“…อะไรนะ? ฟาซิลิตี้เป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้น?” เจอรัลด์ถามอย่างรีบร้อนทันทีที่เขาเห็นสีหน้าของนาโอมิ น้ำตาไหลอาบแก้มของเธออีกครั้ง นาโอมิเอามือป้องปาก ขณะที่เธอค่อย ๆ เริ่มอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อประมาณครึ่งปีก่อน หลังจากการหายตัวไปของเจอรัลด์แม้คลอฟอร์ดจะยับยั้งกระแสข่าวแรกได้ง่ายดายเกี่ยวกับการหายตัวไปของเจอรัลด์ จากการรั่วไหลออกสู่สาธารณะก็ตาม แต่สุดท้ายแล้วผู้คนก็ยังคงจัดการตามข่าวทันอยู่ดี จากนั้นเป็นต้นมา ข่าวลือแล้วข่าวลือเล่าก็ผุดขึ้นมาและแพร่กระจายไปทั่วเหมือนกับไฟป่า บางข่าวลือก็อ้างว่าเจอรัลด์ถูกลักพาตัวไป ข่าวลือที่ใหญ่กว่ายังพูดไว้ว่าเขาถูกฆ่าตายไปแล้วด้วยซ้ำ! ด้วยข่าวลือที่แผ่กระจายไปอย่างรวดเร็วนี้ มันก็ไม่ช้าก็เร็วก่อนที่ฟาซิลิตี้และคนรู้จักอื่น ๆ ของเจอรัลด์ไม่กี่คนจะได้ยินข่าวลือมา ฟาซิลิตี้และนาโอมิเองรู้สึกวิตกกังวลเป็นพิเศษเมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ เพราะเช่นนั้นฟาซิลิตี้จึงไม่เสียเวลาที่จะประกาศว่าเธอจะต้องได้รับคำอธิบายเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้อย่างละเอียด เนื่องจากครั้งหนึ่งเธอตกหลุมรักเขา มันจึงไม่แปลกอะไรจริง ๆ ที่ทำไมเธอถึงเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ที่จะตามหาเขา
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่านาโอมิดูเศร้าและโดดเดี่ยวเพียงใด เขาจึงรู้สึกสงสารเธอทันที เป็นผลให้เขาสามารถระงับความแค้นใจของเขาไว้ “…อืม…แล้วเธอล่ะ นาโอมิ? แม่เธอประสบกับอาการป่วยเป็นไหนกัน?” เจอรัลด์ถาม “อืม หลังจากกลับมาที่เมย์เบอร์รี่ภายใต้การคุ้มครองของประธานไลล์ มันไม่นานที่ฉันตระหนักได้ว่าแม่ของฉันติดเชื้ออาการป่วยแปลกประหลาดบางอย่าง แม้หลังจากการพบหมอนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีใครสามารถรักษาเธอได้เลย นายสามารถจินตนาการได้ อย่างไรก็ตาม การจ้างหมอนั้นไม่ได้ถูก ๆ เลย…อย่างที่เห็น ฉันลงเอยด้วยการต้องขายทรัพย์สินทั้งหมดของครอบครัวของฉัน! ฉันมาที่จังหวัดซอลฟอร์ดเพื่อขอความช่วยเหลือจากลุงคนหนึ่ง ในระหว่างที่ฉันอยู่ที่นี่ ฉันก็พบว่ามีหมอที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งอาศัยอยู่ใกล้ ๆ นี้! เขามีชื่อว่าเจนคินสัน! ถึงอย่างนั้นฉันก็แทบจะไม่มีเงินพอที่จะอยู่รอดในตอนนี้ ฉันจึงไม่สามารถไปพบเขาได้จริง ๆ…” นาโอมิอธิบายด้วยน้ำเสียงที่เก้อเขิน เขาถอนหายใจ จากนั้นเจอรัลด์จึงตอบกลับ “เมื่อคิดว่าเหตุการณ์เดียวจะก่อให้เกิดผลกระทบระรอกคลื่นที่ใหญ่หลวงขนาดนี้ล่ะก็… ตอนนี้แม้แต่คนที่รู้จักกับฉันก็ต้องมาแบ่งภาระของ
“ทันย่า! โมลลี่! ยังคงอยู่ที่นี่อยู่เหรอ? ย่าของลูกกำลังจะขึ้นมาบนเขาตอน นี้ดังนั้นมาช่วยกันหน่อย!” ผู้หญิงวัยกลางคนกล่าว ขณะที่เธอเดินมาหากลุ่มในขณะนั้น “โอ้? ได้ค่ะ แม่! ไปที่นั่นด้วยกันเถอะถ้างั้น!” ผู้หญิงทั้งคู่กล่าว เมื่อเห็นสองคนที่เพิ่งมาถึง นาโอมิจึงกล่าวทักทายอย่างเคารพ “คุณลุง คุณป้า…” “ฮึ่ม! เช่นนั้นเธอยังอยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอ?” ผู้หญิงคนนั้นกล่าวด้วยท่าทางที่ดูถูก ในขณะที่เอามือกอดอก เพียงแค่นั้น นาโอมิพยักหน้าก่อนจะพูดขึ้นมา “คุณย่าจะพบกับผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันเพื่อวินิจฉัยอาการป่วยของเธอเหรอคะ? เธอสบายดีหรือเปล่าคะ?” “อย่าเพิ่งเข้าใจผิดไป!” ป้าของเธอกล่าวด้วยความตกใจเมื่อเธอได้ยินคำถามของเธอ “อย่าสนเรื่องคุณย่าในขณะนี้เลย ฉันจะบอกเธอตอนนี้ว่าผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันเรียกเก็บค่ารักษาเป็นรายบุคคล! เธอไม่ควรจะมีแนวคิดใด ๆ!” จากสิ่งที่เธอได้พูดมา มันชัดเจนว่าเธอกลัวว่านาโอมิต้องการพาแม่ของเธอไปด้วยกัน ในทางตรงกันข้าม ถึงอย่างไรนั้นความคิดนั้นไม่ได้แวบเข้ามาในใจของนาโอมิเลยด้วยซ้ำ! “ดูสิ นาโอมิ เนื่องจากเธอจะไม่สามารถจ่ายค่ารักษาพยาบาลได้อยู่ดี ก็พาแม่ของเธอ
“แน่นอนพวกเราจะพาเธอไปหาโจชัว เจนคินสัน เพื่อให้เขาวินิจฉัยอาการป่วยของเธอ!” เจอรัลด์กล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ เจอรัลด์อยากจะรักษาแม่ของนาโอมิด้วยตัวเองมากกว่าถ้าเขาทำได้ แต่อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่ามันคงทำไม่ได้ที่จะรักษาคนไข้ในโรงแรม นอกจากนี้เขาก็ไม่มีสมุนไพรหรือยามากมายขนาดนั้นติดตัวในขณะนี้ สุดท้ายมันคงจะดีและสะดวกกว่ามาก ถ้าแม่ของนาโอมิได้รับการรักษาที่สถานที่ของโจชัว “ฮะ? พวกเราจะขอความช่วยเหลือของผู้เชี่ยวชาญโจชัวในตอนนี้งั้นเหรอ? แต่นายพูดว่านายไม่ใช่คุณคลอฟอร์ดอีกต่อไปแล้วไม่ใช่หรือไง?” นาโอมิถามอย่างสงสัย ตามปกติแล้ว เธอก็ไม่ได้หมายความอื่นใดเมื่อเธอถามคำถามนั้น เธอเพียงไม่คาดคิดว่าเจอรัลด์จะยังคงสามารถรักษาความสัมพันธ์เส้นสายเช่นนี้ได้ในสภาพปัจจุบันของเขา “ฮ่าฮ่า แค่เพราะฉันไม่ใช่คุณคลอฟอร์ดอีกต่อไป นั่นไม่ได้หมายความว่าเส้นสายทั้งหมดของฉันจะไร้ประโยชน์ในตอนนี้หรอก! ตอนนี้ก็ไปพาแม่ของเธอขึ้นเขากันเถอะ” เจอรัลด์ตอบกลับ ด้วยเหตุนั้น ทั้งสามคนจึงเริ่มเดินขึ้นไปบนภูเขากัน เนื่องจากผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันมีชื่อเสียงอย่างมาก มันจึงไม่แปลกที่ทำไมคลีนิกของเขาถึงแออัดไปด้วยผู
หลังจากกล่าวไปแบบนั้น เธอก็มองไปที่นาโอมิทันที การกระทำของเธอชัดเจนพอที่พนักงานจะเข้าใจสิ่งที่เธอกำลังพยายามบอกเป็นนัยได้ในทันที“ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี คุณโปรดช่วยแสดงหมายเลขลงทะเบียนของคุณได้ไหมคะ?” พนักงานถาม ขณะที่เขาเดินไปหากลุ่มของเจอรัลด์ “พวกเรา…พวกเราไม่มีค่ะ…” นาโอมิกล่าว ขณะที่เธอส่ายหัวของเธอด้วยความอับอาย “อ่า งั้นก็ไปตรงนั้นเพื่อชำระด้วยครับ” พนักงานกล่าวขณะที่สายตาของเขาเริ่มเย็นชาขึ้นเล็กน้อย “พวกเรา…ไม่มีเงินเงินสำหรับเรื่องนั้น…” นาโอมิกล่าวขณะที่เธอกัดริมฝีปากล่างของเธอ “อะไรนะ? พวกเขาแอบเข้ามาในสถานที่แห่งนี้จริง ๆ ใช่ไหม?” “เฮ้ ตอนนี้ ดูรอบตัวเธอสิ! ทำไมเธอถึงจะมาที่นี่ด้วยล่ะถ้าเธอไม่มีเงินเลย?” “ถูกต้อง! ช่างเป็นหญิงสาวที่สวยคนหนึ่งเหมือนกันนะ…น่าเสียดายที่ทำตัวแบบนี้!” นักธุรกิจหลาย ๆ คนในล็อบบี้กำลังส่ายหัวของพวกเขากัน ในตอนนี้พร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่ยอมรับบนใบหน้าของพวกเขา “จ เจอรัลด์ นาโอมิ…ทำไมพวกเราไม่จากไปกันตอนนี้ล่ะ?” แม่ของนาโอมิกล่าว ขณะที่เธอดึงแขนเสื้อลูกสาวของเธอ ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็รู้ดีว่าเธอจะทำเรื่องต่าง ๆ ให้ยุ่งยากสำหรับทั้
“คุณปู่!” ทั้งเกสท์และคนงามที่ดูเย็นชาคนนั้นตะโกนขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก “ไม่เป็นไร คุณผู้ชาย ผมเต็มใจที่จะให้ผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันวินิจฉัยคนป่วยจากกลุ่มของคุณก่อน ผมสามารถรอได้” ชายชรากล่าว ทำให้คนอื่น ๆ แปลกใจกันอย่างมาก “…อะไรนะ? แต่ทำไมล่ะ คุณปู่? ทำพวกเราถึงควรปล่อยให้เขาไปก่อนล่ะ? เขาเป็นใครกัน?!” เกสท์คำรามอย่างโกรธเคือง “ขอบคุณครับ ท้ายที่สุดแล้ว โจชัวอาจไม่สามารถรักษาคนไข้ระยะสุดท้ายก็ได้” เจอรัลด์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่สนใจ โดยไม่ได้มีเจตนาที่จะสุภาพเท่าไหร่ “…น นาย!” ทั้งเกสท์และคนงามคนนั้นตะโกนออกมาด้วยความเดือดดาล แม้แต่ชายชราก็มีสีหน้าค่อนข้างน่าเกลียดบนใบหน้าของเขาในขณะนั้น “แม้ผมยอมรับว่าคุณมีสมรรถภาพสูงมากอย่างแน่นอน แต่คุณควรระวังปากและมารยาทเอาไว้ด้วย ผมไม่ถือสาจริง ๆ เพราะผมก็แก่ขนาดนี้แล้ว แต่ถ้าคุณพูดเช่นนั้นกับคนอื่น ๆ คุณจะมีปัญหาตามมาอย่างแน่นอน” ชายชรากล่าว โดยการขยายคำพูดของเขา เพื่อแสดงความไม่พอใจของเขาอย่างชัดเจน กริชที่ถูกชักออกมาจากทั้งสองฝ่าย พนักงานคนนั้นที่เฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมดที่เผยออกมาตั้งแต่แรก จึงวิ่งไปสวนด้านหลังทันที “ไม่เป็นไร เจ
“…รุ่นพี่งั้นเหรอ?” ตอนนี้ทุกคนอ้าปากค้างกว้าง ผู้เชี่ยวชาญที่ยิ่งใหญ่ โจชัว เจนคินสัน… เขาเพิ่งเรียกคนยากไร้คนนี้ว่ารุ่นพี่จริง ๆ งั้นเหรอ?! แม้แต่นาโอมิก็ประหลาดใจเล็กน้อย แต่คนที่ถูกทำให้มึนงงมากที่สุดก็คือ คนเหล่านั้นจากก็ครอบครัวเลจ “สวัสดี ผมแค่มาที่นี่วันนี้เพื่อจะขอยืมสถานที่ของคุณสักหน่อย” เจอรัลด์กล่าวด้วยการยินยอม แม้เขาไม่มั่นใจว่าเขาควรปล่อยให้โจชัวเรียกเขาว่ารุ่นพี่ของเขาหรือไม่นั้น มันก็สายมากเกินไปแล้วที่โจชัวจะถอนคำเรียกอยู่ดี “ได้เลยครับ โปรดใช้สิ่งอำนวยความสะดวกของผมตามที่คุณเห็นสมควรได้เลย รุ่นพี่!” โจชัวตอบกลับด้วยความเคารพสูงสุดในน้ำเสียงของเขา ขณะที่เจอรัลด์ นาโอมิ และแม่ของเธอเดินไปกัน คนเหล่านั้นจากครอบครัวเวสลีย์ก็ทำได้เพียงแค่มองกันและกันด้วยความตกใจ โดยรู้สึกช็อกอย่างที่สุด อย่างที่ชายชราคิดไว้ คนหนุ่มคนนั้นไม่ธรรมดามากอย่างแท้จริง ประมาณครึ่งชั่วโมง นาโอมิกำลังเดินไปมาอย่างกังวลใจอยู่ด้านนอกห้องรับแขก เธอเหงื่อไหลออกมากตั้งแต่นาทีที่เจอรัลด์และโจชัวเข้าไปในห้องด้วยกันกับแม่ของเธอแล้ว “ฮึ่ม! ฉันไม่สามารถบังคับให้ตัวเองเชื่อได้จริง ๆ ว่าผู้ช
“ผมได้ยินอย่างแน่นอนครับ ใช่ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากคุณคลอฟอร์ดสามารถสังเกตเห็นอาการป่วยของผมได้เพียงแค่แวบเดียว ผมจึงมั่นใจว่าเขามีวิธีรักษามัน!” บ็อบกล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา “ขอโทษด้วยครับ แต่ผมไม่ใช่หมอ ผมไม่มีคุณสมบัติที่จะรักษาคุณหรอก” เจอรัลด์ตอบกลับ เนื่องจากตอนนี้เจอรัลด์ยังคงอ่อนไหวง่ายต่ออันตรายภายนอก เขาจึงพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ให้เป็นที่สนใจมากเกินไป เขาไม่เคยคิดเลยว่าจริง ๆ แล้วบ็อบจะรอเขาอยู่นอกห้องรับแขก “เฮ้ ตอนนี้! ก็ตระหนักรู้ในตนเองซะบ้าง! นายรู้บ้างไหมว่าปู่ของฉันไม่เคยขอร้องความช่วยเหลือจากใครเลย? เขายังเรียกนายว่าคุณคลอฟอร์ดด้วยความเคารพด้วยซ้ำไป! อย่างน้อยก็พยายามช่วยเหลือเขาสิ!” เกสท์คำรามอย่างเย็นชา เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์จึงหันไปมองคนหนุ่มคนนั้นพร้อมกับขมวดคิ้วบนใบหน้าของเขา “อย่าหยาบคาย เกสท์!” บ็อบดุว่า “ผมขอโทษจริง ๆ ครับ คุณคลอฟอร์ด…ถ้าพฤติกรรมหยาบคายของหลานชายของผมทำให้คุณต้องขุ่นเคืองใจ ผมก็เต็มใจที่จะขอโทษ…” ชายชรากล่าว ขณะที่เขาเริ่มโค้งให้อย่างช้า ๆ ทั้งเกสท์และคนงามที่เย็นชาคนนั้นถึงกับตกตะลึงอย่างเงียบ ๆ ในทันท