บทที่ 14 nc

บทที่ 14 nc

มือแกร่งจับข้อเท้าทั้งสองข้างถ่างออกโน้มหน้าลงหาเปิดปากด้วยลิ้นชำนาญสอดใส่พร้อมเขยื้อนลำร้อนยาวใหญ่ครูดผนังอ่อนนุ่มโพรงสวาท

“อื้ออออ อือออ”

ไป๋หลินเอ๋อร์ดิ้นหนีร่างใหญ่โตเสียดแทรกชำแรกนาง เจ็บร้าว อึดอัดและเปียกชื้น นางสะบัดหน้าให้ริมฝีปากร้อนเลื่อนผ่านลงสู่ลำคอ เขาขย่มลงแรงด้วยการโหย่งตัวไม่ปราณี ส่งเสียงครางในลำคอแล้วยึดกายขึ้นคุกเข่า

เลื่อนมือจับเอวเล็กไว้แน่นดึงร่างบอบบางกระแทกเข้าหาท่อนเนื้อที่เขาเสือกกายเข้าใส่ ยกร่างบางขึ้นสูงสู้แรงชาย ทำจนร่างของนางกระดอนกระเพื่อมไหว

เคร้ง เคร้ง ตับ ตับ

มือรั้งโซ่ตรวจส่งเสียงกระทบพื้นพร้อมเสียงเนื้อกระทบกันบนพื้นห้องนอน ตะวันลับขอบฟ้านานแล้ว แว่วเสียงคนในสำนักกำลังเดินจุดโคมไฟโถงบันได แต่ภายในห้องยังมืดมิดมีเพียงแสงจันทร์คืนวันเพ็ญสาดส่อง

โจวหมิงเจ๋อกระทุ้งหยกเข้าโพรงนุ่มยาวนานต่อเนื่อง เขาตรึงนางไว้ให้จ้องมองเพียงเขา อสูรร้ายในร่างชายรูปงามราวเทพเซียน ขยับสะโพกตอกใส่นางด้วยรอยยิ้มมุมปาก

เขาคว้าโซ่ตรวนเหล็กกระชากดึงขึ้นจนลำแขนนางยกสูง มือยังจับต้นขาดันเปิดอ้า โจนจ้วงแรงชายท่อนหยกเข้าหาโพรงสวาทไม่ออมแรง

“โซ่นี้จะเป็นดั่งตัวข้า หลินเอ๋อร์ รัดเจ้า ตรึงเจ้าไว้ ไม่มีทางหนีข้าพ้น อืม อ๊า”

ไป๋หลินเอ๋อร์กัดฟันแน่นปวดร้าวทั่วหน้าท้อง อาการเจ็บแปลบเสียสาวจางหายไปและแทนที่ด้วยความรู้สึกอื่น  นางสะกดกลั้นอารมณ์สั่นไหว กัดริมฝีปากจนเลือดซึม ให้สมาธิจดจ่อเพียงความเจ็บแสบขอบปาก แต่ไม่อาจทำได้นานเพราะอสูรร้ายด้านบนยังโจนจ้วงหนักแน่น เขาถอนถอยออกยาวกระแทกใส่หนักหน่วง

นัยน์ตาพยัคฆ์เข้มข้นขึ้นหรี่ปรือยามกระหน่ำท่อนเนื้อสอดใส่สู่ร่างกายของนาง ลำตัวบอบบางสั่นไหวกระเทือนกระแทกพื้นทุกคราวจนเจ็บร้าว ท่อนลำยาวเสียดแทงจนเนินท้องปูดโปนเป็นรอยเห็นชัด

“อือออ” นางกลั้นเสียงคราง หากแต่ดวงตาหวาดหยาดเยิ้มฤทธิ์เสน่หา

“ครางสิ หลินเอ๋อร์ ร้องออกมายามสุขสม”

“ไม่ ข้าไม่รู้สึกอะไร”

“โกหก...”

โจวหมิงเจ๋อปล่อยมือจากโซ่ตรวน เลื่อนฝ่ามือร้อนลงหาเนื้อสาว เนินรักแรกผลิอวบอูมแดงช้ำ เขาแทรกนิ้วกลางรอยแยก มองลำหยกเปื้อนน้ำรูดออกก่อนสอดใส่ กดนิ้วลงเม็ดกระสันคลึงเคล้นแล้วขยับลำเนื้อถี่รัว

“อืออ อ่า อ๊า” เสียงครางกระเส่าเล็ดลอดออกจากลำคอระหง นางพบว่าตนเองไม่อาจทนทานได้อีกต่อไป อสูรด้านบนเชี่ยวชาญกามารมย์ ทำให้นางรวดร้าว เสียวซ่านทั่วหน้าท้อง

“อ่า ใกล้แล้วหลินเอ๋อร์”

นางหันหน้าหนีจากภาพบุรุษด้านบน หลับตาแน่นปล่อยให้เขากระทำต่อร่างกายนางตามความพอใจ เขาเคล้นหน้าอกอวบอิ่ม ดึงยอดถัน กดจุดกระสัน ทุกอย่างช่างรุนแรงเร่าร้อน ไฟพิศวาสกองนี้มิใช่สิ่งที่นางต่อต้านได้

ไป๋หลินเอ๋อร์กำลังขยับสะโพกช่วยคล้ายต้องการยิ่งขึ้น นางเบียดร่างเข้าหายินยอมหมดสิ้น ให้เนินเนื้อรับท่อนเอ็นสอดลึก คิ้วเรียวงามขมวดมุ่น เหงื่อผุดกายสาว วาดมือขึ้นกำข้อมือเขาไว้แน่น

“โจวหมิงเจ๋อ!” นางพลันลืมตาขึ้นเบิกกว้างร้องชื่อเขา ในยามนี้อสูรด้านบนเปลี่ยนท่าทางโหย่งก้นขึ้น ดันเข่านางแยกกว้างเปิดเนินเนื้อ

“เจ้าใกล้แล้ว....อ๊า หลินเอ๋อร์”

ดวงตาสีนิลล้ำลึกมองร่างงดงามใต้ร่าง เขากด เสียบ และตอกใส่อย่างที่ชายใจทมิฬเช่นเขาต้องการ อาการเสียววูบปลายหัวท่อนเนื้อแรงขึ้นทุกขณะ ลมปรารณปั่นป่วนจวนเจียนแตกน้ำพิสุทธิ์

“หลินเอ๋อร์ อ่า อ๊า”

มือแกร่งกำท่อนขานางแน่นกระทุ้งลงครั้งสุดท้ายบดคลึงโคนมิดปากร่อง ท่อนเนื้อขยายพองแล้วพลันแตกน้ำพวยพุ่งเข้าสู่ร่างไป๋หลินเอ๋อร์ รู้สึกถึงโพรงรักรัดแน่น กระชับสั่นกระตุกเช่นกัน น้ำธารสวาทหลั่งรินไหลระคนน้ำคาวสีขาว

เขาโน้มหน้าลงหาจูบเปิดปากนางออกด้วยลิ้นสาก กวาดไล้ขยับท่อนเนื้อให้ภายในรัดรึงท่อนลำ

“ดี เจ้าสุขสมเช่นข้า”

ไป๋หลินเอ๋อร์นิ่งเงียบงันไป นางคลายมือออกจากท่อนแขนกำยำ ผินหน้าไปทางอื่นรอกระทั่งร่างของอสูรร้ายเลื่อนออกจากกายนาง

“พรุ่งนี้ ข้าจะให้เจ้าย้ายขึ้นมาชั้นแปด”

“เพื่ออะไร”

“เราจะยกน้ำชา”

ไป๋หลินเอ๋อร์สะบัดหน้ากลับไปทันที หรี่ดวงตามองบุรุษกำลังหยิบเสื้อผ้าตนเองขึ้นสวมใส่

“ข้าไม่ต้องการเป็นสาวอุ่นเตียงท่าน”

“เจ้าไม่ได้จะเป็นสาวอุ่นเตียง ยกน้ำชาขึ้นเป็นฮูหยิน” โจวหมิงเจ๋อเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึก มือกระตุกคาดสายรัดตาจับจ้องไปยังร่างอรชรบนพื้น แล้วหยิบเสื้อคลุมตนเองส่งให้นาง

ไป๋หลินเอ๋อร์คาดว่าตนเองหูฝาดไปเป็นแน่ นางพยุงกายขึ้นนั่งแล้วมองบุรุษปีศาจร้าย พลันคิดเรื่องต่าง ๆ มากมาย อสูรตนนี้เป็นอสูรร้ายกาจ หากนางใช้ชีวิตร่วมกับเขาคงราวตกนรกทั้งเป็น มิรู้ว่าตนเองนั้นจะต้องตายเมื่อใด มิสู้ตายเสียเดียวนี้จะดีกว่า

นางคิดได้ดังนั้นจึงค่อยลุกนั่งรับเสื้อคลุมมาจากโจวหมิงเจ๋อห่มหุ้มกาย แหงนดวงหน้าหวานมองเขา สูงใหญ่ตระหง่านดั่งภูผา

“ไม่ ข้าไม่แต่งกับเจ้า อสูรร้าย ชาตินี้อย่าได้หวังว่าจะมีข้าร่วมชีวิตด้วย และหากชาติหน้ามีจริงก็ขออย่าให้เราได้เจอกัน”

ไป๋หลินเอ๋อร์ลุกขึ้นยืนทันควันแล้ววิ่งไปยังระเบียงหันหลังกลับมามองหน้าโจวหมิงเจ๋อที่บัดนี้เบิกตากว้างตกใจสุดขีด ดวงหน้าเปลี่ยนสีซีดเผือด

“อย่า หลินเอ๋อร์ อย่า............!!!”

ทว่า..นางคงได้แต่คิด ยามลงมือกระทำกำลังแหงนศีรษะทิ้งร่างพลันถูกกระชากกลับอย่างแรงจนร่างอ้อนแอ้นกระแทกอกแกร่ง จ้องมองเข้าไปในดวงตาปีศาจวาวโรจน์ลุกโชนประกายความโกรธจัด

“เจ้าบังอาจจะทิ้งข้า!”

“บังอาจเช่นนั้นหรือ ท่านกระทำต่อข้าเยี่ยงสัตว์”

“ฮึ” เขารัดร่างนางเลื่อนมือลงสะโพกดันให้นางสัมผัสลำร้อนผงาดง้ำขึ้นอีกครั้ง “มนุษย์ทุกผู้ล้วนเป็นสัตว์ เพียงแต่พวกเขาเหล่านั้นเก็บสัตว์ไว้กับตัว เผยออกเฉพาะยามไม่ชอบใจ แต่ข้าไม่...”

โจวหมิงเจ๋อดึงข้อมือนางกระชากให้นางเดินกลับเข้าไปในห้อง โยนนางลงเตียง

“โอ๊ย! ท่านทำอะไร! ปล่อยนะ”

ดวงตาดอกท้อเบิกกว้างเมื่อโจวหมิงเจ๋อจับโซ่ตรวจผูกเข้ากับเสาเตียง เดินไปยังตู้ไม้เก็บของ หยิบกล่องยาวสีแดงเพลิงออกมาวางบนโต๊ะ จากนั้นเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมแท่งเหล็กในมือ ยาวประมาณหนึ่งศอก ปลายแท่งเป็นสัญลักษณ์ตัวอักษรและภาพสัตว์ ซึ่งนางมองไม่ออกว่ามันคืออะไร

“เจ็บเล็กน้อยแต่ไม่นาน” โจวหมิงเจ๋อเอ่ยเสียงเรียบแล้วเสียบแท่งเหล็กลงเตาไฟมุมห้อง ยืนนิ่งรอ ปล่อยให้ความเงียบงันเข้าปกคลุม

ภายในห้องชั้นเก้าหกเหลี่ยมมีเพียงเสียงเตาถ่านเผาไหม้ตราประทับร้อน เสียงลมกรรโชกแรงขึ้นพัดพาละอองฝนปรอยเล็กเข้ามาในห้อง นางขยับดึงโซ่ตรวนยังรัดแน่น สีหน้าหวาดกลัวขึ้นมาขณะมองแท่งเหล็กในมือโจวหมิงเจ๋อ ปลายแท่งตราประทับร้อนจนสีแดงสว่างจ้าตัดความดำมืดมิดภายในห้องนอน

“ไม่ ท่านจะประทับตราข้าไม่ได้”