สวมรอย 1.2

ภายในกระโจมที่ประทับ

ร่างงามนอนหลับใหลมิได้สติจนผ่านไปหนึ่งวันกับอีกสองคืน ภายในกระโจมส่วนตัวติดกับกระโจมขององค์หญิงชิวหรงซึ่งทรงพระประชวรอยู่ในขณะนี้ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยไฟอัคคีสร้างความหวาดกลัวให้แก่นางกำนัลที่เฝ้าคอยดูแลหญิงสาวเป็นยิ่งนัก พิศเพ่งหน้านางคราใดต้องตื่นตกใจทุกครา จนมิมีผู้ใดกล้าเฝ้านางอยู่ตลอดเวลาคงทำได้แต่เพียงยืนเฝ้าอยู่ตรงทางเข้าของกระโจม

ใบหน้าราวปีศาจปรากฏแสงเรืองรองสว่างวาบออกมาจากรอยปานคล้ายหยดน้ำซึ่งก็คือไฟอัคคีของจอมมารชินซางที่ย้ายมาสถิตอยู่ตรงกลางหน้าผากของหญิงสาว ใบหน้าเริ่มพลิกไปมาอย่างช้าๆ เปลือกตากลอกกลิ้งไปมาพร้อมเหงื่อผุดพรายขึ้นเต็มใบหน้า เมื่อเธอได้นิมิตฝันเห็นบุรุษร่างสูงใหญ่ทะมึน เจ้าของเกศาสีเงินยวงสวมชุดเกราะจอมทัพ ภายในมือถือดาบยาวขนาดใหญ่ ยืนอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิงที่โหมลุกกระพือออกเป็นวงกว้างดั่งไฟจากขุมนรก

ทั่วบริเวณเต็มไปด้วยทหารนับหลายพันนายรายล้อมบุรุษผู้นั้นหมายรุมฆ่าลงประชาทัณฑ์ ในขณะที่มีเพียงบุรุษผู้นั้นเพียงหนึ่งเดียวยืนอยู่ท่ามกลางเปลวไฟที่ลุกโชน เสียงตะโกนก้องกัมปนาทดังขึ้นพร้อมดาบยาวยกขึ้นชี้หน้าเหล่าทหารที่กำลังรายล้อมอยู่ในขณะนี้

“นี่หรือวิถีของคนกล้าที่แม่ทัพของเจ้านำมาใช้เล่นงานข้า! ช่างขลาดเขลาสิ้นดี! ข้ามีเพียงหนึ่งแต่เจ้ามีนับพันชีวิต เหตุใดจึงเอาชีวิตของพวกเจ้ามาเซ่นสังเวยดาบปีศาจของข้า! ไม่อยากกลับไปหาครอบครัวที่กำลังรอคอยพวกเจ้าอยู่ทางเบื้องหลังอย่างนั้นหรอกรึ!”

ทหารบางนายต่างหันกลับมามองหน้ากัน ความลังเลเริ่มบังเกิดขึ้นแต่แล้วบรรดาทหารแนวหน้าพลันตะโกนก้องตวาดกลับไปทันทีอย่างไม่กลัวเกรง

“พวกข้าคือหน่วยกล้าตายไฉนเลยจะอาลัยแก่ชีวิตและครอบครัว องค์ฮ่องเต้คือเจ้าชีวิตของพวกข้า! ซึ่งไม่ใช่เจ้าแม้แต่น้อยชินอ๋อง! พวกข้าก็อยากรู้นักว่าเจ้าถูกล้อมด้วยทหารนับพันจะมีปัญญาหนีออกจากกองเพลิงดั่งไฟนรกนี้ไปได้หรือไม่ ผู้คนต่างยกย่องเทิดทูนชินอ๋องแห่งแคว้นเทียนโจว ว่าเปรียบประดุจดั่งเทพสงคราม ข้าก็อยากรู้ว่าจะเก่งกาจสมชื่อเสียงของเจ้าหรือไม่!” แม่ทัพของฝ่ายศัตรูตะโกนก้องด้วยถือไพ่เหนือกว่า

“อย่างนั้นรึ! ในเมื่อพวกเจ้าไม่อาลัยแก่ชีวิต... เช่นนั้นก็ดี ข้าจะได้ไม่ต้องมีจิตสำนึกว่าลงมือสังหารมนุษย์ดั่งเช่นผักปลา!” รับสั่งพร้อมแสยะยิ้มเหยียด

พระวรกายสูงใหญ่ทะมึนซึ่งยืนอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิงล้อมรอบ ค่อยๆ พระดำเนินฝ่ากองเพลิงที่กำลังปะทุอย่างแรงกล้า เปลวเพลิงลุกสูงท่วมเนินเขาเตี้ยๆ เลยทีเดียว แต่ถึงกระนั้นก็มิได้ทำให้ชินอ๋องสะทกสะท้านแม้แต่น้อย ยังคงพระดำเนินเดินฝ่าเปลวเพลิงพร้อมกระชับดาบปีศาจเอาไว้ในพระหัตถ์ พระเนตรสีนิลกาฬแปรเปลี่ยนเป็นสีเลือดขึ้นมาโดยพลัน พระองค์ทรงหยุดยืนอยู่ภายในเปลวเพลิงที่กำลังแผดเผาอย่างรุนแรง ยืนสูงทะมึนอยู่ตรงหน้ากองทหารของศัตรู 

ท่ามกลางอาการตกตะลึงของบรรดาทหารฝ่ายตรงข้ามเมื่อเห็นชินอ๋องยืนอยู่กลางเปลวเพลิงอย่างไม่สะทกสะท้าน ดาบปีศาจถูกยกขึ้นก่อนจะถูกจอมมารใช้เพลงดาบส่งอาวุธคู่พระวรกายพุ่งหลาวออกไปเบื้องหน้าทันที เป้าหมายคือร่างของแม่ทัพใหญ่ซึ่งเป็นองค์รัชทายาท

 “ฟิ้วววว!!!” ดาบปีศาจพุ่งทะยานออกไปอย่างน่าสะพรึงกลัว

“ฉึกกกก!!!” ปลายดาบคมกริบเสียบเข้าที่ยอดอกทะลุไปทางด้านหลัง ในขณะที่องค์รัชทายาทจากแคว้นศัตรูอยู่ภายใต้การอารักขาของรองแม่ทัพนับสิบที่ยืนรายล้อมเป็นเกราะกำบังให้พระองค์

“ตุ้บ!” องค์รัชทายาทผู้นั้นสิ้นพระทัยคาที่ พระวรกายล้มลงกระแทกกับพื้นทันใด

“และนี่คือผลของการกระทำที่ฮ่องเต้ของเจ้าลักพาชายาของข้าไป! ส่งชายาของข้าคืนมา! หาไม่แล้วข้าจะกุดหัวทุกชีวิตในแคว้นนี้มิให้เหลือแม้แต่ผู้เดียว!” รับสั่งตะโกนก้อง

ทันใดนั้นเอง

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!” เสียงหัวเราะกึกก้องดังขึ้นด้วยความพึงพอใจ 

ฮ่องเต้แคว้นศัตรูค่อยๆ ปรากฏพระวรกายท่ามกลางกองทหารอารักขานับพันชีวิต

“เจ้าคิดว่าข้าจะอับปัญญาส่งรัชทายาทของข้ามาให้ฆ่าเล่นๆ อย่างนั้นรึ! ชินอ๋อง! อุตส่าห์มาช่วยพระชายาของเจ้า แต่ช่างไม่รู้อะไรเสียเลยว่าป่านนี้ นางเดินทางไปที่สะพานไน่เหอ ล่วงหน้าก่อนเจ้าแล้ว!”

พระเนตรสีเลือดลุกโชนอย่างน่าสะพรึงกลัวครั้นทรงได้ยินเช่นนั้น

“นางมีดาวปีศาจคุ้มครอง! ไม่มีวันที่จะเดินทางไปที่สะพานไน่เหอ! คิดหรือว่าข้าจะเชื่อ...ไอ้คนปลิ้นปล้อน!...ส่งนางมาให้ข้า! ส่งวาวาของข้าคืนมา!!!” สุรเสียงตวาดดังก้อง พระเนตรสีเลือดลุกโชนวาววับอย่างน่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้นมาโดยพลัน

“เฮือกกก!!!” ร่างงามสะดุ้งโหยงจนสุดตัวจนลุกขึ้นมานั่งพร้อมหายใจจนหอบโยน                                                      เฉินวาวายกมือขึ้นจับหน้าอกของตัวเอง เสียงตะโกนดังกึกก้องที่อยู่ในความฝันเต็มไปด้วยความห่วงและหวงแหนเธออย่างยิ่งยวด 

“นี่ฉันฝันบ้าอะไรอีกแล้วเนี่ย!” เธอบ่นพึมพำพลางยกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมขมับ

หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอด้วยรู้สึกกระหายน้ำ ก่อนจะค่อยๆ มองไปรอบกระโจมดวงตากลมโตสีเม็ดองุ่นเห็นภาพเลือนรางปรากฏขึ้นในสายตาก่อนจะค่อยๆ แจ่มชัดเพดานด้านบนคือผ้าสีขาวผืนขนาดใหญ่ มีไม้ท่อนกลมพาดไขว้ไปมาเพื่อยกขึ้นสูงคล้ายหลังคาจั่ว ถัดไปมีโต๊ะยาววางไว้กับพื้นยกที่นั่งสูงมีตั่งวางไว้คล้ายโต๊ะหนังสือเพราะมีแผ่นไม้ไผ่โบราณบันทึกอักษรวางไว้บนโต๊ะหลายม้วน เครื่องใช้ภายในมีพร้อมครบครันไม่เว้นแม้กระทั่งอ่างล่างหน้าที่ทำมาจากสัมฤทธิ์ พร้อมกระจกที่ทำมาจากสัมฤทธิ์เช่นเดียวกัน

“นะ... นะ... นี่ฉันกำลังเข้าฉากหรือนอนหลับฝันไปใช่ไหม” หญิงสาวรำพึงออกมาดวงตากลมโตกวาดสายตาไปทั่วบริเวณกระโจม ซึ่งภายในนั้นมีเธอเพียงผู้เดียว

คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหาหันด้วยความมึนงงกับสิ่งที่เห็น

“จำได้ว่ารถที่นั่งมาตกเหวและเราก็ตกลงไปในเหว ตื่นขึ้นมาอยู่ก้นเหวและยังไปเจออะไรมากมายแล้วก็เจอ...” วาวาเอ่ยได้เพียงเท่านั้น แขนเรียวยกขึ้นพร้อมเท้าคางด้วยความสงสัย

“แล้วเมื่อกี้ก็ยังฝันถึงผู้ชายคนนั้นอีก ชายาของเขามีชื่อเหมือนเราด้วย นี่ตกลงฉันฝันซ้อนฝันอีกทีใช่ไหม! หรือว่าอุบัติเหตุตกเขาเราก็ฝันไม่ใช่เรื่องจริง” ครั้นหญิงสาวคิดได้เช่นนั้นสองมือหยิกเข้าที่มือเรียวสวยทันใด

“อู๊ยยยเจ็บ! ไม่ได้ฝัน! นี่คือเรื่องจริง... ว่าแต่ฉันอยู่ที่ไหนกันแน่ หรือว่ามาถึงกองถ่ายแล้ว ครั้งสุดท้ายจำได้ว่ารถกำลังขึ้นเขาและเผลอหลับไป ฝันเป็นตุเป็นตะได้ถึงเพียงนี้เลยเหรอ” หญิงสาวรำพึงรำพันอยู่เพียงลำพังก่อนจะเงยหน้าไปทางประตูทางเข้าของกระโจม

พระวรกายสูงโปร่งของชิงอวิ้นฮ่องเต้เสด็จเข้ามาภายในกระโจมพร้อมราชองครักษ์ลู่เหอตามเสด็จมาด้วย ครั้นทอดพระเนตรสตรีที่พระองค์ทรงช่วยมาจากชายป่าได้สติกลับคืนมากำลังนั่งมองพระพักตร์ของพระองค์อยู่ในขณะนี้

“ตื่นแล้วรึ!” รับสั่งถามกลับไป

หญิงสาวมองฮ่องเต้แคว้นฉู่ตั้งแต่พระเศียรจรดปลายพระบาท ซึ่งฉลองพระองค์โทนดำสลับแดงเพราะเสด็จเป็นการส่วนพระองค์ พระเกศาเกล้ามวยขึ้นสูงพร้อมครอบรัดเกล้าเสียบปิ่นหยก

“คอสตูมเรื่องนี้เข้าท่าแฮะ ออกแบบเสื้อผ้าตัวละครได้เป็นธรรมชาติและเหมือนจริงมากเลย ท่าทางคงจะมารับบทเป็นตัวละครในซีรีส์ที่ฉันกำลังเล่นอยู่กระมัง” หญิงสาวมัวนั่งคิดอยู่ในใจเพลินๆ จนหลงลืมเอ่ยตอบกลับไป

“เจ้าได้ยินที่ข้าถามหรือไม่” ฮ่องเต้หนุ่มรับสั่งถามย้ำกลับไปอีกคราเมื่อสตรีตรงหน้าพระพักตร์ยังคงเงียบงันมิยอมตอบคำถามของพระองค์

และนั่นทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวขึ้นมาทันที

“อะ... อือ!” เฉินวาวาส่งเสียงตอบรับอยู่ในลำคอพร้อมพยักหน้าขึ้นลงติดๆ กัน ดวงตากลมโตมองฮ่องเต้แคว้นฉู่ด้วยความสงสัยระคนแปลกใจอย่างยิ่งยวด

พระพักตร์ยกยิ้มออกมาบางๆ เมื่อทอดพระเนตรกิริยาตอบกลับมาเช่นนั้น

“เจ้าหลับไปหนึ่งวันกับอีกสองคืนเลยทีเดียว ดีที่ปลอดภัยมิได้เป็นอะไรนอกจากพิษที่ยังค้างอยู่ในกายของเจ้า คงจะต้องใช้เวลาในการขับพิษนั้นออกไปสักระยะ” รับสั่งถึงรอยไฟอัคคีที่หญิงสาวได้รับตามคำกราบทูลของหมอหลวงที่เข้ามาทำการรักษาและตรวจอาการให้กับหญิงสาว

“พิษเหรอ!” หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยความงุนงง

ไฟอัคคีที่สถิตอยู่ในกายของเฉินวาวาได้พำนักอยู่ในร่างของเธอได้มาระยะหนึ่งแล้ว เส้นเลือดสีแดงเข้มที่กระจายอยู่ทั่วใบหน้าและลำคอเริ่มลดลงและไม่เข้มเหมือนดั่งคราแรก รูปลักษณะดั่งเช่นคนถูกพิษร้ายแรง ชีพจรแปรปรวนเต้นไม่สม่ำเสมอ ไอเย็นในกายแผ่ซ่านความเป็นหยางในกายลดระดับระดับลง ไอมารแฝงเร้นอยู่ในกายและแสดงผลราวกับว่าถูกพิษมานั่นเอง

เฉินวาวายกมือขึ้นจับขมับของเธอทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น ยิ่งฟังยิ่งงงมากขึ้นเรื่อยๆ

“หรือว่าเขากำลังซ้อมบทละครกับเราอยู่ แต่ในบทละครมันไม่มีบทพูดแบบนี้เลยนะ ผู้กำกับเกาปรับบทอีกแล้วอย่างนั้นเหรอ แล้วจะต่อบทยังไงดีล่ะถ้าเป็นแบบนี้เฉินวาวาเอ๋ยเฉินวาวา แย่แล้วงานนี้” หญิงสาวรำพึงอยู่ภายในใจพร้อมตัดสินใจต่อบทแบบคิดเอาเองนอกบทตลอดตามลักษณะนิสัยที่เธอชอบทำเสมอ

“อะ...เออ... ข้าน้อยโดนพิษมาดั่งเช่นท่านกล่าวจริงแท้คุณชาย...” หญิงสาวยังมิทันกล่าวจบเสียงราชองครักษ์ลู่เหอดังแทรกขึ้นมาทันที

“บังอาจ! ใช้ถ้อยคำสามัญชนกับองค์ฮ่องเต้ได้อย่างไรกัน! พูดใหม่!” องครักษ์ลู่เหอตวาดเสียงเอ็ดอึงเล่นเอาเฉินวาวาสะดุ้งโหยงขึ้นมาทันที หากแต่เพียงครู่ความบ้าเลือดก็วิ่งพล่านขึ้นมาทันใด

“แล้วใครจะไปตรัสรู้ได้เล่าว่าเป็นฮ่องเต้! ทำไม... ฮ่องเต้ไม่ใช่คนหรือไง... ตายไม่เป็นหรือไง... ข้าวน่ะกินไหม... หรือกินหญ้าแทนข้าว! ไอ้คนบ้าเอ้ย!” หญิงสาวต่อว่ากลับไปทันทีท่ามกลางความงุนงงของอีกฝ่ายเพราะฟังเธอไม่รู้เรื่องนั่นเองในขณะที่องครักษ์ลู่เหอจะอ้าปากโต้ตอบ

 พระหัตถ์ขององค์ฮ่องเต้ทรงยกขึ้นเป็นสัญญาณห้ามให้สงบศึกพร้อมทอดสายพระเนตรปรามองครักษ์คนสนิทของพระองค์เขม็ง

 “อย่าเรื่องมากเดี๋ยวเสียแผนหมด!” รับสั่งลอดไรพระทนต์

และนั่นทำให้ลู่เหอสงบปากสงบคำของตนทันที

ชิงอวิ้นฮ่องเต้ทรงยืนทอดพระเนตรใบหน้าที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดแผ่ซ่านเพราะรอยไฟอัคคีกระจายทั่วใบหน้าด้านขวา ในขณะที่ด้านซ้ายปรากฏให้เห็นเลือนราง ถึงกระนั้นยังเลื้อยขึ้นดั่งเถาวัลย์ป่า แต่หากเพ่งพิศนานๆ สตรีตรงหน้าพระพักตร์มีเค้าความงามดั่งเช่นสตรีอื่นอยู่บ้าง

“เจ้าจำอะไรได้หรือไม่ เหตุใดจึงไปนอนหมดสติที่เขตชายแดนเช่นนั้น ดีที่ขบวนเจ้าสาวเดินทางมาทางนี้และตั้งค่ายพักแรมอยู่ใกล้ๆ หาไม่แล้วเจ้าคงจะถูกเสือคาบไปเป็นอาหารเสียแล้วกระมัง” รับสั่งถามกลับไปด้วยความอยากรู้

หญิงสาวนั่งฟังผู้ชายแปลกหน้าซึ่งเธอเห็นเป็นคนแรกนับตั้งแต่เกิดเรื่อง ไม่นับบุรุษดวงตาสีเลือดเพราะเฉินวาวาไม่นับว่าเป็นคนแต่เธอคิดเสมอว่าคนผู้นั้นมิใช่มนุษย์

“อะ... เออ... ถามแบบนี้จะตอบยังไงดี... เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร เริ่มจะงงแล้วเหมือนกัน... ว่าแต่ที่นี่คือที่ไหน แล้วผู้กำกับเกาไปไหน... ละ... แล้วนี่คือหนึ่งในฉากในโรงถ่ายเหิงเตี้ยนใช่ไหม ถ้ายังไงคุณช่วยตามผู้จัดการส่วนตัวของฉันที่ชื่ออู๋ชิงเหยียนมาให้หน่อยเถอะค่ะ” หญิงสาวตอบกลับไป เป็นเหตุให้ชิงอวิ้นฮ่องเต้พร้อมองครักษ์ที่ฟังอยู่ในขณะนั้นต่างพากันงุนงงด้วยมิอาจฟังนางรู้เรื่องแม้แต่น้อย

“เจ้ากล่าวสิ่งใด เหตุใดจึงฟังมิรู้เรื่องแม้แต่น้อย ตกลงเจ้าเป็นคนแคว้นใดจึงมานอนหมดสติอยู่บริเวณนี้ แล้วถ้อยเจรจาของเจ้าแลดูประหลาดชอบกลนัก แคว้นของเจ้าใช้คำพูดเอ่ยถามกันเช่นนี้หรอกรึ” ฮ่องเต้หนุ่มรับสั่งถามกลับไป

และนั่นทำให้เฉินวาวานั่งนิ่งงันไปโดยพลัน ครั้นได้ยินเช่นนั้น

“เป็นเรื่องแล้ว ตกลงฉันกำลังอยู่ที่ไหนกันแน่ ถ้าไม่ใช่ในโรงถ่ายที่เหิงเตี้ยนแล้วเรากำลังอยู่ที่ไหนกันล่ะเนี่ย” หญิงสาวรำพึงอยู่ภายในใจก่อนจะเหลือบไปเห็นใบหน้าของตัวเองสะท้อนอยู่ในกระจกที่ทำมาจากสัมฤทธิ์นำมาขัดจนขึ้นมันเงาจนสามารถสะท้อนให้เห็นได้อย่างชัดเจน

“ว้ายยยย! ผี! ผีหลอก! Help me!!!” หญิงสาวร้องตะโกนโวยวายส่งเสียงขอความช่วยเหลือจนเสียงหลงไปหมด พลางยกผ้าห่มคลุมโปงทันทีพร้อมชี้มือไปทางกระจกสัมฤทธิ์ดังกล่าว

ฮ่องเต้หนุ่มถึงกับพระขนงขมวดเข้าหากันโดยพลัน เมื่อได้ยินถ้อยคำแปลกประหลาดหลุดออกขากปากสตรีแปลกหน้า พลางหันกลับไปทอดพระเนตรกระจกสัมฤทธิ์ที่วางอยู่ใกล้ๆ เตียงนอนของหญิงสาว ก่อนจะส่งสัญญาณให้องครักษ์จัดการกับเฉินวาวาเพื่อให้นางกลับมาสนทนากับพระองค์ตามเดิม

องครักษ์ลู่เหอตรงปรี่เข้าไปดึงผ้าห่มที่หญิงสาวกำลังคลุมโปงอยู่ในเวลานั้นออกจากร่างของเธอทันที

“พรึ่บ!” ผ้าห่มถูกดึงออกอย่างรวดเร็วก่อนจะถูกเหวี่ยงไปทิศทางอื่นๆ

องครักษ์ลู่เหอหันหลังกลับไปคว้ากระจกสัมฤทธิ์พร้อมยัดใส่มือของหญิงสาวอย่างรวดเร็ว

“แม่นาง เจ้าจงดูรูปโฉมของเจ้าก่อนดีกว่าไหม มาร้องโวยวายเห็นผีกลางวันแสกๆ เช่นนี้จนดังเอ็ดอึงไปทั่ว องค์หญิงชิวหรงทรงประชวรอยู่ เกิดตกพระทัยขึ้นมามีพระอาการทรุดลงเจ้าจะรับผิดชอบไหวกระนั้นรึ”

เฉินวาวาที่กำลังนั่งหลับตาปี๋อยู่ในขณะนั้นค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาทันใดเมื่อได้ยินเช่นนั้น หญิงสาวก้มลงมองกระจกสัมฤทธิ์ที่ถูกจับยัดใส่ไว้ในมือเมื่อครู่ที่ผ่านมา ก่อนจะค่อยๆ ยกขึ้นช้าๆ เพื่อส่องใบหน้าของตัวเอง 

ครั้นกระจกสัมฤทธิ์อยู่ตรงหน้ากำลังสะท้อนรูปโฉมของเธอให้เห็นอย่างชัดเจน ดวงตากลมโตถึงกับเบิกค้างด้วยความตกใจอย่างสุดขีด เมื่อใบหน้าซีกขวาเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดงเข้มแผ่ขยายเต็มไปหมด ไล่มาจนถึงลำคอ แม้กระทั่งมือเรียวที่กำลังถือกระจกอยู่ก็ไม่เว้น

“กรี๊ดดดดดดด!!!” หญิงสาวกรีดร้องออกมาจนสุดเสียงต่อหน้าพระพักตร์ของชิงอวิ้นฮ่องเต้

“หน้าฉัน! ทำไมถึงเป็นแบบนี้! ที่คอก็มีด้วย... ที่แขนก็มี... มีเต็มไปหมดเล้ยยยย... อร้ายยยยย” หญิงสาวกรีดร้องออกมาอีกเป็นคำรบสอง 

เสื้อผ้าที่ถูกนำมาเปลี่ยนแทนชุดเจ้าสาวถูกเฉินวาวาปลดออกอย่างรวดเร็วเพื่อดูรอยไฟอัคคีซึ่งลามเลียไปทั่วร่าง ท่ามกลางอาการตกตะลึงของฮ่องเต้หนุ่มที่จู่ๆ ก็มีสตรีมาปลดอาภรณ์ต่อหน้าพระพักตร์เช่นนี้ เล่นเอาพระองค์พร้อมองครักษ์คนสนิทหันหลังกลับแทบไม่ทัน

“แม่นางเจ้าจะปลดเสื้อผ้าต่อหน้าบุรุษเช่นนี้มิอายบ้างหรือไร” รับสั่งถามกลับไป

“ไม่อาย!” เฉินวาวาตวาดสวนกลับไป

“ช่างเป็นหญิงไร้ยางอายสิ้นดี! ฝ่าบาททรงแน่พระทัยอย่างนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ ว่าจะให้นางทำงานใหญ่แทนองค์หญิง กระหม่อมคิดว่าแลดูไม่เข้าท่าแม้แต่น้อย นางไม่มีอะไรดีสักอย่าง ทั้งรูปโฉมก็มิได้งดงามดั่งปีศาจก็ว่าได้ กิริยาอาการ คำพูดคำจาผิดแปลกไปจากอิสตรีที่ดีทั่วไป ขืนส่งนางไปมีหวังเสียชื่อแคว้นจนหมดสิ้น” ลู่เหอเอ่ยแสดงความคิดเห็น

ทว่าตรงกันข้ามกับองค์ฮ่องเต้พระองค์ทรงคิดว่ายิ่งสตรีแปลกหน้าเป็นเช่นนี้ ยิ่งเป็นผลดีมากขึ้นไปอีก

“นางเป็นเช่นนี้ยิ่งดีลู่เหอ ข้าต้องการสตรีที่ไร้ความยำเกรงและไม่ขลาดกลัว เจ้ามิสังเกตหรือไรนางกล้าต่อว่าข้า แถมกล้าจ้องหน้าข้าอีก ไม่ยอมหลบสายตาและทำอะไรในสิ่งที่สตรีมิเคยทำ เหมาะยิ่งนักที่จะเข้าไปอยู่ในวังหลวงของเทียนโจวเพื่อทำงานใหญ่ให้แก่เรา”

“ตะ... แต่ว่า... ฝ่าบาท” ลู่เหอพยายามกราบทูลคัดค้าน

ทว่ายังมิทันที่จะเอ่ยกราบทูลกลับไปร่างระหงของเฉินวาวาวิ่งตรงดิ่งก่อนจะผลักพระวรกายสูงโปร่งของบุรุษที่ยืนขวางอยู่หน้ากระโจมให้พ้นทางเดินของเธอออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตะโกนก้องออกมาจนสุดเสียงเมื่อเธอมาหยุดยืนอยู่ด้านนอกกระโจม

“ชิงเหยียน! อู๋ชิงเหยียน! อู๋…”