ปิดเมืองข้า..ค้นหานาง! 1.2

แคว้นเทียนโจว

เมืองเทียนจิ้น (เมืองหลวงตะวันตก)

บริเวณนอกเมืองหลวง

แคว้นเทียนโจว มีอาณาเขตกว้างใหญ่ไพศาล และเป็นแคว้นเดียวที่มีเมืองหลวงด้วยกันถึงสองเมือง มีเมืองหลวงตะวันออกอยู่ที่เมืองเทียนฮุยซึ่งเป็นเมืองหลวงเอกของแคว้น พระราชวังหลวงอันเป็นที่ประทับขององค์ฮ่องเต้ล้วนอยู่ที่นี่ 

ในขณะเดียวกันทางตะวันตกซึ่งมีทั้งสายแร่ทองคำและเหมืองหยก มีเมืองเทียนจิ้นเป็นเมืองหลวงตะวันตก ซึ่งเมืองนี้มีความเจริญทางด้านการค้าเป็นแหล่งผลิตทองคำและหยกอีกทั้งเป็นเส้นทางการขนส่งทองคำและหยกไปยังเมืองอื่นๆ และต่างแคว้น ทำให้การค้าของเมืองหลวงตะวันตกและระหว่างแคว้นเจริญรุ่งเรืองคับคั่งยิ่งนัก 

เมืองหลวงตะวันตกนี้โจวเฉินกงฮ่องเต้ได้มีพระบรมราชโองการยกให้ชินอ๋องปกครองเมืองการค้าซึ่งเป็นหัวใจสำคัญหลักของแคว้นเทียนโจว ในขณะที่เมืองเทียนฮุยซึ่งเป็นเมืองหลวงเอก จะเป็นพื้นที่ราบและมีพื้นที่กว้างอุดมสมบูรณ์ด้วยพืชผลทางการเกษตรกว้างใหญ่เป็นอู่ข้าวอู้น้ำของแคว้น เป็นของโจวฟางหยางฮ่องเต้ ก่อนจะมีพระบรมราชโองการลับอีกฉบับสถาปนาชินอ๋องขึ้นปกครองแคว้นทั้งหมด ภายหลังอดีตฮ่องเต้โจวเฉินกงเสด็จสวรรคตไปแล้ว 

ซึ่งเมืองเทียนจิ้นได้รับการดูแลเอาใจใส่จากจอมมารมิได้ขาดตกบกพร่องแต่อย่างใด แม้ว่าจะประทับอยู่แต่เขตชายแดนก็ตาม แต่พระองค์สามารถจัดการบริหารได้เป็นอย่างดีโดยใช้ระเบียบทหารในกองทัพเข้ามาจัดการและประชาชนเมืองเทียนจิ้นพร้อมใจที่จะปฏิบัติตามพระบัญชาของชินอ๋อง ซึ่งมีอำนาจปกครองเมืองหลวงตะวันตกแห่งนี้ จนทำให้ประชาชนตลอดจนถึงแคว้นเพื่อนบ้านมีความรู้สึกว่าแคว้นเทียนโจวมีฮ่องเต้ปกครองสองพระองค์

ขบวนเสด็จเจ้าสาวจากแคว้นฉู่ ตั้งค่ายประทับอยู่นอกชานเมืองเทียนจิ้นในเวลานี้ เป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนแล้วที่เฉินวาวาดำรงชีวิตอยู่ในยุคโบราณ ตลอดระยะเวลาการเดินทางที่ผ่านมาและการบอกเล่าของนางกำนัลมู่อิง ทำให้หญิงสาวล่วงรู้แล้วว่า บัดนี้เธอพลัดหลงมาอยู่ในยุคโบราณซึ่งเป็นยุคสมัยที่ยังมีกษัตริย์ปกครองของแต่ละแคว้น และมีการทำสงครามเพื่อแย่งชิงดินแดนอันอุดมสมบูรณ์มาเป็นของตนเองกันอย่างดุเดือด

และแคว้นเทียนโจวที่เธอต้องเดินทางมาเข้าพิธีแต่งงานแทนองค์หญิงเยว่ชิวหรง เป็นแคว้นศัตรูคู่อาฆาตของต้าฉู่และผลจากการพ่ายแพ้สงครามอย่างย่อยยับจึงเป็นที่มาของการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ไมตรีระหว่างแคว้นตามสนธิสัญญาสงบศึก ทว่าเยว่ชิงอวิ้นฮ่องเต้ กลับแฝงเร้นแผนการร้ายในการแต่งงานครั้งนี้ 

ซึ่งเฉินวาวารู้สึกอึดอัดอย่างยิ่งยวดเมื่อเธอสามารถปะติดปะต่อเหตุการณ์ได้ด้วยตัวเองที่จะต้องเป็นเครื่องมือทำเรื่องชั่วร้ายดังกล่าว แต่เพื่อความอยู่รอดของตัวเองเธอจะต้องทำทุกอย่างให้หลุดพ้นจากแผนการอันร้ายกาจของฮ่องเต้ผู้นี้ให้จงได้ทันทีที่โอกาสนั้นมาถึง

 และในเวลานี้กำลังย่างเข้าสู่เวลาเย็นย่ำแล้ว จึงจำเป็นต้องแวะพักระหว่างทาง ซึ่งแผนผังเส้นทางขบวนเสด็จกำลังถูกกางออกอยู่ตรงหน้าเฉินวาวาอยู่ในขณะนี้ 

“นี่พวกเจ้ากำลังจะบอกว่าถ้าใช้เส้นทางอ้อมเมืองเทียนจิ้น จะทำให้เดินทางถึงเมืองหลวงเทียนฮุยในอีกสิบห้าวันข้างหน้า แต่ถ้าเดินทางเข้าเมืองหลวงเทียนจิ้นกลับถึงเมืองหลวงเอกใช้เวลาเพียงแค่ห้าวันเท่านั้น โอ้โฮ! ทำไมระยะทางแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงขนาดนี้เล่า แค่นี้ก็ไม่ต้องเลือกแล้ว ใช้เส้นทางผ่านเมืองเทียนจิ้นนี่แหละ” หญิงสาวบอกองครักษ์ลู่เหอ ซึ่งทำหน้าที่คอยถวายอารักขามาตลอดการเดินทางกว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

“พ่ะย่ะค่ะ! ถ้าเช่นนั้นกระหม่อมจะรีบไปจัดแผนอารักขาเตรียมการเดินทางสำหรับวันพรุ่งนี้ ที่จะต้องเข้าเมืองเทียนจิ้นก่อน วันนี้ทรงเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางมาทั้งวันแล้ว องค์หญิงทรงรีบพักผ่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ลู่เหอกราบทูลกลับไป

“อั้ยยะ! เหตุใดเจ้าต้องรีบนักเล่า นี่! ไหนๆ ก็ตั้งค่ายไม่ไกลจากเมืองเทียนจิ้นมากนัก ข้าอยากจะไปเที่ยวชมเมืองหลวงตะวันตกของเทียนโจว ได้ยินมาว่าเมืองนี้เจริญรุ่งเรืองมาก เพราะมีสายแร่ทองคำและเหมืองหยก จึงทำให้อดีตฮ่องเต้ต้าฉู่อยากครอบครองแคว้นนี้ใช่ไหม” เฉินวาวาเอ่ยถามองครักษ์ลู่เหอและนางกำนัลมู่อิงที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้า

ทั้งสองต่างพยักหน้าขึ้นลงติดต่อกัน แต่ยังมิทันจะกราบทูลกลับไปเสียงของเฉินวาวาก็แทรกขึ้นมาทันที

“ถ้าเช่นนั้นพวกเจ้าพาข้าไปเปิดหูเปิดตาหน่อยสิลู่เหอ... มู่อิง อยู่แต่ในรถม้าตลอดเวลา พอเย็นมาก็อยู่แต่ในกระโจม รู้ไหมว่าข้าจะง่อยตายอยู่แล้ว แถมสมองก็พาลจะฝ่อลงทุกวัน เพราะเห็นแต่เทือกเขาและป่าดงดิบ กินแต่เนื้อกระต่าย เนื้อกวางมาตลอดหนึ่งเดือนเต็มๆ ให้ข้าได้ลิ้มลองอาหารอย่างอื่นบางเถอะ”

หญิงสาวบ่นกระปอดกระแปดท่ามกลางสายตาขององครักษ์ลู่เหอและนางกำนัลมู่อิง ที่ยืนฟังองค์หญิงของตนรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างเนื่องจากมีคำแปลกๆ ใหม่ๆ มาให้ได้ยินอยู่เสมอ

“ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะองค์หญิงจะเป็นอันตรายต่อพระนางยิ่งนัก หากมีผู้ใดล่วงรู้ฐานันดรอันแท้จริงของพระนางความปลอดภัยย่อมหามีไม่เป็นแม่นมั่น อดทนอีกสักหน่อยเถิดพ่ะย่ะค่ะ อีกเพียงไม่กี่วันเท่านั้นขบวนเสด็จก็จะถึงเมืองเทียนฮุยแล้ว” ลู่เหอกราบทูลคัดค้านหัวชนฝา

ในขณะที่เฉินวาวามีหรือจะยอม คนอย่างเธอถ้าอยากจะไปแล้วละก็ใครหน้าไหนก็ห้ามไม่ได้

“แล้วเจ้าจะทำให้ผู้อื่นล่วงรู้ฐานะของข้าทำไมเล่า! พวกเราก็ปลอมตัวเป็นสามัญชนไม่ต้องเอาคนไปมากมาย ทำเหมือนพวกคุณหนูออกจากจวนมาเดินซื้อของอะไรแบบเนี้ย! เถอะนะลู่เหอ พาข้าไปหน่อยเถิด เดี๋ยวพอแต่งงานก็ไม่มีโอกาสออกไปไหนต้องหมกตัวอยู่แต่ในวังหลวง เจ้าไม่รู้หรอกว่ามันน่าเบื่อแค่ไหน ข้าเป็นองค์หญิงจากแคว้นเยว่มาก่อนย่อมรู้ดี” หญิงสาวจำบทละครที่เธอสวมบทบาทยกขึ้นมาอ้างทันที

“เออ... ตะ... แต่ว่า” ลู่เหอยืนชั่งใจพลางใช้ความคิด ก่อนจะได้ยินเสียงเฉินวาวาดังแทรกขึ้น

“เถอะนะ! อย่าใจร้ายกับข้านักเลยลู่เหอ ข้าสัญญาว่าจะไม่วุ่นวายทำให้พวกเจ้าต้องลำบากใจ เพราะมีแต่เจ้ากับมู่อิงที่คอยดูแลข้าอยู่ตลอดเวลาและข้าก็รู้ดีว่าพวกเจ้าเป็นห่วงในความปลอดภัยของข้า ดังนั้นข้าจะไม่ทำให้พวกเจ้าเดือดร้อนหรอก พาข้าไปหน่อย นะนะนะนะนะ” หญิงสาวพยายามหว่านล้อมและตื๊อให้ถึงที่สุดพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร

ครั้นลู่เหอเห็นสายตาน่าสงสารขององค์หญิงที่แสดงออกมาเช่นนั้น องครักษ์หนุ่มใจอ่อนลงโดยพลัน ผู้ใดจะทานทนสายตาเว้าวอนเช่นนี้ได้

“เฮ้อ!” ลู่เหอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“ครั้งเดียวเท่านั้นนะพ่ะย่ะค่ะ!” ลู่เหอกราบทูลพร้อมชูมือขึ้นมาหนึ่งนิ้ว

เฉินวาวาพยักหน้าขึ้นลงติดๆ กันด้วยความดีใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“สัญญา! สัญญาเลย!” หญิงสาวรีบตอบกลับไปอย่างรวดเร็วด้วยความดีใจ

“ถ้าเช่นนั้นกระหม่อมจะไปจัดเตรียมองครักษ์ติดตามเสด็จ และองค์หญิงจะต้องปลอมตัวเป็นบุรุษจะดีที่สุดเพื่อความปลอดภัยของพระนาง กระหม่อมจะไปจัดเตรียมฉลองพระองค์ของบุรุษมาให้พ่ะย่ะค่ะ” ลู่เหอกราบทูลกลับไปพร้อมหันหลังกลับเดินออกจากกระโจมพร้อมส่ายศีรษะไปมาติดๆ กัน

“สุดท้ายข้าก็ต้องใจอ่อนอีกจนได้ องค์หญิงชอบใช้ไม้ตายกับข้าแบบนี้เรื่อยเลย” ลู่เหอบ่นรำพึงรำพัน

ท่ามกลางสายตาของหญิงสาวเมื่อลูกตื๊อของเธอประสบความสำเร็จ ก่อนจะหันกลับไปมองนางกำนัลคนสนิท

“มู่อิง! เรามาแต่งตัวกันเถอะ!” หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้นางกำนัลของเธอ

“เพคะองค์หญิง” มู่อิงยิ้มกว้างตอบรับออกไปทันทีพลางส่ายหน้าไปมาเมื่อองค์หญิงของนางเต็มไปด้วยความสดใสร่าเริงและขี้เล่นอยู่ตลอดเวลา

ภายในเมืองเทียนจิ้น

ผู้คนมากมายต่างพากันเดินขวักไขว่ไปมาตามท้องถนน เพื่อทำการค้าขายของตน ร้านค้ามากมายมีตั้งแต่หัวถนนยาวไปไกลจนสุดทางจนถึงประตูเมืองที่จะเปิดออกไปสู่เมืองเทียนฮุย ซึ่งเป็นเมืองหลวงตะวันออก คับคั่งเต็มไปด้วยผู้คนมากมายพากันแลกเปลี่ยนทำการค้าและจับจ่ายซื้อของ อีกทั้งในวันนี้เป็นเทศกาลลอยโคมประทีปซึ่งเมืองเทียนจิ้นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่เป็นประจำทุกปี จึงทำให้วันนี้เต็มไปด้วยผู้คนจากต่างแคว้นที่เดินทางมาเที่ยวชมเทศกาลดังกล่าว

ร่างระหงของเฉินวาวาในชุดบุรุษสีขาวสะอาด คลุมหมวกสานซึ่งมีผ้าคลุมสีขาวรอบด้านมีความยาวปกคลุมไปจนถึงเอวป้องกันลมพัดเห็นใบหน้าที่สวมหน้ากากทองคำเอาไว้ในขณะนี้ โดยมีนางกำนัลมู่อิงในชุดหญิงสามัญชนและองครักษ์ลู่เหอพร้อมองครักษ์ผู้ติดตามอีกหกนายในชุดบุรุษสามัญชน ปรากฏตัวอยู่บนถนนสายหลักของเมืองเทียนจิ้นที่กำลังมีงานเทศกาลลอยโคมประทีบอยู่ในขณะนี้

“โอ้โฮ! นี่นะเหรอชีวิตของคนในยุคโบราณ ทำไมมันดูคลาสสิกและมีมนต์ขลังขนาดนี้นักล่ะ ว้าว... ถึงตายก็ไม่เสียชาติเกิดแล้วเฉินวาวา เกิดมาได้ใช้ชีวิตทั้งในยุคโบราณและในอนาคตพร้อมๆ กันเลย ไปกันเถอะมู่อิง! ไปชอปปิงกัน!” กล่าวพร้อมคว้ามือนางกำนัลคนสนิทลากแขนรีบวิ่งตรงไปยังร้านค้าตรงหน้ามากมายด้วยความรู้สึกตื่นตาตื่นใจอย่างยิ่งยวด

“อะ... องค์...” ลู่เหอเกือบหลุดคำพูดที่ใช้เป็นประจำออกไปก่อนจะรีบเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว

“คุณชาย! รอด้วย!” ลู่เหอพร้อมองครักษ์ผู้ติดตามรีบวิ่งตามหลังกันจ้าละหวั่น ก่อนจะได้ยินเสียงของชาวเมืองต่างพากันส่งเสียงเอ็ดอึงไปทั่ว

“เทพสงครามเสด็จกลับมาแล้ว!”

“ชินอ๋องเสด็จกลับจากชายแดนแล้วพวกเรา!”

“เทพเจ้าของแคว้นเทียนโจวกลับมาแล้ว!”

เสียงเอ็ดอึงของชาวเมืองเทียนจิ้นดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ ก่อนจะพากันเดินหลบเข้าสองฝั่งถนนเพื่อหลีกทางให้ขบวนเสด็จของชินอ๋องซึ่งเสด็จกลับจากชายแดนเข้าเมืองหลวงตะวันตกของพระองค์ ท่ามกลางสายตาของเฉินวาวาและผู้ติดตามที่ยืนหลบอยู่ข้างทางเช่นกัน

“ใครมาอย่างนั้นเหรอ... ทำไมชาวเมืองที่นี่ถึงพากันดีใจนักหนา โดยเฉพาะพวกสาวๆ แต่ละคนทำหน้าตาเคลิ้มฝันไปตามๆ กันเลย” หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะถามชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เธอ

“นี่เจ้าคงเป็นคนต่างแคว้นล่ะสิ ถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย ชินอ๋องหรือเทพสงครามของแคว้นเทียนโจวเสด็จกลับจากชายแดนแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะเสด็จกลับมานึกว่าจะทรงประทับอยู่ที่ชายแดนตลอดโดยไม่หวนคืนกลับมาอีก นี่คงจะต้องมีอะไรสำคัญยิ่งกับพระองค์จึงเสด็จจากชายแดนเพื่อเข้าเมืองหลวงเช่นนี้”

ชายคนดังกล่าวอธิบายอย่างชื่นชม พลางชะเง้อมองขบวนเสด็จที่กำลังเดินทางผ่านประตูเมืองเข้ามา ท่ามกลางเสียงหวีดร้องของบรรดาสตรีสาวทั้งหลายที่ได้ยินข่าวว่าเป็นขบวนเสด็จของชินอ๋อง

“โอ้โฮ! พอปพิวลาร์ขนาดนี้เลยเหรอ สาวๆ กรี๊ดลั่นทั้งเมืองเลย จะหล่อแค่ไหนกันเชียวหว่า” หญิงสาวบ่นรำพึง

“แต่เขาลือกันว่าชินอ๋องพระองค์นี้ ทรงรูปงามมากเลยนะเพ... เอ้ย... รูปงามมากเลยนะคุณชาย” มู่อิงกราบทูลกลับไปก่อนจะได้ยินเสียงชายวัยกลางคนที่เฉินวาวาสอบถามเมื่อครู่ที่ผ่านมาเอ่ยแทรกขึ้น

“รูปงามหรือไม่ถ้าพวกเจ้ามีบุญวาสนาก็จะได้พานพบเองนั่นแหละ น้อยคนนักจะได้เห็นพระสิริโฉมอันแท้จริงของพระองค์แม้แต่ข้าเองก็ไม่เคยเห็น ได้ยินแต่ทหารในกองทัพที่ติดตามเสด็จไปรบกับพระองค์บอกเล่าต่อๆ กันมาว่าชินอ๋องทรงรูปงามยิ่งนัก งามดั่งเทพสวรรค์ลงมาจุติ พระวรกายสูงใหญ่เกือบเท่าประตูร้านของข้าเลยทีเดียว” ชายคนดังกล่าวเอ่ยพร้อมทำท่าทางประกอบ

หญิงสาวยืนมองท่าทางประกอบก่อนจะหันหลังกลับไปมองประตูร้านค้าทางด้านหลังของนางทันที

“โอ้โฮ! เกือบสองเมตรเลยเหรอ... ยังมีคนโบราณสูงเทียบเท่าคนในยุคปัจจุบันขนาดนี้เชียว ทำไมเท่าที่เคยรู้มาในยุคโบราณแทบจะไม่ค่อยเห็นผู้ชายที่มีความสูงขนาดนี้เลยนะ หรือถ้ามีก็น้อยมาก หรืออีตาชินอ๋องคนนี้เป็นหนึ่งในจำนวนที่น้อยมากอย่างนั้นเหรอ” หญิงสาวยืนพึมพำพลางมองขบวนเสด็จที่กำลังเข้ามาใกล้

กองทหารถวายอารักขาไม่ต่ำกว่าร้อยนายนั่งอยู่บนหลังม้านำหน้าขบวน ติดตามด้วยรถม้าและกองทหารอารักขาอีกร้อยนายรั้งท้ายขบวนเสด็จ ซึ่งภายในรถม้าคันดังกล่าวที่กำลังเคลื่อนตัวมาตามท้องถนนผ่านประชาชนทั้งสองฝั่ง จอมมารชินซางหรือชินอ๋องประทับอยู่ภายในนั้น พระวรกายใหญ่ทรงนั่งเข้าญาณตบะ พระเนตรปิดสนิทมาตลอดการเดินทางและขบวนดังกล่าวกำลังผ่านหน้าเฉินวาวาที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนอันล้นหลาม

ทันทีที่รถม้าของพระองค์วิ่งมาถึงจุดที่หญิงสาวกำลังยืนอยู่ ปานรูปไฟอัคคีซึ่งอยู่ภายใต้หน้ากากทองคำสว่างวาบขึ้นมาทันทีเมื่อจอมมารซึ่งเป็นเจ้าของไฟอัคคีเข้ามาใกล้รัศมีนำทาง ภาพของบุรุษร่างระหงในชุดสีขาวครอบหมวกคลุมผ้าสีขาวเช่นเดียวกันปรากฏขึ้นภายในญาณจิตของพระองค์ทันที

“พรึ่บ!” พระเนตรที่ปิดสนิทเปิดขึ้นมาทันใด

“นางอยู่ที่นี่!” จอมมารรับสั่งออกมาทันทีพระโอษฐ์คลี่แย้มยิ้มออกมาบางๆ

“หยุด!” สุรเสียงรับสั่งดังก้อง

ในขณะที่เฉินวาวากำลังยืนมองด้วยความแปลกใจที่จู่ๆ ขบวนเสด็จก็หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ แขนเรียวก็ถูกลากออกจากบริเวณดังกล่าวอย่างรวดเร็วพร้อมๆ กับมู่อิง

“เฮ้ย!!! จะไปไหนกัน!” หญิงสาวอุทานออกมาทันที 

ร่างระหงถูกองครักษ์ลู่เหอพร้อมด้วยทหารอารักขานำออกจากบริเวณดังกล่าวเร้นกายออกไปจากฝูงชนอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางเสียงโวยวายของหญิงสาว

“เจ้าลากข้าออกมาทำไมลู่เหอ! ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ยืนมองขบวนเสด็จเท่านั้นเองและก็แค่อยากรู้ว่าชินอ๋องอะไรนั่นน่ะมีรูปร่างหน้าตายังไงก็แค่นั้น” เฉินวาวาบ่นพึมพำเป็นการใหญ่เมื่อจู่ๆ ก็ถูกลากออกมาจากบริเวณนั้น 

“อย่าทรงเสียเวลาอยู่เลยพ่ะย่ะค่ะ ชินอ๋องพระองค์นี้ไม่ปรากฏพระวรกายให้ผู้ใดพบเห็นง่ายๆ บางทีพระนางอาจจะได้พบในงานพระราชพิธีอภิเษกสมรสที่เมืองเทียนฮุยก็อาจเป็นได้ แต่กระหม่อมก็แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมจึงเสด็จกลับเมืองหลวง เพราะได้ยินมาว่าทรงประทับอยู่แต่ชายแดนเท่านั้นไม่เคยหวนกลับคืนมาเลยนับตั้งแต่อดีตฮ่องเต้พระองค์ก่อนสวรรคต” ลู่เหอเอ่ยพลางครุ่นคิดตาม ก่อนจะได้ยินองค์หญิงของตนรับสั่งแทรกขึ้น

“จะคิดอีกนานไหม! ข้าหิวแล้ว อยากลิ้มรสชาติอาหารของเมืองนี้หน่อยว่าจะเป็นยังไง!” หญิงสาวพูดพลางยกมือขึ้นกอดอกทันที

“ทรงอยากพระกระยาหารแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ จริงสินี่ก็เย็นมากแล้ว ถ้าเช่นนั้นกระหม่อมจะพาไปเสวยพระกระยาหารค่ำที่ขึ้นชื่อของเมืองนี้ก็แล้วกันพ่ะย่ะค่ะ อยู่หัวมุมถนนทางด้านโน้นเลย” ลู่เหอกล่าวพลางผายมือให้องค์หญิงของตนเสด็จนำหน้า

“ดูท่าเจ้าจะรู้จักเส้นทางของเมืองนี้เป็นอย่างดีเลยนะ ถึงล่วงรู้ว่าตรงไหนเป็นอย่างไร” เฉินวาวาเอ่ยขึ้นมาทันทีเมื่อเธอรู้สึกผิดสังเกต ก่อนจะเดินนำหน้าออกไป

ลู่เหอก้มหน้ามองพื้นไม่เอ่ยถ้อยเจรจาใดๆ ออกมาอีก ก่อนจะส่งสัญญาณให้องครักษ์ที่เหลือรีบเข้าถวายอารักขาหญิงสาวทันที พร้อมก้มลงกระซิบกับลูกน้องของตน

“ข้าจะไปสังเกตการณ์เดี๋ยวตามหลังไป คอยอารักขาองค์หญิงให้ดี” ลู่เหอกล่าวกำชับ

“ขอรับ!” องครักษ์ทั้งหกนายขานรับทันใดก่อนจะรีบแยกย้ายเดินตรงเข้าไปประกบซ้ายขวาหน้าหลังถวายอารักขาองค์หญิงของตน

“ไม่ต้องพากันล้อมหน้าล้อมหลังข้าแบบนี้ก็ได้ ยิ่งทำแบบนี้คนอื่นผิดสังเกตกันหมดพอดี!” หญิงสาวบ่นพึมพำเมื่อทหารองครักษ์พากันถวายอารักขากันอย่างเอิกเกริก 

“อยากจะล่องหนหายตัวไปได้จริงๆ เชียว จะได้ไปไหนต่อไหนโดยไม่มีใครคอยตามแบบนี้ อึดอัดเป็นบ้า!” หญิงสาวรำพึงรำพันด้วยความรำคาญ 

สิ้นเสียงของหญิงสาวปานรูปไฟอัคคีสว่างวาบขึ้นมาทันที พร้อมกับร่างระหงของเธอค่อยๆ เลือนหายไปโดยพลันต่อหน้าต่อตาของนางกำนัลมู่อิงและทหารองครักษ์ทั้งหกนาย ท่ามกลางอาการตกตะลึงของผู้ติดตาม