“ฮะ! นายหมายความว่าอย่างไร? ก็ได้ ถ้านายสามารถรักษาโรคนี้ได้จริง ฉันจะทำตามทุกอย่างที่นายสั่งให้ทำ!” วอลบริดจ์พูดถากถางเมื่อเขาเห็นว่าเจอรัลด์ตัดสินใจโดยไม่ได้ไตร่ตรองอะไรมากมาย เขาจึงคิดว่าเจอรัลด์ไม่มีทางที่จะช่วยเด็กทารกที่ใกล้ตายเหล่านั้นได้เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินทางไปที่ห้องกักกันผู้ป่วยพร้อมกับเจซและคณบดีมีเพียงคนแค่สามคนที่ได้รับอนญาตให้เข้าไปในห้องนั้น จากนั้นเจอรัลด์ก็เปลี่ยนชุด ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในห้องพร้อมกันกับเจซและคณบดีในขณะนั้น เด็ก ๆ ได้หยุดร้องไห้กันหมดแล้ว และภายในห้องก็มีบรรยากาศที่เงียบสงัด เจอรัลด์สังเกตเห็นว่า ไม่เพียงผิวของพวกเขาจะมีสีดำคล้ำ แต่ร่างกายยังดูบวมช้ำ แถมริมฝีปากก็ยังแห้งแตกอีกด้วยเมื่อเห็นอาการที่สาหัสปางตายเหล่านั้นแล้ว เจอรัลด์ก็ยิ่งมั่นใจว่ามันเป็นผลมาจากวิชากลืนกินดวงวิญญาณอย่างแท้จริง! เขาเดาจากความเลวร้ายที่เห็นตรงหน้า เด็กเหล่านี้น่าจะรับเพียงสามส่วนสี่ของอิทธิฤทธิ์จากวิชากลืนกินดวงวิญญาณเท่านั้นสาเหตุที่ทำให้ร่างกายของพวกเขาบวมช้ำ เจอรัลด์อธิบายได้ว่า น้ำให้ร่างกายของพวกเขาถูกดูดออกไปจนเกือบหมด เมื่อ
แม้แต่เจซเองก็กำลังร้องไห้ด้วยความดีใจ ความสุขที่แท้จริงของพวกเขาเกิดจากการได้เห็นเด็กทารกทั้งหมด กำลังจะมีชีวิตรอดปลอดภัยในตอนนี้!หลังจากตรวจดูทารกทุกคนอย่างถี่ถ้วนอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ชายทั้งสองก็จับมือกัน ในขณะที่ถอนหายใจอย่างโล่งอกเฮือกใหญ่ เพื่อระงับอาการตื่นเต้นของตัวเอง ช่างเหลือเชื่อจริง ๆ!"คุณคลอฟอร์ดสามารถชุบชีวิตคนตายได้จริง ๆ!” ชายทั้งสองส่งเสียงเชียร์ด้วยความชื่นชมเจอรัลด์ยิ้มอย่างอ่อนแรงให้กับเสียงเชียร์ให้กำลังใจของพวกเขาคำชมเชยและชื่นชมไม่ได้มีความหมายสำหรับเขามากนัก ตราบใดที่เด็กทารกเหล่านั้นอาการดีขึ้นแล้ว นั่นก็หมายความว่าเขาสามารถบรรลุเป้าหมายได้สำเร็จเมื่อแก้ปัญหาเรื่องนี้เสร็จแล้ว จิตใจของเขาก็คิดถึงเรื่องสำคัญอีกเรื่องขึ้นมาทันที ใครคือตัวการที่กระทำเรื่องโหดร้ายทั้งหมดนี้ในเมืองเมย์เบอร์รี่? และคนผู้นั้นจะแข็งแกร่งหรืออ่อนแอกว่าเขา? หากเขายังหาตัวคนคนนั้นไม่เจอ เขาอาจจะเริ่มทำร้ายผู้อื่นอีกต่อไปอย่างแน่นอน!เขาจำเป็นจะต้องจัดการทุกอย่างด้วยความรวดเร็ว เพราะเขาได้ใช้กำลังภายในของเขาไปแล้วก่อนหน้านี้ ถึงเขาจะไม่แน่ใจว่าควีนน่าจะสามารถตรวจจับสัญญาณของเ
เพียงแค่แวบเดียวเขาก็รู้ว่าเธอเป็นใคร! เจอรัลด์ลงจากรถก่อนจะมองเธออย่างตั้งใจ จากนั้น เขาก็ตะโกนออกมาว่า “ดูเหมือนว่าศัตรูจะหนีกันไม่พ้นจริง ๆ!” อย่างไรก็ตาม ในวินาทีที่เขาพูดจบประโยค สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที เขายังคงจ้องมองเธอ และพูดว่า “ว่าแต่ว่า เธอเป็นคนที่ใช้วิชากลืนกินดวงวิญญาณกับเด็กทารกทั้งหมดเหล่านั้น ใช่หรือไม่” “อะไรกัน เธอคิดว่าเธอเป็นคนเดียวที่สามารถใช้เทคนิคนั้นได้หรือ ถึงกระนั้น น่าเสียดายที่เธอมาถึงเร็วเกินไป… ไม่เช่นนั้น ฉันคงได้ระบายออกซิเจนออกจากเลือดของเด็กทารกได้เยอะขึ้นกว่าเดิมในคืนนี้ เพื่อที่จะทำให้การฝึกฝนของฉันขึ้นสู่ระดับต่อไปได้!” หญิงชราตอบ ในขณะที่เธอค่อย ๆ ลุกขึ้น ตอนนี้เธอเผาสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นเงินกระดาษเสร็จแล้ว! เธอหันไปมองเจอรัลด์ด้วยแววตาที่แน่วแน่และจริงจัง ก่อนจะพูดต่อว่า “ฉันยอมรับว่าเธอมีพลังแข็งแกร่งจริง ๆ เจอรัลด์… ถ้าฉันไม่ประเมินเธอต่ำไปในตอนนั้น สมาชิกของกลุ่มพ่อมดศักดิ์สิทธิ์มากมายคงไม่ต้องตายด้วยน้ำมือของเธอ! ไม่ว่าอย่างไร วันนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหนีรอดไปได้อย่างแน่นอน! ถ้าเธอรู้ว่าอะไรดีที่สุดสำหรับตัวเอง ก็แค่ตามฉั
“ป ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้…!” เสียงตะโกนจากตระกูลสมิททั้งสามคนที่ถูกลักพาตัว และกำลังอยู่ในอาการหวาดกลัวตะโกน ก่อนที่เทียร่าจะจู่โจมเจอรัลด์ ที่ในขณะนี้กำลังโชกเลือดอีกครั้ง ดูเหมือนริต้าจะตะโกนเสียงดังกว่าพ่อและแม่ของมิล่าเสียอีก“…ฮะ! ฉันไม่ยอมสิ้นเปลืองพลังของฉันไปกับขยะไร้ค่าอย่างนายหรอก! เพราะฉะนั้น… เฮ้ เชสเตอร์! เขาเป็นพี่ชายสุดที่รักของนายใช่ไหม? เร็วเข้า รีบมาฆ่าไอ้สารเลวคนนี้ ที่ไม่รู้ว่าอะไรดีที่สุดสำหรับตัวเองทีเถอะ! ไม่ต้องกังวลเรื่องลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่หรอกนะ เพราะฉันจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้นเอง!” เทียร่าออกคำสั่งเห็นได้ชัดว่า คำวิงวอนขอความเมตตาของตระกูลสมิทไม่ได้ทำให้เทียร่ายอมอ่อนข้อลงเลยแม้แต่น้อย แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกโกรธแค้นมากขึ้นกว่าเดิม!นอกจากนั้นแล้ว วิธีที่เทียร่าใช้ออกคำสั่งหลานชายของเธอ ทำให้มันดูเหมือนว่าเธอกำลังคุยกับสมาชิกธรรมดาทั่วไปของกลุ่มพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ ไม่ใช่หลานชายแท้ ๆ ของเธอ... หากคิดดูดี ๆ คำว่า 'สุนัข' น่าจะใช้อธิบายความสัมพันธ์ของเชสเตอร์กับเทียร่าในตอนนี้ ได้ดีกว่า สุนัขที่เชื่อฟังและดุร้าย… เขาแทบไม่มีความเป็นหลานชายคนเก่าของหญิงชราอีกต่อ
แสงนั้นเปล่งประกายสู้กับความสว่างของสปอตไลท์ที่อยู่ในบริเวณนั้น และมันก็ทำให้พื้นที่ทั้งหมดเจิดจ้าขึ้นทันที ด้วยแสงสว่างวาบเพียงครั้งเดียว! เชสเตอร์ถูกแสงสีทองโจมตีในระยะเผาขน และในวินาทีที่มันปะทะกับเขา เชสเตอร์ก็กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด!เจอรัลด์มองตาค้าง เมื่อเห็นกลุ่มควันสีดำลอยออกมาจากร่างของเชสเตอร์! เชสเตอร์เริ่มสูญเสียความแข็งแกร่งและพลังของเขาอย่างช้า ๆ และแน่นอน พลังชีวิตของเขาก็ลดลงอย่างรวดเร็วเช่นกัน เมื่อถึงตอนที่เขาหยุดกรีดร้อง เชสเตอร์ก็ไร้เรี่ยวแรง เจอรัลด์ใช้นิ้วดันร่างของเขาเพียงครั้งเดียว เขาก็ล้มลงกับพื้น และหมดสติไปในทันที!“…เชสเตอร์…?” เจอรัลด์เรียก ขณะที่เอามือจับบาดแผลที่ยังมีเลือดไหลของตัวเองเอาไว้แต่ไม่ว่าเขาจะร้องเรียกสักกี่ครั้ง เชสเตอร์ก็ไม่ตอบสนองทันใดนั้น จี้หยกก็สลับจากแสงสีทองเป็นประกายรุ้งเจ็ดสี! เจอรัลด์รู้สึกงุนงงกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ วันนี้จี้หยกมีปฏิกิริยาที่แปลกประหลาดจริง ๆ!“…ฉันไม่นึกเลยว่าเธอจะมีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ติดตัวด้วย เจอรัลด์!” เทียร่าตะโกน แววตาของเธอเปล่งประกายความโลภออกมาให้เห็น“หากได้สมบัติชิ้นนั้นมา การ
"คุณคลอฟอร์ด! ในที่สุดคุณก็ฟี้นแล้ว!” เจซซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ เขาตลอดเวลาตะโกนขึ้น เมื่อเห็นว่าบาดแผลของเขาถูกพันด้วยผ้าพันแผลเอาไว้ เจอรัลด์ก็รู้ทันทีว่าเจซ คือคนที่ช่วยรักษาอาการของเขา“ผม… ขอบคุณนะครับ คุณหมอแมบบ์…” เจอรัลด์ตอบ ในขณะที่เอามือกุมแผลเอาไว้เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาเกือบจะถูกเทียร่า และชายทั้งแปดคนนั้นฆ่าตาย เจอรัลด์ก็หันไปมองพวกสมิท ก่อนจะถามว่า “ป้าเฮเลน… ลุงสมิท… พวกคุณคือคนที่ช่วยชีวิต และพาผมมาที่นี่เหรอครับ…?”ขณะที่เขากำลังรอคำตอบ เจอรัลด์ก็นึกขึ้นได้ลาง ๆ ว่าตัวเองกำลังขอร้องจี้หยกให้ช่วยเขาในตอนนั้น นอกจากนี้ เขายังจำได้ว่ามีการระเบิดของพลังงานบางอย่างจากร่างกายของเขา ก่อนที่จะหมดสติไปในที่สุด และหลังจากนั้น เขาก็ไม่รู้ตัวอีกเลยว่า เกิดอะไรขึ้นบ้าง หลังจากที่เขาสลบไปแล้ว“ถูกต้อง เจอรัลด์… เธอเกือบทำให้พวกเราตกใจตายก่อนหน้านี้ รู้ไหม? เธอระเบิดใส่พวกมันทั้งเก้าคนจนกระเด็นลอยออกไปในอากาศทุกทิศทุกทาง! เมื่อเราเห็นโอกาสที่จะหลบหนี เราจึงรีบเข้าไปพาตัวเธอกลับมากับเรา!” เฮเลนอธิบาย ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเธอยังคงหวาดกลัวเป็นอย่างมาก หลังจากได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ต
“…เชสเตอร์ นายไม่ได้… นายก็รู้… ช่างมันเถอะ… นายฟื้นคืนชีพได้อย่างไร…?” เจอรัลด์ถาม ในขณะที่เขาเดินเข้ามาหาเชสเตอร์อย่างช้า ๆเชสเตอร์เองก็ดูเหมือนว่า เขามีเรื่องมากมายที่อยากจะบอกกับเจอรัลด์ และแม้ว่ากระบวนการอธิบายจะช้าและอึดอัดเล็กน้อย แต่เจอรัลด์ก็ยังสามารถเข้าใจสิ่งที่น้องชายของเขาพูดได้ปรากฏว่า หลังจากที่เจอรัลด์ได้ฝังร่างเชสเตอร์ด้วยตัวของเขาเองแล้ว เทียร่าก็ขุดมันขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นเธอก็ใช้เทคนิคลับที่ควีนน่าสอนเธอ เพื่อทำการคืนชีพ และเปลี่ยนเขาให้กลายเป็นเครื่องจักรสังหาร!นอกจากนั้น เชสเตอร์ยังได้อธิบายเกี่ยวกับประเพณีที่สืบทอดกันมาอย่างยาวนานของกลุ่มพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ให้เขาฟังอีกด้วย เป็นที่แน่ชัดว่าวิญญาณของควีนน่าเป็นผู้ก่อตั้งกลุ่มพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาอย่างเป็นทางการ และก่อนที่เธอจะเสียชีวิต เธอได้เตรียมการล่วงหน้าสำหรับการฟื้นคืนชีพตัวเองอีกครั้ง ในอีกหลายร้อยปีต่อมา!เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็เข้าใจเรื่องราวทุกอย่างในที่สุด นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเทียร่าถึงรู้สึกตกใจมาก เมื่อเธอได้รับจดหมายจากลูกน้องของควีนน่าที่หน้าคฤหาสน์ในวันนั้น! ควีนน่าเป็นบรรพบุรุษของเธ
เมื่อเห็นว่าเจอรัลด์กำลังมองเขาอย่างตั้งใจ เจซจึงตอบว่า “ตอนนี้อาจารย์นาโคลกำลังทำการบรรยายอยู่ในเมืองเมย์เบอร์รี่ หากคุณอยากจะพบเขา ผมสามารถแนะนำให้คุณรู้จักกับเขาได้อย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น เขายังเป็นเพื่อนเก่าของคุณซอเยอร์ วิทซ์ อีกด้วย!”“มันฟังดูดีมากสำหรับผม! ผมคงจะต้องรบกวนคุณแล้วครับ คุณหมอแมบบ์!” เจอรัลด์พูดพร้อมกับพยักหน้าทันทีที่เขาพูดจบประโยค ลูกน้องของเขาคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาในห้อง แล้วรายงานว่า “คุณไลล์! คุณคลอฟอร์ด! เราขุดภูเขาสำเร็จแล้ว และพบก้อนหินหลากสีอยู่ในนั้น!”“ก้อนหินหลากสี?” เจอรัลด์ตอบอย่างตกใจในขณะนั้น เจอรัลด์รู้สึกได้ถึงพลังที่แข็งแกร่งมากกำลังเต้นอย่างต่อเนื่องจากภายในร่างกายของเขา“มันคือหินเซอร์คอบไซท์แน่นอน!” เจอรัลด์ตะโกนด้วยความรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง ในที่สุดเขาก็หาหินเจอจนได้!“แซค ผมต้องการให้คุณสั่งคนของคุณให้ปิดกั้นพื้นที่บริเวณรอบ ๆ ทั้งหมดของเมาน์เทนท็อปทันที ห้ามใครเข้าไปในนั้นเด็ดขาด!” เจอรัลด์สั่ง“เดี๋ยวก่อนครับ คุณคลอฟอร์ด!”ในขณะเดียวกัน คนงานหลายคนที่เมาน์เทนท็อป ยังคงรู้สึกตกตะลึงขณะที่พวกเขาจ้องมองไปยังก้อนหินหลากสีที่เปล่งป
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ