกนหน้าต่อ คอนโดนี้มีทั้งหมดสิบห้อง ชั้นละสามห้องเท่านั้น มีทั้งหมด หกชั้น ชั้นที่อยู่บนสุ
“แม่ค่ะ ทำไมเราต้องมาอยู่ในที่ ที่มันแคบเท่ารูหนูนี่ด้วย หนูอยากกลับบ้าน เมื่อไหร่ด้านนอกจะสงบสักที” เสียงที่ดังโวยวายขึ้นมา เป็นเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งที่มองดูภายนอกแล้ว เป็นคนที่หน้าตาดี น่าจะเป็นครอบครัวของคนที่ร่ำรวยอย่างมาก“เฟยหยา อย่าเสียงดัง อยู่เงียบๆ กันหน่อย คิดว่าไม่มีใครอยากที่จะออกไปหรือไง ไม่ได้ยินที่เขาแจ้งเตือนเหรอ หรือลูกอยากออกไปเป็นศพอย่างภาพนั้น ที่เราได้ดูกัน” “แต่พวกมันอาจโกหกก็ได้นี่ค่ะ มันคงไม่อยากให้เราออกไปกันน่ะสิ มันถึงเอาข่าวปลอมๆ มาหลอกพวกเราก็ได้” เสียงเฟยถิง ผู้เป็นน้องสาวของเฟยหยา พูดเถียงออกมา เธอไม่เชื่อหรอกว่าข่าวนั้นจะเป็นเรื่องจริง“นั่นสิคุณ ฉันก็ไม่เชื่อเหมือนกัน เราลองออกไปดูกันไหม” “ถ้าคุณอยากออกไปตาย ก็ออกไปคนเดียวไม่ต้องพาลูกๆ ออกไปด้วย แต่ถ้าออกไปแล้วร่างกายติดสารพิษเข้ามา ถึงพวกเรามีเงินมากมายแค่ไหน ก็ไม่สามารถช่วยคุณกับลูกได้หรอกนะ ตอนนี้ท่านผู้นำยังไม่มีข่าวประกาศออกมาเลย อย่าใจร้อนกันนักเลย” เขาเบื่อที่พวกลูกของเขาและภรรยา ช่างเอาแต่ใจกันขนาดนี้ ต้องโทษเขาที่ตามใจมากเกินไปเฟยฮวา และลูกๆ ทั้งสอง ได้ฟังพ่อของเธอดุเป็นครั้งแรก ก็รู
ผ่านไปแล้วอีกหนึ่งวัน หลังจากที่เกิดเหตุอุกกาบาตตกทั่วเมือง ไม่มีที่ไหน ที่อุกกาบาตจะไม่ตกเลย เธอให้หน้าจอแต่ละหมายเลข ถ่ายวิดีโอจากภาพด้านนอกมิติ ให้ทั่วทุกที่ เธอคิดว่าหน้าจอแค่ห้าอัน คงไม่พอ เธอเลยซื้อเพิ่มไปอีกห้าตัว และก็ตั้งชื่อเรียงกันเหมือนเดิม ไฟที่เกิดจากอุกกาบาตตกลงมานั้น ได้ดับลงแล้วในบางพื้นที่ แต่บนเขาที่อุกกาบาตตกลงมา เสียหายเป็นจำนวนมาก ไฟที่ลามเข้ามาเผาไหม้ในบ้านเมือง บางเมืองแทบมองไม่ออกว่าเมื่อก่อนเคยเป็นแบบไหนมาก่อนเธอเข้าไปในระบบ เปิดร้านค้าขั้นที่สอง กดซื้อของเป็นหน้ากากกันสารพิษและมีออกซิเจนในตัวมาหนึ่งเครื่อง เธอจะลองขึ้นไปด้านนอกดู เธอใส่หน้ากากกันสารพิษ เตรียมพร้อมจะออกไปดูด้านนอกมิติ“เสียวเหมา เดี๋ยวนายออกไปด้านนอกกับฉันหน่อยนะ” “ได้ครับเจ้านาย” เธอและเสียวเหมา ออกมาจากหินมิติ สิ่งแรกที่เห็นก็ไม่ต่างจากที่เธอได้ดูถ่ายทอดสดเท่าไหร่“เสียวเหมา นายลองสแกนอากาศที่อยู่รอบๆ ตัวฉันได้หรือเปล่า ลองสแกนพื้นดินและตรงนั้น ตรงที่อุกกาบาตตกลงมาด้วย” “เสียวเหมาทำได้” เสียวเหมาเริ่มสแกนทุกสิ่งรอบตัว และดินบริเวณที่หินอุกกาบาตได้ตกลงมาด้วย“เป็นยังไงบ้าง นายเจออะไ
“คุณ ช่วยกันคิดสิ เราจะทำยังไงกันดี ฉันยังไม่อยากตาย ฮื่อ!ๆ ” เสียงร้องของครอบครัวเซียวเอิน ดังไปทั่วบริเวณที่เขาอยู่ ไม่มีใครที่ได้ยินเสียงพวกเขาอีก นอกจากตัวของพวกเขาเอง เซียวเอินมองดูไปรอบๆ ตัว ไฟเริ่มลามเข้ามาใกล้พวกเขามากขึ้นไปทุกที นี่พวกเขาทำอะไรผิด สวรรค์ถึงได้ลงโทษพวกเขาแบบนี้ ต้องเป็นเพราะเจ้าเซียวกังแน่ๆ ที่มันเอาหินปลอมมาหลอกพวกเขา“เราวิ่งฝ่าไฟกันออกไปเถอะ อยู่แบบนี้ ก็มีแต่จะตายกันเปล่าๆ ” ทั้งสามคนจับมือกันเพื่อจะวิ่งฝ่าวงล้อมของไฟออกไป ตอนที่พวกเขากำลังจะก้าวผ่านไปนั้น ก็มีหินอุกกาบาตตกลงมาใส่บ้าน ที่พวกเขาอยู่ แหลกลงไปพร้อมกับร่างพวกเขาทั้งครอบครัวจบกันสักที ลุงจะมาโทษฉันไม่ได้ ถ้าลุงไม่ทำร้ายครอบครัวฉันก่อน ถ้าลุงไม่คิดร้ายกับพวกฉัน จุดจบมันคงจะไม่เป็นแบบนี้หรอก ซูเมิ่งที่มองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เธออโหสิให้ก็แล้วกัน เพราะลุง ก็ได้ชดใช้ให้กับครอบครัวของเธอแล้ว เธอนั่งดูหน้าจอออนไลน์ ที่จอห้าได้ไปถ่ายทอดสดมาให้เธอได้ดู เรื่องนี้เธอไม่ได้บอกใครสักคน ให้ทุกอย่างมันจบแค่เธอก็พอ“จอห้า ไม่ต้องถ่ายตรงนี้แล้ว นายไปถ่ายจุดต่อไปบนแผนที่เลย” เธอส่งกระแสจิตไปบอกเธอเดินออกไ
“ใครยังมีหินมิติเหลืออีกบ้าง ใครมีหลายก้อน ผมขอแลกกับอาหารได้ไหมครับ ครอบครัวผมมีกันห้าคน พวกผมหาไม่ทันจริงๆ” “เขาประกาศข่าวก่อนตั้งเกือบเดือน ทำไมพวกแกไม่เตรียมความพร้อมกันให้ดี มาขอตอนนี้ใครจะให้พวกแกกัน” “ฉันก็อยากช่วยนะ แต่ครอบครัวฉันก็มีแค่อันเดียว ฉันไม่มีให้หรอก” ขณะที่ครอบครัว ของชายหนุ่มกำลังสิ้นหวัง ก็มีชายคนหนึ่งส่งหินมิติให้เขาไปหนึ่งก้อน “เอาไปสิ ลูกพี่ของเราให้เอามาให้” ครอบครัวของชายคนนั้นมองไปตาม ปลายนิ้วมือที่ชี้ให้เขาดู ก็มองเห็นชายคนหนึ่ง หน้าตาหล่อเหล่า คมเข้ม น่าจะสูงสักหนึ่งร้อยเก้าสิบได้ มองมาทางพวกเขา ครอบครัวของพวกเขาก็ก้มหัวขอบคุณ ผู้มีพระคุณ พวกเขาจะไม่มีวันลืมเลยหลายๆ คนเห็นชายคนนั้น เอาหินมิติให้ครอบครัวหนึ่ง ก็เกิดความโลภที่อยากจะได้บ้าง มีบางคนที่ใจกล้า เดินเข้าไปขอก็ถูกไล่ออกมา“พี่เฟยหรง พวกชาวบ้านพวกนี้ มีแต่พวกโลภมากทั้งนั้น ไม่น่าช่วยเหลือเลยสักคน พวกเราเข้าไปในมิติกันดีกว่า” เฟยหรงมองดูพวกชาวบ้าน ที่ยังไม่เกิดอุกกาบาตชนโลก ก็เริ่มเห็นแก่ตัวกันหมดแล้ว เขาได้เข้ามาในมิติกับเพื่อนที่อยู่ในหน่วยลับเดียวกัน ด้านในนี้มีหน้าจอถ่ายทอดสดให้ดู ไม่
ผู้มีพลังที่ยังหลงเหลือ : ตกลงมีหินพลังเวท ที่ผมต้องการหรือเปล่าครับร้านค้าวิเศษ : คนที่ต้องการใช้หินพลังเวท มีพลังธาตุอะไรผู้มีพลังที่ยังหลงเหลือ : เป็นผู้ฝึกพลังธาตุน้ำครับร้านค้าพิเศษ : ทางเรามีหินธาตุน้ำอยู่หนึ่งก้อน ท่านต้องการหรือไม่ผู้มีพลังที่ยังหลงเหลือ : ผมต้องการครับ ขอบคุณมากครับเจ้าของร้านร้านค้าพิเศษ : สำหรับหินพลังเวท ทางเราขายก้อนละยี่สิบล้านหยวน ถ้าท่านต้องการ กรุณาชำระเงินและกรอกที่อยู่ได้เลยผู้มีพลังที่ยังหลงเหลือ : ได้ครับ ทางร้านค้าพิเศษ ยังมีหินพลังเวทเหลืออยู่อีกไหมครับร้านค้าพิเศษ : มีหรือไม่มี ขึ้นอยู่แต่อารมณ์ของผู้ขายผู้มีพลังที่ยังหลงเหลือ : ครับ ชำระเงินแล้วนะครับ'เจ้าของร้านวิเศษเป็นคนที่กวนเหมือนกัน เราต้องทำดีกับเจ้าของร้านค้านี้เข้าไว้’เธอเลือกความเสี่ยง ที่ขายของออกไป นี่ร้านของเธอ ร้านค้าวิเศษ ของที่ขายก็ต้องเป็นของวิเศษไม่ใช่เหรอ ที่เธอตั้งชื่อร้านนี้ขึ้นมา ก็เพื่อบอกให้คนอื่นรู้ว่า ของในร้านเธอมันไม่ใช่ของธรรมดาทั่วไปอยู่แล้วเวลาผ่านไปเรื่อยๆ วันพรุ่งนี้ก็เป็นวันที่ อุกกาบาตชนโลก เธอเตรียมความพร้อมสำหรับครอบครัวเธอหมดแล้ว เธอม
ตอนเช้าวันต่อมา “พี่เซียวเอิน พวกผมจะออกไปหาซื้อของกินแล้วไปธุระหน่อยนะพี่ ฝากทั้งสองคนดูแลบ้านด้วยนะครับ พี่สะใภ้ไม่ต้องทำกับข้าวหรอก พี่ยิ่งแพ้ท้องอยู่ด้วย” “ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่จะดูแลบ้านให้แกเอง ไปทำธุระให้สบายใจเถอะ” “นั่นสิ น้องเซียวกังไม่ต้องเป็นห่วงพี่สะใภ้ ตอนนี้ ไม่ค่อยแพ้ท้องเท่าไหร่แล้ว อย่าลืมซื้อของกินมาเยอะๆ และฝากซื้อ บ๊วยดองมาด้วย” ฝากบ้านเสร็จแล้วครอบครัวเซียวกังก็ขึ้นรถ แล้วก็ขับรถออกไป “น้องจะให้พี่ขับรถไปจอดไว้ตรงไหน” พี่ตงหยางถามเธอ“เอาไว้ใกล้ๆ นี่ล่ะ แล้วเราเข้าไปในมิติกันเถอะ จะได้ดูว่าพวกนั้นทำอะไรกันบ้าง” เมื่อวานหลังจากที่ตกลงกันทำตามแผน เธอก็ได้ให้เสียวเหมา เอาจอที่ถ่ายทอดสด เอามาติดตั้งในห้องพ่อเธอ และตามห้องต่างๆ ในบ้านและเธอร่ายเวท อักขระปิดบังเอาไว้ ดีที่เธอไปค้นในระบบพบว่ามีจอแบบนี้ขายอยู่พอดี เธอเลยซื้อมาเพิ่มอีกห้าจอ ในราคาตัวละแค่หนึ่งหมื่นทอง เธอไม่ค่อยได้ใช้เงินกับระบบเท่าไหร่“เป็นยังไงซีซวน มีการเคลื่อนไหวอย่างไรบ้าง” เธอให้น้องคอยดูกล้องอยู่ตลอด“ยังปกติดีพี่ ผมว่าอีกไม่นานหรอก” ทางด้านของครอบครัวลุง “คุณพวกมันไปกันแล้ว ตอนนี้ทางสะ