บทที่ 19 นายน้อย

บทที่ 19 นายน้อย

ยามสายของสำนักคุ้มภัยในวันที่ไร้ผู้คนอย่างน่าประหลาด ไป๋หลินเอ๋อร์พบว่าคนของสำนักคุ้มภัยไปปฏิบัติภารกิจกันเกือบหมดสิ้น คงเหลือไว้เพียงคนเดินยามและคนดูแลทั่วไปไม่กี่คน นอกนั้นคือแม่ครัว คนทำความสะอาด

“สะดวกยิ่ง” นางพึมพำคนเดียว

“พี่หลินเอ๋อนร์ขมุบขมิบปาก” จางอวี้มองอย่างสงสัย ไป๋หลินเอ๋อร์จึงแก้เก้อด้วยการโยกหัวจางอวี้แล้วรีบเดินนำหน้า

“เจ้านั่นล่ะมัวแต่คุยฟุ้งผู้เดียว นี่เราเดินมาจนถึงเรือนหลักแล้ว”

“ไปทางนี้เจ้าค่ะ”

จางอวี้เดินนำอย่างรู้ทาง ยิ่งสะดวกไร้คนเดินยามสองสาวจึงยิ้มหัวสบายใจ กระทั่งมาถึงกลางทางเดินทำจากไม้เนื้อดีงดงามตียกพื้นขึ้นจากพื้นดิน

“นายน้อย” จางอวี้กระซิบรำพึงก้มหน้าใช้มือสะกิดเตือน ไป๋หลินเอ๋อร์จึงสังเกตเห็นบุรุษหนึ่ง  รูปร่างไม่ได้แกร่งตัวหนาเท่านายท่าน ทว่าสูงโปร่งเกร็งกล้ามเนื้อเดินตรงมาสวนทางกัน

ไป๋หลินเอ๋อร์  แม้ยังไม่ทันได้ยกน้ำชาแต่ทุกคนในสำนักต่างรับทราบว่านางเป็นฮูหยินคนใหม่ของที่นี่ ดังนั้นนางจึงยืนนิ่งไม่ได้ก้มหน้าลงต่ำเช่นจางอวี้

“ที่แท้ก็ฮูหยินของท่านพ่อนี่เอง”  หางเสียงติดก้าวร้าวจนนางแปลกใจ  แต่ใบหน้ายังยิ้มเยือนทักทาย

“นายน้อย”

“ข้าเพิ่งจะเคยเห็นหน้าท่านแม่ใกล้ ๆ ก็วันนี้เอง” โจวจางหมิ่นยิ้มกริ่ม “ข้าเรียกถูกต้องหรือไม่ ท่านแม่...”

“นายน้อยไม่จำเป็นต้องเรียกข้าว่าท่านแม่ เรียกข้าว่าหลินเอ๋อร์ดั่งเช่นคนอื่นก็ได้” ไป๋หลินเอ๋อร์หน้านิ่งฝืนจำยืนต่อหน้าโจวจางหมิ่น แม้ว่าบุรุษผู้นี้อายุยังน้อยเพียงยี่สิบปี แต่ความกร้าวกระด้างกลับมีมากกว่าผู้เป็นบิดาเสียอีก หรือเป็นเพราะนางที่ไม่ใคร่ชอบขี้หน้าจึงทำให้เห็นแต่ข้อเสีย

“เห็นจะมิได้ หากท่านพ่อทราบเรื่อง ลูกคงโดนลงทัณฑ์” โจวจางหมิ่นหยุดนิ่งยกนิ้วขึ้นดั่งใช้ความคิดแล้วค่อยคลี่ยิ้มเชื่องช้า “หรือว่า ท่านแม่ต้องการให้ข้าถูกลงโทษจึงได้กล่าวเช่นนั้น”

ไป๋หลินเอ๋อร์ถึงกลับหน้าม้านพวงแก้มขึ้นสี  นางพยายามเต็มที่อดกลั้นใจเย็นส่งรอยยิ้มหวานแสแสร้ง

“นายน้อยกำลังกล่าวหาข้าว่าสตรีอ่อนแอผู้หนึ่ง กระทำการสี่ตำลึงปาดพันชั่ง คำพูดเพียงน้อยนิดของหญิงอดีตยิ่งตี้ น้ำหนักถ้อยคำน้อยยิ่งนักจะสามารถอาจหาญล่อลวงนายน้อยให้ติดบ่วงได้เช่นไรกัน”

โจวจางหมิ่นสะอึกเล็กน้อยแต่ไม่เผยสีหน้า ยังทำทีท่ายิ้มแย้มเดินวนรอบ

“ท่านแม่ข้าวาจาเชือดเฉือนสมแล้วที่เป็นฮูหยินของท่านพ่อผู้เลือดเย็น”

มาถึงตรงนี้ไป๋หลินเอ๋อร์รู้ตัวแล้วว่าบุตรชายของโจวหมิงเจ๋อคงไม่ใคร่ถูกชะตากับนางมากนัก แต่จะให้นางนิ่งเฉยถูกกระทำฝ่ายเดียว อีกหน่อยบุตรชายคนโตผู้นี้คงกำเริบเสิบสานพูดให้ร้ายนางยิ่งกว่านี้

“ท่านเป็นบุตรแต่พูดจาให้ร้ายบิดา ดั่งหมาป่าตาบอด ลืมบุญคุณบิดา หากใครได้ยินเข้าคราวนี้คงไม่ใช่ข้าที่ทำให้ท่านถูกลงทัณฑ์ แต่เป็นตัวท่านเองต่างหาก”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ท่านแม่ ฮะ ฮ่า ท่านทำข้าอารมณ์ดีขึ้นมาอย่างน่าประหลาด”

โจวจางหมิ่นขยับร่างเข้าใกล้นางอีกคืบกระทั่งเขายกข้อนิ้วขึ้นสัมผัสใบหน้านุ่มข้างใบหู ท่าทางกำแหงคุกคามจนนางหวาดหวั่น แต่ยังยืนนิ่งไม่หลบสายตา

“ท่าน...หาใช่ขนหงส์เขากิเลน”  ดวงตาคมกล้าตวัดไล้มองพวงแก้มทั้งสองข้างแต้มสีระเรื่อด้วยความโกรธที่ปะทุขึ้นมาทีละน้อย

“ข้าจะรอ วันที่ท่านถูกทิ้ง ถูกชำแหละร่างออกจนไม่เหลือชิ้นดี บิดาข้าหาใช่คนดีมีศีลธรรมที่ท่านควรปกป้อง เมื่อถึงวันนั้นข้าจะเฝ้ามองดูนกแร้งโฉบลงจิกกินไส้ของท่านที่ถูกควักออกมากองภายนอกร่างกายอันสวยสด”

ไป๋หลินเอ๋อร์รู้สึกต้องการขย้อนมื้อเช้าทันใด ภาพนางถูกควักไส้ด้วยมือของโจวหมิงเจ๋อแจ่มชัดดั่งที่บุตรชายของเขากล่าว

นางเคยเห็นโจวหมิ่งเจ๋อทารุณคนรักของนางมาแล้วกับมือ มีหรือที่คนอย่างเขาจะไม่ทารุณนางด้วย แต่จะให้นางเผยความกลัวออกมาต่อหน้าบุรุษจิตใจต่ำเช่นนี้ คงทำไม่ได้

“อาจไม่ใช่ข้าที่ถูกควักไส้  ทว่าลูกจางหมิ่น ยามนี้แม่มาเยี่ยมฮุ่ยหรู เห็นจะต้องขอตัวก่อน คราวหน้าค่อยปะทะคารมกันใหม่” นางกล่าวด้วยรอยยิ้มหวานเสียงอ่อนนุ่ม แหงนเงยดวงหน้าหาญกล้า

โจวจางหมิ่นละมือกลับมา  ริมฝีปากหนาอย่างบุรุษเพศแต้มรอยยิ้มกริ่มอันชวนขนลุกเสียยิ่งกว่าผู้เป็นบิดา  นางจูงมือจางอวี้แล้วเดินออกห่างกระทั่งเห็นว่าลับสายตาจึงค่อยผ่อนลมหายใจ

“พี่หลินเอ๋อร์ ข้ากลัว นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินนายน้อยพูดเช่นนี้”

“เจ้าหมายความว่าอะไร”

“ปกตินายน้อยพูดจาไพเราะ มีมารยาทน้ำใจงามกับพวกเราทุกคน แต่เหตุไฉนกับท่านแล้ว นายน้อยจึงเปลี่ยนไป”

“คงเพราะว่าข้าขึ้นเป็นฮูหยิน โจวจางหมิ่นจึงไม่พอใจ”

“แต่ฮูหยินคนเก่าตายไปนานแล้ว”

“เจ้าเคยเล่าให้ข้าฟังว่าโจวหมิงเจ๋อเชือดคอฮูหยินด้วยมือตนเอง อาจเพราะเรื่องนี้นายน้อยจึงโกรธที่บิดาแต่งงานใหม่ ซึ่งเราได้แต่คาดเดา รีบไปหาฮุ่ยหรูแล้วกลับห้องดีกว่า ข้าชักไม่อยากอยู่เรือนหลักนาน ๆ เสียแล้ว”

ไป๋หลินเอ๋อร์ลูบต้นแขนด้วยความกลัว เดินไปยังเหลียวมองกลับมาทางด้านหลัง รู้สึกขนแผ่นหลังลุกซู่ ดวงตาแข็งกร้าวของโจวจางหมิ่นคล้ายคลึงกับบิดาของเขาไม่มีผิดเพี้ยน เพียงแต่ว่านัยน์ตาโจวจางหมิ่นซุกซ่อนบางสิ่งไว้ ในแต่ละคำพูดการกระทำทิ้งความรู้สึกบางอย่างจนนางเองมือเท้าเย็นเยียบ ข้อนิ้วของเขาอ่อนนุ่มทว่าสัมผัสกลับทิ้งรอยดำมืดยิ่งกว่าอสูรร้ายคนพ่อ

ข้าต้องรีบหนี! ภาพไส้ถูกควักที่โจวจางหมิ่นพูดขึ้นยิ่งทำให้นางมั่นใจ ทางรอดมีเพียงหนทางเดียวและนางจะพาจางอวี้หนีไปด้วยกัน

“ฮุ่ยหรู”

ไป๋หลินเอ๋อร์ไม่เคยสนิทหรือรู้จักฮุ่ยหรูมาก่อน ยามเห็นอีกครั้งใกล้ ๆ แม้แปลกใจไปบ้างแต่ไม่ได้นึกเอะใจ

“ท่านแม่” ฮุ่ยหรูลุกขึ้นจากที่นั่งย่อกายคารวะจนไป๋หลินเอ๋อร์ต้องรีบเข้าไปประคอง

“ไม่ต้องคารวะข้าหรอก ข้าเป็นเพียงยิ่งตี้ อีกอย่างท่านกำลังตั้งครรภ์มิควรเดินเหินลุกยืนให้บ่อยนัก”

“ได้อย่างไรกัน ท่านได้เลื่อนฐานะขึ้นเป็นฮูหยินคนใหม่ของบิดาแล้ว ข้าควรต้องเคารพให้มากเสียหน่อย เด็ก ๆ ไปเตรียมของว่างน้ำชามา”

“ไม่ต้อง ๆ ข้าแค่ผ่านมาเยี่ยมเยียน คุยด้วยสองสามคำก็จะกลับแล้วให้เจ้าได้พักผ่อน” ไป๋หลินเอ๋อร์ยกมือห้าม พยุงฮุ่ยหรูนั่งลงก่อนจะนั่งที่เก้าอี้ตัวถัดไป  “เจ้าดูหน้าตาซีดเซียว”

“ข้าแพ้ท้อง ยามเช้ามักกินอะไรไม่ได้อ้วกออกเสียหมด”

“แล้วนี่หมอสุยฉวูได้มาบ้างหรือไม่”

“ท่านหมอดีมาก มาแวะดูอาการข้าสามวันครั้ง”

“ดีแล้ว”

“ขอบคุณท่านแม่ที่ห่วงใยลูกสะใภ้”

“จริงสิ ช่วงนี้อากาศกำลังเปลี่ยนเป็นฤดูหนาวแล้ว ข้าตั้งใจว่าจะออกไปเดินเล่นเสียหน่อยก่อนที่หิมะจะลง เจ้าอยากไปด้วยกันไหม”

ไป๋หลินเอ๋อร์มองเห็นความไม่แน่ใจชั่วครู่ก่อนพยักหน้ารับ จึงคลายใจยิ้มออกมา   ฮุ่ยหรูเองเมื่อได้ออกมาเดินเล่นข้างนอกบ้าง ผิวหน้าเลือดฝาดค่อยกลับคืนมา ริมฝีปากแต้มรอยยิ้มอ่อนทอดน่องเดินคุยเล่นไปเรื่อย ๆ กระทั่งเกือบถึงทะเลสาบ

“ท่านแม่”

ไป๋หลินเอ๋อร์เมื่อเห็นทะเลสาบจึงหยุดฝีเท้าเช่นกัน ใจหายวูบ ภาพคนรักจมหายลงใต้น้ำไปต่อหน้า นางยังจำได้ดี

“ข้ารู้ ในทะเลสาบมีจระเข้ มิสู้เดินเลี่ยงไปอีกทาง มาเถอะ”

นางยังคงเดินนำไม่รอฮุ่ยหรู ตัวนางเองหาข้ออ้างเพื่อออกมาสำรวจดูหาทางหนี หากรีบกลับไปเสียแต่ตอนนี้นางคงยังมองไม่เห็นทางรอดออกจากสำนักคุ้มภัย

“ท่านแม่ ตอนนี้เรากำลังล้ำเขตลานฝึกแล้ว” ฮุ่ยหรูชะงักรีบเอ่ยขึ้น ดวงตาหวาดหวั่นเล็กน้อย

“เขตลานฝึก?”

“กฎของเสวี่ยจง ลานฝึกเป็นเขตหวงห้ามมิให้คนนอกเข้าไป เว้นแต่คนของสำนักเสวี่ยจง”

“เราไม่ถือว่าเป็นของสำนักหรือ ข้าเป็นถึงฮูหยิน ส่วนเจ้าฮูหยินนายน้อย”

“สำหรับเสวี่ยจง เราถือเป็นคนนอก เชื่อข้าเถิดลานฝึกไม่มีอะไรน่าดู ซ้ำด้านหลังยังเต็มไปด้วยป่าไผ่ดิบชื้น คนในเรือนเล่าให้ฟังว่าเมื่อหลายคืนก่อนคนในสำนักหลงไปหาของป่า ป่านนี้ยังไม่ออกมา ซ้ำคนในสำนักไม่กล้าเข้าไป”

“ไม่กล้าเข้าไป”

“ใช่แล้ว ท่านพ่อสั่งห้าม”

นางมองไปทางด้านหลังลานฝึก ป่าไผ่ขึ้นรกดกหนาจนแทบไม่มีทางเดิน

“ถ้าเช่นนั้นกลับเรือนกันดีกว่า ใกล้ยามอู่แล้วเจ้าจะได้พักผ่อน”

ไป๋หลินเอ๋อร์จูงมือฮุ่ยหรูพูดยิ้มหัวพากลับเรือน แต่จู่ ๆ ฮุ่ยหรูสะดุ้งเฮือกชักมือกลับหน้าซีดเซียว นางจึงก้มลงมองข้อแขน “ข้าจับแรงไปหรือฮุ่ยหรู”

“ม่ะ ไม่เจ้าค่ะ ข้าแค่จู่ ๆ เกิดอาการเวียนศีรษะ รีบกลับเรือนกันเถอะเจ้าค่ะ”

ไป๋หลินเอ๋อร์มองฮุ่ยหรูชักแขนออกห่างขยับปลายแขนเสื้อปกปิดบางอย่าง เหลือบสายตาขึ้นมองสีหน้าซีดเผือดและรอยยิ้มอ่อนฝืดเฝือน

“ถ้างั้น กลับกันเถอะ”

ฮุ่ยหรูมีเรื่องปิดบัง อะไร? นางกำลังปิดบังอะไร