“ไปกันเถอะ นายคิดเรื่องนี้มากเกินไปแล้ว!”มินดี้ลากเจอรัลด์ออกไปจากห้องทันทีเจอรัลด์ก็ค่อนข้างสงสัยเหมือนกัน ‘ทำไมล่ะ? มินดี้อยากพบฉันงั้นเหรอ? นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร?’หลังจากพวกเขาเจ้ามาในห้อง มินดี้จึงส่งสัญญาณให้เจอรัลด์เงียบปากลง“มินดี้ เธอกลับมาแล้วเหรอ?”ขณะนั้นเอง พวกเขาก็ได้ยินเสียงของแจสมินดังมาจากห้องน้ำหลังจากนั้น แจสมินก็เปิดประตูและเดินออกมาจากห้องน้ำครู่ต่อมา เจอรัลด์ก็ถึงกับตกตะลึงกับสิ่งที่เขาเห็นเขาเห็นผมสีดำของแจสมินหย่อนพาดอยู่รอบคอของเธอ ขณะนั้นเธอสวมเพียงชุดนอนด้านบนเท่านั้น และเผยให้เห็นขาที่ขาวและมีส่วนโค้งเว้าเห็นได้ชัด เธอเพิ่งออกจากมาจากการอาบน้ำ เธอกำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมของเธอให้แห้ง ในขณะที่เธอพูดกับมินดี้“อ่า!” สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือ ภาพของเจอรัลด์ที่กำลังยืนอยู่กลางห้อง โดยจ้องมองเธอด้วยสายตาเบิกกว้างใบหน้าที่น่ารักของแจสมินกลายเป็นแดงก่ำขึ้นมาทันที เธอพุ่งกลับเข้าไปในห้องน้ำเพื่อหลบซ่อนทันทีอย่างแน่นอน เธอไม่เคยปรากฎตัวต่อหน้าผู้ชายคนไหนแบบนั้นเลย แม้แต่ตอนที่เธอยังเป็นเด็กน้อยก็ตามแจสมินมักจะรู้สึกว่าสิ่งต่าง ๆ ที่เกี
จากนั้นเจอรัลด์ก็พยักหน้า “ได้เลย!”หลังจากเขาจากไป แจสมินก็บิดหูมินนี่ “เธอ! ทำไมเธอ! เธอมันเป็นผู้หญิงร้ายกาจ! โชคดีนะ ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันใส่เสื้อเมื่อกี้นี้ ถ้าไม่ใช่เพราะแบบนั้นล่ะก็ เธอตายแน่!” เมื่อแจสมินคิดถึงสถานการณ์กระอักกระอ่วนที่เธอพบเมื่อครู่ก่อน จากนั้นความกลัวก็เริ่มครอบงำเธอ เธอไม่มีอะไรนอกจากไม่พอใจมินดี้กับสิ่งที่มินดี้ทำ“โอ๋ โอ๋ ไม่ใช่ว่าฉันทำภารกิจสำเร็จเหรอ? ลางสังหรณ์ของฉันถูกต้อง เจอรัลด์ชอบเธอจริง ฉันมั่นใจว่าเธอไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้ ฉันหมายถึง สายตาของเขามองเธอเกือบจะทั้งตัวเลยนะ!” “เธอกล้านำเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีกได้ยังไง? ฉันจะบีบคอเธอให้ตายเลย!” …ในคฤหาสน์แห่งหนึ่งมีรถหรูประมาณห้าคันที่แล่นผ่านประตูหน้าเข้าไปหลังจากนั้น คนกลุ่มหนึ่งก็เดินออกจากรถของพวกเขาตามลำดับและมุ่งหน้าตรงไปยังทางเข้าของอาคาร“นายน้อยยาเอล ผู้ช่วยทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้วครับ”คนที่ดูเหมือนพ่อบ้านเดินนำกลุ่มคนเข้าไปในอาคารหลังใหญ่“นายน้อยยาเอล ยินดีที่ได้พบครับ คุณบอกพวกเราได้ไหมว่าทำไมคุณหลงถึงขอให้พวกเรามาที่นี่กัน?” คนที่พูดเป็นคนต่างต่างชาติ แต่ดวงตาของเขานั้นดุร้า
“ยูนัส! แน่นอน มันนานแล้วตั้งแต่ที่พวกเราพบกันครั้งสุดท้าย! ฉันดีใจที่นายพูดว่านายจะมาหาฉันนะ!” ยาเอลอุทานออกมาด้วยรอยยิ้มแจ่มใสทันทีที่เขาเห็นยูนัส“เออจริงสิ พ่อแม่ของนายที่บ้านเป็นไงบ้าง? มีช่วงหนึ่งที่ผู้อาวุโสของฉันคอยแต่จะรบกวนให้ฉันไปที่ยานเคน เพื่อเยี่ยมพ่อของนาย!”“ขอบคุณที่ถามนะ ยาเอล พวกเขาสบายดี!” ยูนัสกล่าวยาเอลส่งสัญญาณให้ยูนัสนั่งลง “เกิดอะไรขึ้น? ฉันได้ยินว่าพ่อของนายทำโทษนายเหรอ? เขาไม่ให้นายไปไหนครึ่งเดือนใช่ไหม?”“ฮึ่ม! ฉันไม่อยากพูดถึงใช้มัน ฉันโมโหทุกครั้งที่ฉันพูดถึงเหตุการณ์นั้น เออจริงสิ ยาเอล มาพูดถึงเรื่องของนายกันเถอะ ฉันพาคนของฉันมาด้วย ฉันเชื่อว่านายพบพวกเขาแล้วเหมือนกัน พวกเขามาจากอเมริกาเหนือ และผู้เชี่ยวชาญทั้งหมดในแวดวงของพวกเขาเอง!”“ฉันพบพวกเขาเมื่อครู่นี้ ยูนัส ฉันต้องบอกนะว่าฉันก็รู้สึกประทับใจ!” “ดี! งั้นฉลองกันเถอะและขอให้ภารกิจของนายสำเร็จในวันพรุ่งนี้กัน!” …วันต่อมามาร์เวนและคนอื่น ๆ ก็มาด้วยเหมือนกันเจอรัลด์ได้เตรียมการที่จำเป็นเมื่อคืนที่แล้ว และเขาขอให้มาร์เวนพาคนที่ไว้วางใจได้มาด้วยประมาณห้าคนแน่นอนว่ามาร์เวนจริงจังกับคำพู
น้ำเสียงที่เขาพูดก็ฟังดูเด็ดขาดมีบุหรี่คาบอยู่ระหว่างปากของเขาขณะที่มันขยับไปมา“ถูกต้อง ตอนนี้ไปสนุกกับเพื่อนของเธอซะ! หยุดถามคำถามมากมายได้แล้ว!”ผู้ชายคนอื่นเลียนแบบในสิ่งที่เขากล่าวไป“นาย…นายพูดแบบนั้นกับฉันได้ยังไง? เจอรัลด์! นายไม่ลงโทษพวกเขาหน่อยเหรอ? ฟังวิธีที่พวกเขาพูดกับฉันตอนนี้สิ!” สเตลล่าแอบมองเจอรัลด์ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ด้วยสีหน้าโกรธตอนนั้นเองที่เจอรัลด์เอียงหัวของเขาเพื่อมองไปยังทิศทางของเธอ “พอได้แล้ว มาร์เวน อย่ามาถูกรั้งไว้เพราะเรื่องนี้เลย โอเคไหม? ถึงเวลาไปได้แล้ว!” “ก็ได้ เจอรัลด์!”มาร์เวนพยักหน้าทันทีหลังจากนั้น พวกเขาก็เข้าไปในรถกันมาร์เวนยังไม่มีใบขับขี่ดึงนั้นเจอรัลด์จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนำรถเบนซ์ MVP ของเขาออกมา เพื่อขับรถพาเพื่อน ๆ ของเขาไปรอบ ๆ แต่สเตลล่าจะไม่ปล่อยให้พวกเขาหลบหนีไปได้ง่าย ๆ ขนาดนั้นเมื่อเห็นว่าเจอรัลด์ยังคงเลือกที่จะเมินเฉยต่อเธอ เธอจึงวิ่งไปยังที่นั่งผู้โดยสาร และเข้าไปในรถโดยไม่ได้รับเชิญ“แม่ง! เธอจะทำอะไร?”เจอรัลด์คิดกับตัวเอง ‘สเตลล่าเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย?’‘วันนี้ทำไมเธอถึงทำตัวแปลกมากขนาดนี้ล่ะ?’‘เธอขอบไป
หมู่บ้าวินเทอร์บอร์นอยู่ระยะใกล้มากกับเขตโฮเวิร์ดพวกเขาหาตำแหน่งของครอบครัวที่มินดี้ระบุให้พวกเขาค้นหาได้แล้ว เมื่อพวกเขามาถึงยังจุดหมายผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเปิดประตูให้พวกเขา สิ่งที่ทำให้เธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ในวัยเดียวกันก็คือ รอยแผลเป็นจากไฟไหม้ที่แห้งเกรียมไปทั้งใบหน้าของเธอเธอดูเหมือนค่อนข้างหวาดกลัวกับการปรากฏตัวของพวกเขา“คุณกำลังตามหาใครอยู่เหรอ?” ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดกับการมาถึงอย่างเงียบ ๆ ของเจอรัลด์และเพื่อนของเขาเธอก้มหน้าเพื่อปิดบังรอยแผลของเธอ บางทีอาจเป็นเพราะความอับอาย หรืออาจเป็นความหวาดกลัวว่าจะทำให้คนแปลกหน้ากลัวก็ได้“คุณคะ ยินดีที่ได้พบคุณนะคะ ฉันขอทราบได้ไหมว่าคุณคือพี่ลูกน้องของเซเนียหรือเปล่า? เธอพูดว่าเธอขอให้คุณเก็บของพิเศษบางอย่างไว้ให้เธอ พวกเราจึงมาที่นี่เพื่อรับมันคืน เธอบอกพวกเราว่าคุณจะเข้าใจมันเองหลังจากที่อ่านจดหมายนี้” แจสมินเดินไปหาและพูด ในขณะที่เธอยื่นจดหมายให้เธอผู้หญิงคนนั้นมองไปที่จดหมาย จากนั้นเธอก็เหลือบมองแจสมินอยู่สองสามครั้งก่อนจะพยักหน้าเป็นคำตอบ“ดีมาก ฉันเข้าใจแล้วตอนนี้ คุณเอามันไปได้” ผู้หญิงค
เจอรัลด์แฝงตัวอยู่ด้านในทางผ่านที่คับแคบ เขาเหลือบมองไปที่ใบหน้าของสเตลล่าจากนั้นเขาก็ฟังเสียงภายนอก เห็นได้ชัดคนเหล่านั้นจะไม่ล้มเลิกการค้นหาของพวกเขาในเร็ว ๆ นี้แน่ พวกเขาพลิกก้อนหินทุกก้อนในการค้นหาเป้าหมายของพวกเขาแจสมินวิตกกังวลมากจนหน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อจากความกลัวไม่มีทางที่จะหนีไปได้เลย ถ้าพวกเขาปล่อยให้สิ่งต่าง ๆ ดำเนินต่อไปโดยไม่ลงมือทำอะไรเจอรัลด์อยู่ข้างหลังของกลุ่ม และสเตลล่าก็อยู่ข้างเจอรัลด์ขณะนั้น เจอรัลด์จัดหาอุปกรณ์ที่ประณีตแต่กะทัดรัดออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขาสเตลล่ารู้สึกประหลาดใจเมื่อเธอเห็นอุปกรณ์นั้น เธอบอกได้เลยว่ามันคือบางอย่างที่พิเศษ บางอย่างซึ่งไม่สามารถหาได้จากตลาดผู้บริโภคทั่วไปจากนั้นเจอรัลด์ก็ส่งสัญญาณให้เธอเงียบไว้หลังจากนั้น เขาก็กดปุ่มบนอุปกรณ์ ซึ่งมีความเป็นไปได้อย่างมากว่าจะทำให้เกิดสัญญาณขอความช่วยเหลือได้“นี่…นี่คืออะไร? สิ่งนี้จะช่วยชีวิตของพวกเราได้ใช่ไหม?”สเตลล่าถามด้วยสายตาที่เบิกกว้างขึ้นเจอรัลด์กดลงบนหัวของเธอและกระซิบในหูของเธอ “ลืมอะไรก็ตามที่เธอเพิ่งเห็นไปซะ อย่าพล่ามไร้สาระเด็ดขาด!”สเตลล่าพยักหน้าอย่าง
“ผมเหรอครับ?” เจอรัลด์ชี้ตัวเอง“ฉันเห็นว่าคุณเฉลียวฉลาดมากแค่ไหน หนุ่มน้อย! คุณช่วยฉันบางอย่างได้ไหม?” ผู้หญิงคนนั้นเก็บอารมณ์ของเธอได้ทันเวลา“แน่นอนค่ะ ฉันมั่นใจว่าเจอรัลด์สามารถอยู่ต่อเพื่อช่วยคุณได้!” มินดี้กล่าวเธอปฏิบัติต่อเจอรัลด์ราวกับว่าเขาเป็นคนรับใช้ของเธอจริง ๆ!หมดทางไปสำหรับเรื่องนี้เหมือนกัน เจอรัลด์ไม่สามารถปฏิเสธคำขอของผู้หญิงคนนั้นได้ ดังนั้นเขาจึงสัญญาที่จะช่วยเหลือเธออย่างไม่เต็มใจนักหลังจากพวกเขาจากไป ผู้หญิงคนนั้นก็คว้ามือของเจอรัลด์ทั้งสองข้างของเจอรัลด์ไว้ทันทีการกระทำฉับพลันของเธอทำให้เจอรัลด์รู้สึกประหลาดใจขึ้นมา“คุณครับ เป็นอะไรไปหรือเปล่า?” เจอรัลด์ถามทันที“หนุ่มน้อย ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่ฉันเห็นได้ว่าคุณมีจิตใจดี คุณช่วยบอกฉันได้ไหมว่าคุณได้จี้หยกนี้มาจากไหน?”จากนั้นเธอก็ชูจี้หยกที่เธอหยิบขึ้นมาจากพื้นไม่ต้องสงสัยเลย นั่นคือจี้หยกที่เควต้ามอบให้เธอด้วยชื่อเซร่าสลักไว้บนนั้นเจอรัลด์ตกใจเล็กน้อยกับการที่ผู้หญิงคนนั้นกลายเป็นรู้สึกสะเทือนอารมณ์ขึ้นมาอย่างไรแต่เขายังคงตอบกลับ “นี่เป็นของน้องสาวของผม เป็นอะไรไปครับ คุณ?” ผู้หญ
และตอนนี้ ผู้หญิงที่ดูเหมือนกับเควต้าเป๊ะ ๆ ก็อยู่ต่อหน้าเขาแล้วสิ่งที่ยืนยันความสงสัยของเขาก็คือ การที่เห็นเธอรู้สึกกระวนกระวายใจมากแค่ไหน เมื่อเธอเห็นจี้หยกนั่น มีอะไรบ้างที่สามารถอธิบายปฏิกิริยาที่ผิดปกติของเธอได้ล่ะ?“คุณจะบอกว่าชื่อของเธอคือเควต้าเหรอคะ? เธอดูเหมือนฉันจริง ๆ เหรอคะ?” ผู้หญิงคนนั้นกล่าวอย่างตื่นเต้น“ใช่ครับ เธอมอบจี้หยกนี้ให้ผม เธออยากตามหาแม่ของเธอเอง ซึ่งเธอแยกจากมานานหลายปีก่อน เธออยู่ตามลำพังเสมอมาตั้งแต่นั้น ชีวิตของเธอจึงเต็มไปด้วยความทุกข์ยาก ไม่มีทั้งอาหารดี ๆ และเสื้อผ้าที่เหมาะสม เธอเติบโตขึ้นมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เกิดแล้ว!” เจอรัลด์กล่าวผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ออกมาอีกครั้งขณะที่เธอกำลังร้องไห้ เธอก็ทรุดตัวลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง“ในที่สุดคุณพร้อมที่จะยอมรับมันจริง ๆ หรือเปล่า? คุณคือเซร่า ใช่ไหมครับ?”เจอรัลด์ถามและผู้หญิงคนนั้นก็เอาฝ่ามือปิดหน้าของเธอขณะที่เธอพยักหน้า “ใช่ ฉันเอง!”หลังจากนั้น เธอก็ลุกยืนขึ้นทันที เธอคว้าแขนของเจอรัลด์ “ฉันขอร้องคุณนะ โปรดให้ฉันพบเควต้าด้วย ฉันไม่สนว่าคุณอยู่ฝ่ายไหน ฉันสัญญาว่าฉันจะไปกับคุณตราบ