หลิงอวี๋เห็นท่าทีงุนงงของเซียวหลินเทียน ก็รู้สึกว่าว่ามันตลกดีนางดื่มน้ำจากในมิติ ความสามารถในการดมกลิ่น การได้ยิน และการรับรู้ของนางจึงเหนือกว่าคนทั่วไปทั้งหมดพวกเซียวหลินเทียนไม่มีทางเป็นได้เหมือนตนที่แม้แต่กลิ่นที่หอมอ่อน ๆ ก็ได้กลิ่น!“หม่อมฉันต้องขอบพระทัยท่านด้วยเพคะ… ที่เชื่อมั่นในตัวหม่อมฉันและสนับสนุนหม่อมฉันอย่างไม่มีเงื่อนไข!”หลิงอวี๋ยิ้มพลางเอ่ย “หม่อมฉันได้ยินหลิงซวนบอกว่าตอนนั้นข้างนอกเสียงดังวุ่นวายกันมาก และองค์ชายห้าก็อยู่ในห้องคลอดด้วย!”“แต่ท่านก็บังคับทุกคนให้อยู่ที่นั่นเพียงเพราะคำพูดของหม่อมฉัน นี่เป็นความช่วยเหลือที่ยิ่งใหญ่นักเพคะ! พระชายาเว่ยมิได้ทำให้ท่านลำบากใจใช่หรือไม่เพคะ?”เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างไม่สนใจ “การข่มขู่สตรีไม่กี่คนจะไปยากกระไรเล่า! แค่ช่วยเจ้าได้ก็ดีแล้ว!”ความรู้สึกแปลก ๆ เกิดขึ้นในหัวใจของหลิงอวี๋ ก่อนหน้านี้เซียวหลินเทียนเคยบอกไว้ว่า ต่อไปเขาจะใช้หัวใจมอง และจะพยายามทำความรู้จักกับตนใหม่อีกครั้ง ไม่คิดเลยว่าเซียวหลินเทียนจะทำมันได้จริง ๆ!นางคิดถึงหลิงเยวี่ย เซียวหลินเทียนรังเกียจหลิงเยวี่ยมาโดยตลอด และไม่ยอมรับตัวตนของหลิงเยวี่ย!
เช้าวันรุ่งขึ้นเซียวหลินเทียนให้จ้าวซวนเตรียมรถม้าหลายคันและรอที่ลานหน้าตำหนักอ๋องอี้ในตอนเช้าตรู่ตอนหลิงอวี๋พาหลิงเยวี่ยมา นางตั้งใจสังเกตสีหน้าของเซียวหลินเทียน เมื่อเห็นว่าเซียวหลินเทียนแค่รู้สึกตะลึง แต่ไม่แสดงท่าทีรังเกียจใด ๆ ก็รู้สึกโล่งใจไปครึ่งหนึ่งกระทั่งตอนขึ้นรถม้า หลิงอวี๋อุ้มหลิงเยวี่ยขึ้นรถม้าก็เห็นว่าเซียวหลินเทียนไม่ได้เปลี่ยนรถม้าและตามขึ้นมานั่งด้วย นางก็รู้สึกโล่งใจได้เต็มที่ไม่ว่าเซียวหลินเทียนจะยอมรับหลิงเยวี่ยหรือไม่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่หลิงอวี๋จะตัดสินใจได้!แต่ตราบใดที่เซียวหลินเทียนสามารถเปลี่ยนทัศนคติของเขาได้ นางก็เชื่อว่าวันหนึ่งนางจะทำให้เซียวหลินเทียนยอมรับหลิงเยวี่ยอย่างหมดใจได้หลิงเยวี่ยรู้สึกทำตัวไม่ถูกแล้วพิงติดหลิงอวี๋เขายังคงกลัวเซียวหลินเทียนอยู่เล็กน้อย ภาพที่เซียวหลินเทียนเฆี่ยนตีหลิงอวี๋ทิ้งเงาลึกไว้ในหัวใจของเด็กชายตัวน้อยเขากังวลว่าความใจดีของเซียวหลินเทียนจะกลายเป็นความชั่วร้ายในพริบตา“ท่านแม่ ข้าควรเรียกเขาว่าอะไร?”หลิงเยวี่ยกระซิบถามเบา ๆ ที่หูของหลิงอวี๋เซียวหลินเทียนเป็นผู้ฝึกวรยุทธ แม้ว่ารถม้าจะกว้างขวาง แต่เขาก็ยังได้ย
หลิงเยวี่ยถือเม็ดหมากล้อมอย่างประหม่า นึกถึงสิ่งที่หลิงอวี๋บอกตนตอนออกไปข้างนอก จากนั้นก็รวบรวมความกล้าเอ่ย“ท่านอ๋อง... เยวี่ยเยวี่ยยังเด็ก ท่านต้องให้เยวี่ยเยวี่ยห้าเม็ด ท่านแม่ของกระหม่อมก็ทำเช่นนี้เช่นกัน!”หลิงอวี๋บอกว่า...“วันนี้อยากทำอะไรก็ทำเลย ไม่ต้องกลัวนะ แม่จะสนับสนุนเจ้าเอง!”“ใครก็ตามที่กล้ารังแกเยวี่ยเยวี่ย แม่จะทุบตีเขาจนกว่าเขาจะรู้ว่าเหตุใดดอกไม้ถึงแดงเช่นนี้เลย!”ด้วยการสนับสนุนจากท่านแม่ของเขา เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เซียวหลินเทียนถูกท่านแม่ของตนแขวนไว้บนต้นไม้ หลิงเยวี่ยจึงมั่นใจมากขึ้นท่านอ๋องผู้ดุร้ายนี้ไม่น่ากลัวถึงเพียงนั้นในสายตาของเขาอีกต่อไปแล้ว!“ได้ ข้าจะให้เจ้าห้าเม็ด!”เซียวหลินเทียนย่อมไม่โต้เถียงกับเด็กอยู่แล้วจึงพยักหน้าหลิงเยวี่ยวางห้าเม็ดบนกระดานหมากล้อมพลางเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ท่านอ๋อง ถึงตาของท่านแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”ทันทีที่เซียวหลินเทียนเห็นการเคลื่อนไหวบนกระดานหมากล้อม มุมปากของเขาก็ยกขึ้นอย่างชื่นชมทันทีสมกับที่เป็นลูกของหลิงอวี๋ผู้ชนะทักษะหมากล้อม การเดินเกมของเด็กน้อยผู้นี้น่าประทับใจทีเดียวเขาลงไปหนึ่งเม็ด หลิงเยวี่ยครุ่นคิดแล้วลงหน
“ท่านอ๋อง พระชายามาแล้วหรือ!”ลัวซินผู้ดูแลไร่นาเป็นผู้ชายอายุประมาณห้าสิบปีเขาเป็นคนรับใช้ที่ตระกูลเสิ่นให้ติดตามพระสนมอวิ๋นมา และเป็นสามีของแม่นมเซียวหลินเทียน ดูซื่อสัตย์ภักดีเขากับแม่นมลัวออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม พลางเอ่ย“ท่านอ๋อง บ่าวได้เตรียมอาหารให้ท่านตามที่องครักษ์จ้าวสั่งไว้แล้วเพคะ พวกท่านพักผ่อนสักประเดี๋ยวก็เสวยพระกระยาหารกันได้เลยเพคะ!”หลิงอวี๋ไม่เคยมาที่ไร่นามาก่อน เคยได้ยินแม่นมลี่แนะนำว่าสามีภรรยาคู่นี้เป็นคนจริงใจ จึงยิ้มและพยักหน้าแสดงความขอบคุณระหว่างรออาหารเย็น เซียวหลินเทียนก็พาหลิงอวี๋กับหลิงเยวี่ยไปดูรอบ ๆ สักพักหนึ่ง แล้วแนะนำสถานการณ์ทั่วไปของไร่นาให้พวกเขาฟังไร่นาของเซียวหลินเทียนครอบครองพื้นที่หนึ่งในสามของหมู่บ้านตระกูลเฉิน มีชาวบ้านอยู่กว่าร้อยคนและผู้คุ้มกันอีกหลายสิบคนโดยปกติแล้วไร่นาไม่จำเป็นต้องมีผู้คุ้มกันจำนวนมากเช่นนี้ หลิงอวี๋เดาจากวิธีที่ผู้คุ้มกันเหล่านั้นเดินไปมาว่าพวกเขาไม่ใช่แค่ผู้คุ้มกัน แต่มีแนวโน้มว่าจะเป็นองครักษ์เงาและผู้ใต้บังคับบัญชาของเซียวหลินเทียนมากกว่านางไม่ได้พูดอะไรออกไป เซียวหลินเทียนสามารถบอกความลับของเขากับตนได
หลิงอวี๋ไม่สนใจว่าทั้งสองคนคิดเยี่ยงไร นางคุกเข่าลงพลางเอ่ยกับหลิงเยวี่ยอย่างจริงจัง“แม่นมลี่และพี่ฉีเต๋อต้องดูแลเจ้าทุกวันก็ลำบากมากแล้ว หากเจ้าอยากเลี้ยงสัตว์เลี้ยง เจ้าก็ต้องรับผิดชอบดูแลมันเอง! เจ้าไม่สามารถเพิ่มภาระให้พวกเขาเพียงเพราะความชอบของเจ้าได้!”หลิงเยวี่ยกะพริบตาปริบ ๆ คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ย “ท่านแม่ ตกลง ข้าจะดูแลกระต่ายน้อยเองขอรับ!”หลิงอวี๋พยักหน้าพลางเอ่ย “กระต่ายน้อยเป็นสมบัติของท่านอ๋อง หากเจ้าอยากได้กระต่ายน้อยเจ้าต้องขอท่านอ๋อง หากท่านอ๋องเห็นด้วย จึงจะสามารถเอามันไปได้!”หลิงเยวี่ยพยักหน้า พลางเอ่ยกับเซียวหลินเทียนอย่างมีความหวัง “ท่านอ๋อง… ท่านมอบกระต่ายน้อยให้กับเยวี่ยเยวี่ยตัวหนึ่งได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”เซียวหลินเทียนตะลึงไปอีกครั้ง แค่กระต่ายน้อยที่ไม่ได้สำคัญอะไร หลิงอวี๋จริงจังถึงขั้นให้หลิงเยวี่ยขอเลยหรือ?แต่เมื่อเห็นท่าทางสุภาพของหลิงเยวี่ย เซียวหลินเทียนก็พูดไม่ออกก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นเด็กจากครอบครัวที่ร่ำรวยและมีอำนาจมาไม่น้อย เวลาอยากได้สิ่งใดก็จะร้องไห้โวยวายขอสิ่งที่ตนต้องการแต่หลิงเยวี่ยไม่ได้ประพฤติตนเอาแต่ใจและก้าวร้าวเช่นนั้น หลิงอว
“ข้ารับปากกับเยวี่ยเยวี่ยไว้ว่าจะให้ของเล่นสนุก ๆ กับเขาชิ้นหนึ่ง ในไร่นาของท่านพอจะหาแม่เหล็กกับแผ่นเหล็กได้หรือไม่เพคะ?”เซียวหลินเทียนเอ่ยโดยไม่ต้องคิด “ง่ายมาก ลู่หนาน เจ้าไปหามาให้พระชายาหน่อย!”ลู่หนานรีบส่งองครักษ์ไปหามาให้ทันทีหลิงอวี๋เอ่ยถามอีกครั้ง “เซียวหลินเทียน ผู้ใดเป็นคนทำล้อรถเข็นของท่านหรือ วันหลังท่านให้เขาทำให้หม่อมฉันสามล้อได้หรือไม่ เดี๋ยวหม่อมฉันจะบอกขนาดกับท่านเอง”“ไม่ใช่เรื่องยาก! เจ้าต้องการอะไรอีกหรือไม่?”แผนของหลิงอวี๋คือการสร้างรถสามล้อคันเล็ก ๆ ให้หลิงเยวี่ยแทนม้าตัวเล็ก แต่ไม่รู้ว่าทักษะของช่างเหล็กในฉินตะวันตกอยู่ในระดับไหนเมื่อได้ยินสิ่งนี้ นางก็รีบเอาภาพวาดที่ตนเองวาดอยู่ข้ามคืนให้เซียวหลินเทียนดู“ท่านดูนี่ มีช่างเหล็กคนใดที่ทำตรงส่วนที่จับกับส่วนที่นั่งเช่นนี้ได้บ้าง…”นางเข้าไปใกล้เซียวหลินเทียน พลางอธิบายการใช้การของแต่ละส่วนให้เซียวหลินเทียนฟังสุดท้ายหลิงอวี๋ก็เอ่ย “ท่านอย่าคิดว่านี่เป็นเพียงแค่ของเล่นนะ ของชิ้นนี้จะต้องทำตามสัดส่วนปกติเลย ตรงด้านหลังยังสามารถต่อรถลากไว้ขนของได้ด้วยเพคะ!”เซียวหลินเทียนได้ยินสิ่งนี้ก็ประหลาดใจเล็กน้อ
หลิงอวี๋ตั้งสติได้ทันทีจึงยืดตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว พลางเอ่ยอย่างเร่งรีบ “ไม่รู้ว่าเยวี่ยเยวี่ยตื่นแล้วหรือยัง หม่อมฉันขอตัวไปดูก่อน!”แล้วหลิงอวี๋ก็วิ่งออกไปอย่างลนลานเซียวหลินเทียนก็รู้สึกจิตใจว่างเปล่าขึ้นมาทันที เขาอ้าปากจะเรียกหลิงอวี๋ไว้ ปากของเขาขยับแต่สุดท้ายก็ไม่ได้เปล่งเสียงเรียกออกไปกระทั่งเซียวหลินเทียนสงบอารมณ์ของตนเองแล้วเดินออกมา หลิงอวี๋ก็หายตัวไปแล้ว“ท่านอ๋อง... พระชายาบอกว่าจะพาพวกเยวี่ยเยวี่ยไปเก็บลูกท้อให้ท่านอดีตเสนาบดีที่ภูเขาด้านหลังพ่ะย่ะค่ะ!”“รัฐทายาทอันกับแม่ทัพเผยได้ยินว่าเรามาเที่ยวที่ไร่นาจึงมาหา กระหม่อมบอกไปว่าท่านอ๋องมีเรื่องต้องทำ ให้พวกเขาไปตกปลาก่อนพ่ะย่ะค่ะ!”ลู่หนานก้าวไปข้างหน้าอย่างรู้สึกผิด เขาไม่กล้ามองเซียวหลินเทียน เมื่อครู่นับว่าตนทำลายบรรยากาศดี ๆ ของท่านอ๋องกับพระชายาหรือไม่นะ?แม้ว่าตอนนี้หลิงอวี๋จะเปลี่ยนไปมากแล้ว แต่พวกลู่หนานต่างก็รู้ว่าตัวตนของหลิงเยวี่ยนั้นเป็นเหมือนก้างปลาที่ติดอยู่ระหว่างเซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋พวกเขาหวังว่าท่านอ๋องจะมีความสุข แต่ก็ไม่อยากให้ท่านอ๋องเลี้ยงลูกให้คนอื่นดังนั้นลู่หนานจึงไม่รู้ว่าจะต้องเผชิ
เผยอวี้ถอนหายใจ ส่ายหัวพลางเปลี่ยนหัวข้อ“กรมกลาโหมให้ข้าไปรักษาการณ์ทางตะวันตกเฉียงใต้ จะออกเดินทางในอีกไม่กี่วันนี้แล้ว”“ข้าไปครั้งนี้จะไม่ได้กลับมาอีกสองสามปี ดังนั้นข้าจึงไม่มีแผนที่จะแต่งงานหรอก!”อันเจ๋อฟังแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยอย่างกังวล “เจ้าแก่ถึงเพียงนี้แล้วยังมิได้แต่งงานอีกรึ? แม่ของเจ้าไม่เร่งแย่หรือไร!”“เจ้ารีบหาใครสักคนแต่งงานเถิด! บางทีเมื่อเจ้ากลับมา ลูก ๆ อาจจะโตแล้วก็ได้!”เผยอวี้กลอกตาใส่อันเจ๋อพลางเอ่ยอย่างหนักใจ“ช่างเถอะ ข้าไม่ทำร้ายฝ่ายหญิงจะดีกว่า! ข้าแต่งงานแล้วไปประจำการทางตะวันตกเฉียงใต้ ทิ้งให้ภรรยาคลอดและเลี้ยงลูกที่บ้านด้วยตนเอง เช่นนั้นจะต่างอะไรกับการเป็นหม้ายเล่า!”เซียวหลินเทียนนั่งข้าง ๆ มองเพื่อนสนิทสองคนคุยกันเรื่องแต่งงานแล้วก็ยิ้มเล็ก ๆตอนเขาอายุสิบห้าหรือสิบหก เขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ อยากแค่เข้าร่วมกองทัพและสร้างความสำเร็จเท่านั้น!กระทั่งโตขึ้น ถึงได้พบว่าหลาย ๆ อย่างไม่ได้ง่ายดายอย่างที่คิดในตอนแรกเลย!เขาอิจฉามากที่อันเจ๋อและเผยอวี้ไม่ต้องเกิดมาในราชวงศ์ ไม่ต้องเผชิญกับแผนการกลอุบายมากมาย!พวกเขาทั้งสามพูดคุยกันอยู่ จากนั้นก