บทนำ

"หายไป! หมายความว่ายังไงที่ว่าหายไป"

เสียงกึ่งตะโกนดังขึ้นทันทีพร้อมกับร่างสูงสมส่วนของพ่อเลี้ยงชนะพลผุดลุกจากที่นั่ง

เจ้าของไร่ส้มมีชื่อในจังหวัดเชียงใหม่เอ่ยเสียงดังก้องไปทั่วบริเวณ เขากำลังหัวเสียกับการเจรจาที่ไร้ผลเมื่ออีกฝ่ายเอื้อนเอ่ยว่าลูกสาวคนโตที่หมายมั่นจะให้แต่งงานกับลูกชายของตนหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

"ฉันขอโทษนะ เราพยายามหาตัวยัยปาล์มแล้ว แต่ว่ายังหาไม่เจอ" คำตอบของธีรยุทธยิ่งทำให้ชนะพลกำหมัดแน่น ทั้งโกรธทั้งเสียหน้า

"ฉันไม่สนใจหรอกนะ นายจะทำยังไงก็ได้ลูกชายฉันจะต้องมีเจ้าสาว"

"แต่ว่า..." ธีรยุทธกำมือแน่นข่มความกลัวที่มีในใจ

มันเรื่องบ้าอะไร ในเมื่อตกลงกันไว้แล้ว แต่ปารมีที่รับปากจะช่วยดันหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แม้จะให้คนออกตามหามาสองสามวันแล้วก็ไม่พบไม่มีใครเห็นหรือรู้เลยว่าลูกสาวของเขาหายไปไหน

คู่ควงของปารมีเองก็ยังไม่รู้ว่าปารมีหายไป เขาคิดว่าเธอแค่งอนและเงียบไปเพราะเป็นแบบนั้นบ่อย

แต่ธีรยุทธเจอจดหมายที่ทิ้งข้อความไว้ว่า 'หนูไม่มีทางแต่งงานกับไอ้บ้านนอกนั่น' แค่นั้น

"ฮึ! ในเมื่อคนโตไม่อยู่ ก็คนเล็กไง ปารดาน่ะเรียนจบพอดีไม่ใช่เหรอ ถ้าหาปารมีไม่เจอ ก็เอาตัวปารดามาแทนสิ"

น้ำเสียงเยือกเย็นของชนะพลทำให้ธีรยุทธตาเหลือกโปนเมื่อเขาเอ่ยถึงธิดาคนเล็ก ปารดานั่นหรือ ไม่ได้หรอก เธอยังเด็กเกินไปที่จะต้องมาทำอะไรแบบนั้น

"แต่ยัยป่านยังเด็กนะ คือ...คือ ฉันขอเวลา"

"ได้ ให้เวลาถึงพรุ่งนี้เที่ยง ฉันต้องได้คำตอบรู้ใช่ไหมจะเกิดอะไรขึ้นถ้าไม่มีเจ้าสาวให้ลูกฉัน ไปเกริก"

ชนะพลออกคำสั่งเสียงดังลั่งห้องอาหารที่จองเอาไว้เป็นส่วนตัว ใบหน้าเรียบขึงตั้งข้อเสนอเพื่อเป็นตัวเลือกให้อีกคน ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปพร้อมลูกน้องคนสนิทและเหล่าลูกน้องอีกสี่ห้าคน

ธีรยุทธถึงกับหน้าถอดสี มือไม้สั่นเหงื่อแตกพลั่ก จะทำยังไงดี จะทำยังไง

ในตอนแรกชนะพลเรียกร้องขอให้ส่งลูกสาวไปแต่งงานกับลูกชายของเขา เขาเลือกปารมีเพราะสวยและเก่ง นั่นทำให้ธีรยุทธจำใจต้องตกลงและพูดคุยกับลูกสาวคนโตจนรู้เรื่อ

ในคราแรก ปารมีจะไม่ยอมเพราะมีคนรักอยู่แล้ว แต่ธีรยุทธนั้นไม่ชอบว่าที่ลูกเขยอย่างธนนท์ที่ทำอะไรไม่เป็นโล้เป็นพายเอาแต่เที่ยวหัวราน้ำและใช้เงินไปวันๆ ก็เลยเห็นโอกาสจะจับปารมีใส่ตะกร้าล้างน้ำส่งไปเป็นเจ้าสาวของชนาวิน ลูกชายคนเดียวของชนะพลที่ใครๆต่างก็รู้ว่าร่ำรวยและมีอำนาจมากแค่ไหน

ธีรยุทธขอให้นภาภรรยาช่วยเกลี้ยกล่อมจนปารมีนั้นยอมตกลงที่จะแต่งงาน

เขาจึงโทรไปแจ้งชนะพล ได้ความว่างานแต่งงานจะเกิดขึ้นเงียบๆในอีกสามวันที่จะถึง จะไม่มีพิธีรีตองอะไรแค่สวมแหวนและจดทะเบียนกันเท่านั้น แต่แล้ว ปารมีกลับหายตัวไป และตอนนี้ปารดาคือทางเลือกเดียวที่ธีรยุทธมี

เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาในบ้าน ปารดาที่กำลังนั่งเย็บเสื้ออยู่รีบวางข้าวของเดินออกไปรับบิดาที่หน้าบ้านในทันที

"คุณพ่อ เหนื่อยไหมคะ" ปารดารับเอาเสื้อสูทและกระเป๋าเอกสารมาถือไว้ รอยยิ้มอ่อนโยนของลูกสาวคนเล็กยิ่งตอกย้ำว่าไม่ควรทำผิด แต่เขาจะทำอย่างไนได้ในเมื่อ เขาเป็นคนก่อขึ้นมาทุกอย่าง

"พ่อขอไปพักแป๊บนึงนะ ค่อยลงมาทานข้าว" ธีรยุทธบอกลูกสาวด้วยความเหนื่อยอ่อน

ร่างท้วมเดินเอื่อยๆขึ้นไปด้านบนห้องพักบนชั้นสองของบ้าน ปารดามองตามบิดาไปด้วยความคิดที่หลากหลาย วันนี้พ่อดูเหนื่อยจนทำให้เธออดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

“เอาน้ำเย็นไปให้ดีกว่า พ่อจะได้สดชื่น”

เจ้าของร่างเล็กผมบางเดินตัวปลิวเข้าไปในครัว รินน้ำเย็นๆใส่แก้วแล้วเดินตามบิดาขึ้นไป

แอ๊ด.... เสียงประตูเปิดออกกว้าง พร้อมๆกับดวงตาที่เบิกโพง มือไม้เริ่มสั่นจนเกือบทิ้งถาดในมือเมื่อภาพตรงหน้าที่กำลังเห็นคือบิดาเอาปืนจ่อที่ศีรษะตัวเอง

“คุณพ่อ!” ปารดาตะโกนลั่น วางถาดลงที่โต๊ะใกล้ตัวถลาเข้าไปหาบิดาและคว้าที่แขนเอาไว้

“อย่าค่ะ อย่าทำ เกิดอะไรขึ้น คุณพ่อ บอกหนูบอกหนูสิคะ อย่าทำแบบนี้ ฮือ” ปารดาละล่ำละลักพูดออกมา ร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ ไม่ต่างกันกับธีรยุทธที่หมดอาลัยน้ำตาไหลอาบแก้ม ก้มมองลูกสาวที่กอดรัดตัวเองเอาไว้พร้อมปัดปืนกระบอกนั้นออกไปให้ไกลตัว

“พ่อมันเลว พ่อไม่ดีเองลูก พ่อหมดหนทางแล้วจริงๆ” แม้ไม่มีเสียงสะอื้น แต่น้ำตาที่นองหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวดได้เป็นอย่างดี ธีรยุทธในเวลานี้อ่อนแอและหมดหนทางที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป

“ฮือ...คุณพ่อขา บอกหนูสิคะ เกิดอะไรขึ้น อย่าทำแบบนี้ แล้วหนูจะอยู่กับใคร” ปารดาสะอื้นไห้ ทั้งกอดทั้งเขย่าร่างของบิดาไปมา เธอไม่รู้หรอกพ่อมีเรื่องกลุ้มใจอะไรถึงขนาดจะปลิดชีพตัวเองแบบนี้ แต่ปารดาคิดว่าทุกปัญหามีทางออก และเธอพร้อมจะสู้ไปกับพ่อของเธอ

“ไม่ได้ หนูช่วยไม่ได้ พ่อไม่อยากดึงหนูเข้ามาเกี่ยวอย่าให้พ่อต้องรู้สึกผิดมากไปกว่านี้เลยนะ”

มือหนาที่สั่นเทาเอื้อมแตะแก้มลูกสาวเบาๆ ปารดาเป็นเหมือนแก้วตาดวงใจ เป็นความรักทั้งหมดที่ธีรยุทธมี เขาไม่อายเลยหากจะพูดว่ารักปารดามากกว่าปารมี เพราะปารดาไม่เคยทำอะไรให้เขาต้องหนักใจ เป็นเด็กดี ว่านอนสอนง่าย จนเขาไม่อาจจะดึงให้ลูกลงมาตกต่ำไปกับเขาด้วย

“คุณพ่อขา บอกหนูนะ มันเกี่ยวกับที่พี่ปาล์มหายตัวไปหรือเปล่า มันเรื่องอะไรกันเหรอ ให้หนูช่วย นะคะ ให้หนูได้ตอบแทนบุญคุณ” ปารดาถามพ่อสะอึกสะอื้นน้ำตายังไหลอาบแก้มขาว เธอไม่ค่อยรู้เรื่องบริษัทของพ่อเท่าไหร่ รู้เพียงเราทำธุรกิจส่งออกหลายอย่าง

พ่ออยากให้ปารดาเรียนบริหาร ปารดาก็ทำตามอย่างว่าง่าย จบมาหมาดๆพร้อมจะช่วยงานในบริษัท แต่พ่อบอกให้รอก่อน อยากให้ได้พักหลังเรียนจบ ปารดาไม่ขัดข้อง ที่ผ่านมาบริษัทไม่เคยมีปัญหาอะไรเลย แต่ตอนนี้ดูเหมือนพ่อของเธอกำลังทุกข์หนัก เธอจะอยู่เฉยได้อย่างไร

“ป่านลูก” เรียกลูกสาวเสียงแผ่ว ปารดาเป็นเด็กกตัญญู เธอถูกเลี้ยงมาโดยคุณยายของเธอ เพราะแม่จากไปตั้งแต่แรกเกิด ความคิดความอ่านย่อมแปลกแตกต่างจากปารมีคนพี่ที่ถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจอยากได้อะไรก็ต้องได้ ถึงจะสวยและฉลาด แต่ความเห็นแก่ตัวก็มีมากจนทำให้เกิดเรื่องบ้าๆนี่ขึ้น

“ให้หนูช่วยนะคะ อะไรที่คุณพ่อให้พี่ปาล์มทำ หนูจะทำมันเองนะคะ แค่บอกหนู หนูจะทำทุกอย่างแทนพี่ปาล์มเอง คุณพ่ออย่าคิดสั้นอีกนะคะ อย่าทำอีก” ปารดากรีดร้องอย่างน่าสงสาร ทั้งชีวิตเธอมีแค่พ่อและยายที่คอยรักคอยดูแลอย่างดี เธอเสียยายสุดที่รักไปแล้ว เธอจะไม่ยอมเสียพ่อไปอีก

“ป่านลูก หนูจะทำจริงๆเหรอ” ธีรยุทธมองลูกสาว ใจเขาไม่อยากให้ปารดาต้องมาร่วมรับผิดชอบกับสิ่งที่เขาทำเลยแม้แต่นิด

“หนูจะทำเองค่ะ แต่คุณพ่อต้องบอกหนูทุกอย่าง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” สีหน้าปารดามุ่งมั่นจนธีรยุทธรับรู้ได้ถึงความตั้งใจจะช่วย ที่ผ่านมาปารดาเหมือนเด็กเล็กๆที่ต้องคอยดูแล เขาไม่รู้เลยว่าลูกสาวของเขาเติบโตมาได้อย่างเข้มแข็งและพร้อมจะต่อสู้กับอุปสรรคได้มากขนาดนี้

“อื้ม พ่อจะเล่า”

...ติดตามตอนต่อไป...