“ถ้าไม่มีพวกข้า ถึงจะเพิ่มเป็นขั้นสามแล้ว ก็จะไม่สามารถขอพรได้อยู่ดีเป็นอย่างไร มีพวกข้าอยู่มันดีต่อเจ้าใช่ไหมล่ะ เจ้าควรจะดีใจนะที่ได้เจอพวกข้า” หลังจากที่เห็นความภาคภูมิใจของท่านเทพแล้ว เธอชักจะไม่อยากจะขอสะแล้วสิ ท่านเทพน่าจะอยู่ในโลกมนุษย์มากเกินไป“ท่านเทพจิ้งจอกดีที่สุดเลยค่ะ ท่านนี่เทพสมชื่อเลยล่ะ สุดยอด” เธอยกนิ้วโป้งให้เทพจิ้งจอกสองนิ้ว“เห็นว่าเจ้าชมข้าหรอกนะ ถ้าอย่างนั้นข้าจะให้พรเจ้าเลยก็แล้วกัน” หลังจากที่ท่านเทพพูดจบ ทั้งสองหัวก็รวบรวมพลังเทพที่อยู่ในร่างกาย หลอมรวมกับพลังเวททั้งสี่กลั่นออกมาเป็นพรให้ซูเมิ่งได้ขอ“เอาละ เจ้าสามารถขอได้เลย ถ้าเจ้าขอพรเสร็จแล้ว ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปตามที่เจ้าขอพรไว้ แต่เจ้าไม่สามารถขอพรให้คนฟื้นคืนชีพได้ และไม่สามารถขอโลกใหม่ได้เธอเดินไปยืนอยู่ด้านหน้าท่านเทพจิ้งจอก ที่มีเวทเรืองแสงอยู่ตรงหน้า เธอหลับตาแล้วตั้งจิตอธิษฐาน ขอในสิ่งที่เธอต้องการ สิ่งนั้น ก็คือระบบตามใจปรารถนา เป็นระบบที่เธออยากได้อะไรก็ได้ เป็นระบบไฮเทค ที่มีเอไอคอยดูแลควบคุมอยู่ด้วย ที่เธอขอแบบนี้เพราะเธอเป็นคนยุคใหม่ และอีกอย่างมันสะดวกกับเธอมากกว่าการใช้พลังเวท ไม่ใช่พล
“เจ้านายจะเปิดระบบรับภารกิจหรือไม่” “ถ้าเปิดระบบเพื่อรับเควสเจ้านายจะได้รับเหรียญทองด้วย ในบางภารกิจนั้น เจ้านายยืนยันจะเปิดระบบเพื่อทำภารกิจใช่หรือไม่” “เสียวเหมานายกดดันฉันใช่ไหม ได้ฉันจะรับภารกิจ” หลังจากที่เธอตกลงเปิดระบบรับภารกิจ เพื่อจะได้ทำภารกิจและสิ่งของที่ได้จากการทำภารกิจ แต่ละอย่าง เสียวเหมากดปุ่มเพื่อกดยอมรับเควส และกดติดตั้งระบบอัตโนมัติ“ระบบพร้อมทั้งติดตั้ง เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ เจ้านายรับภารกิจแรกเลยหรือไม่” เธอต้องการเหรียญทองเพื่อมาซื้อของในระบบ อยากรู้ว่าเธอจะได้อะไรจากระบบถ้าภารกิจสำเร็จ จะว่าไประบบนี่ก็เหมือนเล่นเกมเลย มีรับภารกิจด้วย เธอขอระบบแบบเกมไปหรือเปล่า?“ตกลงฉันรับ” หลังจากที่เธอตอบรับว่าจะรับภารกิจ เสียวเหมาก็กดปุ่ม เพื่อรับภารกิจ ติ้ด!!!!ๆๆๆๆๆ อยู่ดีๆ ก็มีหน้าจอขึ้นมาตรงหน้าเธอและมีเสียงเอไอร้องดังออกมา“ผู้เล่นได้รับภารกิจแรกช่วยเหลือคนติดเชื้อไวรัสหนึ่งร้อยคน…..ท่านจะทบทวนภารกิจอีกครั้งใช้หรือไม่ ท่านสามารถกดรับเพื่อเรียกภารกิจแรกออกมาดูได้ตลอดเวลา” หลังจากที่ระบบได้ให้ภารกิจที่เธอจะต้องทำจบลง ก็หายไปทันที เหลือแต่หน้าจอออนไลน์ไว้ให้เธอดู
“นี่คุณ ติดต่อน้องชายของคุณได้หรือยัง เราจะอดตายกันอยู่แล้ว” “ผมก็โทรไปแล้วไง มันบอกว่าบ้านมันก็น้ำท่วมเหมือนกัน” “น้องคุณนี่ใจดำจริงๆ ไม่สนใจพี่ชายตัวเองเลย เห็นแก่ตัวที่สุด!” “ปานนี้พวกมันคงกินอย่างสบายไปแล้ว ดูผมสิผอมแห้งหมดแล้ว พ่อแม่ ผมหิวแล้ว เราไปบ้านลุงเซียวกังกันเถอะพ่อ เขาอาจจะโกหกพ่อก็ได้” “แล้วเราจะไปกันยังไงตอนนี้ รถก็ใช้การไม่ได้แถมมีโรคระบาดอีก” “เดียวพ่อโทรหามันอีกที แล้วให้มันขับรถมารับเราเพราะบ้านมันรวยกว่าเรา มันต้องโกหกเราแน่ๆ ไอน้องเฮงซวยไม่สงสารพี่ตัวเอง” “ใช่คุณ ยิ่งนังซูเมิ่งเป็นเด็กเจ้าเล่ห์อยู่ด้วย มันอาจให้พ่อของมันโกหกเราก็ได้ ค่อยดูนะถ้าฉันไปบ้านมันได้ จะด่าพวกมันให้หมดเลย หรือพวกเราจะยึดบ้านที่มันอยู่ดี มันยิ่งเป็นคนซื่อๆ อยู่ด้วย” “ไม่รู้บ้านมันสภาพเป็นแบบไหน เราต้องไปลองดูบ้านมันก่อน” หลังจากครอบครัวเซียวเอินพี่ชายของพ่อซูเมิ่งพูดจบลง ก็มองกันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เพราะเซียวเอินเป็นคนที่ไม่ทำงานทำการอะไร วันๆ เขาก็มีแต่โทรมาขอเงินน้องชายของเขาอยู่ตลอด เพราะน้องชายของเขาทั้งโง่และซื่อหลอกง่าย แต่สิ่งที่เซียวเอินไม่รู้คือ เซียวกังไม่ได้หลอกง่าย
“ฉันอยากจะซื้อของในระบบ ตอนนี้ฉันมีเงินอยู่เกือบหนึ่งแสนเหรียญทอง มีอะไรที่ฉันซื้อได้บ้าง สิ่งที่เจ้านายซื้อได้อยู่ในร้านค้าระบบขั้นที่หนึ่งครับ ท่านสามารถซื้อสินค้าอะไรก็ได้ ภายในร้านค้าขั้นหนึ่งนี้” เธอเปิดระบบและได้เปิดดูร้านค้าขั้นที่หนึ่งที่เสียวเหมาได้แนะนำไว้ มีของมากมายให้เธอได้เลือกซื้อ ตอนนี้เธอไม่รู้จะซื้ออะไรเลยจริงๆ เพราะตัวของเธอแทบจะไม่ต้องใช้อะไร และสินค้าชั้นที่หนึ่งก็ไม่มีอะไรที่น่าสนใจเท่าไหร่เลยด้วยเธอมัวแต่ยุ่งกับระบบ จนไม่ค่อยได้มีเวลาให้กับครอบครัว เธอเดินเข้าไปหาพ่อแม่ในมิติ ตอนนี้ทุกคนติดใจด้านในมิติไปแล้ว ส่วนน้อยที่จะออกมาข้างนอกกัน เพราะด้านนอกมิติ ไม่มีอะไรที่ทำให้พวกเขาหายเบื่อได้นอกจากดูโทรทัศน์ ที่ตอนนี้สัญญาณเริ่มที่จะกลับมาดีแล้ว“ทำอะไรกันอยู่ค่ะทุกคน” ตอนนี้ทุกคนก้าวหน้ากันมากเลย โดยเฉพาะพี่ชายของเธอ ที่เลื่อนขั้นเป็นขั้นหนึ่งเกือบเป็นขั้นที่สองแล้ว“นี่พี่ตงหยางทำไมพลังพี่เพิ่มเร็วแบบนี้เนี่ย” “พี่ก็แค่อยากแข็งแกร่งเร็วๆ เพื่อให้ทันน้องไงละ และพี่จะได้ปกป้องครอบครัวของเราได้ด้วย พี่เป็นพี่คนโตจะให้เรามาคอยปกป้องหรือไง” หลังจากที่เธอได้ฟังคำที
ตงหยางยืนมองโจรชั่วที่ถูกเผาต่อหน้าโดยที่ไม่รู้สึกอะไร สำหรับคนเลวก็ควรจะต้องตายไม่ใช่เหรอ เขาไม่กลัวว่าใครจะเจอศพที่ถูกเผา เพราะไฟของเขา มันเผาจนไม่เหลือซากเลยแหละเด็กที่ตอนแรกแอบอยู่ตรงพุ่มไม้ ก็ได้เดินออกมาหาตงหยาง เธอเล่าให้ตงหยางฟังว่า เธออยู่ในศูนย์พักพิงกับแม่ แต่เธอแยกกับแม่เพื่อมาเข้าห้องน้ำ แล้วก็เจอพวกโจรฉุดมา พวกมันก็พักอยู่ในศูนย์พักพิงเดียวกับเธอ และเธอบอกว่ามีหญิงสาว หายไปหลายคนแล้ว ตอนแรกเธอคิดว่าพวกพี่สาวแค่กลับบ้าน เธอเพิ่งมารู้วันนี้ว่าพวกพี่สาวถูกพาไปขายไปแล้ว ยิ่งพูดเธอก็ยิ่งร้องไห้ออกมา ถ้าคนมาช่วยเธอไม่ทันไม่รู้ชีวิตเธอจะเป็นยังไงบ้าง////ตงหยางพาเด็กสาว ไปส่งแม่ของเธอที่ศูนย์พักพิง ตอนที่เขาได้เข้ามาส่งเด็กสาวนั่น เขารู้สึกได้ถึงสายตาที่มองเขาอยู่ เป็นทหารคนหนึ่ง ที่ตัวไม่ผอมหน้าเหลี่ยม ตาดุร้ายกำลังมองเขา พอเขามองกลับไป ชายคนนั้นก็เดินไปที่อื่นแล้ว“โก่วตั้นนายมองใครอยู่ ยกข้าวพวกนี้เอาไปเก็บได้แล้ว ยังมีงานอีกเยอะ” หลังจากที่ทหารที่ชื่อโก่วตั้นเดินออกมา เขารีบเอาข้าวไปเก็บ เขาได้แอบไปโทรหาคนผู้หนึ่ง“ฮัลโหล ท่านเหรอครับ” “ท่านอะไร! ใครจะมารับสายจากลูกน
ชายคนนั้นจับหน้าเธอมาดูใกล้ๆ “หน้าตาสวย หุ่นดี” เขาใช้สายตาสำรวจหญิงสาวที่เพิ่งได้มา หน้าตาสวยมาก เขารู้สึกอยากลองของใหม่อีกแล้วสิ มือของเขาที่กำลังจะถอดเสื้อของหญิงสาวตรงหน้าเธอก็ลืมตาตื่นขึ้นมา และเตะไปที่ชายคนนั้น เธอใช้เวทสร้างเชือกขึ้นมามัดตัวของชายชั่วไว้ เธอไม่ฆ่ามันหรอก แต่จะทำให้มันตายทั้งเป็น“มึงเป็นใคร! เป็นสายลับที่ทางการส่งมาใช่ไหม? ปล่อยกู ถ้ากูหลุดไปได้มึงตายแน่!” “เอาตัวให้รอดก่อนเถอะ ก่อนที่จะฆ่าฉัน การที่ต้องเป็นฝ่ายขอร้องบ้าง รู้สึกเป็นยังไงสนุกไหม” “สนุกกับมึงสิ ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ อีเวรนี่” “จุ๊ๆ พูดไม่เพราะเลยนะ อ้อนวอนฉันสิ เผื่อว่าฉันจะปล่อยแกไป” “อีบ้า!!!! ใครอยู่ข้างนอกบ้าง เข้ามาสักที!!” “ร้องอีกสิ ร้องให้ดังกว่านี้หน่อย แต่ถึงแกจะร้องดังแค่ไหน ก็คงไม่มีใครช่วยแกได้หรอก” เธอเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ พร้อมมีดในมือที่เธอเอามาจากในมิติ“มึงจะทำอะไรกู อย่าเข้ามา!” ผู้ชายชั่วนั้นพูดพร้อมคลานออกไปให้ไกลจากเธอ“หน้าตาก็เลว นิสัยยังจะชั่วช้าอีก ของที่มีอยู่มันคงจะไม่จำเป็นต้องใช้งานหรอก ทำร้ายคนอื่นไว้เยอะ อย่าเก็บไว้สืบพันธุ์เลย!” เธอใช้มีดตัดกางเกง และตัด
“พี่จูไห่กินช้าๆ ก็ได้ยังมีอีกเยอะ” ซีซวนพูดขึ้นเพราะทนดูไม่ได้จริงๆ“ทำไมแกมีปัญหากับการกินของฉันหรือไง อยากโดนตีอีกใช่ไหม” “ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้ว ผมก็ไม่ได้กลัวพี่ด้วย จะตีก็มาเลย” ซีซวนที่ทนถูกเอาเปรียบมานาน วันนี้จะไม่ขอทนแล้ว“ใจเย็นๆ เป็นพี่น้องกันอย่ามาทะเลาะกัน” พี่ตงหยางที่เป็นคนห้ามศึกในครั้งนี้ บางทีเธอก็อยากให้น้องเธอสั่งสอนจูไห่บ้างเหมือนกัน“นี่พวกแกจะมาตีลูกฉันเหรอ พี่ดูลูกของน้องพี่สิ จะตีลูกฉัน เป็นอะไรหรือเปล่าจูไห่ลูก” “แกอบรมลูกตัวเองให้มันดีๆ หน่อยนะเซียวกัง ยิ่งโตยิ่งทำตัวเป็นอันธพาลมากขึ้นทุกวัน” “พี่แค่เด็กทะเลาะกันธรรมดา มาๆ กินข้าวกันดีกว่า” หลังจากพ่อเธอพูดจบทุกคนก็มานั่งกินข้าวด้วยกัน คนที่กินน่าจะเป็นครอบครัวของลุงเซียวเอินมากกว่า พวกเธอกินได้แค่นิดหน่อย เพราะทั้งครอบครัวนั้นไม่รู้ไปอดอยากที่ไหนมา กินข้าวเลอะเต็มโต๊ะไปหมด แม่หันมามองเธอด้วยความลำบากใจ“ว่าแต่ทำไมพวกพี่ถึงมาที่บ้านผมได้ล่ะ” “ก็ไม่มีอะไรหรอก พวกฉันจะมาอยู่กับพวกแกนะ บ้านของฉันน้ำท่วมพังไปหมดแล้ว” “น้ำยังไม่ลดเหรอพี่ เดี๋ยวพวกผมไปช่วยซ่อมเอาไหม” “ไม่ต้องหรอกมันไม่เหลืออะไรแล้
ซูเมิ่งที่แอบฟังอยู่ได้ยินแผนการที่ทั้งสองคุยกัน คนมันเลว ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนนิสัยมันก็คงเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายๆ มาลองดูกันใครกันที่จะตาย เธอพูดพร้อมยิ้มที่มุมปากอย่างคนที่มีแผนการช่วงเวลาผ่านไปเป็นเดือนพอเข้าสู่เดือนที่สอง ที่หลายๆ คนคิดว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้ว ทุกอย่างถูกควบคุมไว้หมดแล้ว ประชาชนเริ่มกลับมาใช้ชีวิตปกติ แต่แล้วเช้าวันหนึ่งก็เกิดเหตุการณ์ นกหลายสายพันธุ์บินเต็มท้องฟ้าจนทำให้ท้องฟ้าที่เคยสดใสมืดครึ้มลง ถ้าใครไม่สังเกต อาจจะเห็นว่าเป็นหมอกลงปกติ แต่เธอรู้ว่ามันไม่ใช่ มันคือนกที่กำลังย้ายถิ่นฐาน เขาว่าถ้าจะเกิดวิกฤตสัตว์จะรู้ตัวเร็วกว่าคน ทางรัฐก็คงจะเริ่มรู้แล้วว่าโลกนี้กำลังจะเกิดเรื่อง“ระบบมีภารกิจใหม่ เจ้านายจะรับภารกิจหรือไม่…” เสียงระบบที่หายไปนานอยู่ดีๆ ก็ดังขึ้นมา เธอคิดว่าภารกิจน่าจะเกี่ยวกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นหรือเปล่า?////“เจ้านายต้องการรับภารกิจที่สองหรือไม่” “ฉันรับ” “ภารกิจที่สอง ที่เจ้านายจะได้รับคือภารกิจช่วยเหลือประชาชนให้ทราบข่าว ของการเกิดเหตุการณ์อุกกาบาตชนโลก” “แล้วฉันจะทำยังไงให้ทุกคนรู้ล่ะ ฉันไม่ใช่พระเจ้าสักหน่อย ทำไมให้แต่ภารกิจยาก
“นายท่าน พวกเราได้ไปตรวจดูบริเวณโดยรอบแล้ว ไม่มีร่องรอยของคนอื่นเลยขอรับ” “เฝ้าระวังต่อไป อย่าเพิ่งวางใจพวกเราเดินทางกันสะดวกเกินไป” เขาสั่งงานกับลูกน้องที่เขาไว้ใจพาเดินทางมาด้วยสามสิบคน เป็นคนที่เขาคิดว่าไว้ใจได้ที่สุดแล้ว“โอ้ย! ปวดท้อง ข้าปวดท้องเหลือเกิน!” ซีห่าวได้ยินเสียงร้องของภรรยา ก็รีบเข้ามาดู“น้องจะคลอดแล้วหรือ เราหยุดพักรถม้ากันตรงนี้ก่อน พวกเจ้าไปเตรียมก่อไฟและต้มน้ำ แม่นมภรรยาข้าเป็นอย่างไรบ้าง” “เด็กกลับหัวพอดีเลยคะนายท่าน ดูท่าจะคลอดง่าย” เขาได้ฟังที่แม่นมรายงานก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น และเตรียมสิ่งของที่หมอตำแยได้บอกให้เตรียมไว้ เขาได้ยินเสียงเด็กร้องออกมาจากในรถม้า“เป็นเด็กผู้ชายเจ้าคะ ร่างกายแข็งแรง นายหญิงปลอดภัยดีเจ้าคะ” หลีซีห่าวได้ฟังรายงานจากแม่นม เขารู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เขามองขึ้นไปบนฟ้า เป็นคืนที่พระจันทร์ทรงกลดพอดีกระสุนปืนยิงเข้ามาที่รถม้าของพวกเขา ในช่วงที่พวกเขาลดการระวังตัว“มีคนร้ายทุกคนกันนายหญิงให้ดี” เขารีบสั่งลูกน้องให้เข้าปกป้องลูกและภรรยาที่อยู่ในรถม้าก่อน หน้าของลูกเขาก็ยังไม่ทันได้เห็นเลย“ท่านพี่ เกิดอะไรขึ้นด้านนอก ท่านปลอดภ
เวลาผ่านไปหลายปี จิ้งจอกน้อยตามหาเจ้านายของเขาไปทั่วทุกหนแห่งแต่ก็ไม่พบ อยู่มาวันหนึ่งพวกเขาบังเอิญได้มาที่สระบัวแห่งหนึ่ง และพบกับดอกบัวที่มีพลังงานหนาแน่นเป็นอย่างมาก พวกเขาจึงเก็บดอกบัวสีขาวที่มีสีแดงตรงปลาย ดอกบัวดอกนี้ให้ความคุ้นเคยกับพวกเขาเป็นอย่างมาก เหมือนว่าเจ้าดอกบัวนี้ จะเป็นสิ่งที่พวกเขาตามหาอยู่ พวกเขาอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ตอนที่พวกเขากำลังเข้าไปจับที่ดอกบัวดอกนั้น จิ้งจอกน้อยรู้สึกว่าดอกบัวกำลังดีใจที่ได้พบกับพวกเขา และพวกเขาก็สามารถเก็บดอกบัวไปปลูกได้อย่างง่ายดาย จิ้งจอกสองหัวรู้สึกแปลกใจกับความง่ายดายนี้ ถ้าเป็นพืชที่วิเศษ จะต้องใช้แรงกายในการเอาสิ่งนั้นมาได้ยากมาก แต่ดอกบัวดอกนี้ยินยอมที่จะไปอยู่กับพวกเขาเอง พวกเขานำดอกบัวไปปลูกไว้ที่สระน้ำแห่งชีวิต ตั้งแต่ที่ได้นำดอกบัวเข้ามาปลูก พลังงานบริสุทธิ์ภายในมิติยิ่งเพิ่มมากขึ้น และสระน้ำแห่งชีวิตก็บริสุทธิ์มากขึ้นเช่นกันเวลาผ่านไปหลายปี จนถึงปีหนึ่งที่พวกเขากำลังนั่งจำศีลกันอยู่พวกเขาได้ปล่อยจิตรับรู้เอาไว้ อีกไม่กี่วันข้างหน้า พวกเขาจะต้องไปทำงานที่เจ้านายได้สั่งไว้ก่อนที่จะหายตัวไป“เสี่ยวปิง แล้วพวกเราจะต้องไปช่วยเด
มีหญิงสาวคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย เธออาศัยอยู่ในป่าลึกพร้อมกับเพื่อนคู่ใจ เป็นจิ้งจอกตัวน้อยสองหัว ที่เธอได้ช่วยเหลือไว้ตอนที่แม่ของพวกมันถูกฆ่าตาย เธอตั้งชื่อให้ทั้งสองหัวว่า เสี่ยวเฟิง และเสี่ยวปิง จิ้งจอกน้อยทั้งสองตัว ติดตามเธอคอยช่วยเหลือและเฝ้าดูแลพื้นที่ในมิติแทนเธอ ผู้เป็นเจ้าของในที่แห่งนี้จิ้งจอกน้อยอยู่กับนายของมัน เธอเป็นหญิงสาวที่เงียบขรึม ไม่ชอบพูดคุยกับใคร ชีวิตในแต่ละวันของเธอ ก็จะอยู่ภายในมิติมากกว่าอยู่ด้านนอกมิติ เธอชอบคิดค้นยาหรือหาสิ่งใหม่ๆ เข้ามาปลูกภายในมิติอยู่เสมอ พวกเขาก็ได้เรียนรู้สิ่งที่เจ้านายได้นำเข้ามาปลูกด้วยเช่นกัน“เจ้าจิ้งจอกน้อย อย่าไปเล่นซนกับต้นสมุนไพรของข้าละ สมุนไพรชนิดนี้สำคัญมาก และก็มีราคาที่แพงด้วย” “พวกข้าจะไม่ไปเล่นซนตรงนั้นอย่างแน่นอน ข้าแค่สงสัยกลิ่นของสมุนไพรแปลกๆ พวกนี้” “ดีแล้วเด็กดีตัวน้อย” หญิงสาวอุ้มจิ้งจอกสองหัวขึ้นมากอด และก็เกาไปที่พุงของพวกมันเบาๆจิ้งจอกน้อยทั้งสองตัวมีความสุขกับเจ้านายของพวกมันมาก และพวกมันก็รักเจ้านายคนนี้มากด้วยเช่นกัน ตอนที่พวกเขาได้พบเจอกับเจ้านายคนนี้ พวกเขาก็เกือบจะตายกันไปแล้ว อยู่มาวัน
“เด็กน้อยของแม่ ลูกหน้าเหมือนพี่เฟยหรงเลยนะคะ” เธอเอานิ้วถูไปที่แก้มลูกเบาๆ“ตอนนี้ยังดูไม่ค่อยออกหรอกว่าหน้าเหมือนใคร ต้องรอไปสักสองถึงสามเดือนถึงจะดูออก” ซูซ่านพูดบอกลูกสาวของเธอไป" อ่อ แบบนี้นี่เอง " เธอเล่นกับลูกอีกสักพัก ลูกเธอก็ร้องขึ้นมา เธอต้องส่งลูกให้คุณพยาบาลพาไปป้อนนม เพราะน้ำนมเธอยังไม่มากพอให้เด็กทั้งสองคนได้กินทั้งครอบครัวของเธอและคุณปู่เห็นว่าเธอและลูกปลอดภัยหายห่วงแล้ว ก็พากันกลับบ้าน เหลือแค่เธอกับพี่เฟยหรงแค่สองคนเท่านั้น“เหนื่อยไหมครับคนเก่ง” เฟยหรงเอาผ้าชุบน้ำนำมาเช็ดหน้าและเช็ดตามตัวของภรรยา เพื่อให้เธอได้นอนพักผ่อนอย่างสบายตัว“มีคนดูแลดีแบบนี้น้องหายเหนื่อยไปตั้งนานแล้วค่ะ” เธอนอนให้สามีคอยเช็ดตัวให้ เพราะเธอยังรู้สึกเจ็บแผลที่คลอดอยู่มาก“พี่เช็ดตัวให้น้องจะได้นอนหลับอย่างสบายนะครับ คืนนี้พยาบาลบอกว่าให้น้องนอนพักได้เลย พรุ่งนี้ถึงจะพาลูกมาให้เราฝึกดูแล” “ดีเหมือนกัน น้องคงดูแลไม่ไหวแน่วันนี้น้องขอนอนพักก่อนนะคะ” เธอไม่ได้พูดอะไรมาก แล้วก็นอนหลับไปเพราะยาที่ได้กิน และความเหนื่อยล้าจากร่างกาย เฟยหรงนั่งเฝ้าภรรยาและตัวเขาก็หลับไปพร้อมกันเวลาผ่านไปหล
หลังจากที่เธอได้ไปฝากครรภ์ ตอนนี้ก็ผ่านมาห้าเดือนแล้ว ท้องของเธอใหญ่มาก ใหญ่เกินไปด้วยซ้ำทั้งๆ ที่เธอเพิ่งจะท้องลูกคนแรก หรือเธอจะท้องลูกแฝดหรือเปล่า เพราะเธอท้องใหญ่เกินกว่าจะท้องลูกคนเดียว ช่วงนี้เธอว่างเกินไปจริงๆ ตั้งแต่ที่เธอท้องพี่เฟยหรงก็แทบจะไม่ให้เธอทำอะไรเลยวันๆ เธอมีหน้าที่แค่กินและนอนเท่านั้น เธอบันทึกประจำวันในแต่ละวันว่าทำอะไรบ้างลงในสมุดการตั้งครรภ์ ทุกเดือนเธอต้องแบกท้องกลมโตไปให้หมอตรวจ หมอก็บอกเธอว่าอาจจะได้ลูกแฝด เสียดายที่ไม่มีเครื่องตรวจ เธอก็เลยไม่รู้ว่าลูกเธอเป็นผู้หญิงหรือว่าผู้ชายกันแน่ แต่ไม่ว่าเป็นหญิงหรือชาย เธอก็รักเด็กคนนี้เสมอ“พ่อกลับมาแล้วครับ วันนี้เด็กน้อยดื้อกับแม่หรือเปล่าครับ” พี่เฟยหรงกลับบ้านเร็วทุกวัน เพราะกลัวว่าเธอจะอยู่คนเดียวที่ขาดไม่ได้เลยก็คือ ทุกครั้งตอนกลับถึงบ้านพี่เฟยหรงก็จะเข้ามาจูบที่ท้องของเธอ และเล่นกับลูกในท้อง เด็กน้อยทั้งสองเหมือนว่าจะรู้ว่าพ่อเขามาเล่นด้วย ก็จะดิ้นทักทายตอบกลับพี่เฟยหรงทุกครั้ง ทำให้เธอเจ็บท้องไปหมด แต่เป็นความเจ็บปวดที่เธอมีความสุขตอนนี้เข้าเดือนที่แปดแล้ว เธอมานอนอยู่ที่บ้านพ่อกับแม่เพราะกลัวว่าเธอจะปวดท้
“ไม่โกรธคะ แต่เป็นห่วงมากกว่ากลัวว่าพี่จะเกิดอันตรายอะไรขึ้นมา พี่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วคราวหน้าถ้าพี่เฟยหรงจะกลับบ้านช้า หรือทำอะไรที่เป็นอันตรายจะต้องบอกน้องไว้ก่อนนะคะ อย่าหายไปแบบนี้อีก ถ้าไม่อย่างนั้นน้องจะโกรธพี่เฟยหรงจริงๆ ด้วย” “ได้ครับ ครั้งหน้าพี่จะรายงานภรรยาตัวน้อยของพี่ทุกอย่าง จะไม่ลืมเลย” เธอหยอกล้อเล่นกับสามีอยู่ พี่เฟยหรงก็ทำหน้าพะอืดพะอมเหมือนอยากจะอ้วกขึ้นมา“พี่เฟยหรงเป็นอะไร ไม่สบายตรงไหน” “พี่ไม่ได้เป็นอะไร แค่ช่วงนี้พี่รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวและอยากจะอ้วกอยู่บ่อยๆ ” หรือพี่เฟยหรงจะแพ้ท้องแทนเธอกัน เขาว่าถ้าคนไหนรักเมียมากก็จะแพ้ท้องแทนเมีย เธอไม่ได้เข้าข้างตัวเอง แต่พี่เฟยหรงก็รักเธอจริง“พี่อยากกินอะไรเปรี้ยวๆ หรือเปล่า” “ใช่แล้วพี่รู้สึกอยากกินของเปรี้ยวมากเลย” “ถ้าแบบนั้น เดี๋ยวน้องต้มน้ำแกงใส่ผักกาดดองให้พี่ดีไหม ที่บ้านเรายังมีลูกท้ออยู่ เดี๋ยวน้องจะไปเตรียมไว้ให้ พี่นอนพักก่อนก็ได้นะคะ ถ้าน้องทำเสร็จแล้วจะเอามาให้ที่เตียง” เธอลุกเดินไปล้างหน้า และเข้าไปที่ห้องครัวเพื่อไปเตรียมอาหารให้คนแพ้ท้องแทนเมียกิน ดีที่แม่ได้เตรียมผักกาดดองมาให้เธอเมื่อวานนี้
“ช่วงนี้หนูไม่ได้ไปหาหมอเลยคะ แต่อาการแบบนี้จะเป็นทุกครั้งหลังจากที่หนูฝึกพลังเวทเสร็จนะคะ” “ท้องหรือเปล่าลูก ตอนแม่ท้องแม่ก็อยากกินอะไรเปรี้ยวๆ เหมือนกัน” หรือเธอจะท้องกัน เพราะประจำเดือนของเธอเลยกำหนดมาหลายวันแล้ว“หนูก็ไม่รู้ค่ะ เอาไว้หนูจะลองตรวจดู” “พ่อว่าท้องก็ดี เฟยหรงจะได้สมใจอยากสักที สามีลูกมาบ่นให้พ่อฟังตลอดเลย มาถามหาเคล็ดลับอะไรก็ไม่รู้กับพี่ชายของลูกด้วย” “พี่เฟยหรงทำถึงขนาดนี้เลยเหรอคะ สงสัยจะอยากมีลูกมากจริงๆ ไม่แน่หนูอาจจะท้องก็ได้นะคะ” “ระบบก็อยู่กับลูก ก็ลองซื้อมาตรวจสะตอนนี้เลย แม่จะได้ช่วยดูด้วย” “ก็ได้ค่ะ” เธอเปิดระบบร้านค้าขึ้นมาดู แล้วเลือกไปที่ตรวจการตั้งครรภ์ เธอเลือกเอาที่ตรวจง่ายๆ มาสองอัน เพื่อป้องกันความผิดพลาด เธอกดจ่ายแต้มในมิติไป สองร้อยแต้ม ตอนนี้แต้มในมิติที่เคยมีอยู่ก็ยังใช้ได้เหมือนเดิม แต่ถ้าอยากมีแต้มที่มากขึ้น เธอจะได้แต้มนี้มาจากการขายของในระบบ ก็คือหาของมาขายให้ระบบอีกที เธอถึงจะได้แต้มมาซื้อของในร้านค้า เพราะเธอไม่ได้เปิดร้านค้าออนไลน์อีกต่อไปแล้ว ระบบเลยปรับเปลี่ยนให้เข้ากับสถานการณ์ที่เธอเป็นอยู่“ได้มาแล้วค่ะแม่ หนูจะเอาไปตรว
“นี่เฟยหรงใช่ไหม” หงเปาร้องเรียกชายหนุ่มที่อยู่ตรงทางออกประตูด้านหน้าเขา“ผมเฟยหรงเองครับท่านผู้ช่วย ตอนนี้ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับท่านผู้นำ ไม่ทราบว่าตอนนี้ท่านทำอะไรอยู่” “ตอนนี้ท่านผู้นำท่านได้พาทุกคนออกไปด้านนอกแล้ว” “แสดงว่า ที่ใต้ดินแห่งนี้มีทางออกหลายทางเหรอครับ” “ใช่แล้ว นายไม่เคยอยู่ในเมืองใต้ดินแห่งนี้ นายคงไม่รู้ว่ายังมีทางออกเชื่อมไปตามเมืองต่าง ๆ อีก” “ที่ผมจะคุยกับท่านก็เรื่องที่พื้นดินด้านบน สามารถอยู่ได้แล้ว ถ้าตอนนี้ท่านรู้แล้ว ผมขอกลับไปหาครอบครัวของผมก่อนนะครับ พวกเราต้องสร้างบ้านหลังใหม่” “ถ้านายทำเรื่องทางฝั่งของครอบครัวนายเสร็จแล้ว ก็มาพบกับท่านผู้นำอีกครั้งก็แล้วกัน ฉันจะบอกท่านไว้ให้” “ขอบคุณมากครับ” เฟยหรงพูดพร้อมกับความสบายใจ และได้เร่งเดินทางกลับมาหาครอบครัวของเขา“พี่เฟยหรงไปไหนมาคะ” ซูเมิ่งถามสามีของเธอออกไป เธอไม่เห็นเฟยหรงตั้งแต่เช้าแล้ว“พี่ไปแจ้งเรื่องท่านผู้นำมา แต่ไม่เจอท่าน” “อ่อ เรื่องนี้นี่เอง พี่น่าจะถามฉันก่อนนะคะ” เธอพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา ที่สามีของเธอใจร้อน ไปหาท่านผู้นำครั้งนี้ พี่เฟยหรงคงจะไปไม่พบกับท่านผู้นำแน่เฟยหรงเขาก็
“ เจ้ามีเรื่องอะไรจะคุยกับข้ากัน” เฟยฉีดีใจเป็นอย่างมาก เมื่อสิ่งที่เขาเฝ้ารอมาตลอด เขาได้พบเจอเสียที “ผมน่าจะเคยรู้จักท่านเทพมาก่อนครับ ผมได้ยินชื่อเสียงของท่านมานานมากแล้ว ตั้งแต่ตอนที่ผมได้เป็นเด็ก ท่านเทพใช่คนเดียวกันกับ คนที่เอาเด็กน้อยและบันทึกตระกูลมาวางไว้ที่หน้าบ้านผม เมื่อครั้งนั้นใช่ไหมครับ ““เจ้ารู้ได้ยังไงว่าเป็นพวกข้า” “ผมแค่รู้สึกได้ เป็นกลิ่นที่คุ้นเคยที่ออกมาจากตัวเด็กที่ท่านได้วางไว้เมื่อครั้งนั้น” ใช่แล้ว วันนั้นเป็นเศษเสี้ยวดวงจิตของพวกเขาเอง ที่ได้ทิ้งไว้ส่วนหนึ่งก่อนที่จะจำศีล เพื่อที่จะทำตามคำขอของเจ้านายคนเก่า ให้เอาเด็กน้อยไปวางไว้ที่หน้าบ้านของเขาคนนี้ ตามคำสั่งของเจ้าของมิติคนก่อน“ใช่แล้ว เป็นพวกข้าเองที่นำเด็กไปวางไว้ เจ้าของมิติคนเก่าของข้าได้ช่วยเหลือเด็กคนหนึ่งไว้ พวกข้าก็แค่ส่งคืนญาติของเด็กที่น่าสงสารเท่านั้นเอง” “เจ้าของมิติคนเก่าของท่านก็ฝันเห็นนิมิตเหมือนกันใช่ไหมครับ ผมเคยได้ยินว่าถ้าฝึกเวทผ่านไปจนถึงขั้นสูงสุดจะฝันเห็นนิมิตได้” “สิ่งนั้นก็เป็นเรื่องจริง เจ้าของมิติคนเก่าของข้า แค่บอกว่า โชคชะตาจะนำพาให้พานพบกันอีกครั้ง ทุกสิ่งที่เกิด