บทที่ 2 ตัวแทน 2

"จะไปไหนเหรอคุณ" ธีรยุทธเอ่ยเรียกพอดีกับที่นภากำลังจะก้าวขึ้นบันไดมา

เธอชะงักเท้าแหงนหน้ามองสามีและลูกเลี้ยง บัดนี้ปารดาไม่ใช่เด็กกะโปโลที่แต่งตัวธรรมดาๆอีกต่อไปแล้ว สวยเหมือนแม่ นี่คงเป็นคำจำกัดความที่นภานึกขึ้นได้ ถึงจะไม่อยากยอมรับแต่เด็กคนนี้ก็สวยมากจริงๆ

"โดนจับแต่งตัวเข้าหน่อยทำเชิดหน้าจนคอตั้งเลยนะ ถ้าลูกฉันยังอยู่ แกอย่าหวังเลยว่าจะได้แต่งงานกับคนระดับนั้น" ไม่วายที่นภาจะค่อนแคะใส่ปารดาที่กำลังมองมาที่เธอ นภาก็คือนภา อะไรที่เกี่ยวข้องกับปารดาไม่เคยถูกใจเลยสักอย่าง ต่อให้ดีแค่ไหน ก็ไม่เคยดีพอในสายตานภาเลย

"จะพูดให้ได้อะไรขึ้นมา ทั้งหมดมันก็เพราะลูกคุณไม่ใช่เหรอ ยัยป่านถึงต้องมาลำบากแต่งงานแทน ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมจะพาลูกไปหาเจ้าบ่าวของเขา ป่านนี้คงรอแย่แล้ว" ธีรยุทธตอกหน้าภรรยาจนหงายเงิบ ไม่มีครั้งไหนเลยที่ธีรยุทธจะไม่ปกป้องปารดา และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ปารดายังอยู่ในบ้านหลังนี้ได้อย่างปลอดภัย นอกจากพ่อที่คอยปกป้องก็มีนมแย้มและสำลี แม่บ้านอีกคนที่คอยดูแลปารดามาอย่างดี

สองพ่อลูกเดินผ่านหน้านภาที่หน้าแตกยับเยินไป นภาได้แต่เก็บอารมณ์ขุ่นมัวเอาไว้ในอก

/อย่าให้ฉันเจอยัยปาล์มนะ ฉันจะให้ยัยปาล์มทวงทุกอย่างจากแกให้ได้เลยคอยดู/ ทำได้แค่พูดกับตัวแล้วรีบเดินตามสองพ่อลูกไป

การปรากฏตัวของปารดาไม่ได้สร้างความตื่นตะลึงให้กับชนะพลเพียงคนเดียว หากแต่รังรองที่นั่งอยู่ก็รู้สึกตื่นเต้นไม่ต่างกัน

ยัยหนูป่านที่ชนะพลเคยพบเจอในสมัยเด็กตอนนี้โตเป็นสาวและสวยมากๆด้วย ชนะพลนั้นมองไม่ผิดเลยจริงๆ ปารดาน่ะเหมาะที่สุดแล้วสำหรับชนาวิน รังรองเองก็พลอยมองด้วยสายตาชื่นชม เห็นจะมีก็แต่ชนาวินที่ทำท่าเบื่อโลกซังกะตายอยากกลับไร่ให้ได้ในตอนนี้

"ขอโทษที่ช้านะครับ" ธีรยุทธยิ้มเยือนทุกคน ในขณะที่ปารดายกมือไหว้ผู้หลักผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม ส่วนชนาวินยังคงก้มหน้าก้มตาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่ป่าสน คนสนิทและลูกน้องมือขวาของชนาวินนั้นมองเจ้าสาวของเจ้านายตาเยิ้มอย่างลืมตัว

"เราเริ่มกันเถอะได้ฤกษ์แล้ว" ชนะพลพยักหน้าให้กับทุกคนเมื่อนภาเดินมานั่งลงที่ข้างธีรยุทธ ส่วนปารดาก็นั่งลงข้างๆชนาวินนั่น

กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวคนข้างๆทำให้ชนาวินหันไปมอง เพียงเสี้ยวหน้าด้านข้างก็ทำให้เผลอมองจ้องอย่างไม่วางตา ก่อนจะสบเข้ากับตากลมโตที่รายล้อมไปด้วยแพขนตางอนงามที่ถูกแต่งแต้มไว้อย่างพอดีเมื่ออีกคนหันมามองหน้ากัน ไม่มีรอยยิ้มใดๆสำหรับคนทั้งคู่ มีแต่สายตาที่สื่อความหมายไปคนละแบบ อย่างที่ไม่มีใครรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร

"วิน สวมแหวนให้น้องสิลูก" รังรองทักท้วงเมื่อลูกชายคล้ายตกอยู่ในภวังค์

ชนาวินขยับตัวหยิบแหวรเพชรห้ากะรัตขึ้นมาถือ ยื่นมือไปรับมือขาวที่ยื่นมาหา น่าแปลกที่แหวนถูกสวมเข้ากับนิ้วนางข้างซ้ายของปารดาได้อย่างพอดิบพอดีเหมือนถูกวัดเอาไว้ ปารดายกมือไหว้สามีของตนตามธรรมเนียมที่พึงปฏิบัติ

"หนูป่านสวมแหวนให้พี่เขาสิลูก" รังรองเอ่ยขึ้น

ปารดาจึงหยิบแหวนทองคำขาวฝังเพชรน้ำงามอีกวงที่อยู่บนพานขึ้นมาสวมให้กับเจ้าบ่าวของตน

"เอาล่ะ ทั้งสองคนถือว่าตบแต่งกันแล้วนะ มีอะไรหนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กัน ลุงฝากหนูป่านดูแลพี่เขาด้วยนะ" ชนะพลเอ่ยคำอวยพรแก่บ่าวสาว

"แม่ก็ขอให้ลูกๆ มีความสุขความเจริญ มีหลานให้แม่เร็วๆนะ" รังรองว่า ก่อนที่ทั้งชนาวินและปารดาจะก้มลงกราบชนะพลและรังรอง แล้วหันมาหาธีรยุทธกับนภา

"พ่อขอบคุณป่านมากนะ พ่อขอให้หนูมีแต่ความสุขความเจริญ" ธีรยุทธพูดออกมาจากใจจริง "อาฝากน้องด้วยนะตาวิน" เขาหันไปหาลูกเขยที่นั่งนิ่งๆไม่ไหวติงต่อสิ่งรอบตัวตามประสาชนาวินที่ไร้ปฏิกิริยากับทุกสิ่ง

"ขอให้โชคดีแล้วกันนะ" นภากล่าวเพียงแค่นั้นก่อนเชิดหน้าขึ้น ทั้งสองก้มกราบผู้ใหญ่ทั้งสอง

เมื่อเสร็จการหมั้นหมาย ทั้งหมดก็ร่วมรับประทานอาหารด้วยกัน เวลาผ่านเลยไปจนกระทั่งนายทะเบียนที่นัดเอาไว้ได้เดินทางมาถึงพร้อมเอกสารการจดทะเบียนสมรสทำเอาปารดามึนงงไม่ต่างจากชนาวินเท่าไหร่นัก

/พ่อไหนบอกแต่งเฉยๆไง ทำไมต้องจดทะเบียนด้วยเนี่ย/ ชายหนุ่มกระซิบกับพ่อตัวเองหน้าตาเลิกลัก

ในขณะที่อีกฝ่ายก็ตกใจไม่ต่างกันแต่ยังตีหน้านิ่วจนชนาวินคิดเอาเองว่าเป็นแผนการของปารดา

/แค่จดทะเบียนไม่เห็นเป็นไร ไปนั่งดีๆได้แล้ว/ ชนะพลกระซิบกลับแล้วดันตัวลูกชายเข้าไปนั่งข้างๆปารดาที่รออยู่ก่อนแล้ว

ปารดามองสบตาบิดาด้วยความหวาดหวั่น ธีรยุทธพยักหน้าให้คำตอบว่าจำเป็น สองพ่อลูกมองสบตากันเนิ่นนาน ปารดาเม้มปากแน่น จำเป็นจริงๆสินะ ถ้าอย่างนั้น เธอก็จะทำมัน

ปากกาในมือจรดลงเซ็นชื่อของปารดาลงไปก่อน ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่และเหตุผลคืออะไรมันไม่สำคัญแล้ว เธอก้าวเข้ามาแล้วมันยากจะถอยกลับ นาทีนี้มีแต่เดินหน้าเท่านั้น

/อย่าคิดว่าจะได้ทุกอย่าง ฉันจะทำให้เธอเซ็นใบหย่าเอง/ คำพูดกระซิบกระซาบของชนาวินที่ปารดาได้ยินชัดทุกคำบ่งบอกว่าเธอกำลังเดินทางเข้าสู่สงครามที่แท้จริง

ตอนแรกเธอไม่พอใจสายตาแปลกๆที่มองมาอย่างไม่รู้ความหมาย แต่ตอนนี้ปารดารู้แล้วว่าเขาไม่เต็มใจจะแต่งงานกับเธอ และที่สำคัญเขาไม่ชอบหน้าเธอ

/ฉันแค่ทำตามหน้าที่ ถึงเวลาฉันจะไปเอง/ ปารดาตอบกลับน้ำเสียงราบเรียบ สายตาที่บอกว่าไม่หวาดหวั่นกับคำขู่ของอีกคนทำให้ขนาวินยกยิ้มมุมปาก

ชนาวินหรี่ตามองคนอวดเก่ง อยากท้าทายอำนาจมืดสินะ ได้ แล้วเธอกับฉันจะได้เห็นดีกัน ปารดา