EPISODE 5 สีสัน

“จากผลการตรวจร่างกายของคุณทั้งสองไม่พบความผิดปกติอะไรนะคะ”

แพทย์หญิงวัยกลางคนระบายรอยยิ้มละมุนพลางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลก่อนจะเริ่มอธิบายผลการตรวจที่แสดงอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างละเอียดอีกครั้ง

วิเวียนพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นขณะตั้งใจฟังสิ่งที่แพทย์ผู้เชี่ยวชาญกำลังอธิบาย ทว่าชายหนุ่มข้างกายกลับขมวดคิ้วมุ่น แววตาลึกล้ำฉายความฉงนอย่างเห็นได้ชัด

อันที่จริงการเข้ารับคำปรึกษาจากแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านการมีบุตรยากไม่ได้อยู่ในแผนการของพวกเขาตั้งแต่แรก ทว่าหลังจากรับประทานอาหารพร้อมครอบครัวในวันนั้น ท่านทั้งสองหยิบยกเรื่องนี้มาพูดคุยแล้วแนะนำแกมบังคับให้ลองมาตรวจร่างกายกันใหม่อีกครั้ง

“ถ้าคุณหมอบอกว่าร่างกายของพวกเราแข็งแรงดี แล้วทำไมถึงยังไม่มีวี่แววว่าจะมีลูกล่ะครับ” เป็นสิ่งที่เขาสงสัยมาเนิ่นนานเพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาก็ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมตามที่ได้รับคำแนะนำทุกอย่าง

“เมื่อสักครู่นี้หมอได้อธิบายผลการตรวจร่างกายของพวกคุณอย่างละเอียดไปแล้ว ทีนี้เรามาต่อกันที่สภาพจิตใจบ้างนะคะ" พอพูดมาถึงตรงนี้น้ำเสียงกลับดูจริงจังมากขึ้น

“ความเครียดเป็นตัวการหลักที่จะเข้าไปรบกวนการทำงานของฮอร์โมนเพศหญิงทำให้ไข่เจริญเติบโตได้ไม่สมบูรณ์ส่งผลให้ไข่ที่ปฏิสนธิฝังตัวในมดลูกได้ยากขึ้นค่ะ”

“ดิฉันจึงขอแนะนำว่า ถ้าพวกคุณพอจะมีเวลาว่างก็อยากให้ลองไปพักผ่อนเพื่อฟื้นฟูสภาพจิตใจหลังจากสะสมความเครียดมาอย่างยาวนาน”

“ไปผ่อนคลายตัวเองโดยที่ไม่ต้องคิดอะไร ทำในสิ่งที่อยากทำและพยายามไม่คาดหวังเรื่องมีลูกอีกสักระยะค่ะ ประมาณว่าปล่อยไปตามธรรมชาติ”

“แบบนี้ก็แสดงว่าไม่จำเป็นต้องนับช่วงเวลาไข่ตกแล้วใช่มั้ยครับ” น้ำเสียงของชายหนุ่มแฝงไปด้วยประกายความหวังบางอย่างทำเอาคนข้างกายรีบหันขวับไปมอง

“ค่ะ เพราะเราจะมาเริ่มต้นนับหนึ่งกันใหม่"

"คุณได้ยินแล้วใช่มั้ย" หันไปกระซิบเพื่อย้ำเตือนคนข้างกายที่กำลังส่งสายตาดุๆ กลับมาก่อนจะหันไปตั้งใจฟังคำแนะนำต่อ

"เพราะความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นของ">คู่สามีภรรยาเป็นการฟื้นฟูสุขภาพกายและสุขภาพใจได้อย่างดีเยี่ยมเลยละค่ะ”

หลังจากนั้นอีกไม่นาน การพูดคุยให้คำปรึกษาก็สิ้นสุดลง ครั้งนี้ให้ความรู้สึกแตกต่างจากครั้งแรกอย่างเห็นได้ชัดจนคู่สามีภรรยาคิดว่าโชคดีแล้วที่ตัดสินใจมา

พวกเขามีความรู้สึกบางอย่างก่อเกิดขึ้นในจิตใจ มันเป็นความรู้สึกเหมือนได้ยกอะไรบางอย่างที่หนักหนาเหลือเกินออกไปจากอกหลงเหลือเพียงความเบาสบาย

“เราไปพักผ่อนตามที่คุณหมอแนะนำดีมั้ย”

อชิระเปิดปากทำลายความเงียบ หลังจากรถสปอร์ตสีน้ำเงินคันหรูเคลื่อนตัวออกมาจากโรงพยาบาลเอกชนแห่งนั้นสักพักแล้ว

“หาเวลาว่างของตัวเองให้ได้ก่อนเถอะค่ะ” อดที่จะหยอกล้อผู้เป็นสามีไม่ได้

“ผมหาได้แน่นอน คุณเตรียมตัวเก็บกระเป๋าได้เลย"

“หวังว่ารอบนี้จะไม่ยกโขยงลูกน้องไปอย่างตอนฮันนีมูนนะคะ"

“คุณดูฝังใจกับเรื่องนั้นนะ แต่ก็เอาน่า ใช่ว่าเราจะเป็นสามีภรรยาทางพฤตินัยกันตอนนั้นเสียที่ไหน”

“พอเลยค่ะ ห้ามพูดเรื่องนั้น" คำพูดของเขาทำเอาใบหน้าหวานร้อนผ่าว

"ไม่พูดก็ไม่พูด แล้วแต่ภริยาจะบัญชาการเลยครับ" รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นที่ริมฝีปาก

"แต่รอบนี้ฉันจริงจังนะคะ ห้ามพาลูกน้องของคุณไป คนเดียวก็ไม่ได้” เอ่ยอย่างหนักแน่น

"อยากสวีตกับสามีว่างั้นเถอะ"

"ฉันแค่อยากได้ความเป็นส่วนตัวต่างหากเล่า สะวงสวีตอะไรกัน"

"ผมจะเชื่อก็แล้วกันครับ" ไม่พูดเปล่ายังเลื่อนมือซ้ายมากอบกุมมือขวาของเธอแล้วยกขึ้นมาจุมพิตแผ่วเบาโดยที่สายตาไม่ละจากท้องถนน

"ไม่อยากคุยด้วยแล้ว" เชิดใบหน้ามองไปอีกทางอย่างงอนๆ

“ดี ผมจะได้มีสมาธิขับรถพร้อมกับจุ๊บมือหอมๆ ของคุณตลอดทาง" ว่าแล้วจุมพิตมือของเธออีกครั้งและอีกครั้ง

"ปล่อยเลยนะ คุยด้วยก็ได้" รีบดึงมือกลับอย่างรวดเร็วก่อนจะวกเข้าเรื่องเดิมอีกครั้ง

"แล้วเราจะไปกันที่ไหนคะ"

"คุณมีที่ที่อยากไปบ้างหรือเปล่า”

อชิระถามกลับ ทว่าอีกฝ่ายได้แต่ส่ายหน้ารัวๆ เขาจึงเสนอสถานที่แรกที่ผุดขึ้นมาในความคิด

“กลับไปที่เกาะแห่งนั้นกันอีกสักครั้งเป็นไง”

วิเวียนครุ่นคิดครู่หนึ่งขณะสายตาจับจ้องไปยังเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขาก่อนจะตอบรับในที่สุด

"ได้ค่ะ"

"เอาเป็นว่าตามนั้นนะ แล้วตอนนี้ล่ะอยากไปไหนหรือเปล่า"

"คุณไม่ต้องไปทำงานต่อเหรอคะ"

"ไม่ต้อง"

“จริงเหรอคะ" แววตาเป็นประกายด้วยความดีใจซึ่งอาการเหล่านั้นทำเอาชายหนุ่มอดที่จะลอบอมยิ้มไม่ได้ขณะรอฟังคำตอบ

“ถ้าอย่างนั้นเราไปหามื้อเที่ยงอร่อยๆ กินกันเถอะค่ะ”

"ถ้ามื้อเที่ยงอร่อยๆ สำหรับผมก็คงต้องกินคุณแล้วล่ะ" พูดออกมาหน้าตาเฉยแล้วตีเนียนเลื่อนมือหมายจะลูบไล้หน้าขาของคนข้างกาย

"หยุดเลยค่ะ!" ฟาดฝ่ามือลงไปบนมือปลาหมึกของเขาจนชายหนุ่มรีบชักกลับตั้งใจทำหน้าที่ขับรถต่อไป

รถสปอร์ตคันหรูจอดสนิทอยู่หน้าร้านส้มตำเล็กๆ ในซอยคับแคบข้างมหาวิทยาลัยชื่อดังซึ่งเป็นร้านเจ้าประจำของเธอสมัยเรียน

ภายในร้านมีโต๊ะพลาสติกสีแดงเก่าๆ กับเก้าอี้ที่เหมือนจะโยกได้ทุกเมื่อเพียงหย่อนก้นนั่งลงไป ควันจากเตาไก่ย่างตรงหน้าร้านลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณพร้อมกับเสียงตำเป็นจังหวะชวนให้น้ำลายสอ

อชิระนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามหญิงสาวอย่างระมัดระวังพลางหันไปสำรวจรอบๆ จึงไม่เห็นว่าเธอลอบอมยิ้มให้กับท่าทางของเขาก่อนจะเริ่มสั่งอาหารโดยไม่เปิดเมนูกับป้าเจ้าของร้าน

"คุณอยากกินอะไรก็สั่งเพิ่มได้เลยค่ะ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง"

"ไม่เป็นไร ผมยังไม่ค่อยหิว แล้วที่สั่งไปน่ะจะกินหมดเหรอ"

"หมดไม่หมด เดี๋ยวก็รู้"

ไม่นานนัก อาหารก็เริ่มทยอยมา เริ่มต้นด้วยส้มตำปูปลาร้า น้ำตกคอหมูย่าง ลาบหมู ซุบหน่อไม้ แกงเห็ด ไก่ย่างหนังเกรียมพร้อมน้ำจิ้มแจ่ว ตบท้ายด้วยข้าวเหนียวร้อนๆ หนึ่งกระติบ

วิเวียนตักอาหารเข้าปากคำแล้วคำเล่าอย่างเอร็ดอร่อยโดยมีชายหนุ่มนั่งจับจ้องด้วยสีหน้าเป็นกังวล แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ห้ามปรามแต่อย่างใดกลับมีรอยยิ้มจางเกิดขึ้นตรงมุมปากขณะมองอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู

“มูมมามอย่างกับเด็ก” ถึงจะบ่นแต่ก็ดึงกระดาษทิชชูเช็ดคราบเลอะที่ปากของเธอ

แต่แล้วจู่ๆ คนที่กำลังเพลิดเพลินกับอาหารตรงหน้าก็เริ่มเบะปาก หยาดน้ำใสไหลพรากลงมาจากดวงตากลมโตจนเขาตกใจ

“คุณเป็นอะไรน่ะวิ"

“ฮือ~ ฉันนึกว่าตัวเองจะไม่ได้กินของอร่อยแบบนี้อีกแล้ว” ปล่อยโฮขณะที่ยังบดเคี้ยวไก่ย่างในปากทำเอาคนมองถึงกับอ้าปากค้างนึกขำกับท่าทางแบบนั้น

นานเท่าไรแล้วที่เขาไม่ได้เห็นความโก๊ะของเธอ

นานเท่าไรแล้วที่เขาไม่ได้เห็นท่าทางอารมณ์ดีและมีความสุขของเธอ

นานเท่าไรแล้วที่ทั้งเขาและเธอไม่ได้หยอกล้อสร้างเสียงหัวเราะให้กัน

และไม่รู้เหมือนกันว่านานเท่าไรแล้วที่เผลอหลงลืมความสุขชั่วขณะปัจจุบันเหล่านี้ไป