ตอนที่14.เจ้าคือหัวใจของแม่ซานหลาง

หมิงจงเป่าส่งเพียงเสียงแต่มิปรากฏกายให้อีกฝ่ายเห็น เวลานี้ ทหารติดตามไม่มีแล้วก็จริง แต่เขาวางใจอะไรไม่ได้ เพราะการที่หยางซานหลางต้องตาย นั่นหมายความว่ามีคนอื่นอีกนอกเหนือจากพวกเขาและคนของหยางซานหลาง

เพราะอยู่ ๆ ลูกธนูจะโผล่มาจากที่ใดได้ ในเมื่อเขาคอยจับตาอยู่ตลอดทั้งรับมือศิษย์น้องและคนของแม่ทัพหนุ่ม เขามั่นใจว่าไม่มีใครที่ยกคันศรอย่างแน่นอน นั่นบ่งบอกได้ว่ามีคนแฝงตัวอยู่เพื่อคอยสังเกตการณ์อยู่ไม่ไกล เขาจะมิยอมวางใจในสิ่งที่มองไม่เห็นเป็นอันขาด อาจมีใครอีกที่คอยฉวยโอกาสกับเรื่องนี้ มิตรแท้ไม่เคยมีในการแย่งชิงอำนาจ

เจิ้งถงพยายามเป็นอย่างมาก ในการเพ่งสมาธิเพื่อจับทิศทางของเสียงจากคนที่หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

“ท่านช่างน่าขบขันนึกศิษย์พี่ที่คิดจะทดสอบความสามารถของข้า ข้าเองก็อยากรู้นักว่า ท่านจะใช้อีกกี่กระบวนท่า เพื่อขัดขวางข้ามิให้ช่วงชิงลมหายใจของประมุขพรรคโลกันต์ได้”

ขวับ!

เจิ้งถงหันไปทางด้านซ้าย เมื่อเขาเห็นเงาร่างของศิษย์พี่ของตนยืนอยู่ และเป็นเช่นนั้น เมื่อหมิงจงเป่าปรากฏกายขึ้น ทั้งยังยืนนิ่งเฉยเหมือนไร้ความรู้สึกกลัวหรือกดดันแม้แต่น้อย มีเพียงรอยยิ้มกว้างเฉกเช่นคนอารมณ์ดีเท่านั้นที่ปรากฏในครรลองสายตาของเจิ้งถง

เจิ้งถงรีบพุ่งไปยังทิศทางนั้นในทันที เขาต้องกำจัดศิษย์พี่เสียก่อน เพราะต่อให้เขาพุ่งเข้าหาประมุขโลกันต์ ศิษย์พี่ก็ต้องเข้ามาขัดขวางอยู่ดี กำจัดทีละคนจะง่ายกว่า สองศิษย์เอกแห่งพรรคโลกันต์ไล่ล่ากันออกไปอีกด้านของป่า

ทางด้านหลิวเจินเจินและบุตรชายหญิง

หลิวเจินเจินยังคงขับกล่อมบุตรชายด้วยใจที่ประดุจภูผาทั้งลูกได้ร่วงหล่นลงมาทับบนตัวนาง มือหนาไม่ขยับไหวติงแล้ว ลมหายมิได้ผ่านช่องจมูกอีกต่อไปเช่นกัน หยางซานหลางเสมือนคนนอนหลับอย่างมีความสุขในอ้อมกอดของมารดา รอยยิ้มปรากฏให้เห็นบนใบหน้า หลิวเจินเจินใช้มือข้างหนึ่งลูบไปตามใบหน้าหล่อเหลาของบุตรชาย หลับแล้วลูกของนาง ไม่ต้องทรมานกับการแย่งชิงอีกต่อไป

‘เจ้าจะดีหรือร้าย เจ้าคือหัวใจของแม่ซานหลาง’ น้ำตายังคงไหลรินมิขาดสายจากดวงตาที่อ่อนล้าของหลิวเจินเจิน

“ซานหลาง! หากชาติหน้ามีจริง แม่ขอเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของเจ้าและน้องอย่างแท้จริงนะลูกรัก มันไม่ใช่ความผิดของเจ้าเลย ซานหลาง แต่เป็นบิดาเจ้าที่เป็นผู้ก่อเรื่องนี้ขึ้นมา ฮือ ๆ…หยางซานชิน ไอ้คนสารเลว เจ้าฆ่าลูกข้า คนสารเลว เจ้าพรากทุกอย่างไปจากข้าสามแม่ลูก นับจากนี้ ข้าจะมิละเว้นคนเช่นเจ้าอีกต่อไป”

เสียงกรีดร้องที่เจ็บปวดและต่อว่าอดีตสามีได้เรียกความสนใจจากหญิงสาวทั้งสองคนที่อยู่ห่างออกไปพอสมควร จีกวานฮวาหันไปตามเสียงก่นด่าของหลิวเจินเจินถึงว่าที่พ่อสามี และสิ่งที่ฉายชัดในสายตาทำให้ร่างบางหนาวสะท้านไปทั้งตัว มือบางสั่นจนเห็นได้ชัด

ฟางเล่อหยุดมือในทันทีที่อีกฝ่ายนิ่งไป นางมิได้เลวร้ายขนาดที่เห็นอีกฝ่ายมิตอบโต้แล้วฉวยโอกาสลงมือต่อจีกวานฮวา แค่สภาพที่เห็นในตอนนี้ นางมารน้อยนั้นบาดเจ็บอยู่มากทีเดียว และคงไม่ใช่แค่เพียงแผลภายนอกเสียแล้ว จิตใจของจีกวานฮวาคงสาหัสกว่าร่างกายหลายเท่า หากนางลงมือกำจัดญาติผู้น้องของนางในตอนนี้ มันมิต่างกับฟางเล่อเป็นสุนัขตัวหนึ่งเท่านั้น

สิ่งที่ฟางเล่อเห็นในครรลองสายตาคืออดีตสามีนอนเหยียดยาว อยู่ในอ้อมกอดของหลิวเจินเจิน โดยองค์หญิงเมี่ยวจ้านคุกเข่าก้มหน้าอยู่มิห่างกัน ไม่ต้องให้ใครบอกซ้ำ นางก็มองออกได้ในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับชายหนุ่ม ผู้เป็นรักเดียวของเจ้าของร่างนี้

‘หยางซานหลาง ท่านจงไปขอโทษโม่ไป๋หลาน ด้วยตนเองเสียเถอะนะ สำหรับตัวข้า อโหสิให้กับท่านในทุก ๆ เรื่องที่ผ่านมา’

แววตาของฟางเล่อดูนิ่งสนิท เสมือนนางมิรู้สึกสะเทือนใจอันใดกับการจากไปของแม่ทัพหนุ่มเลยแม้แต่น้อย ในเมื่อนางไม่ใช่ภรรยาเขาจริง ๆ เสียหน่อย จะให้นางร้องไห้ฟูมฟายเช่นจีกวานฮวา มันก็คงจะไม่สมเหตุสมผลนัก อีกทั้ง นางไม่ได้รักหยางซานหลาง ไม่ว่าเขาจะอยู่หรือตายก็มิได้ทำให้อะไรในชีวิตของนางเปลี่ยนไป

‘หยางซานหลาง ข้าหวังว่าเจ้าจะพบนางในอีกโลกหลังความตาย’

จิตใจของจีกวานฮวาในตอนนี้เสมือนนางไร้ซึ่งวิญญาณ สองขารู้สึกอ่อนแรงลง ร่างบางทรุดลงกับพื้น มิอาจก้าวไปยังร่างของคู่หมั้นได้ นางกลัวเหลือเกินว่าสิ่งที่คิดจะเป็นเรื่องจริง นางจะอยู่ได้อย่างไรหากไร้ซึ่งหยางซานหลาง จีกวานฮวาเบนสายตากลับมาที่ศัตรูหัวใจ สองมือกำเข้าหากันแน่น ก่อนจะอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายพลั้งเผลอพุ่งเข้าหา

ฟางเล่อใช่จะประมาทเสียเมื่อไหร่กัน ร่างงามถอยหลังเพียงเล็กน้อย หลบกระบี่คมได้อย่างรวดเร็ว พลิ้วไหวดุจสายลม กำไลที่ฝังไว้ด้วยไข่มุกโลกันต์เริ่มเปล่งแสงสีแดงร้อนแรงขึ้นทุกช่วงเวลา นั่นบอกได้ดีว่าคนตรงหน้าอันตรายและเป็นภัยที่นางต้องกำจัด

ผมที่ดกดำของจีกวานฮวา ตอนนี้ไยเริ่มมีสีขาวแซม

‘หรือว่า…’ ฟางเล่อนึกถึงคำของผู้เป็นอาจารย์ ว่าหากคนที่บรรลุวิชาไร้รักเมื่อใด ผมจะเริ่มเปลี่ยนสี เพราะจิตมารเข้าควบคุมร่างกายและจิตใจจนหมดสิ้นแล้ว

“เจ้าไม่เคยไร้รักน้องพี่ แต่เป็นเจ้าที่ผลักไสมันออกไปเอง”

ฟางเล่อพูดกับหญิงสาวที่กำลังพุ่งโจมตีนางแบบไม่ลืมหูลืมตา ทุกการเคลื่อนไหวรุนแรงขึ้น แม้แต่แววตายังเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

“เพราะเจ้า ไป๋หลาน หากไม่มีคนอย่างเจ้า ข้าคงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ตายซะ!”

จีกวานฮวาพูดด้วยความเกรี้ยวกราด และยังคงโทษผู้อื่น มากกว่ามองการกระทำของตนอยู่นั่นเอง

ฟางเล่อได้แต่ถอนหายใจ เมื่อได้ยินคำกล่าวหาของญาติผู้น้อง มันสายไปแล้วจริง ๆ ที่จะเตือนสติคนเช่นจีกวานฮวาให้รู้ผิดชอบชั่วดี

“จะเพราะอะไรนั้น…มันไม่ได้ขึ้นที่ผู้ใด จีกวานฮวา ต่อให้ไม่มีข้าอยู่บนโลกนี้ หากเจ้ามิใช่คู่ของหยางซานหลาง เจ้าทั้งคู่ก็ต้องพลัดพรากกันอยู่ดี จงโทษโชคชะตาที่ทำให้เจ้าและเขาไร้วาสนาซึ่งต่อกันถึงจะถูกน้องสาว”

“ข้าคือคู่ครองของเขา ควรเป็นเจ้าที่ต้องสิ้นใจ ไม่ใช่พี่ซานหลาง

อ๊ากก…มีข้าต้องไม่มีเจ้า โม่ไป๋หลาน”

เสียงคำรามเสมือนคนเสียสติของจีกวานฮวาไม่ได้ทำให้อะไรเปลี่ยนแปลงได้ นอกจากตัวนางที่กำลังทำร้ายตนเอง จีกวานฮวาขาดการควบคุมจิตใจทำให้ผมเริ่มเปลี่ยนสีมากขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตากลายเป็นสีเลือด ใบหน้าเริ่มซีดเซียวไร้สีสันเช่นแต่ก่อน การเคลื่อนไหวของจีกวานฮวาเริ่มว่องไวขึ้น ความดุดันในการฟาดฟันอาวุธห้ำหั่นต่อศัตรูหัวใจมีมากกว่าเดิมหลายสิบเท่าจนยากที่ฟางเล่อจะรับมือตรง ๆ ได้

ฟางเล่อเริ่มเคลื่อนไหวหลบหลีกยากมากขึ้น ด้วยนางยังไม่สำเร็จวิชาทั้งหมดจะรับมือมารเต็มขั้นนั้นนับว่าตึงมืออยู่ไม่น้อย แต่ยังคงรักษาระดับมิได้เพลี่ยงพล้ำแกอีกฝ่ายเช่นกัน

ระยะเวลาสองปี ต่อให้เป็นเทพเซียนฝึกหัดยังไม่กล้าที่จะต่อกรกับปีศาจซึ่งบำเพ็ญมานานกว่าตนเองเช่นกัน นางฝึกฝนมาเพียงสองปีจะรับมือกับนางมารที่ฝึกฝนมาแต่เยาว์อย่างจีกวานฮวาได้ง่าย ๆ อย่างไรกัน นี่คือเรื่องจริง มิใช่นิทานที่เพียงวาดกระบี่ออกไปแล้วมารร้ายตายเป็นร้อย นางต้องใช้สมองให้มากกว่ากำลังแล้วในตอนนี้ เพราะเวลานี้ ผู้เป็นอาจารย์มิได้อยู่ช่วยชี้แนะนางอย่างในคราแรกแล้ว นางต้องพึ่งพาตนเองไปก่อน