ตอนที่13. มีแค่เพียงคนสนิท

“อ่า! เช่นนั้นหรอกหรือ ช่างรอบรู้เสียจริง ๆ ข้าไม่เคยบอกว่าตัวข้านี้เป็นใคร เจ้ากลับรู้ดีกว่าตัวข้าเสียอีกว่าผู้ใดคือมารดาของข้า นอกเสียจากว่าเจ้าจะรู้จักครอบครัวข้าเป็นอย่างดี หรือเจ้าก็คือหนึ่งในสกุลหยางกันนะ…รึข้าเดาผิด เช่นนั้นก็คงเป็นคนที่รู้จักข้ามากกว่าพ่อแม่แท้ ๆ ของข้าเองกระมัง”

มีแค่เพียงคนสนิทของพระบิดาเท่านั้นที่รู้ความจริงเรื่องชาติกำเนิดแท้จริงของนาง

“...” ไม่มีคำตอบจากคนที่กำลังหาจังหวะลงมือต่อหญิงสาว

ศัตรูที่มีไม่ใช่แค่ภายในแคว้นชีเป่ย แต่ด้วยตำแหน่งของนางนั้น จิ้งหนานก็ย่อมมีคนตามล่านางเช่นกัน มันจะเป็นใคร นางไม่ขอใส่ใจ ตอนนี้ต้องปกป้องคนที่นางรักให้ปลอดภัยเสียก่อนเท่านั้นเป็นพอ

“เงียบทำไมกัน ข้ายินดีที่จะพบปะกับผู้มีความรู้มากเลยรู้หรือไม่ ยิ่งคนที่ล่วงรู้ชีวิตผู้อื่นเป็นอย่างดี…ยกเว้นตัวเอง”

เมี่ยวจ้านพูดยั่วยุเพื่อให้อีกฝ่ายเผยที่ซ่อน ซึ่งคนผู้นี้ร้ายกาจมิเบาที่สามารถเคลื่อนไหวรอบกายนางได้โดยไร้ร่องรอยให้พบเห็น

“วันนี้ ข้าไม่อยากเล่นกับเจ้า เด็กน้อย ข้าให้โอกาสเจ้าหนีได้หนึ่งครั้ง”

ฉึก!

มีดสั้นคู่กายของเมี่ยวจ้าน ปักอยู่ที่ลำคอของคนพูด

“ข้ารอคำนี้มานานแล้ว”

เมี่ยวจ้านแค่ต้องการรู้ตำแหน่งเท่านั้น นางไม่ได้ต้องการเสวนาให้เปลืองเวลาของนางขนาดนั้น คนที่กำลังจะสิ้นลมถึงกับดวงตาเหลือกค้าง เมื่อร่างบางของเจ้าของมีดได้ก้าวมายืนตรงหน้า

“อึก!” ไม่อยากเชื่อเลยว่า เขาจะพลาดท่าให้กับเด็กเมื่อวานซืน แถมยังเป็นสตรีอีกด้วย

“ข้าขอมีดคืนนะ” เมี่ยวจ้านดึงมีดออกจากลำคอของคนที่ล้มตึงลง เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้ว เมี่ยวจ้านรีบพุ่งตรงกลับไปยังจุดที่จากมา โดยไม่ได้สนใจคนร้ายเลยแม้แต่น้อย

‘สงครามไม่อาจใจอ่อนได้’

และนางก็ไม่อยากรู้ว่าคนผู้นี้เป็นใคร เพราะเมื่อใดที่กลับจิ้งหนานก็รู้เองหากมีใครหายไป

เมี่ยวจ้านเดินเข้าหามารดาและพี่ชาย ทุกย่างก้าวมันช่างหนักอึ้งจนเกินจะพรรณนาได้ ดวงตาแดงก่ำด้วยความสะเทือนใจกับภาพตรงหน้า นางมิได้ริษยาพี่ชายหรือน้อยใจอันใดแล้วในตอนนี้ แต่น้ำใส ๆ ที่เอ่อล้นออกมา มันคือความสงสารในความอาภัพของพี่ชายต่างมารดา

‘นี่สินะคำว่าสายเลือด’

แม้จะเกลียดบิดาเพียงใด แต่กับพี่ชายนั้น นางมิได้แค้นเคืองอันใดมากมายนัก

อย่างน้อยที่ผ่านมากว่ายี่สิบปีนั้น หยางซานหลางก็ดูแลมารดาของนางเป็นอย่างดี ดุจแม่ผู้ให้กำเนิดที่แท้จริงก็มิปาน หญิงสาวหยุดเท้าตรงหน้าทั้งสอง ก่อนจะนั่งลงโดยเข่าสองข้างกระแทกลงต่อหน้าชายหนุ่ม หยางซานหลางพยายามปรือตามองผู้มาใหม่ซึ่งตอนนี้ก้มหัวลงเป็นการคำนับเขา แต่ไร้สุ้มเสียงใด ๆ จากปากของน้องสาวที่เขาแสนริษยาในความโชคดีของนาง

น้องสาวผู้ได้ถือกำเนิดจากสตรีที่แสนดี เช่นคนที่กำลังโอบกอดเขาพร้อมทั้งร้องเพลงขับกล่อมอยู่ในตอนนี้ เสมือนเขาคือเด็กชายเมื่อวัยเยาว์…ใช่แล้ว ท่านแม่ของเขาต้องการให้เขาหลับและจากไปอย่างมีความสุขที่สุด มันคือสิ่งที่เขาเองก็ต้องการ

เมี่ยวจ้านกลั้นสะอื้นเอาไว้สุดความสามารถ ไหล่บางไหวสะท้านด้วยพยายาม มิให้เสียงใด ๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากบาง นางจะส่งพี่ชายให้หลับโดยมีความสุขใจให้มากที่สุด

“ท่านพี่…สิ่งใดที่ท่านทำกับข้า นับจากนี้ น้องสาวจะมิถือสาหาความกับมัน และสิ่งใดที่ข้าได้ล่วงเกินท่านพี่ไป ได้โปรดอภัยให้แก่ข้าด้วย เราไร้ซึ่งวาสนาที่จะเป็นพี่น้องร่วมมารดาในชาตินี้ แต่บุญคุณของท่านพี่ที่คอยดูแลท่านแม่แทนข้า โปรดรับการคำนับจากเมี่ยวจ้านด้วยนะเจ้าคะ”

เมี่ยวจ้านยังมิเงยหน้ามองพี่ชาย หน้าผากของหญิงสาวยังคงแตะอยู่ที่พื้นดิน หยางซานหลางหลับตาลงช้า ๆ เขามิจำต้องข่มกลั้นความเจ็บปวดใด ๆ อีกต่อไปแล้ว สำนึกผิดตอนนี้ก็สายเกินไป และต่อให้เขามีลมหายใจอยู่ต่อก็มิอาจสู้หน้าผู้ใดได้ ด้วยความเลวร้ายที่ได้ก่อเอาไว้ มันสมควรแล้วที่จะจบลงด้วยชีวิตของเขาเอง

ทางด้านหมิงจงเป่าที่กำลังประมือกับศิษย์น้องของเขาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสามแม่ลูกนัก เขาเห็นทุก ๆ อย่าง แม้จะไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นก็ตามที

“มันคือชะตากรรม” คำพูดเพียงแผ่วเบาของเขา ไม่อาจทำให้สามแม่ลูกที่กำลังโอบกอดกันร่ำไห้อยู่นั้นได้ยิน

ช่างเป็นภาพที่น่าสะเทือนใจจนทำให้ผู้พบเห็นอดที่จะเศร้าเสียใจตามมิได้ แม้หยางซานหลางจะร้ายกาจเพียงใด มันก็มิใช่ความผิดเขาแต่ผู้เดียว ถ้าจะโทษแล้วคงหนีไม่พ้นบิดาของชายหนุ่มเองที่ไม่รักลูกจริงอย่างที่ปากพูด มิเช่นนั้นคงไม่ดึงเอาบุตรชายมาร่วมชะตากรรมที่โหดร้าย และทำในสิ่งที่ผิดต่อคุณธรรมเช่นนี้

ไหนจะอยู่ ๆ วันหนึ่ง…พ่อลุกขึ้นมาฆ่าแม่ แล้วกลับกลายเป็นว่า เขามิใช่บุตรของแม่ผู้เลี้ยงดู ความจริงที่ปรากฏ มันเป็นการทำร้ายจิตใจของแม่ทัพหนุ่มจนเขาไม่อาจทนรับมันได้ แต่ก็จำต้องเก็บเป็นความลับ เพราะหากเรื่องราวของหยางซานหลางนั้นหลุดออกไป รังแต่จะมีภัยมาสู่สามคนพ่อแม่ลูก

คงด้วยเหตุผลนี้ หยางซานหลางจึงยอมที่จะกำจัดหลิวเจินเจิน ผู้เป็นมารดาเลี้ยงตามคำสั่งผู้เป็นพ่อ แต่ตอนนี้ ภาพสามแม่ลูกโอบกอดล่ำลา หนึ่งในนั้นที่จะไม่มีโอกาสได้ชมพระอาทิตย์ขึ้นในวันพรุ่งนี้อีกต่อไป เป็นที่น่าเห็นใจคนที่ยังมีลมหายใจอยู่ยิ่งนัก

หมิงจงเป่าดึงความคิดกลับมาอยู่กับปัจจุบัน เมื่ออาวุธในมือของเจิ้งถงเฉียดกายเขาไปเพียงเล็กน้อย

“เจิ้งถง! เจ้าควรเลิกฝันเฟื่องได้แล้วนะ อย่างไรวันนี้ ข้าก็ไม่ให้เจ้าได้แตะต้องท่านประมุขแน่นอน”

หมิงจงเป่ารู้เป้าหมายที่แท้จริงของศิษย์น้องของตนเองดี หลายครั้งแล้วที่เจิ้งถงพยายามที่จะหลบหลีกเขา เพื่อเข้าหาฟางเล่อที่กำลังรับมืออยู่กับนางมารน้อยจีกวานฮวา

“ศิษย์พี่! ท่านควรจะมองความเป็นจริงให้มากนะ ข้าเป็นบุรุษ อย่างไรเสียก็เหมาะที่จะเป็นผู้นำมากกว่าท่านหญิงผู้อ่อนแอ”

เจิ้งถงเห็นชัดเจนว่าประมุขพรรคโลกันต์นั้นมีฝีมือสูงส่งไม่ใช่น้อย เขาเองใช่จะล้มนางลงได้โดยง่ายหากปะทะกันตรง ๆ โดยไร้คนช่วย การที่เขาหมายจะเล่นงานนางในเวลานี้ให้ได้ เพราะมีจีกวานฮวาช่วยในการลงมือ จีกวานฮวามิได้อยู่ในสายตาเขาสักนิด แต่เวลานี้ หญิงสาวนับว่ามีประโยชน์ต่อเขาเป็นอย่างมาก

ก่อนอื่นต้องหาทางกำจัดผู้คุ้มกัน นั่นก็คือศิษย์พี่ที่ยังคงขวางทางเขาอยู่ในตอนนี้ และดูเหมือนมันจะไม่ง่ายอย่างที่คาดการณ์เอาไว้ในทีแรกเอาเสียเลย ขนาดเวลาพลั้งเผลอของอีกฝ่าย เขายังมิอาจลงมือได้เลย

“ฮา ๆ…รักษาลมหายใจของเจ้าให้ได้เสียก่อน ค่อยคิดเรื่องอื่น เจิ้งถง”

สิ้นคำพูด…เจิ้งถงถึงกับขนลุกเกรียว เมื่ออยู่ ๆ ศิษย์พี่ของเขาก็หายไปจากตรงหน้า ทั้ง ๆ ที่ตัวเขาจ้องอีกฝ่ายตาไม่กะพริบเลยด้วยซ้ำ

‘เป็นไปไม่ได้’

“คิดว่าจะหลบข้าพ้นรึศิษย์พี่”

เจิ้งถงกล่าวออกมาอย่างเชื่อมั่นในตนเอง แต่ภายในใจเขาหวาดหวั่นอยู่มากทีเดียว

‘ข้าไม่น่ารีบสังหารอาจารย์เลย’ เจิ้งถงรู้สึกเสียดายที่มิคิดร่ำเรียนจนสำเร็จทุกวิชาเสียก่อนค่อยลงมือต่ออาจารย์ของตนเอง

“คนบาปหนาเช่นเจ้า มันไร้วาสนาที่จะได้เรียนรู้ ทางที่ดีจงเตรียมตัวเพื่อไปขอขมาอาจารย์ของเจ้าในยมโลกจะดีกว่านะ”