บทที่ 16 : เอาคืน2

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหาพี่สาวที่ไม่รู้ว่าตอนนี้หนีหายไปไหนมาหลายสัปดาห์แล้ว แต่ผลก็เหมือนเดิมคือปิดเครื่อง ไม่สามารถติดต่อได้ มันน่าแปลกใจที่คนอย่างปารมีที่ไม่เคยยอมอะไรง่ายๆดันหนีไปเฉยๆทั้งที่ปารดาคิดว่าพี่เธอคงยืนกรานจะไม่แต่งงานแน่ ๆ และที่สำคัญคือแม้แต่แฟนที่รักกันมากอย่างธนนท์ ก็ไม่รู้ข่าวของปารมีเลย

"ค่ะพี่บีม ได้ข่าวพี่ปาล์มบ้างไหมคะ" ปารดาตัดสินใจโทรหาภาวินี เพื่อนสนิทของพี่สาวแต่ก็ได้รับคำตอบเช่นเดิม เธอเลยลองกดโทรหาธนนท์ดูอีกครั้ง

[น้องป่าน ได้ข่าวปาล์มแล้วเหรอครับ] ปลายสายที่บ่งบอกถึงความตื่นเต้นนั่นทำให้ปารดาพูดไม่ออก เดาได้เลยว่าอีกคนก็ยังหาพี่สาวเธอไม่เจอแน่นอน

"เปล่าค่ะ พี่หนึ่งก็ยังไม่เจอพี่ปาล์มเลยใช่ไหมคะ"

[พี่ตามหาทุกที่แล้วป่าน ไม่รู้จะหาที่ไหนแล้ว ปาล์มทิ้งพี่ไปจริงๆเหรอ] น้ำเสียงที่บอกถึงความเสียใจนั่นยิ่งตอกย้ำว่าธนนท์ไม่โกหก

"ใจเย็นๆนะคะ ป่านว่ามันต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่าง พี่หนึ่งเราต้องสู้นะคะ ป่านจะให้เพื่อนที่เป็นตำรวจช่วยหาอีกทีค่ะ"

[ครับ พี่จะตามหาต่อไป น้องป่านสบายดีนะ]

"ค่ะสบายดี งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ เอาไว้ได้เรื่องอะไรป่านจะโทรมาใหม่"

ปารดากดวางสายไปแล้ว พอดีกับที่กระถินเดินเข้ามาในห้อง ปารดาเหลือบมองนาฬิกาก็เห็นว่าเกือบเที่ยงแล้ว

"ไง สร้างวีรกรรมอะไรเมื่อเช้า เขาเม้าท์กันให้แซ่ดเลย" กระถินเดินไปวางข้าวของบนโต๊ะญี่ปุ่น แล้วหันมายิ้มให้

"โห รู้กันหมดเลยเหรอ" ปารดาเบะปาก ไม่คิดว่าจะมีคนเอาไปพูดต่อๆกัน

"ใช่สิ คนงานใหม่เก็บส้มหมดต้น พ่อเลี้ยงโกรธจนหน้าดำหน้าแดงแต่ก็ไม่เห็นทำอะไร" กระถินพูดให้ฟัง "เขาสงสัยกันหมดละว่าทำไม พ่อเลี้ยงไม่ลงโทษเธอเลย"

"เดี๋ยวก็คงหาเรื่องแกล้งอีกนั่นแหละ นี่นัดให้ไปเจอที่ออฟฟิศตอนบ่ายสอง"

"ก็ระวังหน่อยแล้วกัน หิวไหม ไปกินข้าวกันป่ะเที่ยงแล้ว" กระถินบอกด้วยความเป็นห่วง ก่อนสองสาวจะพากันเดินไปกินข้าวที่โรงอาหาร

แน่นอนทุกคนมองปารดาเป็นตาเดียว แต่คนตัวเล็กก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่หรอก เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย อยากจะว่าอะไรเธอก็ไม่สนใจทั้งนั้นแหละ

"ไงล่ะ สร้างความฉิบหายไปเยอะเลยสิเมื่อเช้า" คำพูดหยาบคายของชมพูที่พ่นออกมาทันทีที่เจอหน้าปารดาทำเอาอีกคนบ่นคิ้ว

"นี่ต้องพูดแรงขนาดนี้เลยเหรอ คนทำไม่เป็นก็ถือว่าไม่ผิดไหมล่ะ พูดจาอะไรให้มันดีๆหน่อย" กระถินสวนกลับทันทีเพราะเริ่มจะทนไม่ไหว

"ฉันว่านังเด็กใหม่ เธอมายุ่งอะไรด้วย" ชมพูเท้าเอวยกกระบวยชี้หน้ากระถิน

"ฉันจะไม่ยุ่งหรอกนะ ถ้าคำพูดมันออกมาจากปาก ไม่ใช่ตูดแบบนี้ คนมีมารยาทเขาไม่พูดจาหยาบคายใส่คนที่เพิ่งรู้จักกันหรอก แล้วเธอก็ไม่มีสิทธิ์จะว่าป่านด้วย" พูดอย่างเหลืออด ถ้ารู้ว่าปารดาเป็นใครจะพูดแบบนี้ไหม อยากรู้จริง

"ทำไมฉันจะว่าไม่ได้ ทำงานไม่เป็นก็กลับบ้านไปสิ จะมาอยู่ให้คนอื่นเขาลำบากทำไม รู้ไหมคนอื่นเขาเดือดร้อนแค่ไหนกับสิ่งที่มันทำ ยังมีหน้ามาลอยหน้าลอยตา กินข้าวกลางวันไม่รู้ร้อนรู้หนาวอีกเหรอ" คำพูดของชมพูทำให้ปารดาสะอึก การกระทำของเธอเมื่อเช้าอาจจะทำให้คนอื่นเดือดร้อนจริงๆก็ได้ แต่เธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนั้นหรอกนะ

"นี่นังชมพู พูดมากน่ารำคาญ ตักข้าวได้แล้ว" เป็นชงโคที่เดินเข้ามาแหวใส่เสียงดัง

เธอยืนฟังอยู่นานมาแล้วและเห็นด้วยกับกระถินที่ชมพูพูดจาหยาบคายด่าทอเด็กใหม่ถึงแม้จะไม่พอใจที่เด็กใหม่ทำให้หลายๆคนต้องเดือดร้อน แต่เพราะทุกคนรู้ว่าปารดายังใหม่ มันอาจจะมีข้อผิดพลาดกันได้ ไม่มีใครถือสาหรอก

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้ปารดากินข้าวไม่ลงไปเลยทีเดียว

"อิ่มแล้วเหรอ"

"อื้อ กินไม่ลงน่ะ"

"อย่าคิดมาก ไม่มีใครเดือดร้อนหรอกบอกตรงๆ ชมพูมันพูดเวอร์ไปงั้นแหละ คนมันอยากหาเรื่อง"

"แต่ป่านไม่สบายใจเลย" ปารดาหน้าเศร้า ยิ่งได้รู้ว่าเขียวและพุดถูกลงโทษให้เก็บส้มชดเชยในส่วนที่เธอทำไว้ยิ่งเสียใจ

"ถ้ารู้สึกผิด งั้นก็ไปช่วยพี่เขียวเขาเก็บสิ ดีไหม ก่อนไปหาพ่อเลี้ยงก็น่าจะยังทันอยู่" เป็นชงโคอีกเช่นเคยที่เดินเข้ามาและพูดแนะนำ หลังจากที่นั่งฟังสองสาวคุยกันมาพักใหญ่และรับรู้ได้ว่าอีกคนรู้สึกผิดจริงๆจนซึม

"พี่คนสวย ช่วยป่านหน่อยได้ไหมจ๊ะ" ปารดามองชงโคตาปริบๆ

"อือ ไปสิ เดี๋ยวพาไป" ปารดารีบลุกขึ้นไปเก็บจานเรียบร้อยก็เดินออกไปพร้อมชงโค ในขณะที่กระถินมองงงๆ ไปสนิทกันตอนไหน แต่ก็ดีแล้วแม่เลี้ยงจะได้มีคอยดูแลแบบนี้ก็หายห่วง

ชงโคพาปารดามาหาเขียวกับพุด เด็กสาวยกมือไหว้ขอโทษที่ทำให้เดือดร้อน แต่เขียวกับพุดไม่ได้ถือสาอะไรเลย แถมยังเต็มใจให้ปารดาช่วยเก็บส้มชดเชยอีกต่างหาก

"อย่าเก็บผิดอีกล่ะ พี่ไปทำงานก่อน" ชงโคบอกด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้นัก ไม่ได้เขม่นเหมือนคนก่อนๆที่เข้ามา

"ขอบใจนะจ๊ะ ป่านจะตั้งใจทำงาน" ปารดาบอกด้วยรอยยิ้มสดใส ความรู้สึกผิดที่กัดกินในใจมันถูกบรรเทาด้วยการทำงานชดเชยและคำพูดปลอบใจของสองหนุ่มที่จริงๆแล้วไม่ได้โกรธเคืองอะไรเลย

"น้องป่านไปเก็บต้นนะ" เขียวบอก เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกเคืองอีกคนเลยแม้แต่นิดเพราะตัวเขาเองก็ผิดที่ไม่สอนงานให้ดีแต่แรก แต่ตอนนี้พอเห็นปารดาที่ถามตลอดเวลาว่าใช้ได้ไหม แบบไหนถึงได้ และพยายามจะช่วยเหลือพวกเขาเพื่อชดเชยความผิดอีก เป็นคนดีกว่าที่คิดอีกนะเด็กคนนี้