บทที่ 14 แค่เมียในทะเบียนสมรส

"โอ้ย! คุณทำบ้าอะไรเนี่ยติณณภัทร" นับดาวร้องโวยวายออกมาเสียงดังลั่นเมื่ออีกคนเปิดประตูลงจากรถเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งที่เธอนั่งอยู่ แล้วจับแขนดึงให้เธอลงจากรถ เธอพยายามขืนตัวใช้อีกมือเหนี่ยวรั้งเบาะสุดแรงไม่ให้ตัวลอยไปตามแรงดึง แต่ก็ไม่อาจต้านกำลังคนตัวโตกว่าได้ สุดท้ายก็ถูกเขาดึงออกจากรถได้สำเร็จ

ทันทีที่ดึงหญิงสาวออกจากรถได้สำเร็จติณณภัทรก็รีบเดินกลับไปขึ้นรถฝั่งคนขับจัดการล็อกประตูรถด้วยความเร็วไม่ต้องการให้อีกคนขึ้นรถได้ จากนั้นก็ขับออกไปโดยไม่สนใจสักนิดว่าเธอจะกลับยังไง 

"อ๊าย!  ไอ้บ้า ไอ้ผู้ชายเฮงซวย" นับดาวส่งเสียงกรีดในลำคอกระโดดเต้นเร่า ๆ ด้วยความโมโห สายตามองตามรถคันหรูที่เคลื่อนจากไปอย่างคับแค้นใจ ก่อนจะกลับมาสนใจสภาพตัวเองต่อว่าจะกลับไปที่บ้านชายหนุ่มยังไงตอนนี้เธอไม่มีทั้งกระเป๋าเงิน และโทรศัพท์ติดตัวเลยเพราะอยู่ในรถ

ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ความแค้นนี้เธอจะต้องได้ชำระคิดว่าทำแบบนี้จะล้มเลิกความตั้งใจเธอได้เหรอบอกเลยว่าไม่ ยิ่งเขาทำแบบนี้ก็ยิ่งกระตุ้นต่อมอยากเอาชนะ

เธอพยายามสงบสติอารมณ์ให้เย็นลง ก่อนหันซ้ายแลขวามองหารถแท็กซี่เผื่อว่าจะขับผ่านมาบ้างเธอจะได้กลับที่บ้านชายหนุ่มอีกครั้ง 

ทว่ายืนรอจนตัวจะไหม้เกียมเพราะแดดประเทศไทยอันร้อนแรง ร่างกายเริ่มชุ่มไปด้วยเหงื่อจนถึงห่ามขาก็ไม่มีทีท่าว่ารถแท็กซี่จะวิ่งผ่านพานทำให้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง

"แม่งเอ้ย!" เสียงห้วนสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนเธอจะตัดสินใจเดินไปเรื่อย ๆ ดีกว่ายืนรอโดยไม่มีจุดหมายแบบนี้ ขณะที่สายตาก็หันมองถนนเป็นระยะ ๆ 

เหมือนสวรรค์ยังเมตตาเธออยู่ส่งรถแท็กซี่มาให้ก่อนที่เธอจะเป็นลมล้มพับไปเสียก่อน รีบโบกมือเรียกรถแท็กซี่ที่กำลังแล่นผ่านมือเป็นระวิง

"อ่า..ค่อยยังชั่วหน่อย" เธอครางออกมาเสียงแผ่วหลังจากขึ้นมานั่งบนรถแท็กซี่แล้ว แอร์เย็นฉ่ำภายในรถพอปลอบประโลมร่างกาย และอารมณ์อันร้อนฉ่าของเธอให้เย็นลงบ้าง

"จะไปไหนครับ" เสียงของคนขับรถแท็กซี่วัยห้าสิบต้น ๆ ดังขึ้น

"บ้านอัครกุลค่ะ" นับดาวตอบไปแค่นั้น แล้วเอนกายพิงเบาะพร้อมหลับตาลงดื่มด่ำกับแอร์เย็นฉ่ำ ในสมองก็ครุ่นคิดอะไรบางอย่างเห็นทีตอนนี้เธอคงไปพบพ่อแม่ของชายหนุ่มไม่ได้แล้วเพราะรู้สึกเหนี่ยวตัวเป็นบ้า คงต้องกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน 

ทว่าพอคิดอีกทีจะกลับไปให้เสียเวลาทำไมในเมื่อเธอก็เตรียมเสื้อมาพร้อมสำหรับอยู่บ้านเขาแล้ว สู้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้านเขาเลยดีกว่าให้มันรู้เสียบ้างว่าใครแน่กว่ากัน 

"ถึงแล้วครับ" เสียงของคนขับแท็กซี่ดังขึ้นทำให้เธอหลุดจากห้วงความคิด ก่อนปรือตาขึ้นตอบ "ค่ะ ลุงรอแป๊บนะคะหนูเข้าไปเอาเงินให้" ว่าจบก็เปิดประตูลงจากรถเดินไปกดกริ่งหน้าบ้านอัครกุล รอไม่ถึงนาทีแม่บ้านก็วิ่งมาเปิดประตู ก่อนจะถามไถ่เธอด้วยความสงสัย "มาพบใครคะ"

"ฉันเป็นภรรยาติณณภัทรค่ะ" นับดาวตอบอย่างสุภาพ ซึ่งแม่บ้านพอรู้ก็ผายมือเชื้อเชิญให้เธอเข้าไปข้างใน เธอจึงเดินเข้าไปหยิบเงินในรถออกมาให้แท็กซี่ จากนั้นก็เดินตามแม่บ้านเข้าไปในบ้าน

เมื่อเดินมาถึงห้องโถงก็เห็นติณณภัทรกับพ่อแม่นั่งอยู่ทำให้อารมณ์ของเธอพุ่งปรี๊ดอีกครั้งเพียงเห็นหน้าของคนที่ทิ้งเธอไว้ข้างทาง ส่วนเขากลับนั่งตากแอร์อย่างสบายใจ

อยากจะกระโดดงับหัวเขาสักทีสองทีให้หายแค้นใจ แต่ก็ทำได้แค่คิดเพราะอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ ส่วนติณณภัทรพ่อเห็นหน้าหญิงสาวถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวดไม่คิดว่าเธอจะกล้าเสนอหน้ามาอีก รีบลุกเดินเข้าไปหา แล้วกดเสียงพูดพอได้ยินสองคน "เธอนี่มันดื้อด้านจริง ๆ กลับไปเดี๋ยวนี้อย่ามารบกวนพ่อแม่ฉัน"

นับดาวหาได้แคร์คำพูดชายหนุ่มไม่เบะปากใส่เขา ทีหนึ่ง ก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปหาผู้ใหญ่ทั้งสองยกมือขึ้นไหว้ทักทายอย่างนอบน้อม "สวัสดีคะคุณลุง คุณป้า"

อรอินไม่คิดจะตอบรับคำทักทายเด็กสาวสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นแสงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่ต้อนรับ จนคนเป็นสามีต้องออกหน้าแทนเพราะไม่อยากทำลายน้ำใจเด็กสาว "อืม นั่งก่อนสิหนูนับดาว" 

"ค่ะ" นับดาวยิ้มบาง ๆ พร้อมกับหย่อนก้นนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้าม ซึ่งมีติณณภัทรเดินมานั่งลงข้าง ๆ

"หนูต้องขอโทษด้วยนะคะเรื่องจดทะเบียนสมรสกับกับพี่ภัทร พอดีมันกะทันหันเลยไม่ได้มาบอกคุณลุงคุณป้า" เธอเริ่มเปิดประเด็นคุยทันที เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลสรรพนามที่ใช้เรียกชายหนุ่มก็เปลี่ยนไป

ถึงเธอจะมีนิสัยแรง ๆ แต่ก็ใช้กับคนที่สมควรแรงด้วยเท่านั้น เธอแยกแยะได้ว่าอะไรควรไม่ควร หรือใครควรเคารพไม่ควรเคารพ

ท่าทางที่เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนของนับดาวทำเอาติณณภัทรฉงนไม่น้อย ไม่คิดว่าเธอจะมีมารยาทกับชาวบ้านเขาด้วย แต่คงต้องรอดูต่อไปเพราะตอนนี้เธอยังไม่เจอฤทธิ์ของแม่เขา

หากเจออาจจะเผยธาตุแท้ออกมาก็ได้ เขาเชื่อว่าคนอย่างเธอแสแสร้งได้ไม่นานหรอก

"สมใจเธอแล้วไม่ใช่เหรอที่จับลูกชายฉันได้สำเร็จ" ว่าไม่ทันขาดคำแม่ของเขาก็เริ่มแปลงอิทธิฤทธิ์แล้ว ทีนี่ก็ต้องรอดูอีกคนแล้วล่ะว่าจะตอบโต้ยังไง

"..." 

ทว่าเขากลับคิดผิดหญิงสาวยังคงนั่งนิ่งไม่ปริปากตอบโต้ใด ๆ ทั้งสิ้น

"เบา ๆ หน่อยคุณหญิง" ประมุขของบ้านรีบห้ามปรามผู้เป็นภรรยา ก่อนเธอจะเอ่ยอะไรออกมาทำร้ายจิตใจเด็กสาวอีก

"เอ๊ะ! คุณนี่ยังไง" สร้างความไม่พอใจอรอินไม่น้อย เธอมองค้อนสามีอย่างไม่พอใจ ก่อนเอ่ยกระแทกแดกดันเด็กสาวต่อ "ฉันขึ้นห้องนอนดีกว่า แถวนี้บรรยากาศเหม็นเน่ามาก" ว่าจบก็ลุกเดินสะบัดตูดออกไป

นับดาวได้แต่เก็บความไม่พอใจเอาไว้เพราะเห็นว่าอรอินเป็นผู้ใหญ่ และเธออาจจะต้องอยู่ร่วมบ้านกันสักระยะจึงเลือกจะสงบปากสงบคำดีกว่า 

ท่าทางสงบเสงี่ยมของหญิงสาวสร้างความแปลกใจให้ติณณภัทรเป็นอย่างมากไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ

"ในเมื่อจดทะเบียนสมรสกันแล้ว หนูนับก็ย้ายมาอยู่กับตาภัทรที่นี่เลยสิ" ประมุขของบ้านเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ทว่ากลับทำให้คนเป็นลูกอย่างติณณภัทรตาโต มองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างไม่เข้าใจ

ในเมื่อท่านรู้แล้วว่าเขากับหญิงสาวแต่งงานกันเพราะความผิดพลาดไม่ได้รักกัน หนำซ้ำผู้เป็นแม่ก็ไม่ชอบเธอท่านจะชวนมาอยู่ด้วยกันทำไม

"ค่ะคุณลุง" นับดาวน้อมรับด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้ม ขณะที่ในใจกำลังหัวเราะเยาะคนข้าง ๆ ที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ พ่อของเขาชวนมาอยู่แบบนี้ก็เข้าทางเธอน่ะสิ

"พาน้องเขาขึ้นไปดูห้องสิตาภัทร" ประมุขของบ้านเร่งเร้าบุตรชายที่ยังคงนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา เขารู้ว่าบุตรชายไม่พอใจ แต่เพราะทนงศักดิ์โทรมาขอไว้เขาจึงขัดไม่ได้

"ครับ" ติณณภัทรรับคำผู่เป็นพ่อย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนจะลุกเดินนำหญิงสาวขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน

"อยู่ในบ้านหลังนี้กรุณาอย่านำนิสัยกร้าวร้าวมาใช้" เขาหันไปเอ่ยกับร่างบางที่เดินตามหลังมาด้วยน้ำเสียงดุดัน เมื่อเดินมาถึงห้องนอนซึ่งอยู่ติดกับห้องของเขาแล้ว

นับดาวไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับแทรกตัวเข้าไปดูภายในห้อง คิ้วสวยพลันขมวดเป็นปมเมื่อไม่เห็นว่าภายในห้องมีของเครื่องใช้ชายหนุ่มวางอยู่ แสดงว่าไม่ใช่ห้องนอนของเขา ไม่ปล่อยให้ตัวเองสงสัยหันกลับเอ่ยกับคนที่อยู่หน้าห้องด้วยท่าทางกรุ่มกริ่ม "นี่ไม่ใช่ห้องนอนคุณสามีนิคะ เราเป็นผัวเมียกันก็ต้องอยู่ห้องเดียวกันสิคะสามีข๋า"

"ฝันไปเถอะนับดาว เธอได้เป็นเมียแค่ในใบทะเบียนสมรสเท่านั้นแหละ นี่ก็ถือว่าบุณแค่ไหนแล้วที่ฉันให้เธอเสนอหน้าอยู่ในบ้านหลังนี้" ติณณตอบกลับอย่างเจ็บแสบ ว่าจบก็เดินจากไปทิ้งให้อีกคนยืนเบะปากก่นด่าในใจด้วยความไม่พอใจ