EPISODE 9 กันและกัน

สองเดือนต่อมา…

สายตาแทบทุกคู่ของผู้เข้าร่วมงานการกุศลจ้องมองไปยังคู่สามีภรรยาที่เดินผ่านประตูเข้ามาด้วยความตื่นตาตื่นใจ

ฝ่ายชายสวมสูทสีดำเรียบหรูดูสง่าและน่าเกรงขาม ขณะที่ฝ่ายหญิงมาในชุดราตรียาวสีแดงเพลิงดูโดดเด่นสะดุดตา ชายกระโปรงของเธอพลิ้วไหวไปตามจังหวะการก้าวเดิน

เรือนผมสีน้ำตาลธรรมชาติถูกเกล้าขึ้นอย่างประณีตเข้ากันกับลำคอระหงที่ประดับด้วยสร้อยเพชรเม็ดงามส่องประกายระยิบระยับสมเกียรติภรรยาทายาทธุรกิจเครื่องประดับ

ทั้งสองเดินเข้าไปทักทายผู้หลักผู้ใหญ่ตามมารยาท กระทั่งไฮโซผมสีดอกเลาคนหนึ่งเปิดบทสนทนาที่คู่สามีภรรยาพยายามหลีกเลี่ยงมาโดยตลอดด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"คู่นี้เมื่อไหร่จะมีข่าวดีจ๊ะ"

ใบหน้าหวานของวิเวียนที่เดิมทีฉายแววสดใสมีชีวิตชีวาเจื่อนลงถนัดตาก่อนจะหันไปมองผู้เป็นสามีอย่างคนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกยิ่งเป็นการเปิดโอกาสให้ทางนั้นยิงคำถามออกมาอีกครั้ง

“ธุรกิจออกจะใหญ่โตขนาดนี้ ถ้าไม่มีทายาทสืบทอดก็น่าเสียดายแย่ ว่ามั้ยจ๊ะ”

“ผมคิดว่าปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคตก็แล้วกันครับ” อชิระสวนกลับทันที

“หรือถ้าวิธีธรรมชาติไม่ได้ผล ลองปรึกษาแพทย์เพื่อใช้เทคโนโลยีเข้าช่วยก็ดีเหมือนกันนะ ฉันรู้จักหมอเก่งๆ อยู่หลายท่านเลยละ ตอนนี้ลูกสะใภ้ของฉันก็กำลังตั้งท้องลูกคนที่สามแล้ว”

สีหน้าเห็นอกเห็นใจและดูจะภาคภูมิใจในเวลาเดียวกันเมื่อกล่าวถึงประโยคหลัง

“ขอบคุณนะครับสำหรับความหวังดี แต่เราสองคนขอจัดการเรื่องนี้กันเองก็แล้วกัน"

ริมฝีปากหยักของเขาแย้มยิ้ม ทว่าเป็นรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาทำเอาไฮโซคนนั้นถึงกับหน้าถอดสีทำทีเสมองทางอื่น

"ขอตัวก่อนนะครับ"

อชิระคว้าเอวของภรรยาสาวเดินออกมาหยุดยืนยังมุมหนึ่งของห้องจัดงานเลี้ยงพลางเอ่ยพูดด้วยความห่วงใย

“อย่าใส่ใจคำพูดพวกนั้นเลย คนเรามีปากก็พูดไปเรื่อยนั่นแหละ”

"ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันจะใส่ใจกับคำพูดพวกนั้นล่ะคะ ในเมื่อเป็นความต้องการของฉันเองที่ไม่ได้อยากมีลูกตั้งแต่แรก"

"ผมรู้หรอกน่า ว่าช่วงแรกคุณไม่ได้อยากมีลูกอย่างที่พูดจริงๆ นั่นแหละ แต่ก็มีหลายครั้งที่ผมแอบเห็นคุณร้องไห้หลังจากรู้ว่าตัวเองไม่ได้ท้อง"

"ฉันร้องไห้เพราะสงสารคุณต่างหาก ที่ต้องมารับมือกับความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า"

"ผมไม่เป็นไรแล้ว เราจะมีลูกหรือไม่มีก็ช่างเถอะ"

"..."

"ผมพูดจริงๆ นะ เพราะขอแค่วันนี้เรายังมีกันและกันก็พอ"

ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบศีรษะภรรยาแผ่วเบาด้วยความรักใคร่เอ็นดู เขาไม่อยากเอาความคาดหวังของคนอื่นมาทำให้ตัวเองหรือคนที่รักต้องเหนื่อยใจและกดดันอีกต่อไปแล้ว

"ผมไม่ได้เข้ามาขัดจังหวะอีกแล้วใช่มั้ยครับ" ธาวินที่เพิ่งไปจัดการธุระให้ผู้เป็นเจ้านายเสร็จเรียบร้อย เดินเข้ามาหยุดยืนสีหน้าเรียบเฉย

"ขัด!” ชักมือกลับมาที่เดิมแล้วหันไปจ้องมองลูกน้องคนสนิทอย่างคาดโทษ

“ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” วิเวียนรีบโพล่งขัดจังหวะเจ้านายและลูกน้องที่กำลังหาเรื่องถกเถียงกันทันที

“ให้ธาวินไป...” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบเธอก็เอ่ยดักขึ้นก่อน

"ไม่ต้องค่ะ ถึงยังไงลูกน้องของคุณก็เข้าไปในห้องน้ำหญิงไม่ได้อยู่ดี"

"อย่าคิดหนีเชียวละ"

"ก็ไม่แน่นะคะ"

"ถ้าอยากถูกลงโทษก็ลองดู"

"กลัวจังเลยค่ะ"

"พูดแบบนี้แสดงว่าอยากถูกลงโทษสินะ"

คำพูดที่ดูเหมือนไม่มีอะไรกลับทำให้ใบหน้าหวานร้อนผ่าวเพราะเธอเข้าใจความหมายที่ผู้เป็นสามีกำลังสื่อได้เป็นอย่างดี แต่ก็ยักไหล่แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วเดินออกไปจากตรงนั้น

"เห็นอยู่ตำตาว่ามากับผัวยังจะมองแบบนั้นอีก" บ่นอย่างหงุดหงิดขณะจ้องเขม็งไปยังบรรดาผู้ชายที่มองตามภรรยาของเขาตาแทบไม่กะพริบ

"อย่าไปใส่ใจเลยครับ เขาก็ได้แค่มอง แต่คุณอาร์คได้ครอบครองทั้งตัวและหัวใจ ชนะขาดลอย"

"ที่พูดแบบนี้เพราะอยากลบล้างความผิดเมื่อกี้ใช่มั้ย" หรี่สายตามองอีกฝ่ายอย่างคาดคั้น

"เปล่านะครับ ผมก็แค่พูดไปตามความจริง เมีย เอ่อ ภรรยาของคุณอาร์คออกจะสวยขนาดนั้น ผู้ชายคนไหนไม่มองก็แปลกแล้ว เพราะขนาดผู้หญิงด้วยกันยังมองเลยครับ"

"..."

"อีกอย่าง ช่วงนี้คุณวิเวียนสวยเปล่งปลั่งดูมีออร่าเป็นพิเศษด้วยนะครับ"

"ใช่มั้ยล่ะ" อชิระเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งกับความคิดเห็นของลูกน้อง ภรรยาสาวที่เดิมทีสวยมากอยู่แล้วออกจะดูสวยเปล่งปลั่งจนเขาแทบไม่อยากห่างแม้แต่เสี้ยววินาที

"ใช่ครับ ผมคิดว่าเธอดูเปลี่ยนไปตั้งแต่กลับมาจากเกาะ"

"แน่นอนสิ ตอนเราอยู่ด้วยกันที่นั่นแทบจะสำลักความสุขออกมาเลยละ"

"อวดหรือบอกเฉยๆ ครับ"

"อวด!"

ลูกน้องคนสนิททำท่าจะหยอกเย้ากลับ ทว่าคนที่ถูกกล่าวถึงในบทสนทนากำลังเดินเข้ามาพอดี เขาจึงเลือกที่จะปิดปากเงียบไว้

“หิวจังเลยค่ะ” จู่ๆ เธอก็พูดออกมาพร้อมรอยยิ้มบางที่ริมฝีปากอิ่มสวย

“พูดแบบนี้ต่อหน้าลูกน้องของผมได้ยังไงกัน”

“คิดอะไรเนี่ย ฉันแค่จะบอกว่าหิว ที่หมายถึงอาหาร ไม่ใช่คุณค่ะ”

“แต่เราเพิ่งกินกันมาก่อนที่จะมางานเองนะ”

“ก็ฉันหิวอีกแล้วนี่ หิว~” ช้อนสายตาขึ้นมองอย่างออดอ้อนขณะส่งเสียงโอดครวญ

“เดี๋ยวผมพาไปหาอะไรรองท้องก่อนก็แล้วกัน”

“ฉันไปเองได้ค่ะ แค่แวะมาบอกเฉยๆ เดี๋ยวจะหาว่าฉันหนีไปไหนอีก” พูดจบก็เดินออกไปจากตรงนั้นอีกครั้งทิ้งให้ชายหนุ่มทั้งสองคนยืนมองหน้ากันโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

อชิระจึงเดินเข้าไปทักทายผู้หลักผู้ใหญ่พร้อมชำเลืองมองภรรยาที่กำลังนั่งเพลิดเพลินกับการรับประทานอาหารเป็นระยะ กระทั่งเวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงเธอก็เดินกลับมาพร้อมเอื้อนเอ่ยเสียงหวาน

“ฉันรู้สึกง่วงยังไงก็ไม่รู้”

"หนังท้องตึงหนังตาหย่อนเลยสินะ”

“ง่วงจริงๆ นะคะ”

“อีกแปบนะ งานใกล้จะเลิกแล้ว”

วิเวียนพยักหน้าตอบรับพร้อมหาวออกมาอย่างลืมตัวก่อนจะรีบสงวนท่าที พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกสุดปอดเรียกสติกลับคืนมา

หลังจากนั้นเพียงไม่นานคู่สามีภรรยาก็พากันไปนั่งบนเบาะหลังภายในรถยุโรปคันหรูที่มีกระจกทึบกั้นกลางระหว่างคนขับกับผู้โดยสารเพื่อความเป็นส่วนตัว

อชิระจับจ้องเจ้าของใบหน้าหวานที่หลับใหลอย่างง่ายดายด้วยความรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยก่อนจะโน้มตัวประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากมนแล้วเลื่อนไปฝากฝังปลายจมูกโด่งยังผิวแก้มเนียนใสพร้อมสูดเอาความหอมเข้าปอดอย่างอดใจไม่ไหว

"อื้อ~"

แต่ดูเหมือนว่าการกระทำนั้นจะสร้างความรำคาญใจให้กับเธอเป็นอย่างมาก เขาจึงเปลี่ยนมานั่งมองเฉยๆ กระทั่งรถคันหรูจอดสนิทหน้ามุขคฤหาสน์

ทันทีที่ชายหนุ่มวางคนตัวเล็กลงบนเตียงกว้างแล้วทำท่าจะหมุนตัวเดินออกไปกลับถูกอีกฝ่ายกระตุกชายเสื้อของเขาไว้เบาๆ พร้อมพูดขึ้นน้ำเสียงงัวเงีย

"อยู่กันก่อนสิ"

"ผมจะไปอาบน้ำน่ะ ไหนๆ คุณก็ตื่นแล้ว ไปอาบน้ำพร้อมกันเลยมั้ย"

วิเวียนส่ายหน้าอย่างเชื่องช้าด้วยอาการสะลึมสะลือ

"คุณไม่สบายหรือเปล่า" คนเป็นสามีเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงแล้วนั่งลงบนพื้นที่ว่างบนเตียงพลางใช้ฝ่ามือสัมผัสลงบนหน้าผากของภรรยาเพื่อวัดอุณหภูมิ

"ตัวก็ไม่ได้ร้อน"

“ฉันไม่ได้ป่วยหรอกค่ะ แค่รู้สึกเพลียนิดหน่อย"

"..."

"แล้วก็อยากมีคุณอยู่ใกล้ๆ ” เลื่อนมือไปจับมือของเขามาแนบเข้ากับแก้ม

"ทำไมอยู่ดีๆ ก็กลายเป็นเด็กขี้อ้อนแบบนี้ล่ะ"

"ขอฉันงีบต่ออีกหน่อยนะคะ แล้วเราค่อยไปอาบน้ำพร้อมกัน" เอื้อนเอ่ยอย่างออดอ้อน

“แล้วแบบนี้จะให้ผมปฏิเสธไหวเหรอ" ชายหนุ่มรีบเอนกายพิงพนักเตียงแล้วใช้มือลูบเรือนผมของคนที่นอนซุกใบหน้าอยู่บริเวณกล้ามท้องอย่างแผ่วเบา