หนทางแก้ไข

5

หนทางแก้ไข

ฝ่ามือเล็กกุมแก้มเนียนของตนเองไว้มือสั่นเทาไม่คลาย แววตาวูบไหว ความรู้สึกในอกสั่นระคนเสียใจ นางรู้ดีว่าเหตุการณ์นี้ตนเองมีความผิด แต่หากบิดามีใจเมตตาสักน้อยก็ควรฟังนางเสียหน่อย

เดิมทีคิดอยากแก้ตัวแต่เห็นเช่นนี้มิสู้เงียบไว้ ถูกลงโทษให้สาสมไปเลยดีกว่า

“ท่านพ่อ พี่สาวมิได้ตั้งใจท่านอย่าโกรธไปเลย” หญิงสาวที่มาใหม่กล่าวด้วยถ้อยคำอ่อนหวาน ห้ามปรามบิดากลาย ๆ ไม่ให้เอาโทษพี่สาว เหลียงฟางหรงเป็นเช่นนี้เสมอนางมักวางแผนให้เหลียงฟางหรูถูกบิดามารดาเอาโทษ สุดท้ายจึงแสร้งมาขอร้องอ้อนวอนให้บรรเทาโทษ

เพราะเป็นเช่นนี้เหลียงฟางหรูจึงไม่เคยทันเล่ห์เหลี่ยมน้องสาว ยังหลงคิดว่านางเป็นสตรีจิตใจดีแต่ซุกซนอยู่เสมอก็เท่านั้น

“ฟางหรงเจ้าไม่ต้องพูดแทนนาง มีสตรีใดในเมืองบ้างที่ยังไม่ออกเรือนแต่อยู่นอกจวนทั้งคืนดั่งนาง”

“พี่สาวสำนึกแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ อย่าได้เอาเรื่องอีกเลย ลงโทษก็ลงโทษไปแล้ว” หญิงสาวกล่าวจบผินไปหน้ามองพี่สาวต่างมารดาที่คุกเข่าอยู่บนพื้นโถงเยียบแข็ง แต่เย็นอย่างไรก็ไม่เทียบเท่าความรู้สึกที่บิดามีต่อนาง เหลียงฟางหรงเหลือบมองครู่เดียวก็ยกมุมปากขึ้นเผยรอยยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะแสดงท่าทางเห็นอกเห็นใจพี่สาวผู้นี้เสียเหลือเกิน

น้ำตามากมายหลั่งไหลพรั่งพรูจากขอบตา เหลียงฟางหรูยังคงนั่งกุมใบหน้าตนเองอยู่บนพื้น ร้องไห้เงียบไม่มีเสียงอยู่ลำพัง แขนเรียวถูกจับไว้หลวม ๆ ด้วยมือน้องสาว นางประคองเหลียงฟางหรูให้ยืนขึ้น

“พี่ฟางหรูอย่าได้ฟูมฟายไป บิดาโกรธเพียงชั่วครู่ก็หายแล้ว ท่านพ่ออย่าลงโทษพี่สาวอีกเลยนะเจ้าคะ ถือว่าฟางหรงขอพี่สาวสีหน้าไม่สู้ดีเกรงจะมีไข้”

“ผู้ใดอยู่ข้างนอก พานางออกไปขังไว้ในเรือนตนวันนี้ไม่ต้องกินข้าว”

“ท่านพี่อย่าใจร้ายนักเลย อย่างไรเสียนางก็ยังป่วยอยู่”

“พวกเจ้าไม่ค้องคัดค้าน นี่คือคำสั่งข้า ข้าตัดสินใจไปแล้ว” น้ำเสียงแข็งกร้าวประกาศลั่นกลางโถงใหญ่ เหลียงฟางหรูเหยียดยิ้มหยันให้กับตนเองครู่หนึ่งก่อนจะยอบตัวรับคำสั่งลงโทษของบิดา ถีเยว่สือและเหลียงฟางหรงจึงไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมาอีก

สาวใช้เข้ามาประคองเหลียงฟางหรูออกไปตามคำสั่งนายท่านตระกูลเหลียง นางยินยอมโดยง่ายมิได้ต่อเถียงหรือตัดพ้อสิ่งใดอีก เป็นอย่างนี้ก็ดีจะได้ไม่ต้องถูกบิดาดูถูกเหยียดหยามต่อหน้าบ่าวไพร่

เดิมทีก็ไม่มีหน้าให้ต้องรักษา ยามนี้ยิ่งไม่หลงเหลือฐานะคุณหนูใหญ่ตระกูลเหลียง นี่นับว่านางไม่มีวาสนาเอง

“เจ้าไปเถอะ ข้าหนีไปไหนไม่ได้หรอก” แววตาสั่นไหวมองตรงไปยังสาวใช้ข้างเตียง จะว่ามองหน้าสาวใช้ก็มิใช่เสียทีเดียว นางมองเลยผ่านไปคล้ายไม่ได้จับจ้องสิ่งใดแต่กังวลอยู่ในห้วงคำนึงภายในความรู้สึกตนเองเสียมากกว่า

สาวรับใช้ผู้นั้นนึกสังเวชคุณหนูใหญ่ตระกูลเหลียงไม่น้อย ทั้งที่เป็นบุตรสาวอีกคนแต่กลับได้รับการปฏิบัติที่ต่างกันมากถึงเพียงนี้ แต่เมื่อไม่มีคำสั่งบ่าวในจวนจะกล้าทำเกินคำสั่งได้อย่างไร

นางรับคำแล้วเดินออกจากห้องพักส่วนตัวที่เก่าและทรุดโทรม หากเป็นคิมหันต์ฤดูก็อุดอู้อบอ้าว หากเป็นเหมันต์ฤดูก็หนาวจนถึงขั้วหัวใจ คานไม้เก่าแตกตรงนั้นไม่ได้รับการซ่อมแซมมานาน เห็นยามใดก็ต้องทอดถอนหายใจเมื่อนั้น

จากนั่งพิงหัวเตียงอยู่นิ่ง ๆ เหลียงฟางหรูขยับขาขึ้นมานั่งกอดเข่าตนเองรู้สึกเหน็บหนาวไปทั้งภายนอกและภายใน ไม่ต้องเรียกหมอก็รับรู้ว่านางกำลังไข้ขึ้น

ไม่รู้ว่าเมื่อคืนประสบสิ่งใดมากันจึงได้มีไข้ในขณะที่อากาศร้อนมากถึงเพียงนี้

“ชีวิตที่ท่านแม่ขอเอาไว้ ลูกไม่รู้เลยว่ามันดีหรือไม่” ก่อนตายยามนั้นมารดาได้ก้มลงโขกศีรษะกับพื้นขอให้บิดาดูแลนางไว้ในจวน เพราะนอกจากมารดานางไม่มีญาติที่ใดอีก หลายครั้งนึกว่าอยากตายไปเสีย

แต่เมื่อได้นึกถึงภาพมารดาโขกศีรษะอย่างยากลำบากก่อนตายนางก็ไม่กล้าทิ้งชีวิตนี้ไป จำใจทนอยู่อย่างอดสูเช่นนี้มาตลอด...

สองมือลูบประสานกันกระทั่งสัมผัสโดนบางอย่างบนนิ้วกลางข้างขวาของตนเอง ความสงสัยพลันเกิดขึ้นในใจ นางไม่เคยมีเครื่องประดับใดติดกาย ไม่มีเลยสักชิ้นแล้วที่อยู่บนมือนี่คือสิ่งใดกัน

นัยน์ตาสีดำลุ่มลึกละจากหน้าต่างบานเล็กมามองบนเรียวนิ้วตนเอง นิ้วโป้งซ้ายลูบไล้ไปมาบนแหวนหยกสีชาดสลักลวดลายวิจิตร ลวดลายที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน

ของสิ่งนี้มาตั้งแต่เมื่อใด…? หรือว่ามาจากเขาผู้นั้น ผู้ที่นางเอ่ยถ้อยคำน่าอายออกไป

เจ้าของจวนเหลียงนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเป็นปมอยู่ตรงตำแหน่งเจ้าบ้าน ซ้ายมือมีถีเยว่สือ ขวามือมีบุรุษสองคนหน้าตาถมึงทึงน่าเกรงกลัวไม่น้อย ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์แต่เพียงมองผ่านบรรยากาศในห้องโถงก็รับรู้แล้วว่าเหตุการณ์นี้เคร่งเครียดมากเพียงใด

“เหลียงซ่างซู หากท่านไม่ชำระหนี้ภายในวันนี้ เกรงว่านายของพวกข้าต้องแจ้งเรื่องนี้แก่ทางการแล้ว” หนึ่งในสองคนกล่าวขึ้นพลางยื่นหนังสือสัญญายืมเงินให้เหลียงจินฮ่าวดู

เหลียงจินฮ่าวแม้เป็นขุนนางสำคัญแต่กลับมีนิสัยชอบเล่นการพนัน ยามว่างก็เข้าบ่อนพนันเงินมีเท่าใดก็ล้วนแต่ลงกับโรงบ่อนเสียหมด ไม่นานนี้เล่นเสียมากจึงกู้ยืมเงินผู้อื่น สองเดือนแล้วก็ไม่มีคืนจึงได้ถูกเจ้าหนี้ตามมาถึงจวนเช่นนี้

“ข้าบอกแล้วอย่างไรว่าต้องคืนให้แน่”

“แต่นี่สองเดือนแม้แต่ดอกเบี้ยท่านเหลียงก็ไม่ยินยอมจ่ายแม้เหรียญเดียว หากเป็นเช่นนี้ต่อนายข้าคงต้องร้องเรียนทางการเป็นแน่ เรามาแจ้งก่อนก็ถือว่าปราณีและเห็นแก่หน้าท่านมากแล้ว”

“หากแจ้งทางการคิดหรือว่าจะได้เงินคืน” เหลียงจินฮ่าวกล่าวด้วยโทสะ อย่างไรเขาก็เป็นถึงขุนนางหากชินอ๋องรู้เกรงว่าจะถูกลงทัณฑ์ แม้กลัวก็ทำใจกล้าไม่แสดงท่าทีหวั่นไหวให้ผู้ทวงหนี้ทั้งสองเห็น

“ท่านเหลียงคงไม่คิดว่านายของพวกข้าเป็นคนธรรมดากระมัง หากเป็นคนธรรมดานายข้าคงมิกล้าให้มาทวงเงินถึงจวน อีกสองวันหากท่านไม่ชำระหนี้เกินครึ่งของเงินทั้งหมด เรื่องคงไม่จบเพียงเท่านี้ พวกข้าเพียงมาแจ้งแทนผู้เป็นนายเท่านั้น ลาท่านซ่างซู” ชายอีกคนกล่าวพร้อมประสานมือลา

เหลียงจินฮ่าวนั่งหน้าเครียดอยู่ตรงตำแหน่งไม่ขยับไปไหน มีเพียงถีเยว่สือลุกจากที่นั่งมาด้วยสีหน้าเป็นกังวล นางแตะแขนผู้เป็นสามีแผ่วเบาถามเขาเสียงขุ่นเล็กน้อย “ท่านพี่ เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ นี่มันเรื่องใดกันเจ้าคะ”

“หุบปากเสีย ข้ากำลังใช้ความคิด” เหลียงจินฮ่าวตวาดลั่น พลางยกมือขึ้นมากุมขมับทั้งสองข้าง ไม่รู้ว่าจะอย่างไรต่อ ของที่พอจะขายใช้หนี้ทั้งหมดได้ก็ไม่มีเหลือแล้ว

ถีเยว่สือถูกตวาดก็เงียบปากไปทันที ขณะมองสามีนั่งเงียบอยู่สาวใช้ในจวนก็วิ่งเข้ามาในโถงอย่างรีบร้อน แม้จะรู้ว่าไม่ควรเข้ามาแต่จะไม่เข้ามาเรื่องนี้ก็เร่งด่วนเกินนางจะรับมือได้

“เจ้าเข้ามาทำสิ่งใด”

“คนของอำมาตย์ฮุยมาเจ้าค่ะ บ่าวไม่กล้าปล่อยให้รั้งรอจึงจำต้องเข้ามาแจ้ง” ชายวัยกลางคนได้ยินคำว่าอำมาตย์ก็ถลึงตัวลุกจากที่นั่งอย่างรวดเร็ว รีบไล่ให้สาวใช้ไปเชิญคนมา อำมาตย์ฮุยนับเป็นนายกึ่งหนึ่งของเขา ตระกูลเหลียงนับเป็นหนึ่งในหลายตระกูลที่อยู่ฝ่ายเดียวกับอำมาตย์ฮุย

“คารวะเหลียงซ่างซู” ผู้มาใหม่ยืนอยู่กลางโถงประสานมือกล่าว ใบหน้ามีรอยยิ้มแฝง ท่าทีเคารพนอบน้อมอยู่ในที เหลียงจินฮ่าวยืนขึ้นผายมือเชิญเขานั่งที่เก้าอี้ด้านขวามือที่ยังไม่หายอุ่น

“พ่อบ้านฮุย ท่านอำมาตย์มีสิ่งใดจะสั่งข้าหรือ เหตุใดจึงมาด้วยตนเองเช่นนี้ ซ้ำยังนำข้าวของมามากมาย” เจ้าบ้านตระกูลเหลียงกล่าวด้วยท่าทีให้ความเคารพอยู่บ้าง แม้ในหัวจะเคร่งเครียดเรื่องหนี้ก่อนนี้แต่ก็ไม่ทำกิริยาลบหลู่พ่อบ้านฮุยให้เห็น

“ข้าน้อยขอกล่าวตามตรง ข้าวของพวกนี้ล้วนเป็นนายท่านฮุยให้นำมาให้ท่านเหลียง รวม ๆ แล้วก็ห้าร้อยตำลึงเงิน เป็นสินเล็กน้อยหากท่านเหลียงจะสนับสนุนให้บุตรสาวของตนเองแต่งเข้าจวนเป็นฮูหยินสิบเอ็ดของนายท่านฮุย” ถีเยว่สือเบิกตาโพลง บุตรสาวของนางเพิ่งเลยวัยปักปิ่นจะให้แต่งกับบุรุษที่อายุอานามราวบิดาได้อย่างไรกัน

“บุตรสาวของข้าเพิ่งเลยวัยปักปิ่นเพียงปีเดียวเท่านั้น เช่นนี้จะรวดเร็วไปหรือไม่” แม้จะรักบุตรสาวแต่อีกฝ่ายเป็นถึงอำมาตย์จะตอบปฎิเสธไม่ไว้หน้าเลยก็ยากยิ่ง เหลียงจินฮ่าวทำได้แต่พูดจาตะล่อมไปเท่านั้น

ถีเยว่สือมองหน้าสามีกระอักกระอ่วน ไม่เต็มใจให้บุตรสาวแต่งกับบุรุษแก่คราวบิดาเช่นนั้น

“ขออภัยท่านเหลียง ตัวข้ากล่าวไม่ชัดเจน นายท่านของข้าถูกใจบุตรสาวคนโตของท่านเหลียง” ความคิดชัดเจนดั่งฟ้าใสหลังฝนพรำ เดิมทีเครียดเรื่องหนี้สี่ร้อยตำลึงที่ยืมมา อีกทั้งผู้ที่มาก็มีอำนาจมากหากต้องการเหลียงฟางหรงเขาเองก็ไม่มีทางปฏิเสธได้ พอรู้ว่าเป็นเหลียงฟางหรูบุตรสาวไม่ได้ความผู้นั้น

ถีเยว่สือและเหลียงจินฮ่าวก็ยิ้มอย่างพอใจ เพียงชื่อเดียวก็สามารถขจัดปัญหาได้จนหมดสิ้น ดียิ่ง! นางออกจากจวนเมื่อวานกลับสร้างความชอบแทนเสียอย่างนั้น

“อำมาตย์ฮุยเป็นผู้สู่ขอข้าย่อมไม่ปฏิเสธ”