ชีวิตนี้มีเพียงต้นบ๊วย

บทนำ

ชีวิตนี้มีเพียงต้นบ๊วย

ดวงหน้างดงามผุดผาดของหญิงสาววัยสิบเจ็ดปีผินมองอีกฝั่งของต้นบ๊วย เมื่อได้ยินบางสิ่งจากคนทั้งสอง อากาศในฤดูคิมหันต์นั้นช่างร้อนเหลือคณา ทิวากรสาดแสงแรงจ้าอยู่กลางท้องฟ้า มิอาจทนอยู่ในเรือนที่อุดอู้ได้ เรือนนอนของนางมีหน้าต่างรับลมเล็ก ๆ อากาศร้อนเช่นนี้จึงไม่อาจทนอยู่ได้ เกิดมาเกือบสิบแปดปีไม่เคยได้ออกไปร่วมงานเทศกาลใดในเมือง ดังคุณหนูตระกูลใหญ่คนอื่น แม้แต่ตอนมารดาอยู่นางก็ยังไม่สามารถออกไปจากจวนได้ตามใจ หลังจากมารดาสิ้นนางยิ่งลำบากกว่าเดิม นอกจากบิดารังเกียจ แม่รองชอบรังแก ยังมีน้องสาวต่างมารดาที่บางคราก็ดี บางทีก็คอยกลั่นแกล้ง นางจึงมีชีวิตที่อาภัพมากยิ่งขึ้น กระทั่งสาวใช้บิดายังไม่ยอมให้นางมี

หนึ่งในความฝันของหญิงสาวก็คงเป็นการเที่ยวงานเทศกาลบ้างกระมัง สตรีหากไม่เลยวัยปักปิ่นก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เที่ยวออกไปตระเวนอยู่นอกบ้าน แต่นางแม้เลยวัยปักปิ่นมาแล้วก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปตามใจต้องการ

“ลูกอยากไปเจ้าค่ะ” น้องสาวต่างมารดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงน่าเอ็นดู มารดาที่เอ็นดูนางอยู่แล้วจึงยิ่งเอ็นดูนางเข้าไปอีก ยกฝ่ามือลูบแก้มบุตรสาวแผ่วเบา ทั้งสองคงกำลังชักชวนกันออกไปชมเทศกาลซีซีในคืนนี้กระมัง

“หรงเอ๋อร์อยากไปก็ย่อมได้” นางตอบบุตรสาวแล้วจึงลดมือลง มารดาเลี้ยงของนางมีบุตรสาวแท้ ๆ เพียงคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดนางก็จัดหาให้บุตรสาวได้ทั้งนั้น เหลียงฟางหรงจึงมีนิสัยเอาแต่ใจตนเองมาตั้งแต่เด็ก อีกประการนางเป็นบุตรที่มีบิดามารดารักอย่างยิ่ง เมื่อนางอยากได้สิ่งใดก็ย่อมได้สิ่งนั้น

ต่างกับนางที่ไม่ว่าจะอยากได้อยากมีสิ่งใดก็ทำได้เพียงบอกเล่าแก่ต้นบ๊วยต้นใหญ่ข้างลานกลางเรือน ต้นบ๊วยใหญ่นี้มารดานางเป็นผู้ปลูกเองจึงถือเป็นตัวแทนมารดา คิดเช่นนี้จึงทำให้นางมีแรงจะใช้ชีวิตต่อไป

“ให้พี่ฟางหรูไปด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ”

“หรงเอ๋อร์ต้องการ แม่จะอนุญาตเอง” ถีเยว่สือตอบบุตรสาวพลางเหลือบตามองไปยังด้านหลังของต้นบ๊วย ทั้งสองรับรู้อยู่ก่อนว่าเหลียงฟางหรูนั่งอยู่ใต้ต้นบ๊วยมาตลอด จึงได้มาสนทนาถึงที่นี่ให้นางได้ยินลดความระแวดระวัง

เหลียงฟางหรูได้ยินก็ยกมุมปากขึ้นดีใจน้องสาวต่างมารดายังนึกถึง นางไม่รับรู้เลยว่าทุกสิ่งที่ได้ยินล้วนแต่เป็นเรื่องลวงตา

เทศกาลซีซีในแคว้นจิ้งมักจะมีการลอยโคมกระดาษเพื่ออธิฐาน โรงเตี้ยมใหญ่ข้างหอสุรามักมีประลองฝีมือด้านการเย็บปักถักร้อย เด็กสาวมากมายจึงมักไปรวมกันที่นั้น

เหลียงฟางหรูเองก็ไม่เคยเห็นสิ่งนั้นกับตา ได้ยินจากสาวใช้พูดคุยกันเท่านั้น นางเก่งการเย็บปักถักร้อยเพราะมารดาสอนมาตั้งแต่ยังเยาว์ พอแอบได้ยินว่าผู้เป็นน้องสาวอยากชวนนางไป ลืมตัวไปชั่วขณะคิดว่าน้องสาวคงไม่ได้รังเกลียดนางมากถึงเพียงนั้นก็ยิ่งดีใจ

สองแม่ลูกมองตากัน ยิ้มแฝงความนัยจากนั้นจึงพากันเดินไปยังเรือนประธาน ขออนุญาตนายท่านเหลียงเพื่อพาเหลียงฟางหรูออกนอกจวนในวันพรุ่งนี้

คนไปแล้วนางจึงออกมาจากด้านหลังต้นบ๊วย ยิ้มให้ลำต้นสูงใหญ่ นางจะได้ออกจากจวนเป็นครั้งแรกนับแต่เกิดมา ร่างบอบบางสะโอดสะองรีบเดินเร็วกลับไปยังห้องนอน ค้นหาผ้าปักที่คิดว่างดงามออกมาสามสี่ผืน หากมีโอกาสนางก็อยากแข่งขันปักผ้านั่นเช่นกัน...

“ท่านแม่ วันนี้น้องฟางหรงบอกว่าอยากชวนลูกไปเทศกาลซีซีด้วยเจ้าค่ะ แท้จริงน้องฟางหรูก็มิได้รังเกียจลูกถึงเพียงนั้น หากลูกได้พบแผงขายผลซิ่งแห้งลูกจะซื้อมาฝากท่านแม่” ริมฝีปากแดงระเรื่อกล่าวกับป้ายวิญญาณที่เขียนขึ้นเอง แม้แต่ป้ายวิญญาณของผู้เป็นมารดาหลังล่วงลับ บิดาก็ไมให้อยู่ในเขตจวน

มารดานางถูกกล่าวหาว่าลักลอบเล่นชู้กับคนงานในจวนจนตั้งครรภ์ และบุตรในครรภ์นั้นก็คือนาง ด้วยเหตุนี้บิดาจึงจงเกลียดจงชังนางนัก แต่บิดาก็ยังไม่อาจละทิ้งนางได้เพราะไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าเรื่องนั้นเท็จจริงอย่างไร กลัวถูกชาวบ้านติฉินท์นินทาจึงจำต้องเก็บนางไว้

นางเชื่อว่ามารดาไม่มีทางทำดังคำกล่าวหา แต่ก็เข้าใจความรู้สึกบิดาจึงมิได้คิดถือโทษโกรธเคืองเขามาก่อน

“พี่ฟางหรู อยู่หรือไม่” นั่งตรวจดูผ้าปักอยู่สักครู่ พอได้ยินเสียงจากด้านนอกจึงรีบลุกไปเปิดประตู รอยยิ้มงดงามใสซื่อส่งให้น้องสาวต่างมารดา เหลียงฟางหรงเหลือบตาด้วยความรำคาญ ชั่วครู่ก็พลันแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าไร้เดียงสาดั่งดรุณีน้อยแรกวัยปักปิ่น

“ฟางหรง เข้ามาก่อนสิ พี่จะรินชาให้เจ้าดื่ม”

“ไม่เป็นไร ข้ามาเพียงครู่เดียวเท่านั้น วันพรุ่งนี้ในเมืองจะมีงานเทศกาลซีซี พี่ฟางหรูอยากไปด้วยกันหรือไม่” ใบหน้างดงามผงกขึ้นลงตอบรับคำถามของน้องสาว ริมฝีปากบางยิ้มกว้าง ดีใจจนหัวใจเต้นแรง ไม่ทันได้สังเกตริมฝีปากเหยียดยิ้มของน้องสาวต่างมารดาเลย

“หากพี่จะไปด้วยพรุ่งนี้ยามเซินก็มารอข้าและท่านแม่ที่ลานต้นบ๊วย”

“ได้ พี่จะรอ ฟางหรงจะกลับแล้วหรือ”

“ใช่ ข้ายังต้องไปบอกกล่าวแก่ท่านพ่อให้พี่ฟางหรูด้วย”

“อย่างนั้นพี่ขอบใจเจ้ามาก เช่นนี้ผ้านี่พี่ให้เป็นของตอบแทน น้องรับไว้เถิด”

“ขอบคุณ ข้าขอตัวก่อน” หญิงสาวรับผ้าเช็ดหน้าปักลายดอกบ๊วยมาถือเอาไว้ เหลียงฟางหรูมักจะปักผ้าด้วยลวดลายที่เกี่ยวกับต้นบ๊วย มันช่วยให้นางได้ระลึกถึงมารดาที่จากไป

“คุณหนู ผ้าเช็ดหน้าตกเจ้าค่ะ” สาวใช้เอ่ยทักผู้เป็นนาย เดินผ่านเรือนทรุดโทรมด้านข้างมาแล้ว ผ้าเช็ดหน้าที่พี่สาวต่างมารดาให้ก็ปลิวตกไปบนพื้น เห็นดังนั้นสาวใช้จึงหยิบมันขึ้นมาแล้ววิ่งนำไปให้

“ข้าไม่ได้ทำตก แต่ข้าตั้งใจทิ้งต่างหากเล่า”

“บ่าวขออภัยเจ้าค่ะ”

“ไปได้แล้ว” สาวใช้เดินตามไปพลางมองผ้าเช็ดหน้างดงามในมือ ผ้าเช็ดงดงามเพียงนี้หากเป็นในร้านข้างนอก อาจขายได้ถึงสองตำลึง นึกเสียดายจึงเก็บยัดไว้ตรงผ้าคาดเอว เดินตามผู้เป็นนายไปถึงเรือนอีกฟากที่ตกแต่งอย่างหรูหราโอ่อ่า ต่างกับเรือนเมื่อครู่นี้ลิบลับ

กลับมาถึงเรือนก็พบมารดานั่งรออยู่ในห้องก่อน สองเท้าจึงก้าวอย่างไปรวดเร็ว ใบหน้าแฝงความขบขันไว้จนปิดไม่มิด ที่นางไม่ยอมเข้าไปในห้องของเหลียงฟางหรู ประการแรกคือเรือนนอนนางทรุดโทรมไม่สบายตาเมื่อต้องมองนาน ๆ ประการต่อมามารดายังรออยู่

“เป็นอย่างไรบ้างลูกแม่”

“ลูกบอกนางแล้ว นางดีใจยิ่งเจ้าค่ะ พรุ่งนี้คงรีบมารอตั้งแต่ยามเว่ยเลยกระมัง แล้วท่านแม่เล่าเจ้าคะตระเตรียมแล้วหรือ” บุตรสาวถามพลางยกถ้วยชาที่มารดารินให้มาดื่มหนึ่งคำ

“แม่ไม่มีทางลืมได้ นี่อย่างไรเล่ายาปลุกกำเนิดสตรี รอพรุ่งนี้ก่อนเถิด” สตรีที่ได้ชื่อว่าเป็นมารดาเลี้ยงของเหลียงฟางหรูเอ่ย พลางหยิบขวดกระเบื้องเคลือบในแขนเสื้อออกมาให้บุตรสาวดู จ้องมองของตรงหน้าสักครู่สองแม่ลูกก็พากันหัวเราะลั่น

ถีเยว่สือตั้งใจจะวางยาปลุกกำหนัดแก่เหลียงฟางหรูในเทศกาลซีซีตอนออกไปนอกจวน หากนางได้พบพานบุรุษคนใดและตกเป็นของบุรุษผู้นั้น ก็มีเหตุผลให้นางถูกขับออกจากจวน ที่สำคัญบุรุษที่นางจัดเตรียมไว้ก็ยังเป็นคนเกเร เสเพลอีกด้วย