บทที่ 1378

จ้าวเจินเจินมองไปทางหลิงอวี๋อย่างหงุดหงิด

หลิงอวี๋คุกเข่าอยู่อย่างตั้งใจ ก้มหน้าตั้งสมาธิ ท่าทีที่ดูสงบผ่อนคลายนั้นยิ่งทำให้จ้าวเจินเจินแทบบ้า

หลิงอวี๋มีสิทธิ์อะไรถึงได้สง่างามเช่นนี้ อีกทั้งด้วยสถานะของนางก็มิต้องคุกเข่าอย่างยากลำบากถึงเพียงนี้ด้วย

หากตนมิต้องคุกเข่าก็สงบผ่อนคลายได้เช่นกัน

หลิงอวี๋มันเป็นโจร!

นางแย่งทุกอย่างที่เป็นของตนไป!

สารเลว! นางสารเลว!

“ข้าจะออกไปสูดอากาศ!”

จ้าวเจินเจินทนมิไหวแล้วจริง ๆ นางพูดเสียงเบาแล้วถอยออกไป

สายลมเย็นในฤดูหนาวพัดมาปะทะใบหน้าของนาง ความหนาวเหน็บกัดกินไปจนถึงกระดูก จ้าวเจินเจินจึงได้รู้สึกว่าอาการเวียนหัวจากกลิ่นธูปของตนเริ่มดีขึ้นมา

นางก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ เดินไปถึงเส้นทางที่เซียวหลินเทียนต้องผ่านแล้วรออย่างอดทน

อีกมินาน จะต้องมีคนไปรายงานเซียวหลินเทียนว่ามีเรื่องด่วน แล้วเซียวหลินเทียนก็จะต้องหยุดเฝ้าพระบรมศพและผ่านมาทางนี้

จ้าวเจินเจินมิรู้ว่า ท่านพ่อให้คนมาส่งข้อความถึงตนว่าให้มารอเซียวหลินเทียนตรงนี้ด้วยเจตนาอันใด

แต่นางแอบคาดเดาไปว่า องค์ชายคังกับท่านพ่อคงวางแผนบางอย่างเพราะมิอยากให้เซียวหลินเทียนขึ้นครองบัลลังก์

เจตนา