ตอนที่ 10 ตอแย

วันต่อมา ณ ห้องอาหารของโรงแรม

“น้องเวย์ไปเอาผ้าปูโต๊ะที่ห้องเก็บของมาให้พี่หน่อยสิ งานเลี้ยงวันนี้เราจะใช้ผ้าสองสีนะ อ้อแล้วก็อย่าลืมไปนับสต๊อกผ้ามาให้พี่ด้วยเผื่อขาดเหลืออะไรพี่จะได้ส่งเรื่องไปขอเบิกงบที่ฝ่ายจัดซื้อ” 

“ครับ เอ่อแล้วให้ผมเอาผ้าลงมาด้วยมั้ยครับ”

“จ๊ะ เอามาหมดนั่นแหละ เดินไปถามพี่โก้แม่บ้านก่อนนะว่ารถอยู่ไหนผ้ามันหนักหอบมาคนเดียวไม่ไหวหรอก”

“ได้ครับ” พนักงานรุ่นพี่ขอให้วินช่วยงานของเธอที่มีล้นมือเต็มไปหมด วินเองก็เต็มใจที่จะช่วย

วินเดินออกจากห้องจัดงานแล้วเลี้ยงซ้ายไปทางด้านหลังลิฟต์ตัวหลักของลูกค้า ปกติแล้วโรงแรมนี้จะมีลิฟต์ใช้งานอยู่ 4 ทางด้วยกัน ตัวแรกจะอยู่ที่ด้านหน้าเป็นลิฟต์ตัวหลักที่ตรงไปยังฟอนต์ของโรงแรมที่อยู่ชั้น 5 อีกตัวจะเป็นลิฟต์ส่งของอยู่ทางด้านหลังข้างบันไดหนีไฟ ลิฟต์ตัวที่สามจะอยู่ที่ลานจอดรถด้านหลังของตึกเป็นลิฟต์ที่พนักงานใช้กัน ส่วนอีกตัวจะเป็นลิฟต์ของผู้บริหารที่ขึ้นไปยังชั้นผู้บริหารซึ่งลิฟต์ตัวนี้จะอยู่ทางบันไดหนีไฟใกล้ๆกับลิฟต์ส่งของจอดทุกชั้น แต่พนักงานไม่มีสิทธิ์ใช้

“ผ้าอยู่ไหนนะ สีขาว 11 สีชมพู 12 ”  วินเดินเลือกของที่เธอต้องการเพื่อไปห้องเก็บผ้ากับห้องจัดเลี้ยงอยู่ชั้นเดียวกัน แวะมานับเพื่อนับจำนวนก่อนจะเดินลงไปขอรถเข็นกับแม่บ้านถ้าผ้าไม่ครบจะได้ไปขอเบิกกับส่วนกลางด้วยทีเดียว

ร่างสูงเพรียวปราดเปรียวคล่องแคล่วหยิบจับนั่นนี่นับไปพลางจดจำนวนใส่กระดาษไป ทว่าชั้นผ้าที่ถูกจัดไม่ค่อยมีระเบียบเท่าไหร่ จากคนที่ใช้ครั้งก่อนทำให้มีผ้าจำนวนมากกองกันมั่วไปหมด วินยืนจัดระเบียบผ้าใหม่ที่ชั้นเก็บของและสักครู่วินก็ต้องหยุดชะงักเมื่อรู้สึกว่าแผ่นหลังสัมผัสความอุ่นแผ่ซ่านเป็นวงกว้างด้วยความตกใจเขาจึงหันขวับกลับไปพบคนตัวสูงสวมเสื้อสูทสีเทาเข้มที่มาพร้อมกลิ่นน้ำหอมที่แสนคุ้นเคย

“คุณเจเดน”

วินตกใจเรียกชื่อเขาออกมา ร่างของวินถูกดันจนติดชั้นวางของ ไหล่ของวินถูกกดลงไปแนบจนแผ่นหลังรู้สึกถึงความเย็นจนกราวเหล็ก ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาใกล้ด้วยความสูงที่แตกต่าง หากเทียบกันคนสองคนความสูงแตกต่างกันสิบเซ็นติเมตรระยะของใบหน้าช่างเหมาะพอดีให้เขาโน้มลงมาแล้วใบหน้าแนบชิดใบหูพอดิบพอดีนี่เหลือเกิน

“ถะ ถอยไปนะ” วินว่าพลางยกมือขึ้นปิดช่วงคอของตัวเองและพยายามเบี่ยงช่วงล่างเอียงตัวให้เขา

“อยากกินไอติมไหม” เสียงแหบพร่าดังขึ้นข้างหู ทำให้วินขนลุกเกรียวสั่นไปทั้งตัว

“มะ ไม่” วินหลบหน้าเพราะไม่อยากให้เขาเห็นสีหน้าของตัวเอง

“โกหก”เขาว่าพลางมองใบหน้าที่เริ่มแดงของคนตรงหน้า

นิ้วหนายกขึ้นบีบเค้นก้นนุ่มของพนักงานหนุ่มของตัวเอง เขาให้ขากดขาวินตรึงไว้ทั้งสองข้าง มืองพรางล้วงลูบทั้งบีบทั้งคลำ ริมฝีปากขบบดลงที่ซอกคอขาวจนวินต้องกำแขนเสื้อของเขาเอาไว้แน่น

“อย่าทำแบบนี้นะคุณเจเดน....อื้อออ”

“งั้นกูจะทำอย่างอื่นนะ”

“ไม่ หมายถึงให้คุณ อื้ออ เลิกทำ อื้อ” กระดุมเสื้อของวินถูกปลดออกตอนไหนไม่มีใครรู้ ก่อนริมฝีปากของเจเดนจะเลื่อนขยับอยู่บนปลายยอดนมหนุ่มที่เป็นจุดรวมของความเสียวสะท้านทั้งหมด เจเดนดูดเลียวน ขบเม้ม จนวินรู้สึกเจ็บแต่ก็มีความเสียวซ่านผสมมามากกว่า

“พะพอแล้ว อ๊ะ ” มือของวินพยายามตีแขนแกร่งให้เจเดนหยุดการกระทำต่อเขา

“ชอบใช่มั้ย”

“ไม่”

“มึงเสียวใช่มั้ยละ”

“มะ อื้อออ มะ ไม่” พูดหนึ่งคำมือหนาก็กอบกุมแก่นกลางชักรูดไปหนึ่งที ร่างสูงเพรียวแทบยืนไม่ไหว วันนี้เจ้านายหนุ่มนั้นมาแปลกไม่พูดพร่ำทำเพลงอยากจับวินกดเข้าชิดชั้นวางของท่าเดียว หรือเขาอยากจะมาทวงเงินห้าแสนของเขาคืนเพราะวันนั้นเขายังไม่ได้ทำอะไรให้อดีตลูกค้าวีวีไอพีจนครบขั้นตอน เขายังต้องการอยู่อีกเหรอ

“คุณจะเอาเงินคืนไหม อ๊ะ” วินพูดออกมาอย่างที่ใจคิด พร้อมกับกัดริมฝีปากสกัดกั้นเพราะกลัวจะส่งเสียงครางออกมาเพราะเจ้านายคนใหม่ของเขายังคนลงริมฝีปากไปทั่วซอกคอ เวียนวนลากลงมาที่หัวนมไม่หยุด มือหนายังคงชักรูดแกนกายของวินจนขยายขนาดตามมือ รวมถึงสัมผัสบีบเค้นก้นนั้น วินรู้สึกว่ามันนัวเนียสับสนวุ่นวายไปหมดจะขัดขืนตรงไหนก็ไม่ได้เพราะวินต้องเอามือจับแขนสองข้างของเจ้านายหนุ่มเพื่อผยุงตัวไม่ให้ล้มลง

“อื้อ ” เจเดนว่าครางในคอและก้มลงจูบต้นคอขาวเน้นจนเกิดเป็นรอยจ้ำสีแดงสด

“เงินค่าตัวที่มึงอมให้กูน่ะเหรอ...”

“นี่คุณ!”

“ไม่ได้อยากได้คืน ทำไมกูให้เยอะไปหรืออยากได้ก้อนใหม่” เจ้านายหนุ่มถอนจูบออกมาก่อนจะมองรอยแดงที่คอนั้นด้วยความพอใจ

“ไม่ได้ต้องการก้อนใหม่แต่คุณทำไมตอแยผมไม่เลิก” วินพูดออกมาอย่างที่ใจคิดเอาไว้ทุกคำ ทำเอาเจ้านายหนุ่มที่เข้ามาหาวินที่ตั้งใจจะทำให้เจ็บปวด จะแก้แค้นต้องชะงักราวกับรู้ตัวแล้วว่ากำลังตอแยเธออยู่และที่ทำไปเมื่อสักครู่ดั่งทำด้วยใจปรารถนา

 “น้องเวย์ผ้าได้หรือยังคะ ...อุ้ย ท่านประธาน” เหมือนเสียงสวรรค์มาช่วยวินแล้ว และแน่นอนที่สุดวินถูกจ้านายหนุ่มผลักออก จัดสูทของตัวเองให้เข้าที่ก่อนจะหันไปมองหน้าพนักงานสาวแต่เจเดนก็ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะเดินออกไป แขกแขเองก็ไม่ได้ติดใจและไม่กล้าไปซักไซ้ท่านประธานจอมโหดก็เลยหันมาถามลูกน้องของเธอแทน

“น้องเวย์ ท่านประธานนี่เค้ามาทำอะไร ท่านจะเอาอะไรรึเปล่า” พนักงานรุ่นพี่เอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น ก่อนที่สายตาของหญิงวัย30ปลายๆจะหันไปเห็นรอยแดงเป็นจ้ำที่คอของวินจึงไม่ได้ติดใจแต่ตัดสินใจเองแล้วว่าน้องเวย์นั้นมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับท่านประธานแน่

“ไม่ทราบเหมือนกันครับ ไปเถอะครับ เวย์เลือกผ้าครบแล้ว”  

“เอ่อ พี่ว่าไปเข้าห้องน้ำหน่อยก็ดีนะ” แขกเขมองเวย์อย่างสงสัยว่าเวย์จะรู้ไหมว่าลำคอมีรอยแดงชัดเจน พนักงานรุ่นพี่คิดในใจและก็อดเป็นห่วงพนักงานน้องใหม่ไม่ได้ พนักงานรุ่นพี่ก็สงสัยเพราะปกติเจ้านายหนุ่มมักจะสาวๆมาหาที่โรงแรมประจำแต่ทำไมจึงลงมาหาพนักงานใหม่ชายคนนี้

“ทำไมครับ” วินยังไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้านายหนุ่มได้ฝากรอยเอาไว้บนลำคอของเขาเพื่อประจานเขาอยู่ตอนนี้

“เออหน่า เดี๋ยวไปเอารองพื้นที่พี่ก่อน ”

เวย์เดินออกไปจากห้องเก็บผ้าและเดินเลี่ยงผู้คนไปใช้ลิฟต์ขนของเพื่อลงไปยังชั้นของห้องพักพนักงานตามที่รุ่นพี่แนะนำ เมื่อเดินเข้ามาภายในห้อง เวย์อยากจะบ้าตายเพราะที่คอมีรอยสีแดงเด่นเป็นจ้ำอยู่บนคอถึงสามรอย เขาตั้งใจฝากรอยน่าอายนี้เอาไว้ประจานเขางั้นสินะ

“แล้วจะกลบรอยยัง บ้าจริงๆ” เวย์บ่นอย่างหัวเสีย

หลังเลิกงานเวย์เดินกลับบ้าน เมื่อมาถึงบ้านเขาต้องแปลกใจเมื่อมีรถคันหรูที่มาส่งเขาเมื่อวานจอดอยู่หน้าบ้าน ใจของวินตกลงถึงตาตุ่มเพราะวินกลัวว่าเจเดนจะได้พบกับเวย์ตัวจริง ถ้าพวกเขาได้เจอกันวินกลัวความจะแตกและเป็นเรื่องขึ้นมาก่อนที่วินจะเคลียร์ให้จบก่อน เพราะเวย์นั้นไม่มีทางจะอ่อนข้อให้เจเดนแน่ๆ วินรู้จักน้องชายฝาแฝดของเขาดี วินจึงรีบวิ่งเข้าไปในบ้านก็พบว่าเจเดนนั่งอยู่ในห้องรับแขกโดยมีแม่ของวินกำลังพูดคุยอยู่ แล้วแม่ให้คนแปลกหน้าเข้าบ้านได้อย่างไร

“คุณเจเดนมาได้ยังไง”