บทที่ 15 จูบตัดกำลัง

หลังจากเอาของเครื่องใช้ในกระเป๋าสัมภาระใบเล็กที่พกมาด้วยวางในห้องเรียบร้อยแล้ว นับดาวก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็เดินลงไปยังชั้นล่าง ก่อนจะพบกับติณณภัทรที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นจึงเดินเข้าไปหา หย่อนก้นนั่งจนตัวแทบสิงกับเขา

"เมียขอนั่งด้วยนะคะสามี" จงใจยั่วอารมณ์ของเขา และมันก็ได้ผลอีกคนรีบขยับตัวออกห่างทำเหมือนรังเกียจเธอมาก ๆ สายตาจ้องมองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเธอยังไงยังงั้น กดเสียงพูดอย่างดุดัน

"เลิกวุ่นวายกับฉันสักทีนับดาว"

"เมียคงทำไม่ได้ผัวค่ะผัวข๋า" ไม่ว่าเปล่าคราวนี้เธอขยับขึ้นไปนั่งบนตักของเขาพร้อมกับใช้มือโอบลำคอแกร่งไว้

"เธอจะท้าทายฉันมากไปแล้วนะ" ติณณภัทรถึงกับความอดทนขาดผึ่งไม่คิดหยั่งมืออีกต่อไป ผลักร่างบางอย่างแรงจนเธอกระเด็นออกจากตักล้มลงไปนั่งกองที่พื้น เขาชายตามองเพียงเล็กน้อย ก่อนจะลุกเดินออกไปไม่คิดสนใจใยดี

แรงกระแทกกับพื้นแข็งทำเอานับดาวเจ็บไม่น้อย แต่ที่เจ็บยิ่งกว่าคือใจ มองตามหลังร่างสูงที่เดินจากไปด้วยแววตาโกรธเคือง พร้อมกับสบถออกมาเบา ๆ "ไอ้บ้าเอ้ย! เจ็บชะมัด"

ก่อนจะพยุงตัวลุกขึ้นยืน จากนั้นก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นไปยังศาลาที่สนามหญ้าหน้าบ้าน

ครืดดด~

เธอชะลอเท้าลงเล็กน้อยเมื่อเสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้น ก่อนล้วงไปหยิบมาดูเห็นว่าเป็นเบอร์เพื่อนชายจึงกดรับสาย

"ว่าไงแบงค์"

(ผลเลือดออกแล้วนะ ในเลือดแกมีสารของยานอนหลับอยู่)

"โอเค ขอบใจที่โทรมาบอกนะ"

(อือ)

หลังจากวางสายเพื่อนชายเธอก็พยายามทบทวนเรื่องในคืนนั้นอีกครั้งว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างเพราะตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกทะแม่ง ๆ ยังไงชอบกล เชื่อว่าในคืนนั้นมันต้องมีอะไรบางอย่างแน่ ๆ

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคืนนั้นตอนมีอะไรกับชายหนุ่มเธอถึงไม่รู้สึกตัวเลยเพราะโดนยานอนหลับนี่เอง แต่เธอจะเริ่มสืบจากตรงไหนก่อนดีนี่สิมันจับต้นชนปลายไม่ถูกจริง ๆ

เธอถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่คิดไม่ตกจริง ๆ ว่าควรทำยังไง ระหว่างนั้นสายตาก็ดันเหลือบไปเห็นชายหนุ่มกำลังเดินไปขึ้นรถทำให้ความคิดชั่ว ๆ ผุดขึ้นในสมองของเธอ

รอยยิ้มร้ายผุดพรายเคลือบใบหน้าสวย เธอยังเจ็บใจไม่หายกับการกระทำทุกสิ่งอย่างของเขาในวันนี้ พอคิดวิธีกลั่นแกล้งเขาได้อารมณ์ก็พลันดีขึ้นมา

ผลักไสเธองั้นเหรอเดี๋ยวเจอนับดาวในเวอร์ชั่นใหม่แน่

เธอรอให้ชายหนุ่มขับรถออกไปจากบ้านก่อนจึงลุกเดินขึ้นห้องนอนไปเอากระเป๋าเงินกับรีโมทรถ แล้วเดินกลับไปขึ้นรถขับออกจากบ้านมุ่งตรงสู่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของบางอย่าง หลังจากซื้อเสร็จก็ขับรถกลับไปยังบ้านตัวเอง

เมื่อมาถึงบ้านเธอก็เดินเลี่ยงทุกคนเข้าไปเรียกออยในครัวให้ออกมาคุยกันที่สวนหน้าบ้านเกี่ยวกับเรื่องในคืนนั้น

"พี่ออยแน่ใจนะคะว่าคืนนั้นไม่ได้เสิร์ฟเครื่องดื่มที่มียานอนหลับให้นับกับอุงอิงจริง ๆ"

"แน่ใจค่ะไม่ผิดแน่ ๆ พี่กล้าเอาหัวเป็นประกันเลย"

"นับว่าเรื่องนี้มันแปลก ๆ แล้วนะคะพี่ออย"

"พี่ก็คิดแบบนั้นค่ะ"

"แล้ววันนั้นที่โต๊ะเครื่องดื่มมีใครไปป่วนเปี้ยนไหมคะ"

"ไม่มีนะคะนอกจาก นางจอยคนของคุณนิ่ม"

"งั้นเป็นไปได้ไหมคะว่าว่าจอยจะแอบวางยานอนหลับพวกเรา" คำพูดของออยทำให้นับดาวฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าบางทีอาจจะเป็นแผนของแม่เลี้ยงใจยักษ์ก็ได้ แต่นิ่มจะทำไปทำไมกันในเมื่อเธออยากได้ติณณภัทรเป็นลูกเขยจนตัวสั่นอยู่แล้ว หรืออาจจะมีอะไรผิดแผนมันสามารถสรุปได้หายทาง

หากเป็นจริงอย่างที่คิดคงจะมีแต่จอยคนรับใช้ของแม่เลี้ยงคนเดียวที่บอกสาเหตุแท้จริงได้ แต่การจะง้างปากทาสผู้ซื่อสัตย์ของแม่เลี้ยงมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เธอชั่งใจอยู่สักพักว่าจะทำยังไงดี ก่อนเอ่ยกับออย "นับวานให้พี่ออยช่วยจับตาดูจอยให้หน่อยนะคะ เผื่อได้หลักฐานอะไรบ้าง"

"ได้ค่ะคุณนับดาว พี่ออยจะช่วยกระชากหน้ากากยัยแม่เลี้ยงนั่นเอง"

"ขอบคุณมากนะคะพี่ออย" นับดาวยื่นมือไปกอบกุมมือออยด้วยความซาบซึ้งใจเพราะคนในบ้านหลังนี้เห็นจะมีแต่ป้าใจแม่ของออยกับออยที่รัก และดีต่อเธอเสมอมา

"มันเป็นหน้าที่ของออยอยู่แล้วค่ะ" ออยยิ้มรับพลางมองหน้าเจ้านายสาวผู้แสนน่าสงสารด้วยความรักใคร่เอ็นดูเพราะรู้ดีว่าชีวิตของเจ้านายสาวต้องพบเจอกับอะไรมาบ้าง

"ค่ะ งั้นนับไปก่อนนะคะ" นับดาวยิ้มรับ ก่อนจะแยกตัวเดินออกไปขึ้นรถขับตรงกลับบ้านอัครกุลทันที วันนี้เธอไม่มีอารมณ์จึงไม่คิดจะแวะยั่วโมโหใครในบ้านจิระกาญ

@บ้านอัครกุล

"ข่าวนี้มันหลุดรอดออกไปได้ยังไงตาภัทรบอกแม่มาสิ นี่ถ้าเพื่อนแม่ไม่โทรมาถามแม่ก็คงไม่รู้"

"ผมกำลังสืบหาตัวคนปล่อยข่าวอยู่ครับแม่"

เสียงของคนคุยกันดังเล็ดลอดออกมาจากในบ้านทำให้นับดาวที่กำลังจะเดินเข้าไปถึงกับต้องหยุดฟังด้วยความอยากรู้

"แกรีบจัดการให้เรื่องนี้เงียบไปเลยนะ แกรู้ไหมว่าแม่อายเพื่อน ๆ มากแค่ไหน ไม่รู้ว่าต้องตอบคำถามยังไงที่ลูกคว้าผู้หญิงอย่างนับดาวมาทำเมีย แม่ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว"

"ใจเย็น ๆ สิครับแม่"

"ฉันเย็นไม่ลงหรอกนะ"

เธอจำได้ว่าเสียงนั้นคือติณณภัทรกับผู้เป็นแม่ที่กำลังทะเลาะกันเรื่องของเธอ เอาจริง ๆ เธอก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่เป็นต้นเหตุทำให้สองแม่ลูกทะเลาะกัน

เธอเข้าใจด้วยซ้ำที่แม่ชายหนุ่มไม่ชอบขี้หน้าเธอเพราะท่านก็คงได้เห็นข่าวในด้านลบของเธอบ่อย ซึ่งคงไม่มีแม่คนไหนอยากให้ลูกได้กับคนที่ไม่ดีหรอก

เธอรอให้เสียงเงียบลงมั่นใจว่าสองคนแม่ลูกไม่อยู่แล้วจึงเดินเข้าไปภายในบ้าน ทว่าเธอกลับคิดผิดเพราะยังมีชายหนุ่มนั่งอยู่ที่ห้องโถง ใบหน้าบึ้งตึงบอกบุญไม่รับ

"เพราะเธอคนเดียวนับดาว ไม่ว่าเธอไปอยู่ที่ไหนที่นั่นก็ลุกเป็นไฟ"

เธอคิดจะเดินผ่านไปเงียบ ๆ แต่พอเจอประโยคไม่รื่นหูจากริมฝีปากหนาถึงกับต้องหยุดชะงัก ก่อนจะเดินกลับไปยืนตรงหน้าเขา

"งั้นสามีก็ช่วยทำให้เมียคนนี้กลายเป็นก้อนน้ำแข็งเย็น ๆ สิคะ บ้านจะได้ร่มเย็น" เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงยั่วยวนพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้จงใจยั่วอารมณ์ของเขา และทำเหมือนว่าตัวเองไม่รู้สึกอะไรทั้งที่ในใจเดือดปุด ๆ

"ที่ฉันพูดไปมันไม่เข้าสมองของเธอบ้างรึไงนับดาว หรือในสมองไม่มีรอยหยักเลยฟังอะไรไม่เข้า" ติณภัทรต่อว่าคนตรงหน้าที่ยิ้มหน้าระรื่นเหมือนไม่สะทกสะท้านอย่างเหลืออด

อารมณ์ไม่ดีจากการทะเลาะกับผู้เป็นแม่มาแล้วยังต้องหัวเสียเพราะผู้หญิงไร้ยางอายอย่างนับดาวอีก หากเธอยังทำนิสัยแบบนี้ใส่ต่อไปเรื่อย ๆ เขาคงได้โกรธจนพลั้งมือฆ่าเธอเข้าสักวันแน่ ๆ

"นี่คุณ!" คำพูดแสนร้ายกาจจากปากชายหนุ่มทำเอานับดาวโกรธจนตัวสั่น ชี้หน้าว่ากลับอย่างไม่ยอมแพ้ "คุณก็ไม่ต่างจากฉันหรอก โง่ดักดานมองไม่ออกว่าอันไหนปลอมอันไหนจริง"

ติณณภัทรถึงกับขมวดคิ้วเป็นกับคำพูดชวนสงสัยของหญิงสาว มองหน้าถามอย่างคาดคั้น "หมายความว่าไง"

"เชิญโง่ต่อไปน่ะดีแล้ว" นับดาวไหวไหล่เบะปากใส่เขาแทนคำตอบ ก่อนจะพูดทิ้งท้ายด้วยคำพูดเจ็บแสบแล้วรีบเดินออกไป

"นับดาว!" คนฟังกัดกรามกรอดด้วยความโกรธจัด ก่อนจะลุกเดินตามเธอไป เขาไม่ยอมให้เธอมาว่าแล้วเดินหนีไปง่าย ๆ หรอก  "หยุดเดี๋ยวนี้นะนับดาว"

นับดาวได้ยินเสียงที่ตะเบ็งตามหลังมา แต่ไม่คิดสนใจรีบสาวเท้าเดินให้เร็วกว่าเดิม จงใจล่อให้อีกคนตามมาถึงในห้องนอนเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้

และดูเหมือนเหยื่อจะติดกับเธอเข้าแล้ว..

ติณณภัทรตามนับดาวเข้ามาถึงในห้องนอน ก่อนจะพุ่งไปจับแขนเธอแล้วกระชากให้หันกลับมาเผชิญหน้า

"โอ้ย!" แรงกระชากจากมือหนาทำเอานับดาวเจ็บไม่น้อย แต่เธอก็พยายามข่มความเจ็บเอาไว้ แหงนหน้าขึ้นสบแววตาวาวโรจน์พร้อมกับเผยรอยยิ้มร้ายออกมา

จากนั้นก็ทำบางอย่างที่อีกคนไม่คาดคิด

พรึ่บ!

เธอสะบัดแขนออกจากการจับกุม ก่อนจะปลักร่างสูงลงบนเตียงด้วยแรงทั้งหมดที่มีส่งผลให้คนที่ไม่ทันตั้งตัวหงายหลังลงไปนอนแผ่หลาบนเตียงโดยมีเธอตามลงไปคร่อมเอาไว้ไม่ให้เขาลุกได้ พร้อมกับกดมือทั้งสองของเขากับที่นอน

"เธอทำบ้าอะไร ลุกออกไปเดี๋ยวนี้นับดาวอย่าให้ฉันต้องใช้กำลัง" ติณณภัทรตวาดเสียงใส่คนด้านบนดังลั่นวินาทีนี้อะไรก็มาฉุดอารมณ์ของเขาไม่อยู่แล้วกับความไร้ยางอายของหญิงสาว พยายามออกแรงทั้งหมดที่มีขืนมือทั้งสองออกจากการกดตรึง

ด้วยแรงของผู้ชายทำให้นับดาวมิอาจต้านทานได้ เมื่อเห็นท่าไม่ดีเธอจึงใช้ไม้ตายหวังตัดกำลังของเขา โน้มลงไปประกบจูบริมฝีปากหนาพร้อมกับทุ่มน้ำหนักลงทาบทับร่างแข็งแกร่ง

บดขยี้ริมฝีปากหนาอย่างหนักหน่วงความอยากเอาชนะทำให้เธอลืมอาย ลืมว่าตัวเองเป็นผู้หญิงเสียสนิท

ติณณภัทรชะงักไปชั่วขณะกับการกระทำของหญิงสาว ก่อนจะใช้กำลังทั้งหมดที่มีพลิกตัวขึ้นคร่อมเธอแทน แล้วใช้มือบีบลำคอระหงแน่น จดจ้องใบหน้าสวยด้วยแววตาวาวโรจน์

"ฉันขอเตือนเธอเป็นครั้งสุดท้ายว่าอย่ามาทำตัวไร้ยางอายแบบนี้อีก เพราะความอดทนฉันมีจำกัด และฉันก็ไม่ใช่คนดีนักหากอยากมีชีวิตก็อยู่ห่าง ๆ ฉันไว้" กดเสียงพูดลอดไรฟันพร้อมกับออกอรงบีบลำคอระหงมากขึ้นเรื่อย ๆ จนอีกคนเริ่มหายใจไม่ออก ใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำเขาจึงปล่อยมือออก แล้วผละตัวลุกเดินออกจากห้องไป

"อึก" นับดาวรีบกอบโกยลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ มือก็กอบกุมรอบคอไว้พร้อมกับหยัดกายลุกขึ้นนั่ง มองตามหลังร่างสูงที่เดินจากไปด้วยความคับแค้นใจ คิดว่าขู่แบบนั้นแล้วเธอจะกลัวอย่างนั้นเหรอบอกเลยว่ายิ่งทำให้เธออยากท้าทาย

เธอไม่รู้หรอกว่าเขาจะทำอะไรแต่อย่างหนึ่งที่มั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์คือเขาไม่มีวันล่วงเกินเธออีกแน่ ๆ เพราะดูจากทุกครั้งที่เธอพยายามยั่วยวนเขาก็แสดงท่าทีรังเกียจออกมาตลอด เธอลอบถอนหายออกมาเบา ๆ ก่อนเอื้อมไปหยิบถุงช้อปปิ้งที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นมาล้วงของข้างใน

ซึ่งมันเป็นชุดนอนไม่ได้นอนสุดเซ็กซี่ที่เธอลงทุนขับรถไปซื้อที่ห้างเมื่อตอนบ่ายไงล่ะ กะว่าคืนนี้จะใส่ไปแกล้งชายหนุ่มสักหน่อย แต่เห็นทีคืนนี้คงต้องล้มเลิกแผนไปก่อน ค่อยแกล้งพรุ่งนี้ก็ยังไม่สาย