ตอนที่ 7 คำตอบ

หลังจากที่ได้สัมภาษณ์งานผ่านและวินได้เข้ามาทำงานที่โรงแรมนี้อย่างปกติและจะต้องทำงานผ่านช่วงการทดลองงานสามเดือน แต่ว่าในรอบนี้เป็นรอบพิเศษที่พนักงานใหม่ทำงานครบหนึ่งเดือนก็ได้บรรจุเลย วินในนามของเวย์จะได้รับการเซ็นสัญญาบรรจุเป็นพนักงานประจำของโรงแรมนี้ และในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเจเดนก็เหมือนจะเงียบไปแต่วินรู้ว่าที่เขาเงียบไปเป็นเพราะเวย์มาอยู่ในสายตาเขาต่างหาก วินมั่นใจว่าคนอย่างเขาต้องให้คนติดตามความเคลื่อนไหวของเขาในนามของเวย์แน่นอน

“ตรงนี้ค่ะ...น้องเวย์” พนักงานฝ่ายบุคคลชี้ให้เขาเซนชื่อ

วินไม่รู้ว่าการเซนชื่อที่ตกลงเป็นพนักงานประจำที่นี่จะเกิดอะไรขึ้น เขาเพียงต้องการให้เรื่องที่ถูกเจเดนรังครวญเวย์นั้นจบลงไปและหากเวย์มาอยู่ที่นี่ในสายตาเขา วินคิดว่าจะไม่มีคนของเขาไปติดตามที่บ้าน วินห่วงว่าแม่และเวย์จะเป็นอันตราย ตอนนี้แม่กับน้องผ่านชาวงเวลาหลังผ่าตัดมากช 2 เดือน ก็เริ่มแข็งแรงดีแล้ว วินจะไม่ยอมให้มีใครมาทำร้ายร่างกายเวย์ได้

“โรงแรมของเรายินดีต้อนรับนะคะ แหมทำได้ทุกอย่าง ไม่ขาด ไม่ลา ไม่สายแบบน้องเวย์เนี้ยพี่ชอบ แถมหล่อมากด้วย ทั้งสาวทั้งหนุ่มกรี้ดไปตามๆกัน” หนิงหนิงหัวหน้าฝ่ายบุคคลพูดกับพนักงานประจำคนใหม่ที่พึ่งผ่านโปร อย่างหน้ายิ้มหน้าชื่นชอบเวย์มากเพราะเป็นคนน่ารักและแล้วยังคอยช่วยเหลือทุกอย่างที่ทุกคนขออีกด้วย

“อ้อ น้องเวย์ท่านประธานเรียกพบแหนะ ...ไว้อีก20นาทีค่อยขึ้นไปแต่อย่าเลทนะคะ ท่านไม่ชอบคนไม่ตรงเวลา”

“ท่านประธานเรียกพบผมเหรอครับ พนักงานตัวเล็กๆนี่นะครับ” เวย์ถามด้วยความแปลกใจ แต่ใจเขาพอจะรู้อยู่บ้างว่าเพราะอะไร เจเดนน่าจะวางแสนยานุภาพของตัวเองกับเวย์แน่นอน

“เดี๋ยวไปถึงก็รู้เองแหละ คุณแพทเลขาท่านไม่ได้บอกมาว่าเรียกพบน้องเวย์เรื่องอะไร”

“อ๋อครับ ให้ขึ้นไปเลยใช่มั้ยครับ”

  เมื่อออกจากห้องฝ่ายบุคคลได้วินรีบขึ้นลิฟต์เพื่อไปยังชั้นบนสุดของโรงแรมทันที 20 นาที ที่ว่าคงเผื่อเวลาให้เธอขึ้นไปชั้นบนสุดนี่แหละ เมื่อถึงชั้นที่สูงลิ่วของตึกประตูลิฟต์ได้เปิดออก ร่างสูงเพรียงของวินเดินออกมาก็พบว่ามันเป็นทางเดินโล่งๆ มองไปสุดทางเดินพบว่าที่นี่มีพนักงานสาวสวยสองคนนั่งก้มหน้าง่วนอยู่กับงาน ที่หน้าห้องห้องหนึ่ง วินจึงเดินเข้าไปแนะนำตัวแล้วทวนคำพูดของหัวหน้าฝ่ายบุคคลให้สองคนฟังอีกรอบ

“สวัสดีครับ ผมมาพบท่านประธานครับ”

“ท่านรออยู่แล้วค่ะ เชิญทางนี้” แพทเดินนำวินเข้าไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่ก่อนจะเอื้อมมือเรียวบางไปเคาะสองสามทีแล้วเปิดประตูเข้าไป

 วินเดินเข้ามาพบว่าภายในห้องชั้นเกือบบนสุดของโรงแรมเป็นห้องที่โอ่อ่ามีเครื่องอำนวยความสะดวกอย่างครบครัน ซ้ำภายในห้องฝั่งซ้ายมือยังมีประตูที่เปิดไปยังอีกห้อง ขณะนั้นได้มีแม่บ้านทำความสะอาดเปิดประตูออกมาพอดี  วินจึงรู้ว่าประตูนั้นคือประตูที่เปิดไปยังห้องนอน 

แพทพาวินเดินเลี้ยวขวาเข้ามาจนสุดทางเดินสีขาวเป็นห้องทำงานที่มีกระจกบานใหญ่ใสแจ๋วเห็นวิวกรุงเทพฯ ไกลสุดลูกหูลูกตา

“โชคดีนะคะคุณเวย์” แพทก็บอกให้ยืนรออยู่ตรงนี้ หน้าโต๊ะทำงานอันใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง พบเพียงเก้าอี้ที่หันหลังให้เขา

“สวัสดีครับท่านประธาน” ถึงแม้จะเตรียมใจมาแล้วว่าคนที่เป็นท่านประธานคือเจเดน วินก็อดเกร็งและสั่นไม่ได้ ตอนแรกวินตั้งใจจะหลบหนีแต่พอคิดแล้วคงหนีไม่พ้น สู้เข้ามาอยู่ในสายตาดีกว่าจะได้ตามหาสาเหตุของเขาว่าเกลียดเวย์เพราะอะไร

“คุณเจเดน” วินลังเลใจในตัวเองว่าเขาต้องทำท่าทีตกใจกลัวหรือไม่ แต่เพื่อความสมจริงตกใจกลัวเขาหน่อยก็ได้

“คุณเจเดน อย่าบอกนะว่าคุณ” วินบอกด้วยน้ำเสียงตกใจ(แบบการแสดง)

“ยินดีต้อนรับ....” 

เขาเอ่ยต้อนรับหลังเอนกายพิงไปบนเก้าอี้หลังสีดำเงาทำงานตัวใหญ่ ก่อนยกนิ้วขึ้นลูบไล้ริมฝีปากไปมาพลางใช้สายตากวาดมองบนคนตรงหน้าที่อยู่ในชุดพนักงานของโรงแรมของเขาแล้วยิ้มด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างคาดเดาไม่ได้

“คุณเองเหรอที่เป็นเจ้าของที่นี่” วินคิดในใจ ตกใจให้เขาพึงพอใจเสียหน่อย

“ตกใจอะไร” เจเดนถามก่อนจะลุกจากเก้าอี้เดินปรี่เข้าไปหาวิน

 “ตัวสั่นเชียว มึงกลัวกูขนาดนั้นเลยเหรอ” น้ำเสียงเยือกเย็นท่าทางเย็นชาของเจเดนรัตน์ทำให้วินอดกลัวขึ้นมาจริงๆไม่ได้เพราะนึกถึงวันที่เจเดนมาหาเขาที่ร้าน คิดถึงแล้วในใจมันก็หวาดกลัว บวกกับภาพความทรงจำที่ปืนกำลังจี้หัวด้วย แต่ครั้งนี้วินตั้งใจเดินเข้ามาถ้ำเสือ ถิ่นของเขา โรงแรมนี้เขาเป็นเจ้าของ 100 %

“คุณเป็นคนบีบให้ผู้จัดการร้านไล่ผมออกสินะ”

“แล้วจะยังไง”

“คุณนี่มันป่าเถื่อนจริงๆ” หากวินไม่ได้มีแพลนจะลาออกอยู่แล้ว ถ้าเป็นเวย์คงต้องคิดหนักแน่ๆเพราะที่บาร์โฮสต์ทำเงินได้ดีมากๆ

เจเดนลุกจากเก้าอี้เดินปรี่เข้าไปหาวินที่อยู่ในชุดพนักงานห้องอาหารของโรงแรมเขา  สัญชาตญาณบอกให้วินถอยห่างทันทีเมื่อพบว่าอีกคนเดินเข้ามาหา

“คนอย่างมึงรอให้กรรมตามทันมันช้าเกินไป เงินที่มึงปอกลอกน้องกูมันไม่พอ” เจเดนเปิดประเด็นความแค้นของเขาขึ้นมา

“ปอกลอกใคร คุณจะบอกว่าผมไปปอกลอกน้องสาวของคุณ”  ความอยากรู้เรื่องราวของวินส่งผลให้เขาดพร่งถามออกไปอย่างไม่เกรงกลัว

“มึงมันชั่ว หลอกน้องกูจนหลงหัวปักหัวปำ หลอกทั้งเงินหลอกทั้งตัว พอน้องกูท้องมึงก็ทิ้ง บอกให้ไปทำแท้ง ” เจเดนกระชากคอเสื้อวินมาตะคอกใส่หน้า

“ผมไม่เชื่อ”

“ไม่เชื่อก็เรื่องของมึงแต่ถึงเวลาที่มึงต้องชดใช้ให้น้องกูแล้ว”เจเดนบอกเหตุผลออกไป วินกำลังเก็บข้อมูลเพื่อจะได้นำไปประติดประต่อแล้วค่อยสอบถามเวย์เพื่อยืนยันอีกครั้ง

“น้องสาวคุณคือใคร” วินเอ่ยปากถามเจเดน

“….” ไม่มีคำตามจากเขา เขายื่นรูปถ่ายของหญิงสาวที่ระบุชื่อว่า แองจี้

“น้องกูเจ็บปวดเสียใจ ทำร้ายตัวเองจนตอนนี้ยังไม่ฟื้น เป็นเพราะมึง เพราะมึงไอ้ชั่วเวย์”

“ผมต้องการเจอน้องสาวคุณ”

“มึงได้เจอแน่”

“ผมต้องชดใช้ยังไงให้พวกคุณ”

“มึงคิดว่ายังไงล่ะ”

“คุณต้องการอะไรจากผมเงินหรือชีวิตผม”

“กูจะอยากได้เงินไปทำไม เงินกูใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด ส่วนชีวิตมึงถ้าฆ่าให้ตายก็ง่ายไป”

“ผมอยากให้มันจบ”

“อะไรที่มึงจะทรมาณใจที่สุด”

“อะไร ไม่นะ”

ร่างสูงก้าวเท้าเข้าไปหาวินที่ยืนตัวสั่นกัดกรามแน่นเพราะความกลัวที่เขาพร้อมจะบีบคอของวินให้ขาดอากาศหายใจได้ในทันที และแล้วเจเดนก็ก้มลงกระซิบบางประโยคที่ข้างหูของวินและขบเม้มใบหูหนักจนวินสะดุ้ง

“หา เป็นของเล่นให้คนแบบคุณเหรอ คุณมันตัณหากลับจนหน้ามืดตามัวจนไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีกันไปหมดแล้วไปแล้วหรือไง  ถึงได้กล้าพูดแบบนี้ ผมขอแนะนำให้ไปหาซื้อเอาที่อื่นเถอะ ผมไม่ทำ! ไม่เด็ดขาด จะฆ่าจะแกงก็เชิญแต่ขอให้จบ”  ความตั้งใจแรกของวินเมื่อรู้สาเหตุแล้วจะเสนอเงินเพื่อชดใช้ให้เขา แต่มันเป็นสาเหตุที่เวย์เคยบอกไว้ว่าไม่ได้ทำ เวย์ไม่เคยโกหกวินเรื่องผู้หญิง น้องชายฝาแฝดบอกเขาทุกครั้งเพื่อป้องกันการรักผู้หญิงคนเดียวกัน แต่พอได้ยินว่าเจเดนต้องการให้เวย์บำเรอเขา วินแทบไม่อยากจะเชื่อ  อยากจะรีบพาตัวเองออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ทว่ากลับต้องหยุดชะงักเมื่อโดนอีกฝ่ายพูดดักไว้ซะก่อน

“ครอบครัวเล็กๆของมึงนี่ดูน่ารักดีนะ ได้ข่าวว่าแม่กับพี่มึงยังเข้าออกโรงพยาบาลอยู่”

“คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง....หรือว่าคุณสืบมาทั้งหมดเลย”

“ประวัติพนักงานของกูทุกคนผ่านตากูมาทั้งนั้นแหละ...ถ้าตอนนี้มึงไม่มีงาน แม่ป่วยพี่แฝดมึงที่เสียสละตัวเอง จะ” เจเดนยังไม่ทันพูดจบประโยค

      “อย่ายุ่งกับครอบครังผม ให้มันจบที่ผม ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง”

ข้อมือของวินถูกเขากระชากไปหาเขาอย่างแรงจนร่างสูงเพรียวของวินชนเข้ากับแผงอกของเจเดนอย่างแรง สายตาโกรธแค้นที่ถูกไฟสุมอกจนรุ่มร้อนของเจเดนอยากจะลงมือแก้แค้นคนชั่วตรงหน้าคนเขาในตอนนี้เสียจริงๆ ปกติใครที่กล้ามาต่อปากต่อคำกับเขาแม้แต่คำเดียวแบบนี้ป่านนี้คงได้กลายเป็นผีไปแล้ว

“อย่ามาสั่งกู อยากฆ่ากูก็จะฆ่า”

“หยุดยุ่งเกี่ยวกับครอบครัวผม”

ปึก!

วินใช้กำปั้นจะชกเข้าที่หน้าของเจเดนแต่เจเดนไวกว่ามา เขาจับข้อมือวินเอาไว้และหันมามองวินด้วยสายตาเกรี้ยวกราดพร้อมจะทำลายคนตรงหน้าให้แหลกคามือไปเลยเดี๋ยวนี้  สันกรามบวมปูดเพราะความโกรธที่กล้าจะทำร้ายเขา

“หยุดพูดข่มขู่คนอื่นดูสักที คุณอย่าคิดว่ารวยแล้วจะทำอะไรก็ได้บ้านเมืองมีกฎหมาย คุณอย่ามาแสดงอำนาจแบบนี้” เมื่อวินรู้ว่าไม่มีทางสู้ก็เลยพูดเรื่องกฎหมายบ้านเมือง แต่คนตรงหน้าหาได้แสดงท่าทีสนใจไม่

“มึงคิดว่ากูเป็นใคร”

อึ้ม!!!อ๊ะ”