ตอนที่ 5 ปลูกผัก

ซูเมิ่งเปิดตำรา ข้างในตำราเป็นกระดาษเปล่าทั้งหมด ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนี่นา แล้วถ้าในตำราเล่มนี้ไม่มีอะไร ทำไมท่านเทพจิ้งจอกถึงทิ้งไว้ให้เธอล่ะ แปลกจริง มันน่าจะต้องทำอะไรได้บ้าง รอท่านจิ้งจอกตื่นจากจำศีลก่อนแล้วกันเธอค่อยเอาไปถาม ซูเมิ่งเลิกสนใจตำราเล่มนั้นและหันไปสนใจบ้านที่อยู่ในมิติแทน

เธอเข้าไปดูในบ้าน บ้านหลังนี้ที่อยู่ในมิติ เป็นจุดศูนย์กลางที่ทำให้เราเข้ามา และออกจากมิติได้ ซูเมิ่งเปิดประตูเข้าไปในบ้าน เธอเจอของบางส่วนที่เธอซื้อไว้วางอยู่กลางบ้าน บ้านหลังนี้ถือว่าเป็นบ้านชั้นเดียว ปูบ้านด้วยอิฐแดงทั้งหมด ห้องต่างๆ ดูทันสมัยกว่าที่เห็นด้านนอกมาก ซูเมิ่งลองเดินสำรวจจนทั่วแล้ว มีห้องครัวหนึ่งห้องซึ่งมีอุปกรณ์ทำครัวครบครัน มีห้องน้ำที่ทันสมัยเหมือนที่เธอใช้อยู่เป็นประจำ มีห้องนอนทั้งหมดห้าห้อง บ้านหลังนี้เหมือนเตรียมมาเพื่อครอบครัวของเธอเลย

แต่ไม่รู้ว่ามิติสามารถนำคนที่อยู่ภายนอก เข้ามาภายอยู่ในมิตินี้ได้หรือเปล่า หลังจากที่เธอเข้ามาสำรวจภายในมิติเป็นเวลานาน ทำให้เธอเริ่มง่วงนอน เธอคิดว่าควรออกไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ยังมีอะไรที่เธอต้องทำอีกเยอะ

เธอออกมาด้านนอกมิติ เธอมองดูเวลาที่เธอได้เข้าไปในมิติ เธอคิดว่าเข้าไปในมิตินานมากแต่ที่จริงแล้ว เวลาผ่านไปแค่สามชั่วโมงเท่านั้นเอง ถ้าเราลองปลูกพืชผักต่างๆ ไว้ภายในมิติ น่าจะโตทันกินแน่นอน ซูเมิ่งคิดพร้อมกับนอนหลับไป เธอคิดว่าเวลาภายในมิติอาจจะปรับเปลี่ยนได้ตลอดเวลา เธอจะลองถามสิ่งนี้กับท่านเทพจิ้งจอก เมื่อทั้งสองออกจากจำศีลอีกครั้ง

เช้าวันต่อมาเธอก็ใช้ชีวิตเหมือนปกติ และได้พูดคุยกับครอบครัวของเธอแล้วตั้งแต่เช้า ซึ่งทุกคนตกลงกันว่าจะไปบ้านของพ่อเธอที่ปลูกอยู่บนภูเขาทางเหนือ วันนี้พ่อและแม่ของเธอก็ไปเตรียมตัวไปซื้อของ ซึ่งของบางอย่างเธอก็ได้บอกท่านไปว่าเธอซื้อมาแล้ว แต่แม่ของเธอก็มั่นใจว่ามันยังไม่พอ ทำให้ตอนนี้เธอมีเงินเหลืออีกเยอะ เพียงพอให้เธอไปซื้อของที่เธออยากได้ วันนี้เธอยังไม่ได้รีบออกจากบ้าน แต่ครอบครัวของเธอออกไปกันหมดแล้ว

เธอจะเช็คข่าวสารที่ทางรัฐบาลได้ประกาศให้ประชาชนรู้ หลังจากที่ได้ย้อนเวลากลับมา เธอยังไม่เคยได้เปิดดูข่าวสารทางโทรทัศน์หรือทางอินเทอร์เน็ตเลย เธอมัวแต่ยุ่งเรื่องมิติ และเรื่องซื้อของ

“ตอนนี้เกิดเหตุการณ์แผ่นดินไหวที่เขตทางตอนใต้ของเมืองเหมยโจว ขอให้ผู้ที่อยู่บริเวณใกล้เคียงกับเมืองเหมยโจว ให้อพยพโดยด่วน”

“เกิดพายุฝนตกหนักที่เมืองอันชิง ทำให้เริ่มมีน้ำท่วมในหลายพื้นที่”

เสียงรายงานข่าวจากหลายๆ ช่องทางที่เธอได้เปิดดู เริ่มมีพายุและแผ่นดินไหวในหลายพื้นที่แล้ว เธออยากรู้ว่ามีคนที่ตื่นเต้นกับเหตุการณ์ครั้งนี้แค่ไหน และบางเหตุการณ์แหล่งข่าวก็อาจจะเข้าไม่ถึง นอกจากแหล่งโซเชียลที่ประชาชนหลากหลายพื้นที่ได้โพสต์ลงทางโลกออนไลน์

สาวน้อย: ตอนนี้บ้านฉันมีลูกเห็บตกลงมาที่หลังคาบ้านด้วย เสียงดังน่ากลัวมาก!!!!"

ผู้ลึกลับ: ที่บ้านของฉันเริ่มมีลูกเห็บตกเหมือนกัน โลกมันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยย!"

กล้ามใหญ่: พวกเธอไม่ได้ยินที่ทางรัฐบาลประกาศว่าโลกจะแตกเหรอ เขาให้เตรียมเสบียงนะ"

อยากเป็นทหารตามพ่อ: >กล้ามใหญ่ : พ่อก็บอกผมแบบนี้เหมือนกัน ที่บ้านแม่ผมก็เตรียมของไว้พร้อมมาก ทุกคนอย่าลืมเตรียมเสบียงกันนะครับ

ผู้ลึกลับ: โลกเราจะแตกแล้วหรือเนี่ยย!!! ฉันกลัวว!!"

และอีกหลายความคิดเห็นของผู้คนที่ได้รับข่าวสารที่ทางรัฐบาลได้ประกาศ และบางเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยแหล่งข่าวที่เกิดจากประชาชนโลกออนไลน์นี่เอง ที่ทำให้พวกเขารู้ข่าวสารที่มากขึ้น

ที่จริงบ้านหลังนี้ที่เธออยู่ก็เป็นทำเลทองที่ดีเลย อยู่ใจกลางเมือง เป็นหมู่บ้านที่สงบมาก ผู้คนก็ใจดีช่วยเหลือกัน แต่พอเกิดเรื่องราวต่างๆ มากมาย ผู้คนที่เคยใจดีเหล่านั้นกับเห็นแก่ตัวกันหมด เฮ้อ.. ยิ่งคิดก็รู้สึกเวทนาตัวเองในชาติก่อนจริงๆ เธอและครอบครัวไม่ค่อยได้พูดคุยกับเพื่อนบ้านมากเท่าไหร่นัก ทุกคนก็ต่างคนต่างอยู่มากกว่า

หลังจากที่ซูเมิ่งดูข่าวสารต่างๆ แล้ว เธอก็เตรียมตัวเพื่อไปร้านค้าขายพวกเมล็ดพืชผัก และผลไม้ เพราะเธอจะเอาไปปลูกในมิตินั่นเอง เธอขับรถออกมาจากบ้านแล้วเริ่มสังเกตเห็นว่าผู้คนเริ่มที่จะเตรียมซื้อของกันมากขึ้น ผู้คนเริ่มตื่นตัวกันหลังจากได้ฟังข่าวที่ประกาศล่าสุด ซูเมิ่งเลือกร้านค้าที่มีตา และยายขายเมล็ดพืชผลหลากหลายชนิด เธอเดินเข้าไปในร้านค้าซึ่งข้างในดูสะอาดเรียบร้อย และมีเมล็ดผัก และผลไม้แยกตามโซนต่างๆ

“สวัสดีจ้า สนใจเมล็ดพันธุ์แบบไหนบอกได้ ยายจะได้ไปหยิบให้” เสียงคุณยายเจ้าของร้านบอกเธอ

“ถ้าหนูอยากได้สินค้าของยายทุกอย่างเลย ยายขายเท่าไหร่”

“เอาทุกอย่างเลยเหรอหนู เอาไปปลูกหรือเรา”

“ที่บ้านหนูทำสวนคะ หลายรูปแบบเลย หนูจะเอาไปไว้ใช้จะได้ไม่ต้องมาซื้อหลายๆ รอบ”

“ได้จ้า ยายจะไปเตรียมของให้” หลังจากที่ยายพูดจบ ก็ได้เข้าไปเตรียมของให้เธอ

“นี่ ของที่หนูต้องการ พอไหม”

“พอคะ ราคาเท่าไหร่คะยาย” คุณยายเตรียมเมล็ดพันธุ์ต่างๆ ให้เธอเยอะมาก ซึ่งเธอคิดว่าน่าจะมากพอเลยด้วยซ้ำ

“ทั้งหมดห้าพันหยวนจ้า ยายเขียนชื่อและแยกถุงที่เป็นผัก ผลไม้ และมีบางอย่างที่เป็นสมุนไพรด้วย ให้ยายเอาไปไว้ตรงไหนดี”

“ไม่เป็นไร หนูจะเดินเอาไปใส่ที่รถเองคะ ขอบคุณนะคะยาย”

“ถ้าไม่พอ ก็มาซื้อร้านยายอีกได้นะ “คุณยายพูดและยิ้มให้เธออย่างใจดี ซูเมิ่งกล่าวลายายที่ขายของให้เธอ และได้เอาของที่เพิ่งซื้อมาเก็บเข้าไปในมิติ เพราะเธอต้องไปซื้อ สิ่งของสำคัญอีกอย่าง

ที่เธอจะไปเป็นโรงงานทำเครื่องละลายหิมะ แต่ช่วงนี้ก็ไม่มีคนซื้อกันหรอก เพราะมันไม่ใช่สิ่งของที่จำเป็น แต่สำหรับเธอจำเป็นมากเลยล่ะ ซูเมิ่งขับรถเข้ามาในอุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง และได้สอบถามกับยามที่อยู่หน้าประตู ที่เธอไม่ไปซื้อที่ร้านค้าเลย เป็นเพราะเธอต้องการซื้อเยอะมากและถ้าซื้อกับโรงงานโดยตรง เธอจะได้สินค้าที่ราคาถูกกว่าร้านค้า หลังจากที่ยามได้แจ้งกับผู้จัดการโรงงาน ว่ามีคนจะมาซื้อเครื่องละลายหิมะเป็นจำนวนมาก ผู้จัดการก็รีบออกมาหาลูกค้ารายใหญ่ทันที เพราะช่วงนี้ที่โรงงานขาดทุน จนเกือบทำให้โรงงานปิดตัวได้เลย เพราะข่าวที่รัฐบาลแจ้งกับประชาชน ทำให้ประชาชนหันไปซื้อแต่พวกอาหารและเครื่องนุ่งห่มกันหมด ไม่มีคนมาซื้อเครื่องละลายหิมะเท่าไหร่

“สวัสดีครับผมชื่อหลีเนี่ยนเจิน เป็นผู้จัดการโรงงานละลายหิมะครับ”

“สวัสดีค่ะฉันชื่อเซียวซูเมิ่ง ฉันสนใจเครื่องละลายหิมะเป็นจำนวนมาก ไม่ทราบว่าถ้าซื้อเยอะ...”

“ถ้าคุณเซียวซูเมิ่งสนใจเครื่องละลายหิมะของเราในจำนวนมาก ทางเราจะมีส่วนลดให้คุณเป็นพิเศษเลยครับ ไม่ทราบว่าคุณเซียวต้องการเครื่องละลายหิมะเท่าไหร่ครับ” ผู้จัดการโรงงานยิ้มอย่างยินดีที่เครื่องละลายหิมะจะได้ขายออกได้เป็นจำนวนมาก

“ฉันอยากได้หนึ่งร้อยเครื่อง” เธอจะไม่ถามเรื่องราคา ซึ่งรอให้ทางผู้จัดการเสนอราคาขึ้นมาเองจะดีกว่า

“ในเมื่อคุณเซียวสนใจสินค้าของเราเยอะ ทางเราจะลดให้คุณเป็นพิเศษครับปกติทางเราจะขายส่งเครื่องละลายหิมะอยู่ที่ ราคาเครื่องละหนึ่งพันหยวน แต่สำหรับคุณเซียว ทางเราจะลดให้เหลือเครื่องละห้าร้อยหยวนต่อเครื่องครับ” ผู้จัดการโรงงานลดให้สูงสุดแล้ว เพราะเป็นลูกค้ารายใหญ่ ต้องเอาใจเพื่อลูกค้าจะได้กลับมาซื้อสินค้าของ โรงงานอีก อีกอย่างเขาก็จะได้หน้าจากหัวหน้าด้วยกำไลสองต่อเลยล่ะ

ถือว่าผู้จัดการโรงงานทำงานได้น่าคบหาอยู่ เธอพอใจราคาที่ผู้จัดการโรงงานเสนอเป็นอย่างมาก

“ตกลงค่ะ ฉันพอใจราคาที่คุณเสนอให้ ช่วยนำไปส่งที่อยู่ตามนี้ได้เลย” เธอยื่นกระดาษที่อยู่เป็นโกดังของเพื่อนเธออีกเช่นเคย จะให้ไปส่งที่บ้านก็เป็นที่สะดุดตาของคนอื่นเกินไป เธอเซ็นต์สัญญาซื้อขายและจ่ายเงินมัดจำไปทั้งหมดครึ่งหนึ่งในราคาสองหมื่นห้าพันหยวน และจะจ่ายอีกครึ่งตอนที่สินค้าไปส่งถึงโกดังแล้ว ที่เธอซื้อมาเยอะ เพราะถ้าหลังจากนี้ของสิ่นนี้จะราคาแพงมาก เพราะมีผู้คนต้องการเป็นจำนวนมาก

“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วนะคะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวกลับก่อน”

“เรียบร้อยแล้วครับ ให้ผมเดินไปส่งคุณซูเมิ่งนะครับ ขอบคุณ คุณเซียวซูเมิ่งที่ไว้ใจในสินค้าของเรา ถ้าคุณเซียวซูเมิ่งสนใจซื้อสินค้าของทางเราอีกติดต่อผมโดยตรงได้เลยครับ” พร้อมกับยื่นนามบัตรให้ซูเมิ่ง

“ถ้าฉันสนใจจะซื้อสินค้าอีก จะต้องคิดถึงโรงงานคุณหลีอย่างแน่นอนค่ะ เรียกฉันว่าซูเมิ่งก็ได้นะคุณหลีเนี่ยนเจิน”

“ถ้าอย่างนั้นเรียกผมว่าเนี่ยนเจินก็ได้ครับคุณซูเมิ่ง”

หลังจากพูดคุยกันเสร็จเรียบร้อยทั้งสองคนก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของแต่ละคน ส่วนตัวเธอก็คงต้องกลับบ้านไปเตรียมตัวเดินทางไปบ้านที่อยู่บนเขา หลังจากที่ซูเมิ่งขับรถกลับเข้ามาในบ้านแล้ว เธอลงรถและเปิดประตูเข้ามาในบ้าน ซึ่งยังไม่เห็นทุกคนกลับมาเลย เธออยู่ว่างๆ ก็มานั่งเช็คเงินที่เหลือ เธอเหลือเงินไม่เยอะเท่าไหร่แล้ว เธอรู้สึกจนมาก เธออยากจะมีเงินเยอะๆ เสียจริง วันนี้เราซื้อเมล็ดพืชผักมา เธอจะเอาไปปลูกในมิติ

หลังจากที่ซูเมิ่งเข้ามาในมิติแล้ว เธอก็เดินไปตรงพื้นที่ว่างริมแม่น้ำ เธอเค้นพลังที่อยู่ในร่างกายเพื่อขุดหน้าดิน แต่เธอทำแล้วได้แค่นิดเดียวเอง ทำให้ร่างกายเธอรู้สึกเหนื่อยล้ามันทำให้เธอรู้ว่า ร่างกายของเธอมันช่างอ่อนแอ เธอคิดว่าต้องเริ่มออกกำลังกายบ้างแล้ว เธอเดินกลับไปที่บ้านในมิติ เธอเดินเข้าไปดูที่ห้องเก็บของมีทั้งที่ขุดดินและอุปกรณ์ทำการเกษตรทั้งหมด

เธอเอาที่ขุดดินและบัวรดน้ำ นำออกมาจากห้องเก็บของ เธอเอาที่ขุดดินมาพรวนดินที่เธอจะปลูกพืชผัก ดินในมิตินี่ดีจริงๆ เหมาะแก่การปลูกพืชผักหรือสมุนไพร แต่ติดที่เธอปลูกสมุนไพรไม่เป็นก็เท่านั้น หลังจากพรวนดิน และเกลี่ยหน้าดินเรียบร้อยแล้ว เธอก็เลือกเมล็ดพันธุ์ผักมาปลูกมี คะน้า แตงกวา ฟักทองและมะเขือ ปลูกแค่นี้ก่อนแล้วกัน เธอปลูกผักอย่างละสองแถว แล้วก็ไปเอาน้ำมารดตรงแปลงผักที่เธอปลูก

เธอมองไปรอบๆ ในมิติมันช่างมีพื้นที่โล่งเหลือเกิน พื้นที่เยอะมาก ให้เธออยู่ในนี้คนเดียว เธอต้องเหงามากแน่ เธอใช้สายตาวัดความกว้างใหญ่ น่าจะมีหนึ่งร้อยกว่าไร่ เธอมองไปสุดสายตายังมองไม่เห็นสุดเขตของพื้นที่เลย เธอยังมีเวลาเหลือ เธอจึงอยากปลูกผลไม้ไว้บ้าง จะขาดผลไม้ไม่ได้ เพราะเธอชอบกินผลไม้มาก เธอจึงปลูกผลไม้ที่ชอบไว้ตรงริมแม่น้ำ มีแตงโม องุ่น สตอว์เบอร์รี มีเงาะ ทุเรียนที่เป็นผลไม้ของประเทศไทยด้วย เธอชอบมาก และปลูกลำไยที่เธอชอบ เธอยิ้มกับตัวเอง เมื่อรู้สึกว่าการปลูกผักผลไม้ มันก็ไม่ได้แย่เสมอไป เธอปลูกทุกอย่างที่ต้องการเสร็จแล้ว เธอก็เข้าไปเอาน้ำ ในสระน้ำแห่งชีวิต มาลองรดลงไปที่ผัก และผลไม้ของเธอด้วย แค่เดินไปตรงสระน้ำชีวิตมันทำให้เธอรู้สึกสดชื่น เธอตักน้ำขึ้นมากินก่อนหนึ่งอึก ทำให้ความเหนื่อยล้าของร่างกายหายไป

เธออยากรู้ว่าถ้าเอาน้ำแห่งชีวิตนี้ไปรดผักและผลไม้ แล้วจะมีการเปลี่ยนแปลงของผักและผลไม้อย่างไรบ้าง เธอคิดแล้วก็เอาน้ำไปรดพวกมันทันที หลังจากที่รดน้ำแห่งชีวิตไปแล้ว เธอรู้สึกว่าพวกผลไม้และผักของเธอจะมียอดอ่อนโผล่ออกมาแล้วเลย น้ำนี่วิเศษสมคำที่ท่านเทพจิ้งจอกพูดไว้จริงๆ เธอได้ยินเสียงเตือนว่ามีคนกำลังเดินเข้ามาในบ้าน เธอจึงรีบออกมาจากมิติ

เธอออกมาจากมิติ คนแรกที่เธอเจอ เธอนึกว่าจะเป็นพ่อและแม่เสียอีก ที่ไหนได้เป็นพี่ชายของเธอที่หายไปนาน สงสัยแม่ต้องโทรบอก และตามพี่ชายกลับบ้าน

เซียวตงหยางเดินเข้ามาในบ้านเขาตกใจมาก ที่อยู่ดีๆ น้องสาวของเขาก็โผล่ออกมาอยู่ตรงหน้าเขา แสดงว่าเรื่องที่แม่บอกเขาก็เป็นเรื่องจริง ที่บอกว่าน้องของเขามีมิติ ความจริงที่แม่ของเขาได้โทรไปบอก ทำให้เขาไม่อยากจะเชื่อเลยล่ะ ถ้าแม่ไม่บอกให้เขากลับมาบ้าน และได้เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาคงไม่เชื่อจริงๆ