EPISODE 7 น้ำผึ้งพระจันทร์

“หายไปไหนนะ” ริมฝีปากบางพึมพำแผ่วเบาขณะสาวเท้าเดินเข้าไปตามห้องต่างๆ ภายในบ้านด้วยความกระวนกระวายใจ หลังจากสะดุ้งตื่นขึ้นมายามวิกาลแล้วพบว่าข้างกายปราศจากผู้เป็นสามี

กระทั่งสายตาเหลือบเห็นแสงไฟสลัวๆ บริเวณชายหาดพร้อมกับการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตซึ่งเธอคิดว่าน่าจะเป็นคนที่กำลังตามหาจึงเดินมุ่งหน้าไปทางนั้นทันที

ชายหนุ่มที่นั่งชันเข่าอยู่บนผ้าลินินลวดลายตารางเหม่อมองไปยังความมืดมิดเบื้องหน้าราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง มือข้างหนึ่งของเขาถือแก้วที่มีหยาดน้ำสีอำพันไว้เพียงหลวมๆ

“มาอยู่ตรงนี้นี่เอง”

วิเวียนเดินเข้าไปหยุดยืนใกล้ๆ พร้อมเอ่ยออกมาด้วยความโล่งอกซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายเงยใบหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

“ฉันตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอคุณ” ตอบพลางกระชับผ้าคลุมไหล่สร้างความอบอุ่น

"พอดีผมนอนไม่ค่อยหลับ"

"มีเรื่องอะไรกังวลใจหรือเปล่าคะ"

"เปล่าหรอก อาจจะไม่ชินกับการเข้านอนเร็วน่ะ นั่งก่อนสิ"

หญิงสาวจึงหย่อนกายลงนั่งตามคำเชิญชวนพลางกวาดสายตาไปยังรอบๆ บริเวณจนมาหยุดอยู่ที่แก้วในมือของเขา

“ขอฉันดื่มด้วยได้มั้ยคะ”

“อย่าเลย”

“น่านะ” น้ำเสียงแฝงความซุกซนแล้วทำท่าจะคว้าแก้วมาจากมือของเขา แต่กลับถูกอีกฝ่ายเลื่อนออกห่างพร้อมปฏิเสธเสียงแข็ง

“ไม่ได้”

“ทีคุณยังดื่มได้เลย” สวนกลับพลางขยับเข้าใกล้กว่าเดิม แต่กระนั้นเขาก็ยังคงไม่ยินยอม

“บอกว่าไม่ก็คือไม่”

วิเวียนจึงแสร้งทำทีเป็นเลิกสนใจ แต่แล้วเธอกลับเล่นทีเผลอใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเอื้อมไปคว้าขวดบรั่นดีซึ่งวางอยู่ข้างกายของเขาอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวไม่ชอบใจนักที่อีกฝ่ายคอยเอาแต่ห้ามนั่นห้ามนี่ตลอดเวลา เพราะแบบนั้นยิ่งทำให้เธอคิดอยากเอาชนะ...

แต่แล้วแรงยื้อแย่งทำให้คนทั้งสองเสียหลักล้มลงไปพร้อมๆ กันโดยที่ร่างแกร่งช่วยรับน้ำหนักของคนตัวเล็กไว้ทั้งหมด

“ดื้อชะมัด” ริมฝีปากหยักส่งเสียงพึมพำแผ่วขณะนัยน์ตาคมกริบประสานเข้ากับดวงตากลมโตที่เบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” พยายามใช้มือยันแผงอกแกร่งเพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แต่กลับถูกอีกฝ่ายรวบรั้งเอวเล็กเข้าแนบชิด

“ไม่อยากดื่มด้วยกันแล้วเหรอ” ปลายนิ้วเรียวยกขึ้นเกลี่ยปอยผมที่ลงมาปรกหน้าผากมนออกอย่างเบามือ

หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมเบือนหนีไปอีกทางหวังหลบเลี่ยงสายตาร้อนแรงคู่นั้นที่กำลังจ้องมองเธอเขม็งแทบกลืนกินส่งผลให้หัวใจดวงน้อยเต้นรัวแรง

“ทำไมเปลี่ยนใจเร็วจัง” ยังคงยิงคำถามพร้อมเลื่อนนิ้วสัมผัสผิวแก้มนวลเนียนอย่างย่ามใจ

ในตอนนั้นเองที่เธอเผลอหันสบสายตาของคนใต้ร่างอีกครั้งราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่างโดยลืมไปว่าบัดนี้ใบหน้าของพวกเขาอยู่ใกล้กันจนสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากลมหายใจกรุ่นร้อน

นัยน์ตาสีเข้มทอประกายหลงใหลอย่างไม่ปิดบังขณะไล่มองไปทั่วใบหน้าหวานส่งผลให้ลมหายใจของเขาขาดห้วง พยายามสะกดกลั้นความปรารถนาอันแรงกล้าที่เข้าครอบงำไม่ให้แสดงความดิบเถื่อนออกมา

ทว่าท้ายที่สุดแล้วระยะห่างของสามีภรรยาก็ค่อยๆ ลดลงจนริมฝีปากสัมผัสกันแผ่วเบาซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาพยุงคนตัวเล็กลุกขึ้นแล้วให้เธอนั่งคร่อมตัก

"แต่ผมอยากให้คุณได้ลองชิม"

"..."

"ชิมที่ไม่ได้ส่งตรงจากแก้วหรือขวด ผมไม่ชอบทำอะไรที่มันธรรมดาแบบนั้น..." คำพูดสองแง่สองง่ามทำเอาใบหน้าหวานร้อนผ่าวลามไปจนถึงใบหู

อชิระยกขวดบรั่นดีขึ้นกระดกเข้าปากตัวเองแล้วประกบลงบนเรียวปากของเธอก่อนจะส่งหยาดน้ำสีอำพันกลิ่นหอมหวานเข้าไปอย่างรวดเร็วทำเอาคนที่ได้ลิ้มลองรสชาติแปลกใหม่แทบสำลัก

"เป็นไง อร่อยหรือเปล่า"

หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ความขมปร่าทว่าซาบซ่านอันไม่คุ้นเคยยังคงแผ่กระจายไปทั่วทั้งปาก

"เอาอีกมั้ย" เผยรอยยิ้มกระชากใจอย่างนึกสนุกที่ได้กลั่นแกล้งภรรยาสาวซึ่งกำลังส่ายหน้ารัวๆ ปฏิเสธการดื่มแบบไม่ธรรมดาที่เขามอบให้

"แต่ผมอยากเอา" กระซิบชิดใบหูเล็กแล้วใช้ฟันงับเบาๆ จนขนกายของคนถูกกระทำลุกเกรียวไปทั่วสรรพางค์

ชายหนุ่มไม่รอให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ เริ่มดึงสายชุดนอนของเธอลงมาตามต้นแขนจนเผยให้เห็นเนื้อผิวผุดผาดและเนินอกอวบอัดชวนสัมผัส

ปลายจมูกโด่งกดลงบนผิวแก้มเนียนเปล่งปลั่งด้วยความมันเขี้ยวก่อนจะเลื่อนเข้าแนบริมฝีปากบางพลางใช้ปลายลิ้นค่อยๆ แตะไปตามกลีบปากอิ่มอย่างทะนุถนอม

หญิงสาวเผยอปากรับลิ้นร้อนของเขาเข้ามาในโพรงปากอุ่นแล้วกระหวัดเกี่ยวรัดรึงจนรู้สึกหมุนคว้างกับปฏิกิริยาตอบสนองอันซาบซ่าน

มือเล็กทั้งสองข้างที่เดิมทีวางอยู่บนบ่าของเขาเริ่มไต่ไปตามแผงอกกว้างอย่างซุกซนแล้วแหวกเสื้อเชิ้ตแขนสั้นที่ไม่ได้ติดกระดุมไว้ตั้งแต่แรกออกให้พ้นทาง

การกระทำของเธอส่งผลให้ความหิวกระหายลุกโชนเป็นอีกเท่าตัวจนทานทนความต้องการอันดิบเถื่อนภายในใจแทบไม่ไหว เรียวลิ้นของเขาจึงคว้านสำรวจหาความหอมหวานในโพรงปากหนักหน่วงกว่าเดิม

รสจูบเร่าร้อนของเธอไม่ต่างจากสารเสพติดชนิดรุนแรงที่หากได้ลิ้มลองก็ชวนให้เคลิบเคลิ้มจนอยากตักตวง ดูดกลืน บดขยี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ริมฝีปากร้อนผะผ่าวของเขาค่อยๆ ผละออกแล้วเลื่อนไปซุกไซ้เข้ากับผิวเนื้อบริเวณลำคอระหง สูดดมกลิ่นหอมละมุนจากกายสาวด้วยความรัญจวนใจ

“อืม~”

เปลือกตาของเธอปรือปรอยขณะแหงนใบหน้าขึ้นดื่มด่ำกับความวาบหวามที่เขามอบให้

ฝ่ามือใหญ่เริ่มเคลื่อนสำรวจไปทั่วเรือนร่างบอบบาง ลูบไล้แผ่นหลังนวลเนียนลงมายังเอวเว้าได้รูปและสะโพกโค้งมนเต่งตึงก่อนจะโอบกระชับบั้นท้ายงามงอนไว้ด้วยอุ้งมือทั้งสองข้าง

“อื้อ” เสียงแห่งความหฤหรรษ์เล็ดลอดยิ่งกระตุ้นให้อารมณ์ของเขาเตลิดจนใจกลางความเป็นชายปวดหนึบ

ภายในช่องท้องของเธอเองก็บีบรัดชวนปั่นป่วนไปกับอารมณ์ความต้องการที่มากล้นจนทรวงอกสะท้อนขึ้นลงตามแรงหายใจ

หลังจากนั้นเพียงไม่นานร่างกายของคู่สามีภรรยาก็เปลือยเปล่าท้าทายลมหนาวยามค่ำคืนที่พัดพามาพร้อมเกลียวคลื่นซัดสาดเข้าหาชายฝั่ง

"เมียผมสวยที่สุดเลย" เสียงทุ้มมีเสน่ห์พร่ำคำหวานชิดริมฝีปากบาง

“ปากหวานจังค่ะ” เรียวแขนทั้งสองข้างยังคงโอบรอบคอผู้เป็นสามีไว้จนผิวเนื้อสัมผัสกันแนบแน่นก่อเกิดความอบอุ่น

“อย่างอื่นก็หวาน”

“อย่างอื่นที่ว่าคืออย่างไหนเหรอคะ” เอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะอย่างต้องการออดอ้อน

“หลงลืมแบบนี้ สงสัยคงต้องเตือนความจำหลายๆ ทีเสียแล้ว"

สิ้นประโยคนั้น ใบหน้าหล่อเหลาก็แนบเคล้าทรวงอกอวบอัดราวกับประกาศศึกน้ำผึ้งพระจันทร์ที่กำลังจะดื่มด่ำหลังจากนี้