บทที่ 5 : รับน้อง 1

ปารดาตื่นแต่เช้าจนเป็นกิจวัตร จึงไม่ทำให้ลำบากเมื่อต้องอยู่แปลกที่ เธอปรับตัวได้เร็วกว่าที่คิด และป่าสนก็มารอตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง นั่นทำให้เจ้าของห้องไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

"มาทำไมเช้าขนาดนี้"

กระถินยืนกอดอกมองคนที่เคาะเรียกตั้งแต่เช้าตรู่ แถมยังยิ้มแป้นทำหน้าหล่อแบบไม่เกรงใจใครอีก

"มารับคุณป่านครับ พ่อเลี้ยงให้ไปหา" ป่าสนฉีกยิ้ม แต่กระถินทำหน้ามึนใส่

"คุณป่าน?" เจ้าของห้องยกคิ้วขึ้นพลางทวนคำ

"ครับ เอ่อป่านน่ะครับ" พอรู้ตัวว่าหลุดคำที่ไม่ควรพูดออกไปก็รีบยิ้มกว้างเพื่อหันเหความสนใจ

"ป่านคุณมือขวามารับไปหาพ่อเลี้ยง"

กระถินยังหลิ่วตามองป่าสน แต่อีกคนก็เอาแต่ยิ้มและมันเริ่มเจื่อนลงเมื่อกระถินมองอย่างสงสัยที่ฉายชัดจากแววตา

"จ้าๆ"

ปารดาตอบรับเพื่อนใหม่ ก่อนจะออกมายืนข้างๆ

"เรียบร้อยแล้วค่ะ เราไปกันเถอะ" ปารดามาพร้อมกระเป๋าสะพายใบเล็ก เธอใส่ของสำคัญเช่นกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือเอาไว้ในนั้น

กระถินมองตามคนงานใหม่กับมือขวาคนสนิทของเจ้านายเดินออกไปพร้อมกัน เก็บเอาความสงสัยเอาไว้ก่อนเข้าไปจัดการกับตัวเองเพื่อเตรียมตัวไปทำงานเช่นกัน

ปารดาถูกพามาที่บ้านใหญ่ ซึ่งที่นั่นตอนนี้ชนาวินอยู่คนเดียวกับสาวใช้เบอร์เล็กนามว่าชมพู และเบอร์ใหญ่นามว่าสงวน ที่ดูท่าทางเหมือนจงอางหวงไข่ คอยดูแลเจ้านายของตัวเองอย่างดี เมื่อเห็นว่าคนงานใหม่หน้าตาดีก็ตั้งแง่ใส่ ก็กลัวว่าจะเข้ามาจับเจ้านายตัวเอง

ส่วนดอกปีบนั้น ปกติจะคอยดูแลชนะพลและรังรอง ตอนนี้ได้ลาพักเพราะทั้งสองคนไม่อยู่ ทำให้ไม่มีใครรู้ว่าปารดาคือใคร

"นั่งรอที่นี่แหละ เดี๋ยวพ่อเลี้ยงก็ลงมา"

สงวนบอกเสียงดุ แล้วสะบัดหน้าเดินหนีไป ไม่ให้โอกาสปารดาได้เอ่ยทักทายหรือไถ่ถามอะไร

ป่าสนเองพอส่งตัวภรรยาเจ้านายที่บ้านเรียบร้อย ก็ออกไปเลยบอกว่ามีธุระต้องไปจัดการ คนงานที่บ้านนี้ก็ดูไม่ชอบเธอเท่าไหร่ พอกันเลยทั้งเจ้านาย ทั้งลูกน้อง

อย่างที่ตกลงกันไว้ว่าจะไม่มีใครในไร่รู้ว่าปารดาคือใครนอกจากลูกน้องของชนาวินไม่กี่คนที่เดินทางไปร่วมงานรวมถึงคนที่รับเธอมาที่นี่ แต่ก็ถูกสั่งไม่ให้พูดอะไร

ปารดาคิดว่าหากทั้งสองคนรู้ว่าเธอคือใครจะไม่แสดงกิริยาแบบนี้ออกมาแน่นอน เธอคิดว่า ถ้าเราทำดีกับใคร คนๆนั้นต้องดีตอบกลับมาแน่นอน

"ป้าๆ แล้ววันก่อนพ่อเลี้ยงใหญ่ให้พี่ดอกปีบจัดห้องให้ใคร"

ชมพูกระซิบกระซาบเมื่อยืนซ้อนหลังแอบมองคนงานใหม่อยู่ด้วยกันกับสงวน

"ข้าจะรู้ไหมเล่า เอ็งอยากรู้ก็ไปถามเอาสิไป"

"ไม่เอาล่ะ เดี๋ยวพ่อเลี้ยงวินด่าเอา"

ชมพูส่ายหน้าดิก เก็บความสงสัยเอาไว้ กระทั่งเจ้านายเดินลงมาต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำงานของตน

"มาเร็วดีนี่" ชนาวินมาหยุดยืนมองคนที่นั่งรออยู่ที่เฉลียงหน้าบ้าน

ปารดาอยู่ในชุดเสื้อยืดพอดีตัวสีฟ้ากับกางเกงยีนส์ดูทะมัดทะแมน เธอเอียงคอมองเขาอย่างพิจารณา

"ฉันต้องทำอะไรคะ" ถามขึ้นสีหน้าจริงจัง

"ทำงานในไร่ ทำได้ไหม วันนี้เริ่มจากงานเบาๆก่อนแล้วกัน เดี๋ยวจะหาว่าฉันรังแก"

ชนาวินหลิ่วตามองคนตัวเล็ก ก่อนจะโทรเรียกปานนท์ หัวหน้าคนงานมารับคำสั่ง

เมื่อปานนท์มาถึงก็ค่อนข้างตกใจที่จู่ ๆ ชนาวินก็รับคนงานใหม่เข้ามา ทั้งที่ในไร่ก็คนงานเยอะมากแล้ว

"นี่ปานนท์ หรือจะเรียกว่าน้านนก็ได้ หัวหน้าคนงานของฉัน"

เขาหันไปแนะนำกับปารดา "ฝากด้วยนะครับน้านน คนนี้มาใหม่พ่อรับมา วันนี้ให้ถางหญ้ารอบๆต้นส้มแล้วกัน ยังไงฝากสอนงานด้วย" ก่อนจะหันมาสั่งงานกับปานนท์ เขาพยักหน้ารับแล้วมองปารดาที่ยืนอยู่

"ถางหญ้า?"

หญิงสาวทวนคำสั่งด้วยความมึนงง เธอพอจะเข้าใจอยู่ว่าการถางหญ้าก็คือการเอาหญ้าออกจากที่ ที่ไม่ต้องการด้วยการใช้จอบหรือเสียม แต่เธอไม่เคยสัมผัสงานแบบนั้นมาก่อนเลยด้วยซ้ำ

"ใช่ ทำได้ไหม" เขาเลิกคิ้วถาม ท่าทียียวนของอีกทำปารดากัดปากแน่น

"ค่ะ ทำได้"

รับปากไปแบบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าได้หรือไม่ แต่เธอก็คงไม่มีทางเลือกมากไปกว่านี้หรอก อยากให้ทำ เธอก็จะทำ มันคงไม่ยากเย็นอะไรมากมายนักหรอก

"ก็ดี งั้นน้านนครับ ฝากด้วยนะผมไปออฟฟิศก่อน เช้านี้ต้องถางหญ้าให้ได้อย่างต่ำสิบต้น ถ้างานไม่เสร็จก็ไม่ต้องให้กินข้าว แล้วตอนบ่ายก็ถางอีกสิบต้น ถ้าไม่เสร็จก็ไม่ต้องกลับบ้าน"

คำสั่งแสนโหดของชนาวินทำปารดาอ้าปากค้าง อย่าว่าแต่สิบต้นเลย แค่ต้นเดียวจะรอดหรือเปล่ายังไม่รู้เลย นี่มันแกล้งกันชัดๆ

"ครับพ่อเลี้ยง"

ปานนท์รับคำอย่างงงๆ มองปารดาที่ยืนทำตาโตไม่ไกล ตัวเล็กนิดเดียวจะให้ไปทำงานหนักแบบนั้นไม่รู้จะไหวหรือเปล่า แต่ท่าทางไม่ยอมคนนั่นก็อาจจะพอทำได้ละมั้ง

"ไปกัน ชื่ออะไรล่ะเรา"

ปานนท์เดินนำลงไปจากบ้านก่อน ปารดาจึงเดินตามไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

"ป่านค่ะ" ปารดาตอบเสียงนิ่ม มองตามหลังร่างสูงใหญ่ของปานนท์อย่างสำรวจ

ผู้ชายตรงหน้าอายุราว ๆสี่สิบต้นๆ หน้าตาหล่อคมเข้มแบบฉบับชายไทย ผมดำเข้มหยักศกเล็กน้อย ร่างกายกำยำเหมือนคนที่ออกกำลังกายมาอย่างหนัก แววตาคมดุดันเครียดขึ้งตลอดเวลา ดูเคร่งขรึมจนเหมือนจะเข้มงวดด้วย

"เป็นใครมาจากไหนเหรอเรา"

ปานนท์ถามขึ้นมาอีก มองไปที่ปารดาซึ่งเดินเคียงกันมาช้าๆ

"มาจากกรุงเทพค่ะ พ่อเลี้ยงชนะพลให้มาอยู่ที่นี่ค่ะ"

ปารดาตอบด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าถ้าชนะพลรู้เรื่องจะเกิดอะไรขึ้น เธอไม่ได้อยากโกหกก็เลยตอบเลี่ยงๆ แล้วเธอก็ไม่มีทางเลือกเท่าไหร่นัก

"งั้นเหรอ ทำอะไรเป็นบ้างล่ะ" มองจากรูปร่างหน้าตาเหมือนจะเป็นคนที่ไม่เคยเจองานหนักมาก่อนก็เลยค่อนข้างเป็นห่วง

"เพิ่งเรียนจบมาค่ะ แต่ว่าป่านทำอะไรก็ได้ค่ะน้านน เรียกแบบนี้ได้ใช่ไหมคะ" คนตัวเล็กยิ้มกว้างให้ ปานนท์ยิ้มตอบพยักหน้าเบาๆ

"ป่านทำอะไรก็ได้ที่เขา...เอ่อ ที่พ่อเลี้ยงอยากให้ทำ" ปารดาตอบแบบไม่มีทางเลือก

ใช่เธอไม่มีทางเลือกเลย ตั้งแต่ที่ตัดสินใจที่จะช่วยให้พ่อหลุดพ้นจากความตาย ปารดาก็ไม่เคยคิดที่จะหาทางออกอย่างอื่น นอกจากทำตามทุกอย่างที่ชนะพลต้องการ แต่ตอนนี้ชนะพลไม่อยู่ คนที่เธอต้องทำตามคำสั่งก็คือชนาวิน

"งั้นเดี๋ยวไปด้วยกันเลยนะ จะพาไปที่ไร่ส้ม" ปานนท์กระโดดขึ้นรถ ปารดาทำตามอย่างว่าง่าย

ปานนท์พาปารดามาที่ท้ายไร่ ตรงส่วนนี้ยังไม่มีใครถางหญ้ามาถึง เขากำหนดขอบเขตงานให้กับปารดา โดยให้คนงานมาสาธิตให้ดูเป็นตัวอย่าง ปารดาจดจำและทำตาม แม้จะยากเพราะจอบค่อนข้างหนัก แต่ปารดาก็สู้ทน ถางหญ้าด้วยท่าทางลำบากลำบน