บทนำ

บทนำ

“อย่าคิดว่าทอดกายให้ฉันเชยชมแล้วฉันจะไม่เกลียดเธอนะปลายฝน.. ไม่ว่าจะยังไงฉันก็เกลียดเธออยู่และแม้ว่าฉันจะได้เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ ฉันก็ไม่มีวันรักเธอหรือยกย่องเธอให้เป็นเมียฉันหรอกนะ..”

ถ้อยคำเย็นชาเชือดเฉือนที่ดังออกมาจากเรียวปากบางสวยสีชมพูระเรื่อดุจริมฝีปากอิสตรีนั้นทำให้ ปลายฝน น้ำตาไหลรินหลั่งประหนึ่งเขื่อนพัง...

“และจำใส่หัวเธอไว้ด้วยว่า เธออยู่ในสถานะไหน อย่าสะเออะแสดงอาการให้ใครรู้ล่ะว่าเธอกับฉันมีอะไรกันแค่ไหน มีหน้าที่ให้ความสุขฉันก็ทำแค่นั้น อย่าได้คิดว่าจะเผยอมาเทียบกับฉันหรือเทียบกับ ทราย เพราะเธอคือผู้หญิงที่ฉันจะแต่งงานด้วย”

ร่างสูงงามสง่าของ อัครา ลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าต่อหน้าเธออย่างไม่เร่งร้อน ร่างแกร่งงดงามด้วยกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบชนิดนายแบบบางคนยังอาย ใบหน้าเรียวยาวขาวสะอาด ดวงตายาวรีรูปเม็ดอัลมอลด์สีน้ำตาลคมเข้มภายใต้คิ้วเข้มดกหนา จมูกโด่งคมรับกับเรียวปากบางเฉียบได้รูปสีชมพู

อัครา จงบริบูลย์ไพศาล หรือ อาซัน ลูกชายคนโปรดของ อโนมา หรือแม่อ้อน กับอัคคี ที่ปลายฝนให้ความเคารพรักเสมือนแม่และพ่อแท้ๆ ของตน แม่อ้อนนั้นใจดีอ่อนโยนอ่อนหวานและเต็มไปด้วยเมตตาเอ็นดูเธอเช่นเดียวกันกับ น้องอิ่มอุ่น หรือ อัจฉรียาพร ลูกสาวของตนเอง เธอได้เล่าเรียนในโรงเรียนเดียวกันกับน้องอิ่มอุ่น ไม่ว่าน้องอิ่มอุ่นได้อะไรเธอก็จะได้สิ่งนั้นด้วย แต่สำหรับอัคราเขากลับเกลียดเธออย่างกับไส้เดือนกิ้งกือ แต่ทุกครั้งเมื่อตกอยู่ในห้วงเสน่หาเขาก็ปรนเปรอเธอด้วยความเร่าร้อนแทบขาดใจ..

“ที่พูดนี่เข้าใจใช่ไหม ปลายฝน” เสียงเข้มถามย้ำอย่างเย็นชา

“ค่ะ”

“เข้าใจก็ดี.. ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว”

เขาพูดอย่างไร้เยื่อใยดวงตากลมโตหวานสวยซึ้งมองตามไปด้วยความปวดร้าวก่อนจะเดินออกมากจากห้องของเขาร่างเล็กบอบบางเดินหลบสายตาผู้คนแล้ววิ่งขึ้นห้องของตนเองอย่างรวดเร็วเมื่อถึงห้องก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงสีหวานร้องไห้กับตัวเองเงียบๆ ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

“คุณแม่ขา ฝนคิดถึงแม่เหลือเกิน..”

หญิงสาวนอนร้องไห้นึกถึงเรื่องราวเก่าๆ ที่เกิดขึ้นกับตนเองด้วยความรู้สึกน้อยใจในโชคชะตา เธออาจจะโชคดีที่หลังจากแม่ของเธอเสียชีวิตอโนมากับอัคคีก็รับเธอเป็นลูกบุญธรรมและเลี้ยงดูแลให้การศึกษากับเธออย่างดีเท่าเทียมกับลูกสาวแท้ๆ ของตน เธอได้รับความรักความเมตตาจากทุกๆ คน แต่กับอัคราชายหนุ่มรูปงามซึ่งเป็นที่หมายปองของหญิงสาวทั้งประเทศกลับมีแต่ความเกลียดชังให้กับเธอ ข่มเหงจิตใจเธอสารพัดราวกับโกรธเกลียดเธอมาร้อยชาติพันชาติ

“ทำไมคุณซันจะต้องเกลียดฝนด้วย.. ฝนทำอะไรให้คุณนักหนาคะ..” หญิงสาวรำพึงรำพันกับตัวเองจนหลับไปอย่างเดียวดาย