ตอนที่8.

ตอนที่8.

“ไม่เลยจ้ะ ทุกคนเรามันก็ต้องมีผิดพลาดและพลั้งเผลอกันได้ทุกเมื่อ แม่อ้อนเองก็เคยพลั้งพลาด การที่ใครสักคนจะทำผิดทั้งโดยไม่ตั้งใจหรือตั้งใจ ไม่ได้หมายถึงว่าคนคนนั้นเป็นคนไม่ดีหรือเหลวไหลน่าอับอาย แต่เมื่อผิดแล้วแก้ไขก็สมควรแก่การให้อภัย แต่ถ้าผิดพลาดพลั้งแล้วไม่แก้ไขไม่ปรับปรุงตัวยังคงทำผิดอยู่ซ้ำๆ ต่างหากที่น่าเป็นห่วงและน่าอับอายน่าผิดหวัง ฝนไมได้ทำให้แม่กับพ่อผิดหวังเลยนะจ๊ะตรงกันข้ามฝนเป็นเด็กดีและทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจมาก อย่าคิดมากเลยลูก”  

“แต่ฝน..” ปลายฝนสะอื้นฮึกตีบตันไปทั้งใจ

“เช็ดน้ำตาซะ แล้วออกไปทานข้าวกันกับครอบครัวของเรา จำไว้ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราคือคนในครอบครัวเดียวกัน ต้องรักกันสามัคคีและให้กำลังใจกัน ถ้าหากฝนท้องจริงๆ แม่ก็ดีใจที่จะได้อุ้มหลานไม่ว่าเด็กคนนี้จะเกิดจากสาเหตุใดก็ตาม เขาคือลูกของฝนและเป็นหลานของแม่ จำไว้นะลูก”

คุณอโนมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มขาวซีดเบาๆ ปลายฝนพยักหน้าแล้วกราบลงกับอกอุ่นของนางด้วยความซาบซึ้ง หนทางที่มืดมนก่อนหน้านี้พลันสว่างไสวไปด้วยความรักและเมตตาของคุณอโนมา เธอช่างมีบุญเหลือเกินที่ได้คุณอโนมารับอุปการะเลี้ยงดูด้วยดีเสมอมา..



สี่ปีผ่านไปเร็วราวติดปีกจากสาวน้อยวัยสวยสดปลายฝนเติบใหญ่กลายเป็นหญิงสาววัยยี่สิบห้าปีบริบูรณ์ที่สวยสะพรั่งทั้งยังเนื้อหอมด้วยความสวยและฉลาดเฉลียว เป็นเลขาที่เก่งฉกาจของคุณอัคคีซึ่งปัจจุบันก็ได้วางมือจากงานลงบ้างแล้ว โดยให้อัคราเป็นผู้บริหารจัดการงานในสาขาต่างประเทศส่วนบริษัทอสังหาริมทรัพย์รวมไปถึงโรงแรมและรีสอร์ตบางแห่งในประเทศไทยเขาก็ได้วางใจให้ปลายฝนดูแล ซึ่งปลายฝนก็ทำได้ดีเป็นที่เคารพและไว้วางใจของพนักงานและได้รับการยอมรับของคณะกรรมการผู้บริหารระดับสูงขององค์กร ตอนนี้เธอกลายเป็นว่าที่นักธุรกิจหญิงที่สวยเก่งฉลาดไปโดยปริยายแต่ก็ยังคงทำหน้าที่เลขาให้กับคุณอัคคีอยู่เช่นเดิม

“วันนี้คุณพ่อคุณแม่จะกลับรึยังครับพี่ฝน” อาทิตย์วราหนุ่มน้อยวัยสิบแปดปีเศษซึ่งกำลังศึกษาในชั้นปีที่หนึ่งของมหาวิทยาลัยชื่อดังเอ่ยถามพี่สาวซึ่งตักข้าวใส่จานให้ตน

“ยังไม่กลับจ้ะ อยู่ที่เกาะพราวแสงจันทร์อีกอาทิตย์หนึ่งแน่ะ พี่ล่ะคิดถึงจะแย่แล้ว”

“ที่คิดถึงเนี่ยคิดถึง น้องแซม หรือคิดถึงคุณพ่อคุณแม่ครับ”

“ก็ทั้งสามคนนั่นล่ะ แล้วนี่อิ่มอุ่นพี่สาวเราไปไหนเสียล่ะไม่เห็นลงมาทานข้าว”

“เมื่อคืนกลับมาดึกครับเมื่อกี้ผมไปเคาะประตูก็เงียบ สงสัยเมาหนักเลยแฮ้งค์มั้ง”

“เอ๊ะ อิ่มอุ่นไม่ใช่นักเที่ยวจะเมาได้ยังไง ไม่ได้การแล้วพี่จะขึ้นไปดูพี่สาวเราหน่อย โอมทานข้าวไปก่อนนะจ๊ะ..” ปลายฝนในชุดทำงานสวยทันสมัยหน้ายุ่งไม่อยากจะเชื่อว่าน้องสาวของตนจะทำตัวเหลวไหล

“คร้าบผม..” หนุ่มน้อยรับคำแล้วก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยทั้งยังยกหนังสือนวนิยายแปลเล่มโปรดขึ้นอ่านไปด้วยเพราะปกติแล้วเวลาที่บิดามารดาอยู่ร่วมโต๊ะด้วยเขาไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้นั่นเอง...

ทางด้านปลายฝนซึ่งขึ้นมาดูน้องสาวก็เคาะประตูเบาๆ แล้วร้องเรียกเจ้าของห้องสักครู่ประตูก็เปิดออกเจ้าของห้องยังอยู่ในสภาพใบหน้ายุ่งเหยิงตาบวมแดงก่ำเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

“อิ่มอุ่นเป็นอะไรไป..” ปลายฝนหน้าตื่นแล้วโอบกอดร่างที่โผเข้าหาอย่างตกใจ

“ฮือๆ ฝนช่วยอิ่มอุ่นด้วย”

“ใจเย็นๆ ค่อยๆ พูดมา เกิดอะไรขึ้น” เมื่อเข้ามาในห้องนอนสีหวานของอัจฉรียาพร

“ไหนมีอะไรบอกฝนมาสิ”

“ฮือออ เจ็บใจนัก อิ่มอุ่นเสียท่าพี่สิงโต” อัจฉรียาพรทุบหมอนปุบๆ ด้วยท่าทางฉุนเฉียวปลายฝนตกใจหน้าซีดไม่คิดว่าสิงหราชจะมีนิสัยชอบรังแกผู้หญิงเหมือนกับใครบางคน 

“นี่หมายความว่า...”

“ยังคะ อิ่มอุ่นยังไม่ได้พลาดท่าเสียทีพี่สิงโตถึงขั้นนั้น แต่พี่สิงโตจะต้องรับผิดชอบอิ่มอุ่นที่บังอาจมาจูบอิ่มอุ่น” สีหน้าแววตาท่าทางของอัจฉรียาพรดูจะเอาจริงเอาจังแววตาเต็มไปด้วยความคับแค้นใจเมื่อพูดถึงสิงหราช ปลายฝนลอบถอนใจโล่งอกที่อัจฉรียาพรยังไม่ได้มีอะไรเกินเลยกับสิงหราช ไม่เช่นนั้นคงจะเกิดเรื่องใหญ่แน่นอน

“แล้วอิ่มอุ่นจะทำไงล่ะจ๊ะ”

“อยากเจ้าชู้ เห็นผู้หญิงเป็นของเล่นดีนัก น้องอิ่มอุ่นจะดัดนิสัยคนนิสัยเสียให้หลาบจำเลยทีเดียว”

“อิ่มอุ่นจะทำอะไรจ๊ะ”

“พรุ่งนี้อิ่มอุ่นจะไปหาคุณป้าเกศรากับคุณลุงที่คุ้ม พี่สิงโตจะต้องหมั้นกับอิ่มอุ่นโดยทันที”

“เอ่อ.. จะ จะดีเหรอจ๊ะไม่รอคุณพ่อคุณแม่มาก่อนเหรอ” ปลายฝนหน้ายุ่งเมื่อเห็นเค้าลางความวุ่นวายของคนทั้งคู่

“ไม่ต้องห่วงค่ะ อิ่มอุ่นโทร. บอกพวกท่านแล้ว คุณพ่อคุณแม่จะตามอิ่มอุ่นไปค่ะจะพาน้องแซมไปด้วย”

“หา.. รวดเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ” ปลายฝนอุทานอย่างไม่อยากเชื่อว่าน้องอิ่มอุ่นจัดการเรื่องต่างๆ ได้รวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทัน

“แล้วนี่พี่สิงโต..”

“หึ ไอ้พี่สิงโตกระอักเลือดแน่ๆ ที่กล้ามาล่วงเกินอิ่มอุ่น คราวนี้ล่ะจะจัดการให้อ่วมเลย บังอาจกับอิ่มอุ่นดีนัก” หญิงสาวยิ้มอย่างพอใจทั้งที่เมื่อครู่ยังร้องไห้ตาบวมอยู่เลย...

“แล้วอิ่มอุ่นคิดจะแต่งงานกับพี่สิงโตจริงๆ เหรอ”

“ไม่ค่ะ..”

“อ้าว..” ปลายฝนมึนไปกับคำตอบแสนมั่นใจของน้องสาว

“ก็อิ่มอุ่นจะทำให้พี่สิงโตเสียหน้าแล้วจะยั่วให้รักอิ่มอุ่น หลังจากนั้นก็จะชิ่งถอนหมั้นไงคะแล้วอิ่มอุ่นจะหนีไปไกลๆ สักพักปล่อยให้พี่สิงโตเดียวดายในวันแต่งงาน พี่สิงโตจะได้รู้ว่าอย่าคิดเล่นๆ กับผู้หญิง อย่าคิดว่าทำเหมือนพวกเราเป็นดอกไม้ข้างทาง ฮ่าๆ” อัจฉรียาพรเช็ดน้ำตาแล้วยิ้มกว้างอย่างมั่นใจ

“โธ่เอ๊ย คิดแบบเด็กๆ น่าอิ่มอุ่น”

“ไม่รู้ละ อิ่มอุ่นไม่ยอมโดนจูบฟรีๆ หรอก คอยดูนะ จะแก้แค้นให้สาสมเลย” ปลายฝนถอนใจไม่รู้จะพูดให้อัจฉรียาพรเปลี่ยนใจกับแผนการที่คิดไว้ได้อย่างไร เพราะหากเจ้าหล่อนคิดจะทำอะไรแล้วก็จะมุ่งมั่นทำจนสำเร็จและหากแค้นใจใครก็จะตามเอาคืนจนสาสมจนพอใจนั่นล่ะอัจฉรียาพรจึงจะหยุด เรื่องนี้ก็เช่นกันเห็นทีคราวนี้ไม่ใครก็ใครล่ะจะตกหลุมพรางของตัวเอง