ตอนที่ 7 ผักและผลไม้เวท

“แม่เรานี่เก่งจริงๆ เลย” เสียงของซีซวนประจบแม่

“เด็กช่างประจบจริงๆ เลย” เธอมองซีซวนโดยทำหน้าตาล้อเลียน

“แม่ดูพี่สิแกล้งผมอีกแล้ว”

“เลิกทะเลาะกันได้แล้วรีบกินข้าว” ลูกของเธอไม่รู้จักโตกันเสียที

“พ่อแม่รู้หรือยังว่าเรามีพลังเวทด้วย” อยู่ดีๆ พี่ชายของเธอก็ได้พูดออกมา

“อ้าว! นี่ลูกไม่เห็นจะเล่าให้แม่ฟังเลย”

แม่เธอบ่นออกมาด้วยเสียงน้อยใจนิดหน่อย

“ก็หนูเห็นช่วงนี้พ่อกับแม่ยุ่งๆ หนูเลยลืม”

หลังจากนั้นเธอก็ได้เล่าเรื่องที่เคยเล่าให้พี่ชายฟัง และได้เล่าเรื่องให้พ่อกับแม่และซีซวนฟังซ้ำอีกรอบ

“เมื่อคืนหนูลองเข้าไปในมิติแล้วนะคะ ผักและผลไม้โตเร็วมากๆ แต่ตอนนี้หนูยังไม่ได้เข้าไปดูอีกเลย หนูว่าจะเข้าไปดูวันนี้แต่ยังไม่มีเวลาเลยค่ะ

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็เข้าไปดูสิว่ามันออกลูกหรือยัง” ตงหยางถามน้องสาวออกไป เขาก็อยากรู้เหมือนกัน

“ถ้าแบบนั้นหนูขอเข้าไปดูก่อนนะคะ ถ้าผลไม้และผักโตแล้วจะได้เก็บมาทำอาหารกินในวันพรุ่งนี้ เธอหายเข้ามาไปในมิติ ซึ่งทุกคนก็ไม่ได้ตกใจเท่าไหร่ เพราะเริ่มชินกับการที่เธอหายเข้าไปในมิติ และออกมาจากมิติ เป็นปกตินั่นเอง

“ซูเมิ่งเดินเข้ามาดูผักและผลไม้ที่เธอได้ปลูกเอาไว้ ซึ้งมันออกผลเต็มต้น แต่ละต้นก็มีผลลูกใหญ่น่ากินมาก ผักในแต่ละต้นก็ดูอวบอิ่ม พร้อมให้เก็บไปทำอาหารได้แล้ว เธอเก็บผลไม้แต่ละต้นออกมาอย่างละนิดละหน่อยเท่านั้น เพราะเธอลืมนำตะกร้าเข้ามา และกลัวจะกินกันไม่หมด ส่วนผักเธอเก็บไม่เยอะ กลัวจะกินไม่ทันแล้วจะเน่าเสียก่อน เธอเอาของที่เก็บทั้งหมดออกมากองไว้และได้หายออกมาจากมิติ

“ทำไมเขาไปแป๊บเดียวเอง” ซีซวนพูดขึ้นมา

“เวลาในมิติกับด้านนอกไม่เท่ากัน เวลาในมิติจะเร็วมากแต่ด้านนอกผ่านไปไม่กี่นาทีเท่านั้น”

ทุกคนดูตกใจที่ได้รู้ข้อมูลเรื่องเวลาในมิติเพิ่มขึ้น พวกเขาคิดเหมือนกัน ถ้ามีโอกาส ก็อยากที่จะเข้าไปดูในมิตินั่นสักครั้งว่ามันเป็นแบบไหน เป็นอย่างที่ซูเมิ่งได้โม้ให้ฟังหรือเปล่า เพราะมันดูเกินจริงมาก

“ลูกเอาอะไรออกมาบ้าง”

“นี่ค่ะแม่ ผักและผลไม้ที่หนูปลูก” เธอเอาผักและผลไม้ที่ปลูกไว้ในมิติออกมาวางให้ทุกคนได้ดู

“โอ้โฮ! ทำไมแตงโมลูกใหญ่แบบนี้ละ อันนี้เรียกทุเรียนใช่ไหม มีลำไยด้วย รสชาติอร่อยมาก” ซีซวนพูดพร้อมหยิบผลไม้ที่เธอวางไว้ไปกิน

“เป็นไงอร่อยไหม? ”

“อร่อยมากพี่ มันชุ่มฉ่ำในปากมาก กินแล้วรู้สึกมีพลังเลยละ”

“เรานี้พูดไปเรื่อย”

“จริงนะพี่ตงหยาง พี่ลองชิมสิ พ่อแม่ด้วยลองกินดู นี้ครับ” ซีซวนพูดแล้วก็ยื่นผลไม้ไปให้พ่อและแม่ของเธอ เธอลองหยิบมากินบ้าง

“อืม.. อร่อยจริงๆ รู้สึกว่าผลไม้แต่ละผลจะมีละอองเวทสีจางๆ อยู่ด้วย ถ้าคนไม่ได้มีพลังเวทจะรู้สึกไม่ได้ จะรู้สึกแค่อร่อยและรู้สึกสดชื่นเท่านั้น แต่สำหรับเธอที่มีพลังเวท จะรู้สึกที่แตกต่างออกไป พอได้กินเข้าไปแล้วพลังเวทในร่างกายเหมือนได้เติมเต็ม มันช่างดีจริงๆ ถ้าแบบนี้เรากินผลไม้ที่มีพลังเวทพวกนี้ก็สามารถ พัฒนาพลังเวทเพิ่มขึ้นได้

ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า อร่อยและสดชื่นจริงๆ

“เห็นไหมผมบอกแล้วว่ามันอร่อยจริงๆ ”

“ผลไม้พวกนี้มีละอองเวทด้วย” เธอสังเกตเห็นละอองเวทจางๆ ออกมาจากของที่เธอเก็บมา

“แต่พ่อไม่เห็น”

“แม่ก็ไม่เห็นเหมือนกัน”

ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่เห็น แสดงว่ามีแค่คนที่มีพลังเวทเท่านั้นที่จะมองเห็น เราสามารถนำผลไม้พวกนี้ไปขายได้ไหมนะ แต่มันก็จะเสี่ยงเกินไป แต่ถ้าเธอขายไม่ให้ใครรู้ก็ได้ไม่ใช่หรือไง โลกเราจะมีคนที่มีพลังเวทด้วยหรือเปล่า ขนาดตัวเธอยังมีมิติเลย คนที่มีพลังเวทก็น่าจะมีเหมือนกัน

“คนที่มองเห็นได้ คนนั้นต้องมีพลังเวท”

“แต่พ่อว่าเราไม่ควรเอาผักผลไม้ที่มีละอองเวทนี้ไปให้คนอื่นเห็นมากนัก ถ้าลูกมีพลังเวทได้ พ่อก็คิดว่าคนอื่นน่าจะมีได้เหมือนกัน” สิ่งที่พ่อเธอได้พูดออกไปตรงกับความคิดเธอพอดีเลย

“แต่ถ้าขายโดยที่คนอื่นไม่รู้ว่าเป็นพวกเรา ก็ขายได้ ของที่ปลูกและเติบโตในมิติ คนธรรมดากินก็จะช่วยให้ร่างกายแข็งแรงด้วย เด็กเล็กกินก็จะทำให้ไม่เจ็บป่วยได้ง่าย”

“ที่ลูกพูดมาก็ถูก เอาไว้เมื่อมีเหตุจำเป็นเราค่อยเอาของพวกนี้มาขายก็คงไม่เป็นอะไร” เซียวกังคิดตามคำพูดของลูกสาว เขาก็คิดว่าดีเหมือนกัน แค่พวกเขากินก็คงไม่หมด แบ่งให้คนอื่นกินบ้างก็ดี

“พ่อ ห้ามบอกลุงเซียวเอินเด็ดขาด ว่าเราจะมาอยู่บ้านตรงนี้”

“ทำไมบอกไม่ได้! นั้นมันพี่ชายของพ่อและเป็นลุงของลูกด้วย” เซียวกังเผลอขึ้นเสียงใส่ลูกของเขา

“ขอร้องนะพ่อ หนูมีเหตุผลของหนูนะคะ แล้วสักวันหนูจะบอกกับทุกคนเอง”

“ได้ พ่อจะรอฟังคำที่ลูกจะบอกแล้วกัน” พ่อเธอเหมือนจะดื้อรั้น แต่ไม่ใช่คนที่ไม่ฉลาด แต่แค่คำว่าพี่น้องมันค้ำคอเท่านั้น

“แม่เอาผักพวกนี้ไว้ทำอาหารตอนเช้านะคะ ถ้าไม่พอหนูจะเก็บมาให้อีก”

“พอแล้วแค่นี้ก็เยอะมากแล้ว กินอิ่มกันแล้วใช่ไหมไปนอนกันได้แล้วพรุ่งนี้มีอะไรเราค่อยมาคุยกัน”

เช้าวันรุ่งขึ้น เธอได้ยินเสียงตัดต้นไม้อยู่นอกตัวบ้าน เพราะความเสียงดังทำให้เธอนอนไม่หลับ เธอตื่นและลงมาข้างล่าง เธอไม่เจอใครสักคน เธอเดินออกไปดูข้างบ้านเจอแม่กำลังตัดหญ้าอยู่พร้อมกับซีซวนที่ช่วยขนเอาเศษหญ้าไปทิ้ง

“แม่ทำอะไรน่ะ”

“ก็กำลังตัดหญ้าไง ตื่นแล้วเหรอเรา”

“พี่ตื่นสายมาก เป็นหมูตัวอ้วนตื่นสาย” ซีซวนพูดกวนประสาทพี่สาวของเขาออกไป

ซูเมิ่งวิ่งไล่ตีน้องชาย ซึ่งกวนประสาทเธอตั้งแต่เช้า หลังจากที่วิ่งเหนื่อยแล้วเธอก็ถามแม่ ว่าพ่อไปไหนแม่บอกว่าพ่อไปตัดต้นไม้ที่ขึ้นอยู่หลังบ้าน เธอเดินไปดูว่าพ่อทำงานอยู่หลังบ้าน เธอเห็นพี่ชายกำลังใช้เลื่อยตัดต้นไม้ต้นใหญ่ที่ไม่มีประโยชน์อะไร เธอทักทายพ่อและพี่ชายเสร็จแล้ว เธอก็เข้ามาอาบน้ำ เมื่อทำธุระของตัวเองเสร็จแล้วเธอก็เดินสำรวจภายในบ้านว่ามีตรงไหนที่ชำรุดบ้าง ซึ่งจากที่ดูแล้วบ้านของเธอแข็งแรงทนทาน มีแค่ไม่กี่ที่เท่านั้น

ไม่ค่อยเห็นตรงไหนพังเลย บ้านหลังนี้สร้างตามแบบบ้านสไตล์ยุโรป เป็นบ้านอิฐสีแดง มีห้าห้องด้านบน และหนึ่งห้องด้านล่าง ในแต่ละห้องก็มีพื้นที่ทำความร้อนทุกห้อง ห้องครัวเป็นครัวที่ทันสมัยแข็งแรง มีที่อบขนมปังซึ่งแม่ของเธอชอบทำอาหารมาก เดินถัดมาจากห้องครัวจะเจอที่นั่งกินข้าวที่มีโต๊ะตัวกลางใหญ่ มีเก้าอี้ทั้งหมดแปดตัว เอาไว้สำหรับกินข้าวของครอบครัว เดินถัดมาอีกก็จะเป็นห้องส่วนกลางมีโทรทัศน์ และโซฟาเอาไว้นั่งเล่นรวมตัวกับครอบครัว พอเดินออกมาหน้าบ้านตรงประตูมองออกไปก็จะเห็นพระอาทิตย์ส่องเข้ามาในบ้านพอดี ถือว่าบ้านหลังนี้เป็นทำเลที่น่าอยู่ อยู่แล้วรวยอะไรพวกนี้ เป็นความเชื่อของคนสมัยก่อน