EPISODE 1 ผิดมหันต์

“คุณวิเวียนครับ ถึงเวลายาแล้วครับ” เสียงเข้มของบอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยขึ้น หลังจากเสียงเคาะประตูบานใหญ่ที่ดังกึกก้องไปทั่วโถงทางเดินของคฤหาสน์หลังโออ่าเงียบลง

มือข้างหนึ่งของธาวินถือถาดคริสตัลใบเล็กซึ่งมีแก้วสมุนไพรสีอำพันส่งกลิ่นฉุนจมูกวางอยู่บนนั้น ขณะยืนรอเจ้าของห้องเปิดประตูให้อย่างใจเย็น

ทว่าหลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที ชายหนุ่มกลับรีบดึงพวงกุญแจออกมาจากกระเป๋าด้านในเสื้อสูทสีดำแล้วไขลูกบิดผลักประตูเข้าไปทันที

ความเงียบสงัดภายในห้องบ่งบอกถึงความผิดปกติบางอย่างตามลางสังหรณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

บอดี้การ์ดหนุ่มวางถาดยาลงบนโต๊ะพร้อมกับเรียกชื่อเจ้าของห้องอีกครั้งแล้วเดินเข้าไปตรวจดูตามห้องต่างๆ ทว่ากลับพบเพียงความว่างเปล่า

กระทั่งมาหยุดยืนที่ประตูกระจกตรงระเบียงซึ่งถูกเปิดแง้มไว้และมีผ้าปูที่นอนสีขาวผูกยึดกับราวเหล็กเพื่อใช้โรยตัวจากชั้นสองลงสู่สวนดอกไม้นานาพันธุ์ ครั้นเห็นแบบนั้นเขาจึงต่อสายหาลูกน้องของตัวเองผ่านหูฟังไร้สายทันที

“คุณวิเวียนไม่ได้อยู่ที่ห้อง คาดว่าเธอน่าจะกำลังแอบหนีไปข้างนอก เพราะฉะนั้นรีบตรวจสอบกล้องวงจรทุกจุดแล้วปิดทุกช่องทางออกให้เร็วที่สุด”

“พวกมึงรู้ใช่มั้ย? ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอแม้แต่ปลายนิ้ว คุณอาร์คไม่เอาพวกเราไว้แน่”

สิ้นประโยคออกคำสั่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มหันขวับไปมองบานประตูห้องตามสัญชาตญาณเพราะมีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ตรงนั้น

"คุณวิเวียนเหรอครับ" ถามพลางค่อยๆ ย่างกรายเข้าไปใกล้ แต่แล้วประตูบานนั้นกลับถูกกระแทกปิดอย่างแรงตามมาด้วยเสียงล็อกของแม่กุญแจ

ปัง กริ๊ก!

“โถ่เว้ย” สบถออกมาอย่างหัวเสีย หลังจากพลาดท่าเสียทีเป็นฝ่ายถูกกักขังไว้ในห้องราวกับว่าอีกฝ่ายจงเกลียดจงชังเขาเป็นพิเศษก่อนจะต่อสายหาลูกน้องอีกครั้ง

“คุณวิเวียนยังอยู่ในพื้นที่ของคฤหาสน์ รีบหาเธอให้เจอเดี๋ยวนี้!” บอดี้การ์ดหนุ่มพ่นลมออกทางปากอย่างแรงด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ

ภรรยาเด็กของเจ้านายหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว...

เรือนร่างบอบบางที่อยู่ในชุดเดรสสั้นสีดำหอบหิ้วกระเป๋ากับรองเท้าแบรนด์เนมไว้มั่นขณะวิ่งไปยังอีกฟากหนึ่งของคฤหาสน์อย่างไม่คิดชีวิตจนก้อนเนื้อภายในอกเต้นไม่เป็นส่ำด้วยความตื่นเต้น

ครั้นพอมาถึงจุดที่ต้องการก็หันซ้ายแลขวาเพื่อความมั่นใจก่อนจะระบายลมหายใจเหนื่อยหอบออกมาอย่างแรง

ตอนนี้เหล่าบอดี้การ์ดคงกำลังกระจายกันตามหาตัวเธออย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นเหลือเวลาไม่มากแล้ว

ถึงยังไงคืนนี้ก็ต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้!

เมื่อหลายวันก่อนเธอลองเดินสำรวจรอบคฤหาสน์อย่างละเอียดและบังเอิญเห็นว่ามีประตูลับที่สามารถออกไปยังตรอกถนนด้านหลังได้ซึ่งเหมาะแก่การใช้เป็นทางหลบหนีอย่างที่สุด

ไม่รอให้เสียเวลาหญิงสาวรีบเลื่อนประตูไม้ที่ถูกปกคลุมด้วยวัชพืชออกแล้วก้าวข้ามเขตอย่างง่ายดายจนเธอเองยังนึกประหลาดใจกับหนทางอันราบรื่นนี้ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังแท็กซี่ที่ได้จองไว้ล่วงหน้า

“รีบออกรถเลยค่ะ”

หลังจากพาตัวเองเข้ามานั่งบนเบาะหลังคนขับได้สำเร็จก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกโดยไม่ลืมกดส่งข้อความให้บุคคลที่เธอกำลังไปหาก่อนจะปิดเครื่องมือสื่อสารทันที

นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเหม่อมองภาพบรรยากาศยามค่ำคืนที่ไหลเลื่อนผ่านกระจกรถด้วยความรู้สึกหนักอึ้งพลางคิดทบทวนชีวิตของตัวเองอีกครั้ง

หลังจากวิเวียนสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรี เธอก็เข้าพิธีแต่งงานกับทายาทเศรษฐีตามความต้องการของผู้ใหญ่ที่ได้ให้คำมั่นสัญญากันไว้ตั้งแต่อดีต

ถึงแม้เธอจะค้านหัวชนฝาเพราะไม่เห็นด้วยกับความคิดโบราณอย่างการคลุมถุงชนอะไรเทือกๆ นั้น ทว่าจุดเปลี่ยนในชีวิตก็เกิดขึ้นหลังจากมารดาซึ่งเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวตรวจพบว่าเป็นโรคร้าย

หญิงสาวจึงตัดสินใจทำตามคำขอสุดท้ายของคนที่เธอรักมากที่สุดโดยการแต่งงานซึ่งหลังจากนั้นเพียงไม่กี่เดือน มารดาก็ได้จากโลกนี้ไปอย่างสงบราวกับหมดห่วง

และตั้งแต่วันนั้นจวบจนวันนี้ระยะเวลาก็ล่วงเลยมาเกือบสามปีแล้ว…

เกือบสามปีที่วิเวียนใช้ชีวิตอยู่ภายในรั้วสูงของคฤหาสน์หลังใหญ่อันเงียบเหงา ชีวิตแต่ละวันล่วงเลยไปอย่างไร้ความหมาย เธอไม่ต้องออกไปตรากตรำทำงานหาเงินเพื่อเลี้ยงชีพเพราะเพียงแค่เอ่ยปากบอกสิ่งที่ต้องการ ทุกอย่างจะถูกนำมาวางไว้ราวกับเสกได้

แต่นั่นมันใช่ชีวิตที่เธอต้องการจริงๆ เหรอ...

หญิงสาวสะบัดศีรษะไล่ความคิดพวกนั้นออกจากสมอง พอดีกับที่สายตาเหลือบเห็นป้ายขนาดใหญ่สีทองอร่ามซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางของเธอในค่ำคืนนี้ใกล้เข้ามาทุกที

“ขอบคุณนะคะ” วิเวียนยื่นธนบัตรมูลค่าหนึ่งพันบาทจำนวนสามใบให้คนขับ หลังจากรถจอดสนิทบริเวณหน้าโรงแรมหรูย่านใจกลางเมืองกรุงฯ

แต่แล้วลมหายใจของเธอก็สะดุด มือที่กำลังยื่นไปข้างหน้าแข็งทื่อชั่วขณะพร้อมกับดวงตาเบิกกว้าง หัวใจกลับมาเต้นรัวแรงแทบทะลุออกจากอก

นาฬิกาข้อมือเรือนหรูของคนขับทำเอาเธออยากสลายหายไปเป็นฟองเสียเดี๋ยวนั้น ความสับสนมึนงงหลั่งไหลเข้าสู่สมองโดยอัตโนมัติ

“นะ นาย” น้ำเสียงตะกุกตะกักเล็ดลอดผ่านริมฝีปากสีหวาน คนที่เธอขังเขาไว้ในห้องเพราะความหมั่นไส้ส่วนตัวกำลังนั่งอยู่หลังพวงมาลัยประจำตำแหน่งคนขับ!

“คุณอาร์ครออยู่บนห้องแล้วครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบขณะจ้องมองอีกฝ่ายผ่านกระจกกลางรถ

“ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อเจอเจ้านายของคุณหรอกนะ” เหลือบมองเขาด้วยความไม่พอใจ

“เจ้านายของผมไม่ใช่สามีของคุณหรอกเหรอครับ"

"..."

"เอ~ การที่คุณถึงขั้นลอบหนีเพื่อมาสถานที่แห่งนี้พร้อมกับบอกว่าไม่ได้มาหาสามีของตัวเอง นี่มันหมายความว่ายังไงหรือครับ”

"นี่นาย!"

“เพราะฉะนั้นระหว่างนี้ก็อย่าลืมคิดหาข้ออ้าง ข้อแก้ตัวหรืออะไรก็ตามแต่ไว้ให้ดีนะครับ” พูดจบเขาก็ออกไปจากรถแล้วเปิดประตูให้คนที่กำลังนั่งอึ้งอย่างเธอ

หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นอย่างเจ็บใจก่อนจะหันไปมองพื้นที่โดยรอบและเห็นว่าตามมุมต่างๆ มีชายชุดดำยืนกันอยู่ประปรายเตรียมพร้อมที่จะเข้าจับตัวเธอทันทีหากคิดจะหนี

“รีบไปกันดีกว่าครับ อย่าให้คุณอาร์คไม่พอใจไปมากกว่านี้เลย"

“เจ้านายของคุณก็ไม่พอใจฉันได้ทุกเรื่องนั่นแหละ” ถึงแม้จะกระฟัดกระเฟียด แต่คนไร้หนทางเลือกอย่างเธอก็เดินตามหลังบอดี้การ์ดหนุ่มเข้าไปในโรงแรมด้วยความจำใจ

"อีกอย่างนะ ทำไมฉันต้องคิดหาข้ออ้างหรือข้อแก้ตัวด้วย ในเมื่อไม่ได้ทำอะไรผิด"

"จะผิดหรือไม่ผิดไว้ให้คุณอาร์คเป็นคนตัดสินก็แล้วกันครับ"

หลังจากนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุมคนทั้งสอง กระทั่งมาหยุดยืนหน้าประตูห้องสวีตที่ในหนึ่งชั้นมีเพียงแค่สองห้องเท่านั้นเพื่อความเป็นส่วนตัว

ธาวินแตะคีย์การ์ดเข้ากับเครื่องรับแล้วผลักประตูเข้าไปก่อนจะเบี่ยงตัวหลีกทางให้ภรรยาสาวของเจ้านาย หลังจากทุกอย่างเรียบร้อยและหมดหน้าที่ของตัวเองบานประตูก็ถูกปิดลง

ร่างสูงกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงแสล็กสีดำกำลังยืนกอดอกเหม่อมองทัศนียภาพยามราตรีพร้อมกับหมุนแหวนแต่งงานที่สวมไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายไปมา

นัยน์ตาสีเข้มดุจรัตติกาลเหลือบมองเรือนร่างบอบบางที่สะท้อนผ่านกระจกใสแวบหนึ่งแล้วค่อยๆ หมุนตัวหันไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย

"สนุกพอหรือยัง”

น้ำเสียงเย็นเยียบที่ถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากหยักลึกของอชิระทำเอาลมหายใจของเธอขาดห้วงพร้อมกับอาการเสียวสันหลังวาบ