บทที่ 11 : ความจริงใจ 1

นาฬิกาที่พนังบอกเวลาทุ่มครึ่งแล้ว กระถินมองประตูที่เปิดออกกว้างก่อนร่างแบบบางของปารดาจะเดินเข้ามาทำให้กระถินที่เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อถลาเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง

"ป่าน ไหวไหม นั่งก่อน" ถึงจะเพิ่งรู้จักกัน แต่คนที่คอยห่วงใยคนอื่นไปทั่วอย่างกระถินก็อดที่จะห่วงเพื่อนใหม่ไม่ได้

"เหนื่อยจัง" ปารดาบ่นเบาๆ ทิ้งตัวลงนั่งที่พื้นอย่างหมดแรง

"ตายแล้วป่าน ทำไมมือเป็นแบบนี้" กระถินเห็นมือเพื่อนแล้วร้องออกมาด้วยความตกใจ มือทั้งสองข้างของอีกคนแดงฉานเต็มไปด้วยเลือดที่เริ่มแห้งกรัง นี่กำด้ามจอบทั้งที่แผลเต็มมือแบบนี้ได้ยังไงกัน

"ตอนแรกมันเจ็บนะ แต่ตอนนี้มันชาจนไม่รู้สึกแล้วล่ะ" เจ้าของมือแตกลายงาบ่นเบาๆ

"ก็ชาสิ ฝืนมากี่ชั่วโมงแล้ว ข้าวก็กินไปนิดเดียว ดีไม่เป็นลมคาต้นส้มนั่น ไปอาบน้ำไป จะได้มาทำแผล" กระถินอดที่จะบ่นให้ไม่ได้ พ่อเลี้ยงก็อีกคน จะอะไรกันนักหนาก็เห็นว่าอีกคนน่ะเจ็บยังจะใจดำให้ทำงานจนเสร็จ จิตใจทำด้วยอะไร แต่จะว่าไปปกติพ่อเลี้ยงของเธอก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนี้นี่นา จู่ ๆ เกิดจะอยากสวมบทซาตานขึ้นมาหรือยังไงกัน

ปารดายันตัวเองลุกขึ้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด ทั้งหลังทั้งไหล่เมื่อยขบไปหมดทั้งตัว มือที่จริงๆแล้วก็ยังพอมีความรู้สึกอยู่บ้างเริ่มเจ็บแปลบขึ้นมาเป็นระยะ ก่อนจะพาตัวเองไปอาบน้ำชำระล้างเหงื่อไคลที่วันนี้ตรากตรำทำงานหนักมาทั้งวัน

กลับออกมาจากห้องน้ำก็พอจะทำให้มีแรงขึ้นมาได้บ้าง รู้สึกสดชื่นและมีเรี่ยวแรงขึ้นมาอีกครั้ง แต่มือนี่สิ ยับเยินเลยทีเดียว

"มานั่งนี่มา" พอเพื่อนกลับมา กระถินก็กวักมือเรียกทันที

ปารดาเอาข้าวของไปเก็บเรียบร้อยก็เดินมานั่งลงตรงหน้าเพื่อน ที่กำลังจัดเตรียมหยูกยาสำหรับทำแผลให้อีกคน

"ฉันไม่เข้าใจเลยทำไมพ่อเลี้ยงต้องจงใจให้เธอทำงานหนักขนาดนั้นด้วย" ปากก็บ่น มือก็ทำแผลที่เกิดจากการกำด้ามจอบมาทั้งวันจนโคนนิ้วด้านในบวมเป่งจนมันแตกออกเลือดซึม

"อ่ะ อูยยย" คนตัวเล็กกว่าซี้ดปากด้วยความเจ็บเมื่อถูกแอลกอฮอล์ล้างแผลจนสะดุ้งโหยง หน้าตาบิดเบี้ยวขึ้นมาอีกเมื่อถูกป้ายยา แล้วกระถินก็จัดการพันผ้าปิดแผลให้จนมือสองข้างกลายเป็นมัมมี่กระดิกได้แค่นิ้ว

"ต้องขนาดนี้เลยเหรอ" ปารดาทำตาปริบๆ มองมือตัวเองสลับกับหน้าเพื่อน

"พันแบบนี้แหละ ดูสิว่าพรุ่งนี้พ่อเลี้ยงจะแกล้งอะไรเธออีก" กระถินเก็บข้าวของเข้าที่แล้วมานั่งทำหน้ามู่ทู่อยู่ข้างๆปารดา

"หิวเหมือนกันนะ มีอะไรให้กินไหม" ปารดามองกระถินทำตาละห้อย กระถินถอนหายใจหนักหน่วงก่อนจะเอื้อมไปหยิบขนมปังถุงใหญ่ออกมาให้

"โห ปกติกระถินชอบกินขนมเหรอ" ปารดาอ้าปากทำตาโตมองถุงขนมถุงใหญ่ที่เพื่อนหยิบยื่นให้

"บ้าเหรอ ก็เห็นไม่ได้กินข้าวเย็น ก็เลยซื้อมาให้เนี่ย รีบกินสิ เดี๋ยวก็หิวตายพอดี" พูดพลางหลิ่วตามองอีกคนที่ทำตาระยิบระยับใส่

ปารดาเลือกขนมปังออกมาสองสามชิ้นแล้วก็ยื่นให้กระถินช่วยแกะให้ อีกคนช่วยเหลืออย่างไม่อิดออด พอเห็นปารดากินขนมอย่างเอร็ดอร่อยก็เลยฉีกถุงขนมที่เหลือกินบ้าง

"ขอบใจนะ ถ้าไม่ได้กระถินป่านแย่แน่" ปารดายิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มที่ดูน่ารักมากในสายตากระถิน จะว่าไป ถึงจะเจอกันแค่สองวันแต่กระถินกลับรู้สึกถูกชะตากับอีกคนมากมาย ดูๆไปแล้วปารดาไม่มีพิษมีภัยอะไรเลยนี่นา

"กินเยอะๆ" พูดแล้วส่งน้ำให้อีกคน

ปารดารับน้ำมาดื่ม มีแรงขึ้นมาเยอะเลย เพราะตอนกลางวันกินข้าวไปหน่อยเดียว และเย็นก็ยังไม่ได้กินอะไรเข้าไปอีกเลยเอาแต่ถางหญ้า พอคิดขึ้นมาแล้วหัวเสีย ต้องหาทางรับมือพ่อเลี้ยงบ้าอำนาจนั่นหน่อยแล้ว นี่ดีนะที่เธอมีคนคอยช่วยอยู่บ้าง

"เออ วันนี้ป่านเจอชงโคแล้วนะ" พอนึกได้ก็รีบบอกกระถินด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

"ฮะ! จริงเหรอ แล้วยัยนั่นทำอะไรเธอหรือเปล่า" กระถินหน้าตาตกใจ มองสำรวจร่างเล็กของอีกคน จนเมื่อปารดายิ้มออกมาแล้วส่ายหน้าให้ กระถินจึงถอนหายใจอย่างโลกอก

"เขาใจดีกับป่านอยู่นะ ถุงมือนั่นก็ของเขา แล้วก็สอนงานป่านด้วย"

"จริงเหรอ แต่จริงๆยัยนั่นก็นิสัยดีอยู่บ้างน่ะนะ ถ้าไม่ติดว่าชอบเบ่งใส่คนอื่น ก็ไม่ได้มีอะไรมากมายหรอก ดีนะเนี่ยที่ไม่ถูกเขม่นเอา" กระถินเล่าต่อว่า

ปกติชงโคจะไม่ชอบคนที่สวยกว่า แต่อาจจะเพราะปารดาไม่ได้แต่งหน้าแต่งตาเหมือนสาวๆคนอื่นในไร่ แต่ถึงอย่างนั้นกระถินก็ไม่คิดว่าชงโคจะใจดีกับปารดา แต่เอาจริงๆ ใครๆก็ต้องใจดีกับปารดาทั้งนั้นแหละ ก็หน้าตาน่าเอ็นดูสะขนาดนี้นี่นา

กำลังฟังกระถินเพลินๆ เสียงมือถือที่ไม่ได้มีสายเข้าเลยตลอดทั้งวันของปารดาก็ดังขึ้นในกระเป๋าสะพายใบหรูที่กระถินเพิ่งสังเกตว่ามันเป็นกระเป๋าจากแบรนดังราคาสูงที่ถูกห้อยเอาไว้ที่หัวเตียงของคนตัวเล็ก

"เดี๋ยวหยิบให้" กระถินอาสา คว้ากระเป๋าถือของอีกคนมาเปิดออกกว้างแล้วก็ต้องอึ้งซ้ำสองเมื่อเห็นโทรศัพท์เครื่องหรูจนต้องทำตาโตก่อนส่งให้เจ้าของ

"ขอบใจจ้ะ" ปารดาที่เห็นอาการของกระถินแต่แรกได้แต่ลอบถอนใจ แน่นอนกระถินคงสงสัยว่าทำไมทั้งกระเป๋าและมือถือของเธอถึงได้เป็นของมีราคา เอาไว้ค่อยอธิบายแล้วกันนะ

"สวัสดีค่ะคุณพ่อ" ปารดากดรับสายก่อนจะเดินออกไปด้านนอกเพื่อไม่เป็นการรบกวนกระถิน ในขณะที่อีกคนมองตามไปอย่างใช้ความคิด

"ป่านสบายดีค่ะ ค่ะ ไม่ลำบากอะไรเลยค่ะคนที่นี่ดูแลป่านดีมาก คุณพ่อสบายดีนะคะ ค่ะ ป่านจะโทรหาบ่อยๆนะคะ ค่ะ สวัสดีค่ะ" ปารดากดวางสายแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกลำบากใจที่ต้องโกหกพ่อไปแบบนั้น แต่ก็คงบอกความจริงไม่ได้เพราะพ่อจะเป็นห่วง อย่างน้อยๆ ให้ท่านสบายใจว่าเธออยู่อย่างสุขสบายน่าจะดีกว่าน่ะนะ