บทที่ 4 : คนงานใหม่ 2

ใช้เวลาไม่นานจากกรุงเทพฯจนถึงเชียงใหม่ มีคนของไร่ชนะพลมารอรับพวกเขาอยู่แล้ว ปารดาทำตามทุกอย่างที่ชนาวินสั่ง เธอไม่พูดอะไรและเข้าไปนั่งรอในรถ เห็นว่าชนาวินกำลังสั่งงานลูกน้องอยู่ และทุกคนก็ขึ้นมาบนรถตู้ก่อนจะขับออก

"พักสายตาก่อนก็ได้ครับ อีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึง" เป็นป่าสน คนสนิทของชนาวินที่เอ่ยบอกกับปารดาด้วยความเป็นห่วง ปารดาตื่นแต่เช้าเพื่อมาเตรียมตัวเข้าพิธี จนนี่เกือบหัวค่ำแล้วคงจะเหนื่อยน่าดู ยิ่งเห็นใบหน้าอิดโรยก็รู้สึกสงสารไม่ได้

"อีกไกลเหรอคะ" ปารดาถามกลับเพราะไม่รู้ทิศรู้ทางอะไรเลย

"ครับราว ๆ สองชั่วโมง" ป่าสนยิ้มตอบ

"เงียบๆฉันจะนอน" เสียงชนาวินดังขัดขึ้น ป่านสนเม้มปากแน่นแล้วหันกลับไปนั่งดีๆ ส่วนชนาวินที่หลับตากอดอกนิ่งก็เบนหน้าหนีไปทางอื่น ปารดาเลยได้แต่มองเขาแล้วถอนใจออกมา สงสัยจะไม่ชอบเธอจริงๆ

ปารดาปรับท่านั่งให้พอดี หลังตาลงเพื่อพักสายตาตามที่ป่านสนแนะนำ และพล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน

รถตู้แล่นด้วยความเร็วคงที่ใช้เวลาร่วมสองชั่วโมงก็มาถึงไร่ส้มชนะพล ปารดารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็พบว่าหัวของชนาวินเกยอยู่ที่ไหล่ของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

"นี่คุณ..." ปารดาไม่กล้าขยับแรง กลัวว่าอีกคนจะตกใจ แต่มันก็ทำให้ชนาวินตื่นขึ้นมาทำหน้ามุ่ยใส่อยู่ดี

"เสียงดังอะไรเนี่ย หนวกหู" เขาบ่นใส่ หน้าตาบึ้งตึงคิ้วขมวดมุ่น

ปารดาพรูลมหายใจ แค่เรียกเบาๆยังหาว่าเสียงดัง นี่ถ้าตะโกนใส่จะเป็นยังไง

"....." ปารดาไม่ได้พูดอะไร แค่ทำหน้านิ่งแล้วปล่อยให้อีกคนอาละวาดใส่ได้ตามใจ

"พ่อเลี้ยงครับ ถึงแล้วครับ" ป่าสนบอก เปิดประตูออกกว้างเพื่อให้เจ้านายลงมาจากรถตู้ ตามมาด้วยปารดา ชนาวินยืนมองปารดาอย่างใช้ความคิด ความคิดที่เต็มไปด้วยแผนการ

/พ่อไม่อยู่เดือนนึง จะทำอะไรกับเธอก็ได้สินะ/ เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะคว้าเข้าที่แขนเสลา พาไปที่ศาลาที่อยู่ในสวนของบ้าน

"คุณ ฉันเจ็บค่ะ" ปารดาท้วงขึ้นมา แรงบีบที่ข้อมือทำให้เจ็บแปลบ และชนาวินก็ปล่อยเธอเป็นอิสระ

"เรามีเรื่องต้องตกลงกัน" เขาตีหน้าขรึม

อันที่จริงปารดามองว่ามันคือการเก็กหน้าให้ดูขรึมมากกว่า แล้วก็ไม่เห็นว่าอีกคนจะหล่อตรงไหน ทำไมจากที่รู้มาเขาออกจะฮอตในหมู่สาวๆมากมาย แถมยังติดอันดับนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงเมื่อปีก่อนด้วย

"ว่ามาสิคะ" ปารดาไม่ได้กลัวเขาหรอกนะ ถึงจะตีหน้าขรึมให้ดูน่ากลัวก็เถอะ แต่เธอก็ยังเกรงใจอีกฝ่าย ในฐานะเจ้าหนี้

"ตั้งแต่วันนี้เธอคือป่าน ป่านเฉยๆไม่มีพ่อแม่ญาติพี่น้อง เธอเจอพ่อฉันที่กรุงเทพฯ ก็เลยมาของานทำ เธอคือคนงานใหม่ของพ่อ ถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องคุยกับใครเรื่องส่วนตัว ก้มหน้าทำงานไปเข้าใจนะ" ชนาวินพูดไป เท้าเอวไป คำพูดคำจาที่บอกออกมาเหมือนกำลังจะเล่นขายของ นี่เธออยู่ในละครเรื่องอะไรกัน ปารดาคิด

"แค่นี้ใช่ไหม" ปารดาตอบออกไปนิ่งๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่ชนาวินค่อนข้างตกใจ

ปารดาไม่มีอาการตกใจด้วยซ้ำกับสิ่งที่เขาพูดออกมา เหมือนเธอเตรียมใจมาแล้วว่าต้องเผชิญกับมัน

ใช่ปารดาเตรียมใจมาแล้ว เธอรู้ว่าชนาวินไม่ได้เต็มใจจะแต่งงาน ไม่ว่าจะกับเธอหรือพี่สาว แต่ถึงอย่างนั้นชนาวินก็คงพึงพอใจปารมีมากกว่าเพราะรายนั้นทั้งสวยและเก่ง ต่างจากเธอ ที่แทบจะเทียบอะไรพี่สาวไม่ได้เลย

"เธอ โอเคเหรอ" เขาถามย้ำ หน้าตาเหรอหราที่เผลอแสดงออกมาทำให้ปารดาจ้องนิ่งๆ ท่าทางเขาจะตกใจไม่น้อยเลยที่เธอยอมทำที่เขาบอก

"แล้วฉันต้องนอนที่ไหน ฉันบอกใครไม่ได้ด้วยใช่ไหมเรื่องแต่งงาน" ชนาวินอึ้งอีกครั้งกับคำถามของคนตรงหน้า

"ใช่...เธอห้ามบอกใครเรื่องของเรา เข้าใจนะ แล้วก็ถอดแหวนด้วยนะ ฉันเองก็จะถอดเหมือนกัน" พูดแล้วก็ทำอย่างที่ปากพูด ถอดแหวนเพชรเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงทันที

"แล้วลูกน้องคุณ" ปารดากลอกตากับการกระทำของคนตรงหน้าก่อนถามออกไป

เธอไม่อยากกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะโดยไม่จำเป็น คนพวกนั้นรู้ว่าเธอมาที่นี่ในฐานะอะไร

"ฉันบอกลูกน้องฉันแล้ว ไม่ให้พูดเรื่องเธอ" ชนาวินน่ะ กลัวอยู่เหมือนกันว่าอีกคนจะโวยวาย ทั้งที่แต่งงานมาเป็นเมียเขา แต่กลับจะให้ไปเป็นคนงานในไร่ แต่มันก็เกินคลาดเพราะดูเหมือนปารดาจะเข้าใจอะไรง่ายดี ตลอดหนึ่งเดือนนี้ ก็ให้เธอทำงานในไร่ไปแล้วกัน

หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ชนาวินก็ให้ป่าสนพาปารดาไปที่บ้านพักคนงาน โดยให้พักกับกระถิน เด็กสาวที่พ่อฝากมาทำงานที่นี่ กระถินค่อนข้างฉลาดและมีน้ำใจ อย่างน้อยๆจะได้คอยช่วยเหลือกันได้

"พี่ฝากด้วยนะกระถิน" ป่าสนยิ้มให้อย่างอ่อนโยน กระถินพยักหน้ารับเบาๆ

"ไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวจะดูให้" กระถินที่รับปากอย่างดีหันมองปารดาแล้วยกยิ้มอย่างเป็นมิตร

"ชื่ออะไร" เจ้าถิ่นถามขึ้นเมื่อป่าสนเดินออกไปแล้ว และเดินนำเข้าไปในห้องพักขนาดไม่ใหญ่มากแต่ก็สามารถอยู่ได้สองคนแบบไม่อึดอัด

"ป่านจ้ะ ชื่อป่าน" ปารดาบอก นึกถึงคำพูดของคนที่ออกคำสั่งแล้วก็ได้แต่เบะปากในใจ

"ชื่อน่ารัก เราชื่อกระถินนะ น่าจะอายุใกล้กัน เรายี่สิบสอง" กระถินบอก

"เท่ากันเลย ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ปารดายิ้มได้กว้างมากขึ้นเมื่อรู้สึกถูกชะตากับกระถิน หญิงสาวเจ้าถิ่นดูเป็นคนจริงใจและมีน้ำใจมากเลยทีเดียว

กระถินแนะนำข้อมูลต่างๆในการอยู่ที่ไร่ตั้งแต่ที่อาบน้ำ ที่กินข้าว เวลาที่ต้องตื่นไปทำงาน เวลาเลิกงาน แล้วงานมีอะไรบ้างที่ต้องทำ

"แล้วพ่อเลี้ยงให้เธอทำส่วนไหนล่ะ" กระถินถามขึ้นมาขณะช่วยอีกคนพับเสื้อผ้าเพื่อจัดเก็บเข้าตู้

"เขายังไม่ได้บอกน่ะ แล้วมีงานอะไรบ้างเหรอ"

"ก็เก็บส้ม คัดแยก โรงครัว จริงๆป่านน่าจะทำงานที่โรงครัวนะ ดูบอบบาง ผิวก็ข้าวขาว ขืนมาตากแดดแบบเรา คงดำแย่" กระถินเปรียบเทียบปารดากับตัวเองที่มองแล้วมองอีกก็ดูไม่เหมือนคนที่จะมาทำงานแบกหามเลย

"คงต้องรอให้คุณ...เอ่อ พ่อเลี้ยงบอกก่อนน่ะว่าให้ทำอะไร"

"อื้อ แต่เราว่าคงให้ช่วยป้าสายใจที่โรงครัวแหละ แต่ป่านต้องระวังนะ ในไร่มีตัวจี๊ด ชื่อชงโค เป็นดาวเด่นประจำไร่รายนั้นเห็นใครเด่นกว่าสวยกว่าไม่ได้ เป็นต้องแกล้งเขาไปหมด สวยๆแบบป่านต้องระวังรู้ไหม เอาไว้พรุ่งนี้พาไปแนะนำให้รู้จักแล้วกัน จริงๆมันก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่หรอก แค่เอาแต่ใจไปหน่อยแค่นั้นเอง" กระถินร่ายยาว และเล่าเรื่องในไร่ให้ฟังสั้นๆ ใครที่พึ่งพาได้ ใครที่ไม่ควรเข้าใกล้ แต่ถึงจะอธิบายมากมาย ปารดาก็ไม่เข้าใจหรอกเพราะยังไม่เคยใครสักคน

พอช่วยกันจัดเก็บข้าวของเรียบร้อย กระถินก็สอนให้ปารดาใช้ห้องน้ำซึ่งเป็นห้องอาบน้ำรวม

ที่นี่บ้านพักคนงานแบ่งออกเป็นชายหญิงและสำหรับคนมีครอบครัว ซึ่งจะใหญ่กว่าห้องคนโสด แยกออกไปเป็นหลังๆ แต่หากยังไม่มีครอบครัวก็จะให้นอนห้องละสองคน

ปารดายอมรับว่าเป็นความแปลกใหม่ที่ไม่เคยพบเจอ ต้องใช้ผ้าถุง นุ่งกระโจมอกมีผ้าพาดไหล่อย่างกับในละครที่เคยดู แล้วก็มีขันอาบน้ำพร้อมอุปกรณ์ข้าวของเครื่องใช้ของตัวเอง ซึ่งจะไม่ใช้ร่วมกัน ถึงจะเป็นกังวลอยู่บ้างเพราะไม่คุ้นเคย แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี

"นอนได้ไหม แปลกที่จะหลับหรือเปล่า"

"โอเคจ้ะนอนได้ เรานอนกันเถอะนะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า" ปารดาบอกกับเพื่อนใหม่ กระถินปิดไฟ สองสาวเข้านอนและคล้อยหลับไปในเวลาไม่นาน