บทที่ 356

"ใครเขาพูดกันแบบนี้ ถึงยังไงพ่อก็กังวล เจ้าอย่าออกไปเลย" มู่เทียนซิงกล่าวด้วยสีหน้าอมทุกข์

"ได้ๆๆ พวกเราเลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะ ท่านรีบทานดีกว่า ใกล้จะเย็นหมดแล้ว" มู่จิ่วซีได้แต่ปลอบเขาไปก่อน

"ท่านพ่อ ป้าสะใภ้รองไม่ได้พูดอะไรเลยจริงๆ งั้นเหรอ?" มู่จิ่วซีคิดมาคิดมาดูแล้วก็ได้ถามประโยคนี้ออกมา

ช้อนในมือของมู่เทียนซิงก็นิ่งไป ใบหน้าแก่ชราดูเศร้าเล็กน้อยพร้อมกับส่ายหัวและกล่าว "นางก็แค่ให้พ่อช่วยให้นางไปสบายสักที นางบอกว่าแต่ละคนก็มีเจ้านายของตน ไม่มีทางเลือกจริงๆ นางขอโทษแม่เจ้าและข้า พร้อมกับให้ข้าดูแลเจินจูและหยางชุนด้วย"

ขณะพูด เสียงของมู่เทียนซิงก็เริ่มแหบพร่า

"ถือว่านางยังพูดมีมนุษยธรรมอยู่บ้าง" มู่จิ่วซีถอนหายใจ "เอาล่ะ ท่านพ่อ ท่านเลิกเสียใจเถอะ ท่านแม่เป็นห่วงกังวลท่านแล้ว"

มู่เทียนซิงพยักหน้า จากนั้นมู่จิ่วซีก็กลับเรือนไป

ตกกลางดึก มู่จิ่วซีได้เริ่มฝึกเฟิงเหยียนหยูเฟยส่วนที่สอง พอมีส่วนที่หนึ่งปูเป็นพื้นฐาน มือไม้กระบวนท่าของนางก็ไวมาก สัมผัสได้ถึงกำลังภายในที่เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ รวบรวมและปลดปล่อยได้อย่างอิสระ

แต่ว่าหากจะก้าวข้ามขั้นนี้ได้ นั่นไม่สามารถทำให้สำเร็จได้ภายใ