บทที่ 1 คืนรัญจวนกับสาวปริศนา (2)

เช้าวันจันทร์ที่แพรววนิตต้องตื่นไปทำงาน ปกติแล้วแพรววนิตชอบไปทำงานมากเพราะอยากเจอท่านประธานสุดหล่อของเธอ เพียงแค่ได้เห็นหน้ากันครั้งแรก เธอก็ตกหลุมรักเขาทันที แต่นี่เธอไม่อยากให้วันจันทร์มาถึงเร็วเลย ถ้าเป็นไปได้อยากจะมีแค่วันอาทิตย์วันเดียวเท่านั้น แต่สุดท้ายความปรารถนาที่จะให้มีแค่วันอาทิตย์มันก็เป็นไปไม่ได้ แพรววนิตทำได้แค่เพียงก้มหน้าก้มตาไปทำงานอย่างเลี่ยงไม่ได้

 “คุณแพรวเข้าไปคุยกับผมในห้องหน่อย” พอมาถึงเขาก็ทำหน้าดุ ทำเสียงเครียดเรียกให้เธอเข้าไปคุยกับเขาในห้องทันที

 “คะ...ค่ะท่านประธาน” คนมีชะงักติดหลังถึงกับตอบเจ้านายหนุ่มตะกุกตะกัก

 เธอรู้สึกประหม่าเอามาก ๆ อยู่ ๆ เขาก็มาทำงานเช้ากว่าปกติ แถมยังเรียกให้เธอเข้าไปคุยในห้อง ด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดเอามาก ๆ

 เธอได้แต่คิดว่าที่เขาเรียกเข้าไปคุยหรือว่าเขาจะรู้แล้วว่าคนที่เขามีอะไรด้วยจะเป็นเธอ หญิงสาวได้แต่กุมขมับ ทำหน้าเครียดเพราะกลัวว่าเจ้านายหนุ่มจะรู้ความจริงว่าคืนนั้นผู้หญิงที่หลับนอนกับเขาจะเป็นเธอ

 ระหว่างที่เธอกำลังคิดหนักก็มีเสียงโทรศัพท์จากในห้องประธานโทรเข้ามาหาเธอ เธอรับด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว “ค่ะท่านประธาน”

 “ทำอะไรอยู่ ผมเรียกให้คุณเข้ามาไง”

 “ค่ะ ๆ ทราบแล้วค่ะ” เธอรีบกดวางและรีบสลัดความคิดบ้า ๆ ออกไปให้หมด เขาไม่มีทางรู้เป็นแน่ เรื่องในคืนนั้นมันมืดมาก ได้แต่บอกตัวเองว่าจะไม่กินเหล้าอีก ก่อนที่จะเข้าห้องไปหาท่านประธานหลังจากที่เตรียมใจมาพอสมควรแล้ว

 “ท่านประธานมีเรื่องอะไรจะคุยกับแพรวหรือคะ” เธอถามด้วยสีหน้าเรียบปกติ

 ชายหนุ่มพยายามมองหน้าแพรววนิตอย่างจับผิดว่าจะมีพิรุธอะไรเผยออกมาไหม ทว่าสีหน้าของเธอเมื่อคุยกับเขาก็ดูปกติดีทุกอย่าง ทั้งที่เรื่องในคืนนั้นเธอคือผู้หญิงปริศนาคนนั้น

 “รู้ไหมผู้หญิงคืนวันเสาร์เป็นใคร” เขาถามออกไปพร้อมกับจ้องหน้าเธอเพื่อจับผิดด้วย

 “ผู้หญิงอะไรกันคะ” เธอถามออกไปด้วยใบหน้าซื่อ ๆ พร้อมกับดันแว่นตาของตนเองขึ้น ทำหน้าตาไม่เข้าใจกับสิ่งที่ท่านประธานถามออกมา

 “ก็ผู้หญิงที่มีอะไรกับผมในห้อง ในคืนงานเลี้ยงไง”

 “อุ๊ย จริงหรือคะ” เธอทำท่าทางปิดปากราวกับว่าตกใจได้สมจริง

 สรัลคิดในใจ ไม่คิดว่าเลขาใส่แว่นของเขาจะแสดงบทบาทว่าไม่รู้เรื่องได้แนบเนียนมากขนาดนี้

 “คุณไม่รู้เรื่องเหรอ”

 “เออ...ล่ะ ๆ แล้วทำไมแพรวจะต้องรู้เรื่องด้วยล่ะค่ะ” กว่าเธอจะพูดออกมาได้ เสียงช่างสั่นเสียจริง แต่หญิงสาวก็คิดว่าทำได้อย่างแนบเนียน

 “ก็ผู้หญิงในคืนนั้นคือคุณไงครับคุณแพรววนิต!” เขาทำน้ำเสียงออกประชด

 “ไม่ใช่ค่ะ ผู้หญิงในคืนนั้นไม่ได้ใส่แว่นเหมือนแพรวนี่ค่ะ ไม่ใช่แน่นอนค่ะ” เธอว่าพร้อมกับดันแว่นตาของตนเองขึ้นเพื่อลดความประหม่า

 “คุณรู้ได้ยังไงว่าผู้หญิงในคืนนั้นไม่ได้ใส่แว่นตา” เขาถามพร้อมกับเดินเข้ามาจับผิดเธอใกล้ ๆ ระยะประชิดตัว

 “เออ...” หญิงสาวทำท่าทางครุ่นคิดพร้อมกับค่อย ๆ ก้าวขาถอยหลัง

 เขาเดินตามเข้ามาใกล้ แม้ว่าเธอจะพยายามถอยหลังหนีเขา ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามแพรววนิตแทนการเอ่ยปากถาม

 “เออ...ก็แพรวก็เดาไปเรื่อยเปื่อยนะคะ” สุดท้ายเธอก็หาคำตอบออกมาจนได้ เธอรู้สึกโล่งอกเป็นอย่างมากพยายามส่งยิ้มไปให้เขาแม้ว่าเขาจะดูออกว่ามันไม่เนียน สำหรับเขาแล้วคำตอบของเธอมันเรียกว่าแถก็ตาม

 แม้ว่าความจริงแล้วผู้หญิงในคืนนั้นจะเป็นเธอแต่ว่าหญิงสาวไม่ได้อยากจะเรียกร้องสิ่งใด และก็ไม่ได้อยากให้เขามารับผิดชอบถึงแม้ว่าเธอจะแอบรักเขาก็ตาม เธอขอเพียงแอบรักแอบชอบอยู่ห่าง ๆ แม้ไม่ได้ครอบครองเขาแต่เพียงได้เห็นหน้าเขาทุกวัน เท่านี้หญิงสาวก็เป็นสุขใจ

 “คุณเดาเก่งมากเลยครับคุณแพรว” เขาบอกอย่างประชด

 “ใช่ไหมล่ะค่ะ เขาบอกว่าหมอดูคู่กับหมอเดาใช่ไหมล่ะ แพรวก็ทำนองนั้นแหละค่ะ” เธอยิ้มด้วยสีหน้าเจื่อน ๆ พยายามไหลลื่นไปเรื่อย ๆ

 “ครับ ผู้หญิงในคืนนั้นไม่ใช่คุณก็ดี ขืนเป็นคุณผมก็คงเข้าหน้ากับคุณไม่ติด เราสองคนคงทำงานด้วยกันไม่ได้” เธอรู้สึกได้ว่าเขากำลังขู่ ยิ่งเป็นแบบนี้เธอยิ่งไม่บอกความจริงเป็นแน่

 “ไม่ใช่แพรวแน่อนค่ะ แพรวยังไม่ได้เข้าห้องที่เปิดไว้ให้คุณเลยสักนิด”

 “เหรอครับ แล้วนี้มันคืออะไร” เขาหยิบอะไรบางอย่างออกมาในกระเป๋าเสื้อสูทของเขา ออกมาแบมือให้เธอดู

 แพรววนิตพอเห็นสิ่งของที่อยู่ในมือของเขาถึงกับหน้าถอดสี

 “ไม่เคยเข้าไปในห้อง แต่นี่มันสร้อยข้อมือของคุณแพรวนี่ครับ ผมจำได้ว่าผมเป็นคนให้ของขวัญวันเกิดคุณ แล้วผมก็สลักชื่อของคุณไว้ด้วย แบบนี้จะไม่ให้ผมคิดว่าคืนนั้นไม่ใช่คุณอีกเหรอหลักฐานมันชัดมากขนาดนี้”

 “เออ...ไม่ใช่แพรวจริง ๆ นะคะท่านประธาน เรื่องนี้แพรวอธิบายได้”

 “งั้นก็อธิบายมา!” เขาทำเสียงดุใส่ จ้องตาเธอไม่กระพริบ ชนิดที่เธอไม่สามารถทำสายตาล่อกแล่กไปได้

 “คืนนั้น...”

 “คืนนั้นอะไร!” เขาทำเสียงดุถามเพราะเธอเอาแต่ลากเสียงยาวว่าคืนนั้นแต่ไม่ยอมพูดอะไรเสียที

 “คืนนั้น....แพรวซิบด้านหลังของแพรวแตกค่ะ แพรวเลยขอที่เย็บผ้าจากโรงแรมให้มาส่งที่ห้องของท่านประธาน แล้วแพรวก็เย็บชุดในห้องท่านประธานค่ะ เลยทำให้สร้อยข้อมือหลุดไปตอนไหนไม่รู้ค่ะ” เธอรีบหยิบสร้อยข้อมือในมือของท่านประธานมาถือเอาไว้ ในตอนที่เขากำลังเผลอที่กำลังตั้งใจฟังเรื่องโกหกของเธอ