ตอนที่ 6 บ้านบนเขา

“อ้าวพี่ตงหยางเองเหรอ ฉันนึกว่าเป็นพ่อและแม่เสียอีก”

“แล้วพ่อกับแม่ไปไหนล่ะ พี่ไม่เห็นรถของท่านจอดอยู่เลย”

“แม่บอกว่าจะไปซื้อของเตรียมไว้วันสิ้นโลก แล้วพี่กลับบ้านมามีธุระอะไรหรือเปล่า”

“ก็แม่เราบอกว่าจะไปดูบ้านที่อยู่ทางเหนือ ให้พี่กลับมาจะได้ไปดูพร้อมกัน พี่ก็ลางานเรียบร้อยแล้ว และก็รีบขับรถกลับมาบ้าน อีกอย่างพี่ก็จะมาดูว่าเรามีมิติอย่างที่แม่ได้พูดให้ฟังไหม”

“แน่นอนว่าฉันก็ต้องมีอยู่แล้วสิ แล้วก็มีนี่ด้วยนะ” ซูเมิ่งแบมือและเค้นพลังเวทออกมาโชว์ให้พี่ชายของเธอได้ดู

///////

หลังจากที่ตงหยางได้เห็นว่าที่มือของซูเมิ่งมีแสงออกมา เขาก็ดูตกใจและคิดว่ามันคืออะไรและทำสิ่งใดได้บ้าง

“มันคืออะไร และสิ่งนี้ทำอะไรได้บ้าง” นี่มันเกิดเรื่องอะไรกับน้องเขากันแน่

ซูเมิ่งยิ้มและยืดอกนิดหน่อยด้วยความรู้สึกภูมิใจ

“สิ่งนี้มันคือพลังเวทยังไงละพี่ตงหยาง”

“พลังเวทเหรอ? แค่มีมิติพี่ก็ว่าเหลือเชื่อแล้ว นี่เราถึงกลับมีพลังเวทด้วย แล้วพลังเวทของเรามันทำอะไรได้บ้าง”

“พลังเวทของฉันตอนนี้มีสองสี มีสีน้ำตาลและสีเขียวอ่อน ฉันลองใช้ทั้งสองอย่างแล้วนะ สีน้ำตาลใช้พรวนดินในการปลูกผักผลไม้สีนี้น่าจะเรียกว่าเวทดิน ส่วนสีเขียวอ่อนฉันใช้ในการทำให้ต้นไม้เจริญเติบโตและผลไม้หรือสิ่งต่างๆ ที่ฉันปลูก ฉันสามารถทำให้เจริญเติบโตหรือมีพลังเวทได้ เวทสีเขียวอ่อนนี้ฉันว่าน่าจะเป็นเวทพฤกษา”

“การมีพลังเหนือกว่าคนอื่นก็มีประโยชน์เหมือนกัน พี่อยากจะมีบ้างแล้วสิ”

“ตอนนี้ฉันยังไม่อยากเสี่ยงที่ให้ครอบครัวเรากินผลท้อเวทชีวิตนั้นนะพี่ เพราะตอนที่ฉันได้กินเข้าไปมันทำให้ฉันเกือบไม่รอด”

“แล้วนี่เธอทำอะไรโดยที่ไม่บอกพ่อแม่เลยเหรอ ถ้าเธอเป็นอะไรไปคนที่เสียใจจะเป็นพ่อแม่และทุกคนในครอบครัวเรานะ ที่หลังห้ามทำอะไรอันตรายแบบนี้อีกเข้าใจไหม!”

“เข้าใจแล้วค่ะ” เธอก้มหน้าลงและตอบพี่ชายไป เธอรู้สึกผิดอยู่เหมือนกัน ที่เธอทำให้ครอบครัวเป็นห่วง

ตงหยางเห็นน้องที่มีท่าทางเศร้าลงก็ไม่อยากต่อว่าอะไรน้องมาก เขาเลยเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน เสียงรถที่ขับเข้ามาในบ้านบ่งบอกว่า พ่อและแม่ได้กลับมาแล้ว ทั้งสองจึงออกไปหาพวกท่าน

“สวัสดีครับพ่อ แม่”

“อ้าว…ตงหยางมาเมื่อไหร่ละลูก”

“ผมเพิ่งมาก่อนที่พ่อและแม่จะมาถึงแป๊บเดียวเองครับ”

“ดีแล้วมาตอนนี้ พรุ่งนี้เราจะได้รีบเดินทางกัน มาช่วยพ่อขนของหน่อย แม่ของลูกซื้อของมาเยอะเลย”

“นี่แม่ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี่ย”

“แต่ของยังไม่หมดแค่นี้ พรุ่งนี้จะมีแผ่นโซลาร์เซลล์ไปส่งที่โกดังที่พ่อเช่าไว้อีก น่าจะมีห้าสิบกว่าอัน”

“ดีเลยค่ะ หนูยังกังวลว่าเรายังไม่ได้ซื้อแผ่นโซลาร์เซลล์มาเลย เพราะเงินของหนูหมดไปแล้ว” พูดเรื่องเงินแล้วเธอก็เศร้าใจจริงๆ

“พรุ่งนี้ของจะมาส่งกี่โมง แล้วเราจะไปที่บ้านทางเหนือกันกี่โมง”

“พรุ่งนี้ของน่าจะมาส่งแต่เช้า พ่อจะให้เราเอาไปเก็บในมิติก่อนเพื่อจะได้เอาไปติดตั้งที่บ้านบนเขา มิติของลูกเก็บของเยอะได้ใช่ไหม”

“ได้สิคะพ่อ เพราะมิติของหนูใหญ่มาก”

“แบบนั้นก็ดี พ่อกับแม่ก็กังวลว่าลูกเก็บของได้ไม่หมดเสียอีก”

ทุกคนกลับมาบ้านหมดแล้ว ก็กินข้าวและแยกย้ายกันไปเก็บสิ่งของต่างๆ ที่จะไปในวันพรุ่งนี้ พ่อของเธอบอกว่าจะไปพักที่บ้านบนเขาสักสิบวัน เพราะต้องเอาแผ่นโซลาร์เซลล์ไปติดตั้งพร้อมซ่อมบำรุงบ้านหลังนั้นให้ทนทานต่อทุกสภาพอากาศ

เธอลองเข้าไปในมิติเพื่อดูว่าผัก และผลไม้ของเธอได้โตแค่ไหนแล้ว สิ่งแรกที่ซูเมิ่งมองเห็นคือผักและต้นผลไม้ที่โตขึ้นเยอะมาก นี้มันผ่านไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น ไม่แน่พรุ่งนี้ผักและผลไม้น่าจะออกผลในวันพรุ่งนี้ นี่มันดีมากเลย ถ้าแบบนี้เราไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีผลไม้กินแล้ว

เธอจะเอาน้ำในสระน้ำแห่งชีวิตไปรดผักและผลไม้อีกครั้ง พรุ่งนี้คาดว่าเธอจะได้กินทุเรียนที่เธอชอบ แค่คิดก็อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ แล้ว เธอออกมาจากในมิติ และเตรียมสิ่งของใส่ในกระเป๋า เธอตรวจดูของทุกอย่างเตรียมพร้อมครบหมดแล้ว เธอจึงเขานอน

เช้าวันต่อมา พ่อของเธอไม่ได้อยู่กินข้าวแต่ออกไปรับแผ่นโซลาร์เซลล์แต่เช้ามืดแล้ว

“แม่จะเตรียมข้าวกล่อง ซูเมิ่งมาช่วยแม่หน่อย”

“ผมๆ ช่วยด้วยครับแม่” น้องชายของเธอรีบวิ่งเข้าไปหาแม่ทันที

“ถ้าอย่างนั้นเราก็มาช่วยแม่กันทั้งสองคนนี้ล่ะ ไม่ต้องแย่งกัน” เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขในห้องครัว ทำให้บ้านดูอบอุ่นขึ้นไปอีก นี่สิน่ะการที่เรายังมีครอบครัวอยู่พร้อมหน้า มันดีแบบนี้นี่เอง

หลังจากเตรียมสัมภาระ ที่จะเดินทางไปบ้านทางเหนือพร้อมแล้ว ทั้งครอบครัวก็ได้นั่งรถเพื่อไปที่โกดังก่อน เพราะจะไปเก็บของที่พ่อเธอได้เอาลงไว้เมื่อเช้า พอมาถึงโกดัง พ่อก็ได้เปิดเข้าไปข้างในโกดัง เธอเก็บสิ่งของทั้งหมด ที่พ่อและแม่ซื้อไว้ เอาเข้าไปเก็บไว้ในมิติ

ทุกคนที่ได้เห็นซูเมิ่งเก็บของเป็นครั้งแรก ถึงกับตกใจกันเลยทีเดียว เธอยิ้มให้กับสีหน้าที่ดูตกใจของทุกคนอย่างขำๆ เธอรีบเก็บของจนเสร็จ ก็รีบเร่งเดินทางไปบ้านบนเขาทันที

ระหว่างทางที่ได้ขับรถผ่าน เธอมองไปบนถนน ตลอดทางที่รถของเธอขับผ่าน จะมองเห็นได้ว่าบนรถของแต่ละคน มีสิ่งของบรรทุกไว้เต็มคันรถ

แสดงว่าผู้คนทางนี้ต้องตื่นตัวกับเหตุการณ์ที่ทางรัฐบาลได้แจ้ง ส่วนมากคนที่ตื่นตัว และเตรียมสิ่งของจะเป็นคนที่มีฐานะหรือทำงานในหน่วยงานของรัฐ เพราะข้อมูลที่ได้ของเขาน่าเชื่อถือกว่าประชาชนมาก และประชาชนบางส่วนก็ไม่ได้สนใจที่ทางรัฐบาลแจ้งมากนัก

หลังจากที่ขับรถมากันหลายชั่วโมง ก็ถึงทางเข้าหมู่บ้านซึ่งก็เป็นเวลาเย็นแล้ว ก่อนทางขึ้นไปบ้านบนเขา เป็นหมู่บ้านที่มีความเจริญอย่างมาก เพราะบ้านแต่ละหลังดูทันสมัย พื้นที่ตรงนี้มีแหล่งท่องเที่ยวธรรมชาติมากมายที่ทางรัฐบาล ได้อนุรักษ์ไว้ให้คนรุ่นหลังได้ดูแล และได้มาพักผ่อน ถ้ามองขึ้นไปบนเขาก็จะเห็นว่ามีบางแห่ง ที่มีบ้านหรูของคนรวยมาสร้างไว้เพื่อเป็นที่พักผ่อน ส่วนบ้านของเธอที่จะไปนั้น เป็นบ้านยกสูงสองชั้นขนาดหกห้องนอน สามารถมองออกมาจากตัวบ้านชั้นสอง จะมองเห็นหมู่บ้านทั้งหมดได้ และเคยมีคนมาขอซื้อบ้านของเธอด้วย แต่พ่อของเธอไม่ได้ขายออกไป

พ่อบอกว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่พ่อแม่ได้แบ่งให้ ไม่อยากที่จะขาย อยากจะเก็บไว้เป็นที่ระลึกถึงพ่อแม่ที่ได้เสียชีวิตไปแล้ว ทุกคนเข้าไปในบ้าน ได้แยกย้ายไปห้องของแต่ละคน เพื่อเก็บของอาบน้ำและลงมากินข้าวด้านล่าง

“วันนี้เราขับรถกันมาไกลมาก เหนื่อยกันหรือเปล่า” แม่ถามพ่อและพี่ชาย

“ผมไม่เหนื่อยครับแม่ แค่เพลียนิดหน่อย”

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้เรายังไม่ต้องทำอะไรก็แล้วกัน พักผ่อนกันก่อนพรุ่งนี้ค่อยเริ่มสำรวจ ดีที่แม่ของลูกได้จ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดบ้านและห้องของแต่ละคนไว้หมดแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้น เราต้องมาเหนื่อยทำความสะอาดบ้านอีก”