ตอนที่2.

ตอนที่2.

วันรุ่งขึ้นปลายฝนก็แต่งตัวอย่างเรียบร้อยสวยงามเพื่อจะเข้าบริษัทไปฝึกงานพร้อมคุณอัคคี สาวน้อยยิ้มสดใสและเข้าไปช่วยงานในครัวเช่นทุกวันแต่วันนี้เหล่าแม่ครัวไม่ยอมให้เธอช่วยทำเพราะกลัวว่ากลิ่นอาหารจะติดเสื้อผ้าสวยๆ ของเธอเสียหมด

“โธ่ รู้แบบนี้ฝนใส่ชุดอยู่บ้านเก่าๆ มาช่วยป้าแย้มกับป้าโฉมทำกับข้าวดีกว่า” ปลายฝนบ่นยิ้มๆ แต่ก็ช่วยสาวใช้ยกสำรับอาหารมาตั้งโต๊ะเหมือนดังเช่นทุกวันโดยไม่รู้ว่าขณะที่ตนกำลังจัดโต๊ะอยู่นั้นอัคราได้ยืนมองเธออยู่นานแล้ว

“นี่คิดจะประจบเอาตำแหน่งไหนในบริษัทล่ะ” เสียงพูดลอยๆ ของน้ำเสียงที่เธอจำได้แม้แต่ในเวลาหลับก็ทำให้ปลายฝนชะงักใจเต้นรัวก้มหน้านิ่งไม่กล้าเงยหน้ามองเขากลัวว่าเขาจะหาเรื่องด่าว่าเธออีก

“ทำเป็นเงียบนี่คืออะไร มารยาหรือเพราะละอายใจ” อัคราเสียงเข้มขึ้นปลายฝนเดาได้ไม่ยากว่าเขาจะทำหน้าแบบไหน คงจะมองเธอเหมือนสิ่งที่น่ารังเกียจและดวงตาเต็มไปด้วยแววดูแคลนอีกเช่นเดิม

“อ้าว อาซันมาแต่เช้าเลยนะเรา..” คุณอัคคีซึ่งเดินลงมาพร้อมกับภรรยาที่รักเอ่ยทักยิ้มๆ อัคราค่อยๆ เลื่อนเก้าอี้นั่งลงตรงข้ามคนที่เขาไม่ค่อยชอบหน้าแต่ต้องนั่งรับประทานอาหารร่วมโต๊ะกันทุกวันและต้องนั่งเผชิญหน้ากันทุกครั้งด้วย

“วันนี้แต่งตัวสวยเชียวนะหนูฝน” คุณอโนมายิ้มให้สาวน้อยที่นั่งก้มหน้าน้อยๆ อย่างเจียมตัวด้วยอยากให้ใครอีกคนมองเห็นเหมือนตนบ้าง

“ไม่เห็นจะสวยเลย เหมือนเด็กกะโปโลแก่แดด บ้านนอกเข้ากรุง ดูสิทาแก้มแดงอย่างกับตูดลิง”

“ซัน..” ทั้งคุณอัคคีและคุณอโนมาร้องขึ้นพร้อมกันชายหนุ่มจึงตักอาหารใส่ปากเคี้ยวเรื่อยๆ อย่างอารมณ์ดีในขณะที่อีกสามคนที่ร่วมโต๊ะทำหน้าอิหลักอิเหลื่อ โดยเฉพาะปลายฝนรู้สึกลำคอตีบตันจนกลืนอะไรไม่ลงเลยทีเดียว สาวน้อยก้มมองชุดที่ตัวเองใส่อย่างเป็นกังวลแล้วลูบแก้มตัวเองเบาๆ เหมือนให้แน่ใจว่าแก้มของตนไม่ได้แดงเหมือนตูดลิงอย่างที่อัคราว่า คุณอโนมาเห็นแล้วก็เข้าใจในสิ่งที่ปลายฝนคิดอยู่จึงพูดขึ้นเรียบๆ

“เดี๋ยวเย็นนี้แม่จะพาหนูฝนไปซื้อชุดสวยๆ กับเครื่องสำอางดีว่า เป็นลูกผู้หญิงหัดแต่งหน้าบ้างก็ดี อีกหน่อยก็จะได้มีหนุ่มๆ มาเข้าแถวรอยื่นใบสมัครมาเป็นเขยของแม่อ้อนเพียบแน่ๆ ว่ามั้ยคะพี่ไฟ..” คุณอโนมาหันไปยิ้มให้สามี

“จริงด้วย เดี๋ยวหลังเลิกงานแล้วพ่อกับแม่จะพาฝนไปซื้อของ คงสนุกน่าดูว่าไหมที่รัก”

“จริงค่ะ เอาล่ะเราทานข้าวกันเถอะหนูฝนจะได้ออกไปพร้อมคุณพ่อ” คุณอโนมายิ้มกว้างในขณะที่อัคราแอบเบ้ปากอย่างไม่ชอบใจ

มื้ออาหารเช้าผ่านไปด้วยดีปลายฝนก็รีบไปรอคุณอัคคีที่รถด้วยไม่อยากเจอหน้าอัคราแต่กลายเป็นว่าชายหนุ่มนั่งหน้าตึงอยู่ในรถแล้วด้วยท่าทางแสนสบายทั้งยังกางแขนกางขาขวางไว้เหมือนจงใจบอกเธอว่ารถคันนี้เธอไม่มีสิทธิ์จะใช้ร่วมกับเขา รถแวนแสนกว้างขวางเมื่อมีร่างใหญ่ของเขาอยู่ก็ดูจะคับแคบไปทันที...

“เธอคงต้องไปรถเมล์แล้วล่ะ เพราะรถคันนี้ที่เต็มแล้ว” คำพูดของเขาบ่งบอกเจตนาชัดเจน

“อ้อ แล้วก็อย่าไปฟ้องเฮียไฟล่ะว่าฉันแกล้งเธอ ฉันรู้นะเธอคิดอะไรอยู่” ปลายฝนซึ่งกำลังจะเดินไปที่หน้าบ้านชะงักแล้วก้มหน้าเดินต่อไปจึงไม่ได้เห็นแววตาสะใจของเขา

ทางด้านอัครายิ้มบางๆ อย่างสมใจที่ไล่ให้ปลายฝนไปขึ้นรถเมล์ได้ การได้แกล้งปลายฝนเป็นความสุขอย่างหนึ่งของเขาเลยทีเดียว แล้วชายหนุ่มก็ต้องรีบปรับสีหน้าเมื่อเห็นพี่ชายของตนเดินมา

“อ้าว แล้วหนูฝนล่ะซัน..” คุณอัคคีซึ่งขึ้นไปหยิบเอกสารที่ลืมไว้บนห้องทำงานเดินลงมาก็ถามหาปลายฝนด้วยความสงสัยเพราะตนบอกว่าเธอมารอที่รถเพื่อจะได้ไปพร้อมกัน

“เธอไปแล้วครับ อาซันบอกว่าให้รอไปพร้อมกันก็ไม่ยอมรอ เธอบอกว่าอยากลองนั่งรถเมล์ไปทำงาน ก็ดีแล้วนี่เฮียเขาจะได้เจียมตัว..” อัคราพูดโดยไม่มองหน้าพี่ชายที่อายุห่างกันแทบจะเรียกว่าเป็นพ่อลูกกันได้อย่างซ่อนพิรุธ

“แต่แม่อ้อนว่า ต้องมีใครสักคนแถวนี้ไล่ให้น้องไปขึ้นรถเมล์..” คุณอโนมาซึ่งเดินมาสมทบกับสามีพูดขึ้นทั้งยังมองชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ

“ใช่สิ อาซันพูดอะไรก็ผิด” คนร้อนตัวพูดขึ้นอย่างน้อยใจ เมื่อพูดกับคุณอโนมาชายหนุ่มมักจะแทนตัวเองว่า อาซัน ด้วยความเคยชินและเมื่อตอนเด็กๆ หากเขาอ้อนเอาอะไรก็จะได้อย่างต้องการหาก ว่ามันสมเหตุสมผลเพราะคุณอโนมารักและเอ็นดูเขาไม่ต่างจากลูกแท้ๆ

“หึ.. รู้สึกผิดจริงๆ รึเปล่าก็ไม่รู้ อ้อนขึ้นรถเถอะเผื่อไปทันหนูฝน” อัคคีปรายตามองน้องชายต่างแม่ผู้แสนเอาแต่ใจแล้วรีบขับรถออกไปโดยเร็ว อัคราซึ่งอุตส่าห์ตั้งใจว่าจะไม่ขับรถไปทำงานเองและมาขึ้นรถคันเดียวกับพี่ชายเพื่อกันท่าปลายฝนก็ได้แต่นั่งหน้าตึงอยู่เบาะด้านหลัง โดยท่าทางของชายหนุ่มไม่ได้รอดพ้นจากสายตาอันแหลมคมของคุณอโนมาที่เฝ้าจับสังเกตเขาอยู่เงียบๆ ไปได้...