บทที่ 12 : ความจริงใจ 2

"เอ่อ ยังไม่นอนเหรอ" พอกลับเข้ามาก็เห็นกระถินนั่งมองจ้องเหมือนกำลังรอคำอธิบาย ปารดาค่อนข้างลำบากใจแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี

"ฉันไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องของเธอหรอกนะ แต่นั่นน่ะหลายหมื่น กระเป๋าเนี่ยใบเป็นแสน ถึงฉันจะแค่ชาวบ้านแต่ฉันไม่โง่ที่จะดูไม่ออก ว่ามันคือของแท้ เพราะฉะนั้นอย่าโกหก" คำพูดของกระถินยิ่งทำให้ปารดาหาข้ออ้างไม่ได้ เธอถอนหายใจแรงๆอีกครั้งแล้วขยับนั่งลงข้างๆกระถิน

"กระถิน ห้ามตกใจนะถ้าป่านบอกความจริง" สีหน้าปารดาจริงจังมาก เธอเม้มปากแน่นอย่างชั่งใจว่าจะบอกความจริงดีหรือไม่ แต่ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจแล้วว่าจะพูดความจริง และปารดาคิดว่ากระถินจะไม่บอกใครแน่นอน

"อะไร เธอเป็นลูกคุณหนูที่ถูกจับตัวมาเหรอ ..." กระถินเลิกคิ้วแล้วเดา แต่ปารดาส่ายหน้าแทนคำตอบ "งั้นเธอมาทำงานใช้หนี้แบบฉันเหรอ" กระถินชกนิ้วชี้ที่ตัวเอง คราวนี้ปารดาพยักหน้าเบาๆ

"ใกล้เคียง ป่านมาที่นี่..."

"เธอเป็นลูกคุณหนูตกอับที่พ่อส่งมาใช้หนี้พ่อเลี้ยงงั้นสินะ" กระถินพูดแทรกขึ้นมาก่อนจากการคาดเดา เธอคิดแล้วไม่มีผิดเลย เพราะปารดาน่ะเหมือนคุณหนูจะตายไป

"ป่านมาอยู่ที่นี่ ในฐานะภรรยาของคุณชนาวินน่ะ" ปารดาบอกออกไปในที่สุด ประเดี๋ยวคนช่างเดาจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่

"ฮะ! ภรรยา...มะ หมายความว่า เธอเป็นเมียพ่อเลี้ยงเหรอ" คราวนี้กระถินทำตาโตใส่ แทบจะตะโกนออกมา

"บอกว่าอย่าตกใจไง" ปารดาดุเบาๆ ทำปากชู่ ๆใส่ กลัวจะได้ยินกันทั้งไร่

"โกหกหรือเปล่าเนี่ย แล้วทำไมเมียพ่อเลี้ยงต้องมานอนที่บ้านคนงานด้วยเล่า" กระถินขยับหนีอย่างอัตโนมัติ รู้สึกหวาดๆอีกคน เพราะคำพูดปารดาน่าเชื่อถือเกินไป ไม่ใช่ไม่เชื่อหรอกนะแต่ว่ามันดูไร้เหตุผลจนเกินไป

มิน่าเล่า มือขวาของพ่อเลี้ยงถึงได้เรียกว่า 'คุณป่าน'

"ไม่ได้โกหกนะ นี่ไงแล้วก็นี่ด้วย" ปารดาหยิบเอาแหวนเพชรออกมาแสดง พร้อมกับภาพถ่ายเอกสารใบทะเบียนสมรสที่ทำเอากระถินมองอึ้งตาค้างไปเลย ไม่ได้อยากอวดหรอกนะ แต่บางเรื่องก็จำเป็นต้องมีหลักฐาน

"แล้วๆ มาทำอะไรอยู่ที่นี่เนี่ย" ถามด้วยความตกใจ

"ป่านต้องมาอยู่นี่เพราะเขาคงอยากให้ป่านลองทำงานในไร่มั้ง" ปารดาน่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแทนชนาวินหรอก แต่ก็ไม่ได้อยากว่าร้ายคนๆนั้น เพราะถึงยังไงเขาก็มีสิทธิ์ในตัวเธอจริงๆ มันเป็นเรื่องที่ขัดไม่ได้

"ลองให้เมียตัวเองมาทำงานในไร่เนี่ยนะ เขาบ้าหรือเธอเอ๋อ เธอจะบ้าเหรอไม่มีใครเขาทำกันหรอกป่าน" กระถินโพล่งใส่

บ้ากันไปใหญ่แล้ว มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าพ่อเลี้ยงน่ะไม่ชอบปารดามากขนาดไหน แล้วมาบอกว่าอยากให้ลองทำงานในไร่เนี่ยนะ หลอกเด็กสามขวบเหอะ

"ก็คงประมาณนั้นแหละ" ปารดาไม่รู้จะแก้ตัวยังไง รู้ว่าถึงพูดมากไปกส่านี้กระถินก็คงไม่เข้าใจหรอก ให้เข้าใจแบบนี้แหละดีแล้ว

"ประมาณนั้นแหละอะไรเล่า พ่อเลี้ยงไม่ชอบเธอ เอ้ย คุณ เอ้ย...โอ้ย ต้องเรียกยังไงล่ะเนี่ย" กระถินทึ้งผมตัวเองด้วยความงุนงง ระบบประมวลผลของเธอเจ๊งไปแล้วตั้งแต่ที่รู้ว่าปารดาคือใคร

"เรียกแบบเดิมนั่นแหละ ป่านก็คือป่านน่า อย่าคิดมากน่า" อีกคนยิ้มให้

"ไม่ต้องมายิ้มเลย โอ้ย จะบ้าตาย เมียเจ้านายมานอนด้วย นี่ขี้กากจะกินกะบาลไหมเนี่ย" กระถินบ่นพึมพำกับตัวเอง มองปารดาที่ส่งยิ้มมาแล้วได้แต่ขัดใจ

"ไม่หรอกน่า บอกแล้วไงอย่าคิดมาก ถึงป่านจะเป็นภรรยาของเขา แต่เราก็เป็นเพื่อนกันได้นะ" คนสวยฉีกยิ้มกว้างแสดงออกถึงความจริงใจที่มี

"ทำไมถึงได้ใจเย็นนักนะ นี่ถามจริงๆ มองไม่ออกเหรอพ่อเลี้ยงน่ะ ไม่ชอบเธอมากเลยนะ"

"ป่านรู้"

"อ้าว แล้วแต่งงานกันทำไม"

"ก็จำเป็นต้องแต่งน่ะ เรื่องมันยาวเอาไว้จะค่อยๆเล่านะ เอาเป็นว่า เขาก็แค่อยากแกล้งป่านเท่านั้นแหละ แล้วป่านก็ต้องทำตาม กระถินไม่ต้องห่วงนะ เขาทำอะไรป่านมากกว่านี้ไม่ได้หรอก แต่ขออะไรอย่างนึงได้ไหม" ปารดาขยับเข้าไปหาแล้วจับมือกระถินที่ทำท่าเหมือนเกรงๆเอาไว้

"อ่ะ อะไรเหรอ" มองด้วยสีหน้าหวาดหวั่นพรั่นพึง

"อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร รู้กันแค่เราสองคนนะ"

"ที่เธอเป็นเมียพ่อเลี้ยงน่ะนะ"

"อื้อ อย่าบอกใครได้ไหม เขาไม่อยากให้ใครรู้ แต่ที่ป่านบอกกระถิน เพราะป่านไม่อยากโกหก สักวันกระถินก็ต้องรู้ แต่ป่านอยากให้รู้จากป่านเอง แล้วป่านก็เชื่อใจกระถินนะ" คำพูดของปารดาทำให้กระถินนิ่งไป เชื่อใจงั้นเหรอ

"เราเพิ่งเจอกันเอาอะไรมามั่นใจ" กระถินถามกลับ แต่ใจก็ไม่ได้คิดจะบอกใครหรอก มันไม่ใช่เรื่องของเธอเสียหน่อย

"ป่านว่าป่านมองคนไม่ผิด ป่านถูกชะตาน่ะ เราเป็นเพื่อนกัน กระถินจะไม่บอกใครหรอก ใช่ไหม?" คนตัวเล็กยิ้มหวานให้

"อือ ไม่บอกก็ไม่บอก แล้วต้องนอนด้วยกันอีกนานไหมเนี่ย"

"ก็...เดือนนึงละมั้งนะ" ปารดาทำหน้านึก

"ทำไมเดือนนึงล่ะ ตกลงกันไว้เหรอ" กระถินหลิ่วตา

"เปล่าหรอก แต่พ่อเลี้ยงใหญ่ของกระถินน่าจะกลับมาแล้วน่ะ"

"แล้ว...?"

"ถึงตอนนั้นเดี๋ยวกระถินก็รู้เอง" ปารดาพูดจามีเงื่อนงำ แต่กระถินก็ไม่ได้ถามต่อ พยายามประติดประต่อคิดเอาเองตามคำบอกเล่า ถึงจะยังไม่เข้าใจแต่คิดว่า ถ้าพ่อเลี้ยงใหญ่กลับมาอะไรๆก็คงจะคลี่คลายน่ะนะ แล้วปารดาก็คงได้เข้าไปอยู่ในบ้านใหญ่แน่ ๆ

"ก็ได้ งั้นมีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ ไม่ใช่เพราะเธอเป็นเมียเจ้านายหรอกนะ แต่เราเป็นเพื่อนกันมีอะไรก็บอกได้จะได้ช่วยกัน" เป็นปารดาที่คลี่ยิ้มออกมาอีกครั้ง เธอคิดไม่ผิดเลยจริงๆที่บอกความจริงกับกระถิน ผู้หญิงคนนี้ไว้ใจได้และอาจจะช่วยเธอได้ในอนาคต เอาไว้ถึงตอนนั้นเธอจะขอความช่วยเหลือแน่นอน

"อื้อ ขอบใจนะ นอนเถอะ" ปารดาบอกกับอีกคนก่อนเดินไปปิดไฟ ต่างคนต่างล้มตัวนอนอย่างใช้ความคิดแตกต่างกันไป

/ไม่ต้องห่วงนะกระถิน ถ้าถึงตอนนั้น กระถินต้องช่วยป่านได้แน่ ๆ/