Episode 15 โลกนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญ

Episode 15 โลกนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญ

คาร์ลินส่งสายตามองไปยังเจโรมพยายามสื่อให้เขาหยุดพูดจาเพ้อเจ้อออกมา เนื่องจากเธอรู้ดีว่าพ่อเธอทำได้มากกว่าแค่ขู่แน่นอน

“พูดจาเพ้อเจ้ออะไรน่ะ อยากตายจริงๆ รึไง” คาร์ลินบ่นเสียงแหลม เธอพยายามขืนตัวออกจากพันธนาการของลูกน้องพ่อเธอที่จับตัวเธอเอาไว้ไม่ให้เข้าไปช่วยเจโรม

“เพ้อเจ้อตรงไหนฉันพูดจริงต่างหาก เธอบอกว่าพ่อเธอเป็นมาเฟียไม่ใช่เหรอ เพราะงั้นฉันถึงต้องคุยภาษามาเฟียกับพ่อเธอไง” เจโรมยกยิ้มมุมปากด้วยท่าทีสบายๆ ดูไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจอะไรกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย

“ภาษามาเฟียกับภาษาหน้าตัวเมียมันต่างกันนะ” อาคินตอบกลับเสียงเรียบแววตาของหนุ่มน้อยที่พึ่งจะเริ่มแตกเนื้อหนุ่มได้ไม่นานแข็งกร้าว และนิ่งสงบต่างกับวัยรุ่นในวัยเดียวกันอย่างสิ้นเชิง

“งั้นบอกหน่อยสิว่าภาษามาเฟียที่นายใช้มันเป็นยังไง?” เจโรมเลิกคิ้วหนาขึ้นพลางยกยิ้มมุมปากราวกับเอ็นดูท่าทางขึงขังของอาคิน ก่อนจะพยายามลุกขึ้นยืนด้วยขาเพียงข้างเดียวอีกครั้ง

เจโรมก้มมองบาดแผลที่ถูกยิงเข้าบริเวณท่อนแขนก่อนจะไหวไหล่เบาๆ อย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก ท่าทางกวนประสาทของเขายิ่งทำให้สองพ่อลูกอย่างอาคิรา และอาคินหัวเสียเพิ่มขึ้นไม่น้อยเลยทีเดียว

“ไม่แปลกใจหน่อยเหรอว่าทำไมวันนี้ที่บ้านฉันถึงไม่มีคนอยู่เลย ทำไมคนนอกอย่างพวกคุณถึงได้เดินเข้ามาโต้งๆ ได้โดยที่ไม่โดนอะไรเลย” เจโรมเอ่ยถามอาคิราเสียงเรียบ

“หมายความว่ายังไง คุณกำลังเล่นอะไรอยู่กันแน่” คาร์ลินเอ่ยถามด้วยความงุนงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของชายหนุ่ม

“หมายความว่าฉันรู้อยู่แล้วไงว่ายังไงพ่อเธอก็ต้องมาตามลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขากลับอยู่แล้ว พ่อเธอทำใจให้เธออยู่กับฉันนานไม่ได้หรอก” เจโรมเล่าด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ ค่อยๆ ลงรายละเอียดอย่างใจเย็น

“คุณรู้จักพ่อฉันเหรอ?”

“ธุรกิจที่ฉันทำถึงฉากหน้าจะถูกกฎหมาย แต่ก็ใช่ว่าจะถูกร้อยเปอร์เซ็นต์ซะเมื่อไหร่กันล่ะ เบื้องหลังของฉันก็มัวหมองพอๆ กับพ่อของเธอนั่นแหละ”

“เพราะงั้นคุณถึงไม่กลัวเวลาฉันบอกว่าฉันเป็นลูกใครสินะ” คนตัวเล็กเอ่ยถามเมื่อเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ชัดเจนมากขึ้น

“ที่จริง เป็นเพราะฉันรู้อยู่แล้วต่างหากว่าพ่อเธอเป็นใคร” เจโรมคลี่ยิ้มบางๆ ส่งให้หญิงสาว

ทว่ารอยยิ้มนั่นก็จางหายไป แล้วถูกแทนที่ด้วยสายตามีคำถามแทน เมื่อคาร์ลินยกยิ้มมุมปากมองมาที่เขาด้วยสายตาเย้ยหยัน

“แล้วคิดว่ารู้อยู่คนเดียวรึไง?” หญิงสาวบอกด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ก่อนจะหันมาออกคำสั่งกับลูกน้องที่จับตัวเธอเอาไว้ด้วยสายตาดุดัน “ปล่อย”

คำสั่งที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงและท่าทางแห่งอำนาจทำให้ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของเธอ เธอเดินตรงเข้าไปหาเจโรมที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ไกล พลางยกมือขึ้นลูบบริเวณแผลที่ถูกยิงอย่างอ่อนโยน

“คุณคิดว่าที่ฉันยอมนอนกับคุณเป็นเพราะฉันง่าย หรือเพราะฉันโง่กันล่ะ?” คนตัวเล็กเอียงคอถามขณะที่สายตายังคงจ้องมองไปที่ของเหลวสีแดงที่ไหลซึมออกมาจากบาดแผลของเขา ก่อนจะออกแรงบีบจากเบามือไปจนสุดแรงที่เธอมี

ใบหน้าคมคายเหยเกด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ไม่ได้ห้ามปรามการกระทำของคนตัวเล็กแต่อย่างใด เพราะเขาเองก็อยากรู้ว่าเธอจะทำอะไรต่อไป

“ฉันน่ะ…ก็แค่อยากเล่นกับลูกหมาตัวหนึ่งก็เท่านั้นเอง” คนตัวเล็กแค่นยิ้มออกมา ก่อนจะเงยหน้าหวานขึ้นไปสบตากับดวงตาคมคู่สวยของชายหนุ่ม “เมื่อคืนฉันสนุกมากขอบคุณนะที่มาเล่นด้วยกัน น่าเสียดายคิดว่าจะได้เล่นด้วยกันนานกว่านี้สักหน่อยแต่พรหมลิขิตของเราสองคนดันหมดลงซะก่อน”

“เธอคิดว่ามันจบง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?” เจโรมดึงแขนออกมาจากการบีบเคล้นของหญิงสาวก่อนจะเอื้อมมือที่ชุ่มไปด้วยคราบเลือดที่ไหลลงมาเปรอะเปื้อนขึ้นมาเกลี่ยเส้นผมสีดำขลับของเธอขึ้นทัดหูอย่างใจเย็น

“นายอยากเล่นอะไรล่ะ หรืออยากให้พ่อฉันเอาพี่สาวนายมาเป็นเมียน้อยอย่างงั้นเหรอ?” รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นพร้อมกับแววตาสมเพชเมื่อกล่าวถึงเรื่องราวในอดีตระหว่างครอบครัวของเขาและเธอที่เกี่ยวพันกัน

“นี่เธอ!”

“จุ๊ๆ แค่นี้เองอย่าพึ่งของขึ้นสิ พี่สาวนายก็เป็นแค่ของเล่นชั่วคราวของพ่อฉันในตอนนั้นก็เหมือนกับนายที่เป็นได้แค่ลูกหมาที่ฉันย่อตัวลงมาลูบหัวเล่นด้วยเท่านั้นเอง” เธอบอกพร้อมกับยกมือลูบเส้นผมสีบลอนด์ทองด้วยความชอบใจ

ถ้อยคำดูถูกที่พรั่งพรูออกมาไม่ขาดสายจากปากของสาวน้อยใบหน้าหวานราวกับค้อนหนักๆ ที่ทุบลงมากลางอกของเขา เพียงแค่นึกถึงพี่สาวของเขาที่ไม่สามารถใช้ชีวิตปกติได้เพราะหลงรักผู้ชายเลวๆ อย่างอาคิราพ่อของเธอทำให้เขายิ่งรู้สึกโกรธแค้น มือหนาเริ่มออกแรงบีบใบหน้าเรียวเล็กแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“อ้อ! แล้วก็โลกนี้มันไม่มีคำว่าบังเอิญหรอกนะ เป็นฉันเองที่พาตัวเองไปให้คุณเจอ เป็นฉันเองที่ตั้งใจไปที่กาสิโนของคุณเพื่อที่ฉันจะได้จัดการกับคนที่ทำให้พ่อฉันตาบอดได้ไงล่ะ และก็สำหรับเวลาที่พ่อแม่ฉันต้องเข้าใจผิดกันเพราะแผนการของครอบครัวนายที่แบล็กเมลแม่ฉันเมื่อหลายสิบปีก่อน”

“นั่นเป็นเพราะพ่อเธอมันโง่เองรึเปล่า”

“งั้นเหรอ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ชีวิตครอบครัวของฉันจะมีความสุขทั้งที่ครอบครัวของคุณกลับมีพี่สาวที่ต้องกินยาจิตเวชอยู่ตลอดเวลา คุณถึงได้เจ้าคิดเจ้าแค้นไม่เลิกแบบนี้ไง”

“แล้วเธอคิดว่าเธอสมควรได้รับความสุขแล้วอย่างงั้นเหรอ?”

“คิดว่าไงล่ะ เมื่อคืนก็เป็นคุณเองที่มอบความสุขให้ฉันตลอดทั้งคืนเลยไม่ใช่รึไง ฉันควรขอบคุณคุณด้วยไหม? เมื่อคืนฉันแม่งโคตรมีความสุขเลย” คาร์ลินแค่นหัวเราะด้วยความสมเพช ก่อนจะใช้ปลายนิ้วจิกลงไปในบาดแผลที่ถูกยิงของชายหนุ่มเพื่อให้เขาคลายมือออกจากใบหน้าของเธอที่ตอนนี้คงช้ำเป็นรอยฝ่ามือไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และมันก็ได้ผลเมื่อเขาทนความเจ็บปวดไม่ไหวจนต้องผ่อนแรงลงจนเธอสามารถทวงคืนอิสระกลับมาได้

“ลูกรู้ทั้งหมดนี่ได้ยังไง?” อาคิราเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ เนื่องจากเขาไม่เคยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับลูกของเขาทั้งสองคนฟังมาก่อน

“ตอนเด็กๆ หนูเคยถามคุณปู่ว่าทำไมเมื่อก่อนพ่อถึงตาบอดน่ะค่ะ ปู่เลยเล่าให้ฟังหลังจากวันนั้นหนูก็ตั้งใจรอวันนี้มาตลอดมัวแต่ให้อภัยเมื่อไหร่จะได้แก้แค้นจริงไหมคะ” คาร์ลินหันกลับไปตอบคำถามของอาคิราด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มหวาน

“ทำไมพี่ไม่เล่าให้ผมฟังบ้าง” อาคินงอแงที่คาร์ลินไม่ยอมเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังมาก่อน

“ไม่ใช่เรื่องของเด็กสักหน่อย” เธอยิ้มมองน้องชายด้วยความเอ็นดู ก่อนจะหันกลับไปตบแก้มสากเบาๆ ราวกับเป็นการกล่าวลา จากนั้นก็เดินนำหน้าพ่อแล้วก็น้องชายเธอออกไปรอที่รถ