LOGINShare
บทที่ 622
Related chapters
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 623
องค์ชายเย่ถูกพี่ภรรยาดุเข้าก็หน้าแดง พลางรีบเอ่ย “ข้ามิได้เอามานะ สิ่งนี้พระชายาคังมอบให้หลานหลาน!”“ช่วงก่อนหน้านี้หลานหลานไปที่ตำหนักองค์ชายคังแล้วเห็นดอกไม้นี้สวยงาม นางจึงเอ่ยชมแล้วพระชายาคังก็ให้ดอกไม้นี้มา!”เมื่อพระชายาเว่ยได้ยินสิ่งนี้ก็ยิ้มอย่างเย็นชา พลางมองไปที่นางผดุงครรภ์ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องสืบสวนแล้ว ต้องเป็นจ้าวเจินเจินแน่ ๆ ที่ให้ชะเอมเทศที่มีสารพิษนี้กับจูหลานตอนนี้ยังจะส่งนางผดุงครรภ์มาให้จูหลานกินดอกคำฝอยเพื่อกระตุ้นพิษอีก เมื่อทั้งสองอย่างรวมกัน จูหลานจะคลอดลูกอย่างราบรื่นได้เยี่ยงไรเล่า!ยิ่งไปกว่านั้นจ้าวเจินเจินยังวางแผนให้รถม้าของตนชนกับรถม้าของจูหลาน และหากจูหลานตายไปเช่นนี้ ตนก็จะต้องถูกตราหน้า!แผนของจ้าวเจินเจินเป็นแผนการชั่วร้ายที่ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลย!ก่อนหน้านี้ตนไม่เคยระวังมาก่อนเลย จึงส่งแม่นางซือมาทำร้ายจูหลาน มันไม่จำเป็นเอาเสียเลย!สิ่งที่พระชายาเว่ยนึกถึง หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนเองก็นึกถึงเช่นกันทั้งสองต่างมองไปทางองค์ชายเย่ จูหลานชอบดอกไม้นี้เอง แต่จ้าวเจินเจินเองก็สามารถพูดได้ว่านางไม่รู้เลยว่าดอกไม้นั้นมีพิษ!นางให้จูหลานด้ว
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 624
ทุกคนเห็นนางผดุงครรภ์อ้วนกระอักเลือดสีดำออกจากปากของนางมากขึ้นอีก แล้วดวงตาของนางก็เบิกกว้างจนแทบจะถลนออกมาหลิงอวี๋เห็นดังนั้นก็รีบวิ่งเข้าไป นางได้กลิ่นเหม็นเปรี้ยวในเลือด จึงส่ายหัวพลางเอ่ย“ช่วยไม่ได้แล้ว นางกินยาพิษ!”องค์ชายเย่ตะลึงไปทันที หากพยานตายแล้ว เช่นนั้นเขาก็ไปร้องต่อองค์จักรพรรดิว่าพระชายาคังวางแผนสังหารหลานหลานมิได้แล้วสิ?ทำได้เพียงอาศัยเอาชะเอมเทศไปกล่าวหาว่าจ้าวเจินเจินทำร้ายคน เขาก็ไม่มีทางชนะหรอก!เซียวหลินเทียนเห็นแล้วพูดไม่ออก จ้าวเจินเจินใช้สติปัญญาไปกับเรื่องพวกนี้ มันทำให้เขาทั้งรังเกียจและเสียดายมาก!เหตุใดสตรีที่มีความสามารถในวันเก่า ๆ ถึงได้กลายเป็นคนแปลกหน้ามากขึ้นเรื่อย ๆ กันนะ!“พระชายาอ๋องอี้ เรื่องพวกนี้ให้พวกเขาจัดการเถิด! หลานหลานฟื้นแล้ว ช่วยไปดูให้ข้าทีว่าจะต้องดูแลนางอย่างไร!”ฮูหยินจูได้ยินจูหลานขยับตัวก็หันกลับไปมองแล้วเห็นจูหลานลืมตาขึ้น จึงรีบเรียกหลิงอวี๋“พระชายาอ๋องอี้ หลานหลานสูดดมละอองเกสรดอกไม้มาเป็นเวลานาน นางจะถูกพิษด้วยหรือไม่? มันจะไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายของนางใช่หรือไม่!”“ท่านชายน้อยจะไม่กลายเป็นคนโง่จริง ๆ ใช่หรือไม่?”
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 625
จะเป็นคนดีก็ต้องเป็นให้ถึงที่สุด!ท่านชายน้อยผู้นี้เป็นเด็กคนแรกที่หลิงอวี๋ทำคลอดตั้งแต่มาถึงฉินตะวันตก หลิงอวี๋จึงมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อเขาสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ หลิงอวี๋ก็มองออกว่าองค์ชายเย่ไม่มีแผนอะไร กลัวว่าเขาจะประมาทอีกแล้วให้คนอื่นอาศัยช่องโหว่มาสังหารท่านชายน้อยเข้าหลิงอวี๋อธิบายรายละเอียดการดูแลแม่ลูกจูหลานให้กับฮูหยินจูฟังสองครั้งอย่างใจเย็น หลังจากแน่ใจแล้วว่าฮูหยินจูจำได้ นางก็เอายาแก้พิษไว้ให้ท่านชายน้อย“ให้ยาสองขวดนี้ครั้งละหนึ่งช้อน… แล้วให้น้ำเยอะ ๆ!”"ตอนป้อนยาจะต้องคอยสังเกตปัสสาวะของเขา หากเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อนก็มิต้องให้ยาเขาแล้ว!"“สองวันนี้หลานหลานจะไม่สามารถให้นมลูกได้ เจ้าจะต้องกินยารักษาก่อน หลังจากกินยาไปสามวันแล้ว หากปัสสาวะเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อน ก็ให้กินยากระตุ้นน้ำนม…”หลิงอวี๋สั่งยาสามชนิดให้จูหลาน และสุดท้ายก็คือเพิ่มเลือดหลังจากสั่งยาแล้ว หลิงอวี๋ก็กำชับจูหลาน “หากยังอยากมีลูกต้องเชื่อฟังข้า หลังจากนี้ไปอีกหนึ่งปีเจ้าค่อยมี!”“ตอนเกือบ ๆ ครบปีให้มาหาข้า ข้าจะสั่งยาให้ตามสภาพร่างกายของเจ้า เมื่อทำเช่นนี้คราวหน้าเจ้าจะมีลูกที่แข็งแรงสมบูร
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 626
หลิงอวี๋เห็นท่าทีงุนงงของเซียวหลินเทียน ก็รู้สึกว่าว่ามันตลกดีนางดื่มน้ำจากในมิติ ความสามารถในการดมกลิ่น การได้ยิน และการรับรู้ของนางจึงเหนือกว่าคนทั่วไปทั้งหมดพวกเซียวหลินเทียนไม่มีทางเป็นได้เหมือนตนที่แม้แต่กลิ่นที่หอมอ่อน ๆ ก็ได้กลิ่น!“หม่อมฉันต้องขอบพระทัยท่านด้วยเพคะ… ที่เชื่อมั่นในตัวหม่อมฉันและสนับสนุนหม่อมฉันอย่างไม่มีเงื่อนไข!”หลิงอวี๋ยิ้มพลางเอ่ย “หม่อมฉันได้ยินหลิงซวนบอกว่าตอนนั้นข้างนอกเสียงดังวุ่นวายกันมาก และองค์ชายห้าก็อยู่ในห้องคลอดด้วย!”“แต่ท่านก็บังคับทุกคนให้อยู่ที่นั่นเพียงเพราะคำพูดของหม่อมฉัน นี่เป็นความช่วยเหลือที่ยิ่งใหญ่นักเพคะ! พระชายาเว่ยมิได้ทำให้ท่านลำบากใจใช่หรือไม่เพคะ?”เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างไม่สนใจ “การข่มขู่สตรีไม่กี่คนจะไปยากกระไรเล่า! แค่ช่วยเจ้าได้ก็ดีแล้ว!”ความรู้สึกแปลก ๆ เกิดขึ้นในหัวใจของหลิงอวี๋ ก่อนหน้านี้เซียวหลินเทียนเคยบอกไว้ว่า ต่อไปเขาจะใช้หัวใจมอง และจะพยายามทำความรู้จักกับตนใหม่อีกครั้ง ไม่คิดเลยว่าเซียวหลินเทียนจะทำมันได้จริง ๆ!นางคิดถึงหลิงเยวี่ย เซียวหลินเทียนรังเกียจหลิงเยวี่ยมาโดยตลอด และไม่ยอมรับตัวตนของหลิงเยวี่ย!
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 627
เช้าวันรุ่งขึ้นเซียวหลินเทียนให้จ้าวซวนเตรียมรถม้าหลายคันและรอที่ลานหน้าตำหนักอ๋องอี้ในตอนเช้าตรู่ตอนหลิงอวี๋พาหลิงเยวี่ยมา นางตั้งใจสังเกตสีหน้าของเซียวหลินเทียน เมื่อเห็นว่าเซียวหลินเทียนแค่รู้สึกตะลึง แต่ไม่แสดงท่าทีรังเกียจใด ๆ ก็รู้สึกโล่งใจไปครึ่งหนึ่งกระทั่งตอนขึ้นรถม้า หลิงอวี๋อุ้มหลิงเยวี่ยขึ้นรถม้าก็เห็นว่าเซียวหลินเทียนไม่ได้เปลี่ยนรถม้าและตามขึ้นมานั่งด้วย นางก็รู้สึกโล่งใจได้เต็มที่ไม่ว่าเซียวหลินเทียนจะยอมรับหลิงเยวี่ยหรือไม่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่หลิงอวี๋จะตัดสินใจได้!แต่ตราบใดที่เซียวหลินเทียนสามารถเปลี่ยนทัศนคติของเขาได้ นางก็เชื่อว่าวันหนึ่งนางจะทำให้เซียวหลินเทียนยอมรับหลิงเยวี่ยอย่างหมดใจได้หลิงเยวี่ยรู้สึกทำตัวไม่ถูกแล้วพิงติดหลิงอวี๋เขายังคงกลัวเซียวหลินเทียนอยู่เล็กน้อย ภาพที่เซียวหลินเทียนเฆี่ยนตีหลิงอวี๋ทิ้งเงาลึกไว้ในหัวใจของเด็กชายตัวน้อยเขากังวลว่าความใจดีของเซียวหลินเทียนจะกลายเป็นความชั่วร้ายในพริบตา“ท่านแม่ ข้าควรเรียกเขาว่าอะไร?”หลิงเยวี่ยกระซิบถามเบา ๆ ที่หูของหลิงอวี๋เซียวหลินเทียนเป็นผู้ฝึกวรยุทธ แม้ว่ารถม้าจะกว้างขวาง แต่เขาก็ยังได้ย
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 628
หลิงเยวี่ยถือเม็ดหมากล้อมอย่างประหม่า นึกถึงสิ่งที่หลิงอวี๋บอกตนตอนออกไปข้างนอก จากนั้นก็รวบรวมความกล้าเอ่ย“ท่านอ๋อง... เยวี่ยเยวี่ยยังเด็ก ท่านต้องให้เยวี่ยเยวี่ยห้าเม็ด ท่านแม่ของกระหม่อมก็ทำเช่นนี้เช่นกัน!”หลิงอวี๋บอกว่า...“วันนี้อยากทำอะไรก็ทำเลย ไม่ต้องกลัวนะ แม่จะสนับสนุนเจ้าเอง!”“ใครก็ตามที่กล้ารังแกเยวี่ยเยวี่ย แม่จะทุบตีเขาจนกว่าเขาจะรู้ว่าเหตุใดดอกไม้ถึงแดงเช่นนี้เลย!”ด้วยการสนับสนุนจากท่านแม่ของเขา เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เซียวหลินเทียนถูกท่านแม่ของตนแขวนไว้บนต้นไม้ หลิงเยวี่ยจึงมั่นใจมากขึ้นท่านอ๋องผู้ดุร้ายนี้ไม่น่ากลัวถึงเพียงนั้นในสายตาของเขาอีกต่อไปแล้ว!“ได้ ข้าจะให้เจ้าห้าเม็ด!”เซียวหลินเทียนย่อมไม่โต้เถียงกับเด็กอยู่แล้วจึงพยักหน้าหลิงเยวี่ยวางห้าเม็ดบนกระดานหมากล้อมพลางเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ท่านอ๋อง ถึงตาของท่านแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”ทันทีที่เซียวหลินเทียนเห็นการเคลื่อนไหวบนกระดานหมากล้อม มุมปากของเขาก็ยกขึ้นอย่างชื่นชมทันทีสมกับที่เป็นลูกของหลิงอวี๋ผู้ชนะทักษะหมากล้อม การเดินเกมของเด็กน้อยผู้นี้น่าประทับใจทีเดียวเขาลงไปหนึ่งเม็ด หลิงเยวี่ยครุ่นคิดแล้วลงหน
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 629
“ท่านอ๋อง พระชายามาแล้วหรือ!”ลัวซินผู้ดูแลไร่นาเป็นผู้ชายอายุประมาณห้าสิบปีเขาเป็นคนรับใช้ที่ตระกูลเสิ่นให้ติดตามพระสนมอวิ๋นมา และเป็นสามีของแม่นมเซียวหลินเทียน ดูซื่อสัตย์ภักดีเขากับแม่นมลัวออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม พลางเอ่ย“ท่านอ๋อง บ่าวได้เตรียมอาหารให้ท่านตามที่องครักษ์จ้าวสั่งไว้แล้วเพคะ พวกท่านพักผ่อนสักประเดี๋ยวก็เสวยพระกระยาหารกันได้เลยเพคะ!”หลิงอวี๋ไม่เคยมาที่ไร่นามาก่อน เคยได้ยินแม่นมลี่แนะนำว่าสามีภรรยาคู่นี้เป็นคนจริงใจ จึงยิ้มและพยักหน้าแสดงความขอบคุณระหว่างรออาหารเย็น เซียวหลินเทียนก็พาหลิงอวี๋กับหลิงเยวี่ยไปดูรอบ ๆ สักพักหนึ่ง แล้วแนะนำสถานการณ์ทั่วไปของไร่นาให้พวกเขาฟังไร่นาของเซียวหลินเทียนครอบครองพื้นที่หนึ่งในสามของหมู่บ้านตระกูลเฉิน มีชาวบ้านอยู่กว่าร้อยคนและผู้คุ้มกันอีกหลายสิบคนโดยปกติแล้วไร่นาไม่จำเป็นต้องมีผู้คุ้มกันจำนวนมากเช่นนี้ หลิงอวี๋เดาจากวิธีที่ผู้คุ้มกันเหล่านั้นเดินไปมาว่าพวกเขาไม่ใช่แค่ผู้คุ้มกัน แต่มีแนวโน้มว่าจะเป็นองครักษ์เงาและผู้ใต้บังคับบัญชาของเซียวหลินเทียนมากกว่านางไม่ได้พูดอะไรออกไป เซียวหลินเทียนสามารถบอกความลับของเขากับตนได
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 630
หลิงอวี๋ไม่สนใจว่าทั้งสองคนคิดเยี่ยงไร นางคุกเข่าลงพลางเอ่ยกับหลิงเยวี่ยอย่างจริงจัง“แม่นมลี่และพี่ฉีเต๋อต้องดูแลเจ้าทุกวันก็ลำบากมากแล้ว หากเจ้าอยากเลี้ยงสัตว์เลี้ยง เจ้าก็ต้องรับผิดชอบดูแลมันเอง! เจ้าไม่สามารถเพิ่มภาระให้พวกเขาเพียงเพราะความชอบของเจ้าได้!”หลิงเยวี่ยกะพริบตาปริบ ๆ คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ย “ท่านแม่ ตกลง ข้าจะดูแลกระต่ายน้อยเองขอรับ!”หลิงอวี๋พยักหน้าพลางเอ่ย “กระต่ายน้อยเป็นสมบัติของท่านอ๋อง หากเจ้าอยากได้กระต่ายน้อยเจ้าต้องขอท่านอ๋อง หากท่านอ๋องเห็นด้วย จึงจะสามารถเอามันไปได้!”หลิงเยวี่ยพยักหน้า พลางเอ่ยกับเซียวหลินเทียนอย่างมีความหวัง “ท่านอ๋อง… ท่านมอบกระต่ายน้อยให้กับเยวี่ยเยวี่ยตัวหนึ่งได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”เซียวหลินเทียนตะลึงไปอีกครั้ง แค่กระต่ายน้อยที่ไม่ได้สำคัญอะไร หลิงอวี๋จริงจังถึงขั้นให้หลิงเยวี่ยขอเลยหรือ?แต่เมื่อเห็นท่าทางสุภาพของหลิงเยวี่ย เซียวหลินเทียนก็พูดไม่ออกก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นเด็กจากครอบครัวที่ร่ำรวยและมีอำนาจมาไม่น้อย เวลาอยากได้สิ่งใดก็จะร้องไห้โวยวายขอสิ่งที่ตนต้องการแต่หลิงเยวี่ยไม่ได้ประพฤติตนเอาแต่ใจและก้าวร้าวเช่นนั้น หลิงอว
Latest chapter
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1798
หลิงอวี๋อยู่ด้านหลังได้ยินคำพูดนี้ ใจก็กระตุกไปเล็กน้อย จากนั้นยื่นมือไปลูบหน้าของตนโดยมิรู้ตัวคนที่ป้าวเฉิงช่วยตระกูลหวงฝู่ตามหาก็คือตน!แล้วคนที่เขาบอกว่าถูกสังหารไปแล้วนั่นคือใครกัน?หรือว่าจะเป็นหัวหน้าเสิ่นกับเสี่ยวเจียง?หลิงอวี๋เหงื่อตก หากเป็นพวกเขาสองคนที่ถูกสังหารไปจริง ๆ แล้วคนที่สังหารพวกเขาคือใคร?หากมือสังหารพบว่าหัวหน้าเสิ่นมิได้สังหารตน จะกำลังตามหาตนอยู่หรือไม่?เถ้าแก่เจียงที่อยู่ด้านหน้ารู้เรื่องความสัมพันธ์ของป้าวเฉิงกับตระกูลหวงฝู่ดี เมื่อได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยออกไป “คนตายไปแล้วก็ส่งศพไปให้เจ้าวังก็จบแล้ว เหตุใดพี่ใหญ่ป้าวต้องไปตรวจสอบด้วยตนเองเล่า!”“เจ้ามิเข้าใจ คนที่เจ้าวังต้องการคือสตรีผู้หนึ่ง สตรีผู้นั้นมีความสำคัญต่อเจ้าวังมาก เจ้าวังบอกมาว่าขอเพียงข้าตามหานางพบและยังมีชีวิตอยู่ เขาก็จะให้สมบัติก้อนโตกับข้า!”ป้าวเฉิงเอ่ยอย่างเป็นทุกข์ “สิ่งที่ข้ากังวลในตอนนี้ก็คือ คนที่ถูกสังหารจะเป็นสตรีผู้นั้น เช่นนั้นก็มิสามารถไปอธิบายกับเจ้าวังได้แล้ว!”“จริงสิ บอกเรื่องของเจ้ามาก่อนเถิด เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือ?”เถ้าแก่เจียงจึงหันไปเรียก “น้องหญิง มานี่!”
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1797
มิต้องให้เสี่ยวซานเอ๋อร์ออกไปซื้อพวกของใช้ประจำวัน เพราะเมื่อฮูหยินเจียงรู้ว่าเถ้าแก่เจียงให้ผู้มีพระคุณมาอาศัยอยู่ที่เรือนเล็กที่ว่างอยู่ของตระกูล นางก็รีบให้แม่นมข้างกายเอาผ้าห่มและเหล่าของใช้ประจำวันบางส่วนไปให้ด้วยตนเอง หลิงอวี๋เลือกให้ห้องทางทิศตะวันออกเป็นห้องนอน หลิงซินเองก็มีห้องนอนของตนเช่นกันหลิงอวี๋อยู่คนเดียว หลิงซินแค่ต้องรับใช้งานก็พอแล้วหลิงซินรู้สึกขอบคุณหลิงอวี๋ จึงเช็ดหน้าต่างห้องนอนทั้งสองห้องอย่างขยันขันแข็งจนสะอาดดึกมากแล้วนางก็ยังคงทำงานยุ่งอยู่“หลิงซิน ไปพักผ่อนเถิด แล้วก็นำยาไปทาหน้าเจ้าเสีย!”หลิงอวี๋นำยาทาบาดแผลที่เสี่ยวซานเอ๋อร์ออกไปซื้อมาส่งให้หลิงซินพลางเอ่ย “เจ้าทาหน้าแล้วพักผ่อน วันพรุ่งยังต้องไปพบนายใหญ่ป้าวกับข้าอีก!”“หลิงซิน ข้าเพิ่งมาที่นี่ มิได้เข้าใจและคุ้นเคยกับคนที่นี่นัก หากมีอะไรที่ข้าทำมิถูกต้องเจ้าก็อย่าลืมเตือนข้าด้วย!”“เจ้าค่ะคุณหนู!”หลิงซินรับยาทาบาดแผลมาอย่างขอบคุณ เดิมทีอยากจะรับใช้จนหลิงอวี๋หลับก่อนค่อยไป แต่ก็ถูกหลิงอวี๋ไล่ออกมาเสียก่อน“ข้ามิได้อ่อนแอบอบบางถึงเพียงนั้น เจ้ามิต้องมารับใช้ข้า ประเดี๋ยวเจ้าค่อย ๆ คุ้นเคย
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1796
ทันทีที่เถ้าแก่เจียงได้ยินก็มิสนใจแล้วเอ่ยอย่างกระตือรือร้น “คุณหนูเจียงคงจะมากับครอบครัวใช่หรือไม่? แล้ววางแผนว่าจะอยู่ที่นี่กี่วันหรือ?”หลิงอวี๋ยิ้มขมขื่นแล้วเอ่ย “ข้ามากับน้องสาวข้า แต่ผลก็คือแยกจากกันไปแล้ว! ข้าต้องอยู่ที่นี่จนกว่าจะตามหาน้องสาวข้าเจอ!”วันนี้เสี่ยวซานเอ๋อร์พบกับหลิงอวี๋ได้เงินมาหลายสิบตำลึง หากทำงานต่อไปก็จะมีตำแหน่งแล้ว เขาจึงรีบช่วย“พี่ใหญ่เจียง เดิมทีคุณหนูเจียงคิดว่าจะขายกำไลหยกแล้วไปหานายใหญ่ป้าวให้ช่วยตามหาน้องสาว ท่านกับนายใหญ่ป้าวมีมิตรไมตรีต่อกัน ท่านช่วยคุณหนูเจียงพูดหน่อยเถิด!”“เรื่องนี้จะไปยากอะไร วันพรุ่งข้าจะพาเจ้าไปพบกับพี่ใหญ่ป้าว!”เถ้าแก่เจียงเอ่ยขึ้นมาอีก “ข้ายังมีเรือนว่างอยู่ หากคุณหนูมิรังเกียจก็อย่าไปพักที่โรงเตี๊ยมเลย ย้ายมาอยู่ในเรือนข้าเถิด!”เดิมทีหลิงอวี๋คิดจะปฏิเสธ แต่เมื่อคิดว่ามิรู้ว่าเมื่อใดจึงจะหาเสี่ยวอวี้พบ ตนก็มีเงินอยู่มิมาก จะให้พักโรงเตี๊ยมตลอดก็คงมิใช่เรื่องนางจึงเอ่ย “เรือนนั้นของเถ้าแก่เจียงให้ข้าเช่าอยู่ชั่วคราวเถิด ข้าจะจ่ายค่าเช่า!”เถ้าแก่เจียงหน้านิ่งไป แล้วเอ่ยอย่างมิพอใจ “คุณหนูเจียงพูดอะไรกัน เจ้าช่วยลู
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1795
ทั้งสามคนเข้าไปนั่ง จากนั้นเถ้าแก่เจียงก็พูดออกมาตามตรง “มิทราบว่าผู้มีพระคุณมาหาเจียงโหม่วด้วยเรื่องใดหรือ? ผู้มีพระคุณช่วยชีวิตหย่งเอ๋อร์ไว้ มิว่าจะเป็นเรื่องอะไรเจียงโหม่วก็จะช่วยเหลืออย่างเต็มที่!”หลิงอวี๋นำกำไลหยกออกมา แล้วยิ้มจาง ๆ “ข้าขาดเงินค่าเดินทาง จึงมาขายเครื่องประดับ เถ้าแก่เจียงลองดูว่าจะได้เงินสักเท่าไร หากเหมาะสมข้าก็จะขายให้เถ้าแก่เจียง!”เถ้าแก่เจียงรับกำไลหยกมาดู กำไลหยกนี้คุณภาพพอได้ ตามปกติแล้วเขาให้ราคาหนึ่งพันตำลึงก็ถือว่าสูงมากแล้ว!แต่นี่เป็นกำไลหยกของผู้มีพระคุณ เถ้าแก่เจียงหรือจะกล้ากดราคา“สามพันตำลึง!”เถ้าแก่เจียงตอบออกไปหลิงอวี๋ตะลึง หัวหน้าเสิ่นบอกว่ากำไลหยกนี้ได้ราคาเพียงสองพันตำลึงเถ้าแก่เจียงให้ตนสามพัน เห็นได้ชัดว่าเป็นความเห็นอกเห็นใจหลิงอวี๋หรือจะเอาเปรียบเล็ก ๆ เช่นนี้ เมื่อครู่ที่ช่วยเหลือเจียงหย่งก็มิได้ใช้เครื่องยาสมุนไพรใด ๆ เป็นการช่วยเหลือง่าย ๆ เท่านั้น“สองพัน เถ้าแก่เจียงเอาเงินมาเถิด! กำไลหยกนี้เป็นของท่านแล้ว!”เสี่ยวซานเอ๋อร์อยู่ด้านข้างก็ขยิบตาให้หลิงอวี๋มิหยุด คุณหนูใหญ่ผู้นี้โง่หรือไม่ มีแต่คนต่อรองราคาให้มากขึ้น มีที
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1794
เถ้าแก่เจียงเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนั้นก็กำลังคิดจะด่า หลิงอวี๋ก็อุ้มเจียงหย่งมาและหันหลังให้ตนแล้วสองมือของนางกอดรัดอยู่ตรงช่วงท้องของเจียงหย่ง มือหนึ่งกำหมัดแล้ววางด้านหัวแม่มือของกำปั้นนั้นอยู่ที่ตรงอกและตรงท้องของเจียงหย่งส่วนมืออีกข้างของหลิงอวี๋ก็จับมือที่กำหมัดไว้แล้วรีบกระทุ้งที่ช่วงท้องของเจียงหย่งอย่างแรงการกระทำนี้ทำเอาเถ้าแก่เจียงโกรธจนกำหมัดไปทุบที่หัวของหลิงอวี๋“ให้ตายสิ นี่เป็นการช่วยเหลือหรือทำร้ายกันแน่ วางลูกชายข้าลงเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นข้าจะฆ่าเจ้า”หลิงอวี๋อุ้มเจียงหย่งหลบมา พลางตะคอกใส่เถ้าแก่เจียง “ข้ากำลังช่วยลูกท่านอยู่ ท่านมิเห็นหรือว่าเขากำลังจะตายแล้ว?”“ท่านอย่ามารบกวนข้า หากข้ารักษาเขาตาย ข้าจะชดใช้เขาด้วยชีวิต!”แม้ว่าฮูหยินเจียงจะดูมิเข้าใจวิธีการช่วยเหลือของหลิงอวี๋ แต่ลูกชายใกล้จะตายแล้วจริง ๆ ขอเพียงมีความหวังเพียงเล็กน้อยนางก็จะไม่มีทางยอมแพ้นางดึงเถ้าแก่เจียงไว้หลิงอวี๋ก็ใช้วิธีเดิมกระทุ้งเข้าที่ช่วงท้องของเจียงหย่งต่อไปหลังจากทำเช่นนี้ไปสามครั้ง เจียงหย่งก็ไอแค่ก ๆ แล้วถั่วลิสงเม็ดหนึ่งที่มีเลือดติดอยู่ก็หลุดออกมาจากปากเขาและกระเด็นลงส
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1793
เสี่ยวซานเอ๋อร์จึงพาหลิงอวี๋ไปขายกำไลหยก ระหว่างทางเสี่ยวซานเอ๋อร์ก็ยังเล่าเรื่องอื่น ๆ ในเมื่อนี้ให้หลิงอวี๋ฟังอีกหลิงอวี๋เอ่ยถามไปอย่างอ้อม ๆ “เสี่ยวซานเอ๋อร์ ข้ามากับน้องสาว แต่น้องสาวข้าหายตัวไปแล้ว ได้ยินว่าป้าวเฉิงเจ้าถิ่นที่นี่เก่งเรื่องตามหาคน หากข้าไปขอให้เขาช่วย จะต้องใช้เงินเท่าใดหรือ?”เสี่ยวซานเอ๋อร์ขมวดคิ้ว “คุณหนูใหญ่ แม้ว่านายใหญ่ป้าวจะเก่งเรื่องตามหาคน แต่ก็มิใช่ว่าจะช่วยใครง่าย ๆ! หากจะไปขอร้องเขาแล้วมีเงินมิถึงหลักพันเขาก็มิสนใจหรอก!”“สองพันพอหรือไม่?”หลิงอวี๋นึกถึงที่หัวหน้าเสิ่นบอกว่ากำไลหยกนี้สามารถขายได้สองพันตำลึงจึงเอ่ยถาม“แล้วแต่คน!”เสี่ยวซานเอ๋อร์คิดว่าหลิงอวี๋ใจกว้างกับตนมากจึงเอ่ยขึ้นมา “ข้ารู้จักกับผู้ดูแลหมู่บ้านตระกูลป้าว ข้าจะไปคุยกับเขาดู เขาน่าจะช่วยได้!”“เช่นนั้นขอร้องเจ้าด้วย! รอให้ขายกำไลหยก จากนั้นเจ้าก็ค่อยพาข้าไปหาเขา ข้าจะมิให้เจ้าขาดทุนอย่างแน่นอน!”หลิงอวี๋ใจชื้นขึ้นมา เงินทองเป็นของนอกกาย ขอเพียงตามหาเสี่ยวอวี้เจอ และพวกนางได้ใช้ชีวิตด้วยกัน เรื่องความจนก็มิกลัวหรอกกระทั่งมาถึงที่บ้านเถ้าแก่เจียงที่รับซื้อกำไลหยก ทั้งสองยังม
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1792
“ไปหาสมบัติที่ภูเขาหิมะหรือ? อยากตายนักหรือไรกัน! ภูเขาหิมะนั่นกินคนมิเหลือแม้กระดูก!”แขกคนหนึ่งส่ายหน้าแล้วเอ่ย“คนเหล่านี้แตกต่างไป พวกเขาแต่ละคนมีวรยุทธ์แก่กล้า อีกทั้งยังพาคนเข้าไปตั้งมากมาย มิน่าจะเป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้วกระมัง!”“พวกเราเองก็ตามไปหากำไรเล็ก ๆ น้อย ๆ บ้างดีหรือไม่!”แขกอีกคนหนึ่งยิ้มออกมาแล้วเอ่ย “เจ้าน่ะหรือ อย่าไปเลย ถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่กำไรเล็ก ๆ น้อย ๆ เลย จะกลับกลายเป็นว่าเอาชีวิตไปทิ้งอยู่ข้างในนั้นน่ะสิ!”“เสี่ยวซานเอ๋อร์ หากเจ้าอยากจะร่ำรวยจริง ๆ พี่ชี้ช่องทางให้ดีหรือไม่?”หลิงอวี๋เหลือบมองเสี่ยวซานเอ๋อร์ผู้นั้น เขาเป็นวัยรุ่นอายุประมาณยี่สิบ ดูผอมและอ่อนแอมาก การแต่งกายก็ดูเรียบง่ายธรรมดาเครื่องหน้างดงาม ทว่าดวงตาค่อนข้างแปลก ดูเหมือนมองคนแล้วมิสามารถมองให้ชัดเจนได้สงสัยจะตาเหล่กระมัง!เสี่ยวซานเอ๋อร์ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที “พี่หาน ช่องทางอะไรหรือ? รีบบอกมาเร็วเข้า หากข้าร่ำรวยแล้วจะไม่มีทางลืมเจ้าแน่นอน!”“ไปเป็นผู้ค้ามนุษย์อย่างหม่าเฉียงอย่างไรเล่า! เจ้ามิเห็นหรือว่าทาสหญิงหนึ่งเกวียนของเขาขายไปได้สี่แสนหกหมื่น? การค้าขายนี้ง่ายดายกว่าที่เจ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1791
หัวหน้าเสิ่นถูกปู้ติงจ้องมองอยู่ด้วยสายตาดุร้ายก็ไม่มีทางเลือก จึงต้องเขียนหนังสือยอมรับผิด เขาขอแค่เพียงหลบหนีไปได้ อย่างก็อื่นค่อยว่ากันทีหลัง“หัวหน้าเสิ่น หากจะตามหาคนคนหนึ่งควรเริ่มจากที่ใด?”สุดท้ายหลิงอวี๋ก็ถามหัวหน้าเสิ่นไปหนึ่งคำถามหัวหน้าเสิ่นยิ้มขมขื่น “หากแม่นางจะตามหาคน ป้าวเฉิงคนที่ข้าพูดถึงเมื่อครู่คือคนที่มีความสามารถเก่งกาจยิ่งนัก เขามีลูกน้องมากมาย อีกทั้งคนในหมู่บ้านที่อยู่รอบ ๆ นี้ก็เชื่อฟังเขาด้วย”“หากเจ้าจะตามหาคน ขอเพียงมีเงินมากพอ เขาก็จะช่วยตามหาคนให้ได้เร็วที่สุด!”หลิงอวี๋อยากจะตามหาเสี่ยวอวี้น้องสาวของตน เมื่อได้ยินดังนั้นก็สนใจขึ้นมาแต่ตนไม่มีเงินติดตัวสักแดง จะไปพูดให้ป้าวเฉิงตามหาคนให้ตนได้อย่างไรกัน!“หัวหน้าเสิ่น เอาของมีค่าที่ท่านน้าหลินให้มาให้ข้าสักชิ้นเถิด!”หลิงอวี๋เอ่ยออกไปตามตรง “ข้าไม่มีเงินติดตัวสักแดง เจ้าก็ถือว่าทำบุญแล้วกัน!”ต่อให้หลิงอวี๋จะต้องการของมีค่าทั้งหมดของหัวหน้าเสิ่น หัวหน้าเสิ่นก็มิกล้าบอกว่าไม่ นับประสาอะไรกับหนึ่งชิ้นเล่า!หัวหน้าเสิ่นรีบเปิดห่อของตนแล้วหันหลังให้หลิงอวี๋หยิบกำไลหยกออกมาหนึ่งชิ้น!“แม่นาง กำไลหยก
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1790
“อย่า… อย่าฆ่าข้า!”หัวหน้าเสิ่นกลัวจนร้องออกมาเสียงสั่นเขาเชื่อมั่นในวรยุทธ์ของตนว่าจะสามารถหนีไปได้อย่างราบรื่น ไหนเลยจะคิดว่าจะหนีมิพ้นหมาป่าตัวนี้!“หึ! ข้าบอกไปแล้วว่า นอกเสียจากเจ้าจะเร็วกว่าปู้ติง มิเช่นนั้นก็ให้เชื่อฟังคำของข้า! เจ้าอยากจะทนทุกข์ก่อนจึงจะยอมฟังหรือไร?”หลิงอวี๋ยิ้มเยาะพลางเดินเข้าไป เรี่ยวแรงที่ตัวนางกลับคืนมาแล้วลูกปัดสีเขียวนี้มหัศจรรย์จริง ๆ!แต่หลิงอวี๋มิได้มีความคิดที่จะครอบครองเป็นของตน นี่คือของของแม่หมาป่า ในเมื่อให้ปู้ติงไปแล้วเช่นนั้นก็เป็นของปู้ติง“ปู้ติง! ปล่อยเขาเถิด!”ปู้ติงจึงปล่อยหัวหน้าเสิ่นอย่างเชื่อฟัง หลิงอวี๋ก็ลูบหัวมันอย่างเอ็นดู จากนั้นก็เอาลูกปัดสีเขียวยัดเข้าปากมันไป“เสี่ยวเจียง ปิดประตู!”หลิงอวี๋เอ่ยกับเสี่ยวเจียงที่กลัวจนสั่นมิหยุดเสี่ยวเจียงมองขาที่เลือดไหลของหัวหน้าเสิ่น เมื่อครู่หมาป่าตัวนั้นรวดเร็วมาก เขาหนีมิได้เลยมีหรือเสี่ยวเจียงจะกล้ามิฟังคำพูดของหลิงอวี๋ เขาจึงเดินไปปิดประตูด้วยความหวาดกลัวจนตัวสั่น“ข้าถามอะไรเจ้าก็ตอบสิ่งนั้น มิเช่นนั้นครั้งต่อไปที่ปู้ติงกัดจะมิใช่ขาของเจ้า แต่เป็นคอ เข้าใจหรือไม่?”หลิ
