ตอนที่2. กลั่นแกล้ง

ครั้งที่ฟางเล่อพาเมี่ยวจ้านไปกลั่นแกล้งและทดสอบฝีมือของพ่อลูกสกุลหยางนั้น บอกได้เป็นอย่างดีว่าพ่อลูกสกุลหยางไม่ได้แสดงฝีมือเต็มที่นัก หากเอาจริงขึ้นมาคงหนักมือน้องของเขาอยู่มิน้อย

หยางซานหลางแม้จะดูมิฉลาดในหลาย ๆ เรื่อง แต่ฝีมือของเขานั้นไม่เป็นรองผู้ใดเช่นกัน เพียงแต่ความมุทะลุและจิตใจคับแคบของหยางซานหลางเท่านั้นที่เป็นจุดด้อยในตำแหน่งแม่ทัพ เรื่องฝีมือการรบถือว่ายอดเยี่ยม เช่นเดียวกันกับผู้เป็นพ่อ หยางซานชินที่นับว่าเป็นยอดขุนพล

น่าเสียดายที่สองพ่อลูกกลับหลงมัวเมาในอำนาจและสตรีจนมอง

ข้ามความถูกผิดที่ได้กระทำลงไป พวกเขาจำต้องรอบคอบให้มากในทุก ๆ การเคลื่อนไหว มิเช่นนั้นจะกลายเป็นหมากในกระดานโดยถูกคนพวกนั้นคุมเกมแทนที่จะเป็นฝ่ายเขา การทำศึก ก้าวพลาดเพียงครั้งจะเปลี่ยนฝ่ายผู้กุมชัยในสนามรบทันที

ห้องอาหาร…โรงเตี๊ยมชั้นล่าง

ร่างสูงของเจิ้งถงนั่งดื่มสุราด้วยใบหน้านิ่งเรียบ เขาคอยจับสังเกตถึงสิ่งผิดปกติของคนในร้าน โดยเฉพาะบรรดาเสี่ยวเอ้อร์และคนดูแลโรงเตี๊ยม อีกทั้งเมื่อคืนที่ผ่านมา เขาได้ออกติดตามหาร่องรอยผู้คุ้มกัน และศิษย์พรรคโลกันต์ กว่าจะกลับไปยังค่ายทหาร เรื่องมากมายก็เกิดขึ้นก่อนแล้ว ยิ่งเมื่อได้ฟังความจากทหารซึ่งอยู่ในเหตุการณ์ ความมั่นใจเรื่องการตื่นของพรรคโลกันต์มีเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมหลายสิบเท่า

‘ประมุขโลกันต์จะต้องอยู่ที่เจียงไห่อย่างแน่นอน’

จากที่เขาได้เข้าไปตรวจสอบยังป่าไผ่ เขามั่นใจว่านั่นคือหนึ่งในวิชาของพรรคโลกันต์

‘หงส์สะบัดปีก หากต้องการเอาชีวิตผู้ใด มันง่ายเพียงพลิกฝ่ามือ’

แต่เหมือนกับคนที่ลงมือยังไม่คิดที่จะเอาจริงกับสองพ่อลูกสกุล

หยาง เขารู้ดีว่าแม่ทัพสกุลหยางมิใช่คนด้อยฝีมือ หากต่อสู้เต็มกำลัง ไม่แน่ว่าทั้งคู่อาจเป็นผู้กำชัย

แต่เขารู้ดีว่าทำไมหยางซานหลางจึงมิได้ลงมืออย่างจริง เขารู้มานานแล้วว่าชายหนุ่มนั้นปากกับใจมิตรงกัน

‘บุรุษหากมีรักก็มักจะเป็นฝ่ายที่พ่ายเสมอ’

เขาจึงไม่เคยคิดจะรักสิ่งใดในโลก นอกจากตัวเขาเองเท่านั้น เพราะความรู้สึกคือตัววัดว่าเราจะอยู่หรือตาย หากต้องยืนอยู่ท่ามกลางสนามรบ ความรักก็มิต่างจากคมหอกที่พร้อมจะพุ่งเข้าใส่ตัวเราได้ทุกเมื่อ

“ไปแจ้งเรื่องเจิ้งถงแก่ท่านหมิง”

ผู้ดูแลโรงเตี๊ยมกระซิบบอกหนึ่งในเสี่ยวเอ้อร์ เพราะเกรงว่าหากเขาหายตัวออกไปจากห้องอาหารก็คงไม่พ้นตกเป็นที่ต้องสงสัยของเจิ้งถงอย่างแน่นอน เพราะตอนนี้ แม้เจิ้งถงจะทำตัวเหมือนคนกำลังสุนทรีย์กับสุรา แต่แท้จริงชายผู้นั้นกำลังจับสังเกตทุกคน โดยเฉพาะเขาที่เป็นเป้าหมายหลักในฐานะหัวหน้าของผู้ดูแล ด้วยชุดที่สวมนั้นระบุตำแหน่งของเขาภายในโรงเตี๊ยมนั้นเอง

“ขอรับท่านหัวหน้า”

เจิ้งถงคอยจับตาดูคนของทางโรงเตี๊ยมเป็นพิเศษ โดยเฉพาะคนที่ดูแลที่นี่ เพราะมิเคยเกิดเรื่องร้ายแรงเช่นนี้มาก่อนในเจียงไห่ แค่โรงเตี๊ยมแห่งนี้เปิดได้มิทันข้ามวัน ทุกอย่างก็เหมือนจะลุกเป็นไฟ

ภายในคืนเดียวได้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดหลายเรื่อง เขาพุ่งเป้ามาที่คนแปลกหน้าในเจียงไห่ นั่นคือคนของโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่แห่งนี้นั่นเอง สกุลโม่เกี่ยวพันอันใดกับพรรคโลกันต์ เรื่องนี้เขาต้องรู้ให้ได้ ใครที่ขัดขวางแผนการของเขาจะต้องถูกกำจัดให้สิ้น

ชั้นบนของโรงเตี๊ยม

“จมูกดียิ่งกว่าสุนัขก็คนอย่างเจิ้งถงนี่ละ”

คราแรก หมิงจงเป่าคิดแยกตัวไปยังหุบเขาเหมยแดง แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่าต้องบอกเรื่องสำคัญแก่ศิษย์รักเสียก่อนจึงได้ย้อนกลับมายัง โรงเตี๊ยม แต่เขาไม่ได้เข้าไปร่วมประชุมกับคนอื่น ทำเพียงเข้าไปนั่งจิบชากินขนมรอหนุ่มสาวอยู่อีกห้อง

ผ่านไปสักพักเสี่ยวเอ้อร์ได้มาแจ้งข่าวเรื่องของอดีตศิษย์น้องร่วมสำนัก เขาจำต้องเดินไปตามฟางเล่อมาด้วยกัน เพื่อให้นางได้รู้จักศัตรูหมายเลขหนึ่งของพรรค

การกำจัดเจิ้งถงนั้นง่ายเพียงพลิกฝ่ามือสำหรับคนอย่างหมิงจงเป่า แต่การปรากฏตัวของอีกฝ่ายกลับเป็นช่วงเวลาที่เขามิอาจทำได้อย่างใจคิด เพราะไม่รู้ว่าเวลานี้เจิ้งถงมีผู้ใดหนุนหลัง หรือทำงานอยู่กับใครบ้าง

“ใครหรือเจ้าคะ ท่านอาจารย์ จำเป็นที่ข้าต้องรู้จักเขาด้วยรึเจ้าคะ” ฟางเล่อเอ่ยถามพร้อมมองจากด้านบนชั้นสองลงไป

“จำเป็นอย่างยิ่ง เล่อเล่อ คนทรยศของพรรคเรา และชายผู้นี้เขากำลังตามหาเจ้าเพื่อกำจัด ถึงเจ้าจะเก่งแค่ไหน เล่อเล่อ แต่เวลานี้เราไม่ควรเพิ่มคู่ต่อสู้เขามาอีก และเจ้ายังไม่พร้อมที่จะประมือกับเจิ้งถง”

หมิงจงเป่ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูจะเคร่งขรึมกว่าที่เคย ฟางเล่อรีบดึงสายตากลับทันที เมื่อคนที่พวกนางเฝ้าดูอยู่เหมือนจะรู้แล้วว่ามีคนจ้องมองตนเอง

“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ท่านอาจารย์”

ทั้งสองหันหลังให้กับคนที่กำลังมองขึ้นมา ส่วนเจิ้งถงเองได้คอยสังเกตการณ์อยู่นานพอสมควร เมื่อยังไม่อาจเห็นสิ่งผิดปกติใด ๆ เจิ้งถงจึงจากไปพร้อมแววตาที่เก็บซ่อนบางอย่างเอาไว้ภายใน

โรงเตี๊ยมเมืองสุ่ยอิง ก่อนถึงเมืองชายแดนเจียงไห่

ใบหน้าเรียบสนิทของสตรีรูปโฉมงดงาม บนร่างกายบอบบางสวมใส่อาภรณ์เนื้อดี รอบกายห้อมล้อมไปด้วยผู้ติดตามมากฝีมือ การเดินทางไกลทำให้นางเหน็ดเหนื่อยมิน้อย แต่จะให้นั่งใจเย็นอยู่ในวังอีกต่อไปได้อย่างไรกัน ในเมื่อข่าวที่ได้รับจากชายแดน มันทำให้นางร้อนใจจนมิอาจนิ่งดูดายได้อีก

นางจำต้องให้บิดาเข้าวังเพื่อทูลขออนุญาต พานางออกติดตามมายังชายแดนเจียงไห่ด้วย แม้จะถูกบิดาทัดทานเพียงใด นางก็มิสนใจที่จะฟัง ในเมื่ออีกไม่นาน แผนการทั้งหมดจะจะสำเร็จผลแล้ว นางจะรั้งรออยู่เพื่ออันใดกัน

“เมิ่งชี! พ่อคิดว่าเจ้ากลับเมืองหลวงไปก่อนเพื่อรอฟังข่าวจะมิดีกว่าหรือ” ราชครูหลิวเอ่ยกับบุตรสาวเบา ๆ ให้ได้ยินกันเพียงสองคน ด้วยเกรงคนนอกที่แวะพักยังโรงเตี๊ยมจะรู้ว่าบุตรสาวของตนเองเป็นใครซึ่งมันจะนำความยุ่งยากมาสู่ทุกคน

“พรุ่งนี้ก็จะถึงแล้ว…มิช้าไปหน่อยหรือเจ้าคะ ท่านพ่อ ที่จะให้ข้ากลับไป”

ราชครูหลิวได้แต่ถอนหายใจแรง เขาทัดทานบุตรสาวมาตลอดการเดินทาง แต่มันไม่มีผลสักนิดกับบุตรสาวหัวดื้อคนนี้

ในการออกเดินทางครั้งนี้ของหลิวกุ้ยเฟยมิเป็นทางการจึงจำเป็นต้องปิดบังฐานะของนางเอาไว้ เพื่อมิเป็นการประมาท นั่นก็นับว่าเป็นที่หนักใจของทุกคนมากพอแล้ว หากต่อจากนี้เกิดสิ่งไม่คาดฝันขึ้นอีกระหว่างทาง ย่อมนำพาหายนะอันใหญ่หลวงมาสู่ทุกคน ซึ่งมันไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก

ผู้คนมากหน้าหลายตาเดินทางสัญจรผ่านไปมา และโรงเตี๊ยมคือจุดศูนย์ร่วมของเหล่านักเดินทางเลยก็ว่าได้ ดังนั้น ทุกคำพูดและการแสดงออกจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องระวังให้ดี

หลิวเมิ่งชีเหม่อมองออกไปยังด้านนอกโรงเตี๊ยมคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาซึ่งเรียกได้ว่าความสุขนั้นแทบหาไม่ได้ สุขเพียงอย่างเดียวของนางคือชายผู้องอาจในชุดเกราะผู้นั้น ซึ่งเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจของนางให้คงอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้