EPISODE 4 ความกดดัน

หนึ่งเดือนต่อมา...

"วิ เป็นยังไงบ้าง"

ชายหนุ่มที่ยืนรออยู่หน้าประตูห้องน้ำตะเบ็งเสียงถามคนข้างในด้วยความตื่นเต้นจนปิดไม่มิด หลังจากภรรยาสาวหายเข้าไปในนั้นพร้อมชุดทดสอบการตั้งครรภ์สักพักแล้ว

เนื่องจากประจำเดือนที่มักจะมาตรงแทบทุกเดือนดันคลาดเคลื่อนไปราวหนึ่งสัปดาห์ พอเขารู้เข้าแบบนั้นก็รีบปลุกให้เธอลุกขึ้นมาตรวจตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อผลลัพธ์ที่แม่นยำ

อชิระถึงกับอยู่ไม่เป็นสุขคอยเดินไปเดินมาพลางจับจ้องประตูห้องน้ำท่าทางลุ้นๆ บัดนี้หัวใจของเขาเต้นรัวแรงแทบหลุดออกจากอกจนอยากจะเปิดประตูเข้าไปอยู่ด้วยกันให้รู้แล้วรู้รอด

พลั่ก!

"กี่ขีด!" โพล่งถามทันทีที่ประตูถูกเปิดออกแล้วหยุดยืนมองเรือนร่างบอบบางที่อยู่ในชุดนอนลวดลายน่ารักอย่างรอคอยคำตอบ

วิเวียนตัดสินใจยื่นตลับตรวจให้ผู้เป็นสามีพร้อมกับหันใบหน้าไปมองทางอื่น หลังจากนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุมคนทั้งคู่

ความตื่นเต้นบนใบหน้าหล่อเหลาก่อนหน้านี้อันตรธานหายไปอย่างรวดเร็วหลงเหลือไว้เพียงแค่ความผิดหวังที่ไม่อาจหลบซ่อนพร้อมพึมพำออกมาเสียงแผ่ว

"ขีดเดียวหรอกเหรอ"

"ที่ประจำเดือนมาเลทมันก็เกิดขึ้นได้จากหลายปัจจัย ใช่ว่าจะตั้งครรภ์เสมอไปอย่างที่คุณคิดหรอกนะคะ"

ถึงแม้คำพูดจะฟังดูกระด้างเหมือนตัดกำลังใจ แต่เธอก็อยากให้เขาเข้าใจเรื่องนี้ หลังจากต้องประสบพบเจอกับความผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่า

"อย่างนั้นสินะ"

อชิระหมุนตัวหันหลังเดินออกไปจากห้องพร้อมตลับตรวจในมือเพื่อมุ่งหน้าลงไปยังห้องทำงานที่อยู่ในพื้นที่ชั้นหนึ่งของคฤหาสน์

ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่อย่างคนหมดแรงก่อนจะดึงบานลิ้นชักทางขวามือออกมาแล้วหยิบกล่องใบเล็กที่อยู่ในนั้นวางลงบนตัก

เขาใส่ตลับที่ขึ้นขีดสีแดงแจ๋เพียงขีดเดียวรวมกับอีกหลายสิบชิ้นในนั้นซึ่งบ่งบอกถึงความผิดหวังมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

ถึงแม้พวกเขาจะแต่งงานกันมาเกือบสามปี ทว่าการมีทายาทสืบสกุลเพิ่งได้พูดคุยกันอย่างจริงจังเมื่อปีที่แล้วพร้อมกับเข้ารับคำปรึกษาจากแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ

หลังจากวันนั้นคู่สามีภรรยาก็เริ่มปรับเปลี่ยนพฤติกรรมหลายๆ อย่าง ตั้งแต่การรับประทานอาหาร การออกกำลังกาย การพักผ่อน ไม่เว้นแม้แต่กิจกรรมบนเตียง

เดิมทีภรรยาของเขาก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ทว่าช่วงหกเดือนหลังมานี้ จู่ๆ เธอก็เปลี่ยนไป

อชิระถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบพลางหลับตาลงอย่างช้าๆ จึงไม่ทันเห็นว่าภรรยาสาวกำลังยืนมองเขาผ่านประตูที่ถูกแง้มพร้อมเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น

บรรยากาศช่วงครึ่งวันเช้าระหว่างคู่สามีภรรยาผ่านพ้นไปอย่างอึมครึม หลังจากต่างฝ่ายต่างเลือกที่จะจมจ่อมอยู่กับความคิดของตัวเอง

หญิงสาวในชุดเดรสสีขาวตัวยาวที่กำลังย่างเท้าเข้าไปในห้องครัวถึงกับชะงัก ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเล็กน้อย เมื่อกลิ่นสมุนไพรลอยตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ

ร่างสูงหลังเคาน์เตอร์ที่กำลังยืนคนน้ำสมุนไพรเพื่อไล่ความร้อนหลังจากต้มเสร็จหมาดๆ เหลือบสายตามองฝีเท้าของผู้มาเยือนแวบหนึ่งก่อนจะเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์

"คุณพ่อกับคุณแม่จะกลับมาถึงเย็นนี้"

ก่อนหน้านี้บุพการีของเขาพากันกลับไปพักผ่อนยังบ้านเกิดที่ต่างจังหวัดร่วมเดือน เนื่องจากไม่ต้องคอยมาพะว้าพะวังเรื่องงานเหมือนอย่างแต่ก่อน

หลังจากธุรกิจเครื่องประดับที่สืบทอดกันมารุ่นสู่รุ่นถูกส่งต่อให้กับลูกชายเพียงคนเดียวเข้าไปบริหารจัดการซึ่งก็ต้องยอมรับว่าการมีทายาทสืบสกุลสำหรับตระกูลของเขาเป็นสิ่งสำคัญและจำเป็น

"..."

"เป็นอะไรหรือเปล่า" เงยใบหน้ามองภรรยาที่มีท่าทางแปลกไป

"ฉันเบื่อที่จะตอบคำถามพวกนั้นแล้วค่ะ" วิเวียนบอกอย่างตรงไปตรงมา เพราะการเจอหน้าครอบครัวของเขาแต่ละครั้งมักจะหนีไม่พ้นถูกถามถึงข่าวคราวเกี่ยวกับการมีทายาท

"ผมเข้าใจ"

"แต่ก็ทำอะไรไม่ได้"

เธอสวนกลับทันควันทำเอาชายหนุ่มถึงกับไปไม่เป็นก่อนจะเปลี่ยนมาพูดเรื่องอื่นซึ่งสุดท้ายแล้วก็วกกลับมาที่เรื่องพวกนี้อยู่ดี

"ผมลองต้มยาสมุนไพรสูตรใหม่ให้คุณด้วยนะ"

"พอเถอะค่ะ ฉันไม่อยากดื่มยาขมๆ พวกนั้นอีกแล้ว" ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเธอต้องกล้ำกลืนฝืนทนดื่มยาสมุนไพรเพื่อบำรุงร่างกายแทบนับครั้งไม่ถ้วน

เคร้ง!

อชิระเผลอกระแทกกระบวยในมืออย่างลืมตัวก่อนจะพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ

"คุณไม่อยากมีลูกกับผมจริงๆ สินะ"

"อย่าหาเรื่องกันได้มั้ย ฉันไม่อยากทะเลาะด้วย”

หญิงสาวทำท่าจะหมุนตัวเดินออกไปทว่ากลับถูกอีกฝ่ายเรียกชื่อไว้ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

"วิเวียน"

"อะไรอีกเล่า"

"มาลองชิมยาตัวนี้ก่อนได้มั้ย ผมตั้งใจหาข้อมูลเองเลยนะ เผื่อว่ามันจะทำให้คุณดื่มง่ายขึ้น" พอได้สติก็เริ่มพูดกับเธออย่างใจเย็น

"ถ้ายังดื่มยากแบบเดิม ฉันจะไม่พยายามอีก"

ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วลงมือตักยาสมุนไพรสีอำพันใส่แก้วคริสตัลใบเล็กพลางยื่นให้เธอ

"ค่อยๆ จิบนะ ยังร้อนอยู่"

"ฉันพูดจริงๆ นะ ถ้าชิมแล้วยังไม่ถูกใจ ฉันจะไม่ดื่มต่อโดยเด็ดขาด"

"ขึ้นชื่อว่ายามันก็ขมทั้งนั้นแหละ ไม่มีใครมาถูกใจอะไรพวกนี้หรอก"

อ้ะ!

คนที่เผลอลืมคำเตือนก่อนหน้าจรดแก้วลงบนริมฝีปากอย่างรวดเร็วเพียงเพื่อต้องการให้ทุกอย่างเสร็จสิ้นส่งผลให้น้ำร้อนๆ ลวกเนื้อผิวบอบบางก่อนจะรีบดึงแก้วออกจนน้ำกระฉอกหกลงบนพื้น

"วิ! ทำอะไรของคุณน่ะ บอกแล้วไงว่ามันยังร้อน" มองอย่างตื่นตระหนก

"..."

“เป็นอะไรมากหรือเปล่า"

"แสบ แสบปาก"

"เพราะดื้อแบบนี้ไงถึงได้เจ็บตัวไม่เลิก"

"พูดเป็นเรื่องใหญ่ไปได้"

"ไหนมาดูหน่อย" ฝ่ามือใหญ่จับปลายคางของเธอแผ่วเบา นัยน์ตาสีเข้มจับจ้องจุดเหนือริมฝีปากบางนิ่งงันก่อนจะเดินไปหยิบเจลประคบเย็น

"ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้"

"อยู่นิ่งๆ " เตือนด้วยสายตาพร้อมกับทาบทับเจลลงไปยังจุดแดงเหนือริมฝีปากของเธออย่างเบามือ

"ทีหลังจะทำอะไรก็ควรหัดระวังบ้าง"

"บ่นเป็นตาลุงไปได้"

"ผมได้ยินนะ"

“ก็พูดให้ได้ยินนั่นแหละ”

"เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นมั้ย" น้ำเสียงอ่อนโยนแฝงไปด้วยความห่วงใย

หญิงสาวพยักหน้าพร้อมกล่าวขอบคุณ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นที่พึงพอใจของอีกฝ่าย

"ไม่อยากได้คำขอบคุณแบบนี้ มันธรรมดาเกินไป"

"คะ?”

วิเวียนจ้องมองอีกฝ่ายอย่างงงงวย กระทั่งใบหน้าหล่อเหลาของผู้เป็นสามีค่อยๆ เคลื่อนเข้าใกล้ ขณะนัยน์ตาก็ออกจะหวานเชื่อม

ในตอนนั้นเองที่เธอเข้าใจความหมายที่เขากำลังสื่อจึงตอบปฏิเสธชัดถ้อยชัดคำ

"ไม่ค่ะ"

"ไม่ได้ถาม แต่ให้ทำ"

ใบหน้าหล่อเหลาจ้องมองภรรยาสาวอย่างนึกเอ็นดู ทว่าเสี้ยววินาทีต่อมาเขากลับจาบจ้วงเรียวปากบางพร้อมสอดแทรกปลายลิ้นอุ่นซ่านเข้าไปเกี่ยวกระหวัดรัดรึงความชุ่มฉ่ำที่สุดแสนจะโปรดปรานอย่างหิวโหย

แต่แล้ว...

"คุณอาร์คครับ มีเรื่อง...เอ่อ ขอโทษครับไว้ผมจะเข้ามาใหม่" บอดี้การ์ดหนุ่มที่เดินเข้ามาอย่างคนไม่รู้เรื่องราวรีบหมุนตัวหันหลังกลับแทบไม่ทัน

วิเวียนที่ได้สติก่อนรีบผลักแผงอกแกร่งของสามีพลางหันไปมองทางอื่นแก้เขิน ส่วนชายหนุ่มทำเพียงตวัดสายตามองลูกน้องคนสนิทอย่างเอาเรื่อง

"ถ้าเรื่องที่จะพูดไม่ได้สลักสำคัญอะไรละก็ รับรองว่านายโดนหักโบนัสแน่"

ธาวินลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ดูเหมือนว่าความซวยจะมาเยือนเขาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว