ตอนที่10. แย่งชิงทุกอย่างมา

หยางซานหลางเกิดความอิจฉานางอย่างนั้นหรือ ไยเขาถึงกล่าวหาว่านางแย่งชิงทุกอย่างมา ทั้ง ๆ ที่ตัวนางเองนั้นมิเคยได้รับอะไรเลย แม้แต่น้ำนมมารดาสักหยด อ้อมกอดจากบิดาแท้จริงสักครั้งยังไม่เคย แล้วเหตุใดกัน หยางซานหลางจึงมากล่าวหาว่านางแย่งชิงทุกอย่างมาจากเขาเล่า

น้ำตาของมารดาทั้งสองต่างไหลออกมาด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน หลิวเมิ่งชีต้องการได้ยินคำเรียกขานว่า ‘แม่’ สักครั้งจากปากของชายหนุ่ม ก่อนที่นางจะไม่มีโอกาสได้ฟังมันอีกชั่วชีวิต ตัวนางคงมิอาจทนต่อบาดแผลนี้ได้นานเท่าใดนัก

“เมตตาแม่สักครั้งเถิดลูกรัก เป็นแม่เองใช่หรือไม่ที่ทำร้ายเจ้า”

หลิวเมิ่งชีได้แต่รำพึงรำพันกับตนเองเบา ๆ ด้วยหัวใจที่สิ้นหวังเต็มทีแล้ว เสียใจตอนนี้ก็สายเกินกว่าที่จะกลับไปแก้ไขได้แล้ว หากนางปล่อยให้บุตรชายไม่รู้ความจริงเรื่องชาติกำเนิด ทุกอย่างคงมิเลวร้ายเช่นนี้ก็เป็นได้ หากนางยอมปล่อยหลิวเจินเจินไปเสีย ซานหลางคงมิเจ็บปวดถึงเพียงนี้

ส่วนหลิวเจินเจินนั้นนึกโทษตนเองที่ไร้ความสามารถในการอบรมบุตรชายให้เป็นคนดีได้ เสมือนนางผู้เป็นแม่นั้นบกพร่องในหน้าที่ยิ่งนัก ไหนจะเวลานี้ พี่น้องต้องมาเข่นฆ่ากันเอง สวรรค์ช่างโหดร้ายกับนางอะไรเช่นนี้

‘เพราะเจ้าเพียงผู้เดียวหยางซานชิน เจ้ามันไร้ความเป็นคน เจ้ามันไม่คู่ควรที่จะเป็นพ่อของผู้ใดได้เลย’

“สวรรค์โปรดเมตตาข้าสักครั้ง หากชีวิตข้าแลกกับลูก ๆ ของได้ ข้ายินดีที่จะมอบมันให้แก่พวกท่าน”

ปากก็พร่ำเอ่ยถึงสวรรค์เบื้องบน แขนเรียวยังคงกวัดแกว่งอาวุธ ห้ำหั่นศัตรูอย่างไม่ลดละเช่นกัน น้ำตาแม้จะไหลอาบแก้ม แต่ก็ไม่อาจบดบังดวงตาที่จะปกป้องตนเองให้ปลอดภัยเช่นกัน

หลิวเจินเจินรู้ดีว่าหากนางล้มเจ็บลง ลูก ๆ ของนางอาจเสียสมาธิได้ แม้นางมิชอบใจนักที่สองพี่น้องต่อสู้กันเอง แต่นางคือบุตรสาวนักรบ ย่อมรู้กฎดีว่าต้องทำเช่นไร หน้าที่กับความรู้สึกนั้นจำต้องแยกแยะให้ออกอยู่เสมอ เมื่อก้าวสู่สนามรบ แม้ศัตรูคือคนที่เรารักก็ตามที

ขณะที่หยางซานหลางหันหลังให้มารดาทั้งสอง เมี่ยวจ้านกลับมองเห็นทุกเหตุการณ์ แม้จะเห็นใจพี่ชายแค่ไหน นางก็มิอาจหยุดมือได้ เพราะส่วนรวมย่อมสำคัญกว่าพี่ชายผู้น่าสงสารที่ตกเป็นเพียงหมากในกระดานของบิดามารดาแท้ ๆ ของเขาเอง หากคนพวกนั้นมีจิตสำนึกในความผิดชอบชั่วดี ไม่แน่ว่าหยางซานหลางอาจจะเป็นคนดีกว่านี้ก็เป็นได้

เพราะหยางซานหลาง เติบใหญ่มากับคำสอนของคนเช่นหยางซานซินที่เสี้ยมสอนให้บุตรชายทะเยอทะยานจนเกินตน เมื่อฝุ่นดินจางลง เมี่ยวจ้านจึงเหินกายลงจากต้นไม้ ยืนประจันหน้ากับพี่ชายอีกครั้ง

ดวงตาของหยางซานหลางแดงก่ำดุจสีของโลหิต ยิ่งเพิ่มแรงกดดันในจิตใจของเมี่ยวจ้านขึ้นอีกเท่าตัว นางใช่คนไร้หัวใจจนมองไม่เห็นความในจากสายตาพี่ชายที่มีต่อมารดาของนาง แม้แต่กับตัวนางเองด้วยเช่นกัน

“อภัยให้ข้าด้วยพี่ชายที่ไม่อาจละเว้นท่านได้”

เมี่ยวจ้านกล่าวเนิบช้ากับชายหนุ่มตรงหน้าที่ขบกรามแน่นจนเป็นสันให้เห็นอย่างเด่นชัดต่อสายตาของเมี่ยวจ้าน

“ยังไม่ถึงบทสรุป อย่าได้มั่นใจไปน้องพี่ว่าเจ้าจะเป็นผู้คว้าชัยในครั้งนี้ ทุกอย่างย่อมเป็นไปได้เสมอ จงอย่ามองเพียงภาพภายนอกแล้วตัดสิน เจ้าควรมองที่จุดสิ้นสุด มันจะชัดเจนกว่าน้องสาวข้า”

ทุกคำพูดของชายหนุ่มนั้น เขามั่นใจว่าน้องสาวรู้ความหมายคำพูดของเขาได้เป็นอย่างดี และเขามิคิดเพรียกหาคำว่าเห็นใจจากนางเลยแม้แต่น้อย เวลานี้ หยางซานหลางเสมือนไร้ความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยหรือเจ็บปวดไปเสียแล้ว ชายหนุ่มพุ่งเข้าหาน้องสาวด้วยความดุดันและรวดเร็วเหมือนการรุกให้ไวและจบการต่อสู้เสียที

‘ไยต้องเป็นข้าที่เจ็บปวดแต่ผู้เดียว ทำไมกันเล่า’ หยางซานหลางโอดครวญอยู่ภายในใจ

แส้ของเมี่ยวจ้าวตวัดดุจอสรพิษ เข้าปะทะร่างแกร่งเต็มแรง โดย หยางซานหลางได้เกร็งร่าง รอรับอยู่ก่อนแล้วเช่นกัน เมื่อรู้ว่ามิอาจหลบได้พ้น

ควับ!

“อึก!”

ตุบ! ร่างแกร่งตกลงยังแทบเท้าของหลิวเจินเจิน

“ซานหลาง”

เสียงแหบโหยของสตรีวัยกลางคน ได้แต่ยืนมองบุตรชายที่คุดคู้อยู่แทบเท้าตน ดวงตาอ่อนโยนเช่นมารดามองบุตรในอุทรของนางเสมือนคมมีดกรีดแทงใจแม่ทัพหนุ่มยิ่งนัก ซึ่งเวลานี้เขาได้เงยหน้ามองมารดาผู้เลี้ยงดูตนมาตั้งแต่แรกเกิด ก่อนจะเงยหน้ามองเลยไปยังด้านหลังของหลิวเจินเจิน

ในครรลองสายตาของชายหนุ่มนั้น มันสั่นสะท้านไปทั้งใจกับภาพที่เห็น พระสนมหลิวเมิ่งชี มารดาที่แท้จริงมีเลือดสด ๆ ไหลนองเปรอะเปื้อนบนชุดงามจนกลายเป็นสีแดงฉาน ก่อนจะดึงสายตากลับมายังคนตรงหน้าที่ยืนกำมือแน่น ร่างบางสั่นสะท้านด้วยหัวใจที่แตกสลาย

เมี่ยวจ้านคอยจ้องมองอยู่มิคลาดสายตา ด้วยมารดาตนอยู่ในระยะมิปลอดภัย หากนางเสี่ยงเข้าโจมตีในขณะที่สภาพจิตใจของมารดา มิปกติเช่นที่คนภายนอกมองเห็นนั้นนับว่าอันตรายมากทีเดียว นางไม่อาจตามเข้าไปได้จึงจำใจได้แต่ยืนควบคุมสถานการณ์อยู่ไม่ห่าง

หยางซานหลางยังคงผูกพันในตัวหลิวเจินเจิน แต่เขาจำต้องช่วยผู้ให้กำเนิดเช่นกัน ร่างสูงอาศัยจังหวะที่คนตรงหน้ากำลังสับสน ลุกขึ้นรวบร่างมารดาเลี้ยงมาไว้ในอ้อมแขน โดยมีดาบทาบทับอยู่ที่ลำคอ หลิวเจินเจินยิ้มเย็นเมื่อรู้แล้วว่า ความรักที่ตนมิอาจชโลมใจของบุตรชายได้เลย นางจึงทำเพียงโอนอ่อนตามบุตรชาย

“ปล่อยมารดาข้า หยางซานหลาง เจ้าคนอกตัญญู ค่าน้ำนมมารดาของข้า มันไม่มีความหมายสำหรับเจ้าสักนิดเลยหรืออย่างไรกัน” เมี่ยวจ้านพูดเสียงกร้าว

หยางซานหลางกลืนก้อนบางอย่างที่จุกอยู่ในลำคอลงไปจนหมดสิ้น เมื่อได้ฟังคำพูดต่อว่าจากน้องสาว ทางเลือกสำหรับเขา มันไม่มีเลยในเวลานี้ อยู่ก็เหมือนตาย แต่จะตายก็ยังมิอาจทำได้

“ฮา ๆ ๆ เจ้าไม่มีสิทธิ์…มาต่อรองกับข้า น้องสาว ปล่อยพระสนม มิเช่นนั้น นางตาย”

หยางซานหลางพยายามควบคุมน้ำเสียงเอาไว้ เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าตอนนี้ เขารู้สึกเช่นไร ในเมื่อมารดาแท้ ๆ กำลังจ้องมองมาที่เขา ส่วนแม่ผู้เลี้ยงดูอุ้มชูเขามานั้นอยู่ในอ้อมแขนของตน มันอบอุ่นเหลือเกินกับสตรีที่แนบกับอกแกร่ง ทว่า นางจำเป็นต้องตายด้วยหรือ คำนี้ เขาเคยอยากที่จะเอ่ยถามบิดายิ่งนัก แต่ความขุ่นเคืองและน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาทำให้ต้องเก็บมันเอาไว้ในใจแทน

“มิต้องสนใจแม่ เมี่ยวเอ๋อร์…จำคำแม่เอาไว้ให้ดี แม่รักเจ้าทั้งสองคน และแม่ยินดีตายด้วยมือของเจ้าซานหลาง แต่แม่จะมิยอมฆ่าลูกชายที่ดื่มนมจากอกของมารดาผู้นี้เป็นอันขาด”

คำพูดของหลิวเจินเจิน มันทิ่มแทงใจของหลิวเมิ่งชียิ่งนัก มันช่างเจ็บปวดยิ่งกว่ากระบี่ที่ปักกายนางอยู่ในตอนนี้หลายเท่าเลยก็ว่าได้

“หุบปาก! อย่าใช้มารยาหลอกข้า ท่านแม่คิดว่าข้าโง่งมแล้วจะพากันปั่นหัวข้าอย่างไรก็ได้เช่นนั้นใช่ไหม ทุกคนเห็นข้าเป็นตัวอะไรกันแน่ ตอบข้ามา!”

น้ำเสียงของคนที่เสมือนใจแตกสลายของชายหนุ่มช่างสะเทือนใจใครหลาย ๆ คนนัก หยางซานหลางยิ้มหยันกับคำถามที่เขาไม่มีวันได้คำตอบ ก่อนจะมองเลยไปยังผู้ให้กำเนิดซึ่งทำได้เพียงร้องไห้น้ำตานองหน้า