บทที่ 1258

หญิงชรายิ้มออกมาด้วยความเหนื่อยล้า ในขณะที่การหายใจขอเธอเริ่มกลับมาสู่ภาวะปกติ

ในขณะที่คนรับใช้ของเธอรีบเข้ามาซับเหงื่อให้ เจซและวอลบริดจ์ก็กำลังยืนมองอย่างตกตะลึง

เจซรู้สึกสับสนกับเหตการณ์ที่เกิดขึ้นมากกว่าใคร เพราะเขาไม่คิดว่าเจอรัลด์จะรู้จักวิธีรักษาแบบการฝังเข็มบำบัดขั้นเทพด้วย เพราะท้ายที่สุดแล้ว วิธีการรักษาแบบนี้ไม่ได้นำมาใช้ในการแพทย์แผนปัจจุบันแล้ว เจซคิดว่ามันหายสาบสูญไปจากโลกนี้แล้วเสียอีก เมื่อเขาได้เห็นมันกับตา เขาจึงรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก

วอลบริดจ์เองก็เริ่มรู้สึกอิจฉาริษยาในตัวเจอรัลด์ เขาคิดในใจว่า ‘ฉันอายุมากกว่าเขาหลายปี และใช้เวลาเรียนรู้ตื้นลึกหนาบางเกี่ยวกับการแพทย์กับอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญหลายต่อหลายท่าน ตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็ก! ฉันเป็นถึงผู้เชี่ยวชาญที่ผ่านการฝึกฝนและเรียนรู้มาอย่างช่ำชอง แต่ฝือของฉันก็ยังสู้ไอ้สารเลวนี้ไม่ได้! นี่มัน… ฉันรับเรื่องนี้ไม่ได้จริง ๆ!’

ตวามริษยาของเขายิ่งเพิ่มมากขึ้น เมื่อเขาเห็นบริแอนน่ายิ้มอย่างมีความสุข เวลาที่เธอมองเจอรัลด์

“มันคงจะเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่าครับ อาจารย์! ไม่มีทางที่คนอย่างเขาจะมีความรู้ความสามารถแบบนั้นได้!” วอลบ