บทที่ 10 ว่าที่คุณสามี

@บ้านอัครกุล

ติณณภัทรทิ้งเตียงตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียงนุ่ม หลับตาลงด้วยอาการหนักอึ้งในสมองเพราะคิดไม่ตกกับเรื่องในวันนี้

นี่เขาต้องแต่งงานกับผู้หญิงร้ายกาจอย่างนับดาวจริงหรือแค่คิดก็หนักใจตั้งไว้แล้ว ไม่รู้ว่าหลังจากนี้ต้องเจอกับอะไรอีก

ไหนจะนีรนุชที่ยังไม่ได้คุยกันสักนิด เธอคงโกรธและเกลียดเขามากขนาดเขาขอคุยกับเธอก่อนกลับเธอยังปฏิเสธแล้ววิ่งหนีขึ้นห้องไป

ไหนจะพ่อกับแม่ตัวเองอีกไม่รู้ว่าท่านทั้งสองจะมีปฏิกิริยายังไงเมื่อเขาบอกเรื่องนี้ไป ที่ผ่านมาผู้เป็นแม่ก็ดูจะไม่ชอบนับดาวอย่างชัดเจน ส่วนผู้เป็นพ่อเขาเดาไม่ถูกจริง ๆ ว่าท่านคิดยังไง

"แม่ง! เพราะเธอคนเดียวนับดาว" เสียงทุ้มสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนเขาดีดตัวลุกลงจากเตียงถอดเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำหวังให้น้ำช่วยบรรเทาอารมณ์คุกรุ่นในร่างกายให้เย็นลง

ทว่าเหมือนน้ำเย็น ๆ จะไม่ได้ช่วยอะไรเพราะภาพความร้ายกาจของหญิงสาวยังคงวนเวียนในสมองเขาไม่เลิก

"บ้าชะมัด!" เขาสบถออกมาอีกครั้งพร้อมกับปิดฝักบัว เอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวแล้วเดินออกไปแต่งตัว

ก็อก! ก็อก!

ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเขาจึงรีบสวมเสื้อผ้าแล้วเดินไปเปิดประตู

"มันเกิดอะไรขึ้นบอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะตาภัทร ทำไมลุงทนงศักดิ์จึงโทรมาขอถอนหมั้นให้หนูนุช" ทันทีที่เปิดประตูออกไปเสียงของผู้เป็นแม่ก็แวด ๆ ใส่เขายาวเหยียดแถมยังจ้องเขม็งราวกับเขาไปฆ่าใครตายอย่างนั้น

"ใจเย็น ๆ สิครับแม่" เขาจึงต้องหยิบลูกอ้อนออกมาใช้พุ่งเข้าโอบกอดท่านไว้ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มหวังให้ท่านใจเย็นลง

"เรื่องนี้แม่ใจเย็นไม่ได้หรอกนะ บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าลูกไปทำอะไรให้ทางนั้นเขาไม่พอใจ" ครั้งนี้อรอินหาได้ใจอ่อนไม่ยังคงจ้องหน้าถามบุตรชายอย่างคาดคั้น "ว่ายังไงฮึ"

"ผมบอกก็ได้ครับ" เมื่อเลี่ยงไม่ได้ติณณภัทรจึงจำใจต้องบอก เขาลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนเอ่ยต่อ "งานเลี้ยงวันเกิดนุชเมื่อคืนผมเมาจนพลาดมีอะไรกับนับดาวครับ ผมเลยต้องรับผิดชอบเขา"

"ห๊ะ!"

คำพูดของบุตรชายทำเอาอรอินถึงกับตาเบิกกว้าง ร้องอุทานออกด้วยความตกใจแทบอยากจะเป็นลมให้รู้แล้วรู้รอดทำไมบุตรชายของเธอถึงได้สร้างเรื่องแบบนี้กันนะ "โอ้ย! ตาภัทรทำไมแกทำแบบนี้ห๊ะ ฉันจะเป็นลม"

"ผมขอโทษครับมันพลาดไปแล้วจริง ๆ" ติณณภัทรก็รู้สึกสงสารคนเป็นแม่อยู่หรอกแต่จะให้ทำยังไงในเมื่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้วทำได้เพียงเอ่ยคำขอโทษด้วยความรู้สึกผิด

"ไม่รู้แหละถึงยังไงแม่ก็ไม่รับนับดาวมาเป็นสะใภ้แน่ ๆ ถึงจะไม่ได้หนูนุชมาเป็นสะใภ้ก็เถอะ" อรอินยืนยันเสียงแข็งเธอรับไม่ได้จริง ๆ ที่จะมีลูกสะใภ้สำส่อนอย่างนับดาว

ข่าวออกโครม ๆ คนรู้กันทั่วบ้านทั่วเมืองว่านับดาวเป็นผู้หญิงยังไงหากได้เป็นลูกสะใภ้รู้ถึงไหนอายถึงนั่น "ลูกไปมีอะไรกับเธอไม่รู้ว่าเป็นโรครึเปล่า"

ติณณภัทรได้แต่ส่ายหน้ากับคำพูดจาแสนร้ายกาจของผู้เป็นแม่ แต่ก็ทำให้เขาอดคิดตามไม่ได้จริงเมื่อคืนเขาดันไม่ได้ป้องกันด้วยสิ

พอพูดถึงเรื่องนี้เขาก็สงสัยเรื่องรอยเลือดขึ้นมาอีกครั้ง บวกกับความรู้สึกที่มันยังเจือจางอยู่เหมือนเมื่อคืนเขามีอะไรกับสาวบริสุทธิ์ไม่ใช่ผู้หญิงที่ผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วน แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอนคงเป็นเพราะฤทธิ์น้ำเมาผสมฤทธิ์ยาเลยทำให้เขารู้สึกแบบนั้น

"เพื่อความสบายใจผมจะไปตรวจร่างกายครับ" เขาสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากสมอง แล้วเอ่ยบอกผู้เป็นแม่ไปเพื่อให้ท่านสบายใจ และเพื่อความสบายใจของตัวเองด้วย

"ดีรีบไปตรวจเลยนะ" อรอินพยักหน้าอย่างพอใจ ก่อนจะประกาศเสียงกล่าวในประโยคต่อมา "ส่วนเรื่องรับผิดชอบนับดาวแม่ไม่เห็นด้วย หัวเด็ดตีนขาดยังไงแม่ก็ไม่ยอม"

"ถ้าผมไม่รับผิดชอบ ครอบครัวเราอาจผิดใจกับคุณลุงศักดิ์ได้นะครับ" ติณณภัทรยกทนงศักดิ์มาอ้างหวังว่าผู้เป็นแม่จะยอมเพราะไม่ว่ายังไงเขาจะต้องทำตามที่ลั่นวาจาไว้ให้ได้

จะไม่ยอมให้ผู้หญิงร้ายกาจแถมมีอายุน้อยกว่าเขาตั้งหลายปีมาดูหมิ่นได้ จดทะเบียนแล้วค่อยหย่ากันทีหลังก็ไม่เห็นเป็นไรยังไงเขาเป็นผู้ชายไม่ได้เสียหายอะไรอยู่แล้ว

"นี่แม่ต้องทำใจยอมรับนับดาวมาเป็นลูกสะใภ้จริง ๆ ใช่ไหม" อรอินพรูลมหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ พอพูดถึงความสัมพันธ์อันดีระหว่างสองตระกูลเธอก็ปฏิเสธไม่ออกจริง ๆ เพราะทนงศักดิ์ถือเป็นผู้มีพระคุณเลยก็ว่าได้

ครั้งที่พ่อเธอมีปัญหาเรื่องบริษัทจนต้องขึ้นโรงขึ้นศาลก็ได้ทนงศักดิ์นี่แหละช่วยเหลือโดยการแอบใช้เส้นสายทำให้พ่อของเธอชนะคดีทั้ง ๆ ที่เป็นฝ่ายผิด แล้วแบบนี้เธอจะปฏิเสธยังไง "แม่ให้ลูกรับผิดชอบก็ได้ แต่ลูกห้ามมีความสัมพันธ์เกินเลยกับเธออีกพอครบหนึ่งปีค่อยเลิกกัน"

"ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันครับ"

"งั้นก็ตามนี้แหละ แม่ไม่อยากคิดเรื่องนี้แล้วปวดหัว เครียด รับไม่ได้"

อรอินเอ่ยตัดบท ก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้ติณณภัทรมองตามหลังด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้มเพราะนึกสงสาร และตลกผู้เป็นแม่ในเวลาเดียวกันกับท่าทางของท่าน

ยืนมองจนท่านเดินลับสาตจึงกลับเข้ามาล้มตัวลงนอนบนเตียง จากนั้นไม่นานก็ผล็อยหลับไป

ครืดดด~

นอนหลับไปกว่าสองชั่วโมงเขาก็ต้องรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ส่งเสียงดังอย่างต่อเนื่อง มือหนายกขึ้นขยี้ตาเบา ๆ ไล่อาการงัวเงีย ก่อนเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงมาดู

คิ้วเข้มขมวดชนกันเป็นปมด้วยความสงสัยเพราะเบอร์ที่ปรากฏบนหน้าจอไม่คุ้นตาเลยสักนิด แต่ก็ตัดสินใจรับสาย

(สวัสดีค่ะว่าที่คุณสามี)

เพียงได้ยินคำพูดปลายสายก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร เขาถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ด้วยความอารมณ์เสีย ก่อนตอบปลายสายด้วยน้ำเสียงห้วน

"ก่อนจะเรียกฉันว่าผัว ควรถามฉันก่อนไหมว่าว่าอยากเป็นรึเปล่า หรืออยากได้ผัวจนตัวสั่นเลยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น"

(หว่า..ว่าที่คุณสามีรู้ทันเสียด้วย แสนรู้จังเลยนะคะ)

ปลายสายยอมรับยังไม่สะทกสะท้านกับคำพูดแรง ๆ ของเขา หนำซ้ำยังเปรียบเขาแสนรู้เหมือนหมาอีกทำเอาอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่แล้วถึงกับพุ่งปรี๊ด ตวาดปลายสายดังลั่น

"มันจะมากไปแล้วนะนับดาว อย่าให้ฉันหมดความอดทนกับเธอไปมากกว่านี้"

(ไม่เอาไม่โกรธสิคะว่าที่คุณสามี ว่าที่เมียคนนี้ก็แค่จะโทรมาบอกว่าฤกษ์จดทะเบียนเป็นวันพรุ่งนี้นะคะ เจอกันที่อำเภอพรุ่งนี้เวลา 10โมงนะคะ หวังว่าว่าที่คุณสามีจะเป็นลูกผู้ชายพอไม่ปัดความรับผิดชอบนะคะ)

คนปลายสายอย่างนับดาวยังคงเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี เสียงตวาดของติณณภัทร และคำพูดของเขาไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกกลัวสักนิด กลับกันยิ่งเขาแสดงออกมาว่าโกรธมากเท่าไรเธอก็ยิ่งพอใจ

"เธอนี่มันไร้ยางอายสิ้นดีนับดาว อยากจดทะเบียนกับฉันมากฉันก็จะจัดให้ แต่เธอจะเป็นเมียฉันแค่ในทะเบียนสมรสเท่านั้น อย่าหวังว่าเรื่องคืนนั้นจะเกิดขึ้นอีก และอย่าหวังอะไรไปไกล"

(ฉันจะคอยดูว่าคุณทำได้ตามที่พูดไหม อย่ามาเป็นหมาทีหลังแล้วกันนะคะว่าที่คุณสามี)

นับดาวสวนกลับปลายสายด้วยความหมั่นไส้ ก่อนกดวางสาย ความจริงเธอก็ไม่ได้พิศวาสอะไรในตัวชายหนุ่มสักนิด

ไม่คิดว่าจะมีอะไรกับเขาเป็นครั้งที่สองด้วยซ้ำ ฤกษ์จดทะเบียนที่บอกเธอก็ไม่ได้ไปดูที่ไหนทั้งนั้นเพียงพูดเยาะเย้ยนีรนุชกับนิ่มเท่านั้นเอง

เธอกับเขาไม่ได้จดทะเบียนสมรสกันเพราะรักจะดูฤกษ์ ไม่ดูฤกษ์ จดในวันดี หรือไม่ดีก็ไม่เห็นสำคัญสุดท้ายวันหนึ่งเธอกับเขาก็ต้องแยกทางกันอยู่ดี แต่พอได้ยินคำพูดมั่นหน้ามั่นโหนกของชายหนุ่มในวันนี้ต่อมอยากเอาชนะของเธอมันก็ทำงานขึ้นมาทันที

คอยดูเถอะเธอจะทำให้เขากลายเป็นหมาให้ได้