คำสัญญา 1.1

ร่างบอบบางที่อยู่ในคราบบุรุษอาภรณ์สีดำทะมึน ส่งยิ้มหวานให้แก่ผู้มีพระคุณด้วยความจริงใจ ในขณะที่สายพระเนตรของจอมมารทรงจับจ้องร่างหนุ่มน้อยตรงหน้าพระพักตร์อยู่ตลอดเวลา ด้วยความสนพระทัยในท่าทางและถ้อยเจรจาที่แปลกประหลาดซึ่งพระองค์มิเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน 

 “วันหน้าหากได้พบกันอีก ข้าน้อยจะแทนคุณที่ช่วยชีวิตในครั้งนี้อย่างแน่นอน สิ่งใดที่พี่ชายต้องการให้ช่วยเหลือข้าน้อยยินดีเป็นอย่างยิ่ง” หญิงสาวกล่าวพร้อมก้าวเข้ามาหาในระยะใกล้พลางเอามือป้องปากเอาไว้

 “ถ้าข้าได้มีโอกาสมาเมืองนี้อีกนะพี่ชาย” หญิงสาวเอ่ยออกมาเบาๆ พลางส่งเสียงหัวเราะคิกคักเป็นการใหญ่

 พระโอษฐ์คลี่ยิ้มออกมาบางๆ เมื่อทรงได้ยินเสียงหัวเราะของหนุ่มน้อยร่างบาง พระองค์พยักพระพักตร์ขึ้นลงติดๆ กันเป็นการยอมรับในสิ่งที่อีกฝ่ายบอกกลับมา

 “เอาละข้าน้อยรบกวนเวลาอันมีค่าของพี่ชายมามากแล้ว ขออำลาตรงนี้เลยก็แล้วกัน จะไปเดินเที่ยวชมงานสักหน่อย” กล่าวพร้อมหันหลังกลับเดินจากไป

 “เจ้าชื่ออะไร!” สุรเสียงของจอมมารรับสั่งถามดังขึ้นอยู่เบื้องหลัง

 ร่างระหงในคราบบุรุษหยุดชะงักทันใดครั้นได้ยินเช่นนั้น ดวงตากลมโตภายใต้หมวกผ้าคลุมกลอกกลิ้งไปมา คิดหาชื่อให้กับตัวเองเป็นการใหญ่ ก่อนจะเอ่ยตอบกลับไป

 “เรียกข้าเสี่ยววาวาก็ได้พี่ชาย” หญิงสาวตอบกลับไปโดยไม่หันกลับมามอง สองขาเดินออกจากบริเวณนั้นทันที

 “เสี่ยววาวาอย่างนั้นเหรอ!” รับสั่งพึมพำเบาๆ สายพระเนตรจับจ้องอยู่ที่ร่างบอบบางอยู่เช่นนั้นก่อนจะค่อยๆ พระดำเนินออกไปจากบริเวณดังกล่าว ในขณะที่สายพระเนตรยังคงจับอยู่ที่ร่างหนุ่มน้อยเสี่ยววาวาอยู่ตลอดเวลา

 ภายในงานเทศกาลดังกล่าวคับคั่งไปด้วยผู้คนมากมายจากต่างเมืองและต่างแคว้น ทยอยเข้าเมืองเทียนจิ้นมากันอย่างคับคั่ง เฉินวาวาเดินชมงานด้วยความเพลิดเพลิน พลางมองหาร้านขายอาหารที่เธอพอจะกินอะไรรองท้องได้บ้างก่อนจะหยุดยืนอยู่หน้าร้านขายบะหมี่ เมื่อกลิ่นหอมโชยเข้าจมูก

 “โอ้โฮ..หอม!หอมมาก! หิวจังเลย ท่าทางคงจะอร่อย กินบะหมี่ร้านนี้แหละ หิวจนจะกินวัวได้ทั้งตัวแล้ว” หญิงสาวเอ่ยพึมพำพร้อมรีบตรงปรี่เดินเข้าไปร้านบะหมี่ข้างทางทันที

 “ว้าว!บะหมี่เกี๊ยวของโปรดแถมมีหมั่นโถแล้วก็ซาลาเปาด้วย” หญิงสาวกวาดสายตามองหน้าตาสีสันของบะหมี่ที่เจ้าของกำลังสาละวนอยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่รู้วิธีการใช้เงินในยุคนี้หากต้องจ่ายค่าอาหารหรือซื้ออะไรก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรบ้าง

มือเรียวสวยล้วงเข้าไปในอกเสื้อเพื่อคลำหาถุงเงินของเธอ แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อคลำหาเท่าไรก็หาไม่พบ ร่างระหงหมุนไปรอบตัวทันที พร้อมคลำไปทั่วร่างงาม

“อะ... อ้าว... เฮ้ย! งานเข้าแล้วเฉินวาวา เธอดันทำถุงเงินหายคงจะทำตกตอนวิ่งหนีพวกอันธพาลแน่ๆ เสร็จกัน แบกท้องไส้กิ่วเหมือนเดิม” หญิงสาวยืนบ่นพึมพำอยู่ภายในใจ พร้อมเสียงของเถ้าแก่ร้านบะหมี่ดังขึ้น

 “คุณชายท่านนี้เชิญเข้าไปนั่งในร้านต้องการสั่งอะไรบอกได้เลย บะหมี่ร้านข้ารวมไปถึงอาหารทุกอย่างในร้านอร่อยที่สุดในเมืองเทียนจิ้นเลยนะ” เถ้าแก่ร้านบะหมี่เอ่ยสรรพคุณร้านของตนเองให้หญิงสาวล่วงรู้

 “เอื๊อกกก!” เฉินวาวายืนกลืนน้ำลายลงคอด้วยความหิว ได้แต่ยืนคอตกเพราะไม่มีเงินจ่าย

 “แหะๆ กะ... ก็อยากลิ้มลองอยู่หรอกนะ... ตะ... แต่บังเอิญวะ... ว่า...” หญิงสาวเอ่ยได้เพียงเท่านั้นพลันต้องหยุดลงเมื่อดวงตากลมโตเห็นมือใหญ่ยื่นบางสิ่งคล้ายใบไม้สีทองอร่ามส่งให้เถ้าแก่ร้านบะหมี่ 

 “เถ้าแก่ ทำบะหมี่ที่ดีที่สุดยกมาให้คุณชายท่านนี้ได้ลิ้มลอง ในร้านมีสิ่งใดที่เลิศรสยกออกมาให้หมด” เสียงดังกล่าวบอกเถ้าแก่เจ้าของร้าน ท่ามกลางความดีใจของเถ้าแก่ผู้นั้น ที่มีลูกค้าใจดีเหมาอาหารในร้านจนหมดด้วยใบไม้ทองคำทำให้เฉินวาวาแหงนหน้าขึ้นมองทันที ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ

 “พี่ชาย!โห... ทะ... ทำไม... ท่านมา... จ่ายเงินให้ข้าล่ะ... แถมเหมาหมดร้านด้วย” เฉินวาวาเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ

 “ถ้าข้าเดาไม่ผิดเจ้าวิ่งหนีอันธพาลมาคงทำถุงเงินตก หรือไม่ก็คงหลงลืมนำติดตัวมาด้วยใช่หรือไม่” จอมมารรับสั่งถามกลับไปราวกับตาเห็น

 เฉินวาวาอ้าปากค้างขึ้นมาทันที ครั้นได้ยินเช่นนั้นเธอยกหัวแม่นิ้วโป้งชูขึ้นมาอีกครั้งด้วยความทึ่งของผู้มีพระคุณ

 “พี่ชายช่างเป็นคนคาดการณ์อะไรได้แม่นยำเช่นนี้! เป็นจริงดั่งคำของท่านนั่นแหละ ตอนนี้ข้าหิวข้าวจนจะกินวัวกินม้าได้ทั้งตัวแล้ว แถมยังต้องวิ่งหนีอันธพาลพวกนั้นอีกทำให้เสียพละกำลังไปเยอะเลย จนตอนนี้สามารถกินทุกอย่างที่ขวางหน้าได้จนหมดเมืองเลยเชียวแหละ” เฉินวาวาพูดรัวเป็นปืนกลฟังแทบไม่ทัน

 “ถึงเพียงนั้นเชียวรึ!” จอมมารรับสั่งถามอีกครา

 “อือ! หิวมากเลย” หญิงสาวกล่าวพร้อมยกแขนทั้งสองข้างกางออกกว้างทำท่าทางประกอบให้อีกฝ่ายเข้าใจความหิวของเธอที่มีอยู่ในขณะนี้

เฉินวาวาอธิบายความหิวของเธอให้ผู้มีพระคุณฟัง ในขณะที่คนฟังได้แต่ส่ายหน้าไปมากับสิ่งที่เธอบอกอยู่ตอนนี้ กิริยาดังกล่าวหาได้รำคาญแต่อย่างใดแต่ตรงกันข้ามฟังแล้วเพลินต่างหากเล่า พร้อมเสียงเถ้าแก่ร้านขายบะหมี่ดังขึ้น

 “คุณชายทั้งสองเชิญนั่งได้เลยขอรับ อาหารเตรียมพร้อมเสร็จแล้ว”

 ครั้นเฉินวาวาได้ยินเช่นนั้นร่างระหงวิ่งตรงดิ่งไปที่โต๊ะซึ่งจัดอาหารเอาไว้ละลานตาไปหมด โดยมีร่างสูงใหญ่ของจอมมารพระดำเนินตามหลังมาติดๆ

“วะ... ว้าว... หน้าตาน่ากินจังเลย...” หญิงสาวกล่าวพร้อมหันกลับไปมองจอมมารที่กำลังพระดำเนินตามหลัง 

ร่างเล็กๆ ตรงเข้าคว้าพระหัตถ์ใหญ่ของจอมมารพร้อมรีบจูงไปยังโต๊ะอาหาร ก่อนจะรีบทรุดกายลงนั่งบนตั่งตัวตรงกันข้าม มือเรียวสวยรีบจัดแจงวางถ้วยชาพร้อมรินน้ำชาออกจากกาให้กับตัวเธอพร้อมยื่นส่งให้พระองค์ 

“ข้าน้อยขอคารวะพี่ชายที่ช่วยชีวิต มิหนำซ้ำยังเลี้ยงข้าวข้าอีก บุญคุณที่ให้ข้าวให้น้ำในครั้งนี้วันข้างหน้าเสี่ยววาวา จะต้องตอบแทนท่านแน่นอน” หญิงสาวพูดพร้อมยังประคองถ้วยชาถือค้างเอาไว้เพื่อรอผู้มีพระคุณรับน้ำชาจากเธอ

พระโอษฐ์คลี่ยิ้มออกมาบางๆ เมื่อทรงได้ยินเช่นนั้น พระหัตถ์เอื้อมรับถ้วยชาจากหนุ่มน้อยร่างบอบบาง

“ไม่ต้องมากพิธี ข้าเพียงแค่ช่วยเหลือตามสถานการณ์เท่านั้น” รับสั่งตอบกลับไปตามความเป็นจริงพลางยกถ้วยชาสอดใต้ผ้าคลุมยกขึ้นจิบช้าๆ

ในขณะที่หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างออกมาทันทีเมื่อผู้มีพระคุณรับถ้วยชาจากเธอขึ้นดื่ม แม่สาวน้อยยกชาขึ้นดื่มด้วยความกระหายก่อนจะเทน้ำชาลงถ้วยยกขึ้นดื่มติดต่อกันอีกสองครั้ง

“เฮ้อ! ชื่นใจ หิวน้ำเกือบตาย” หญิงสาวส่งเสียงพึมพำด้วยท่าทีสดชื่นแจ่มใสยิ่งนัก ท่ามกลางสายพระเนตรของจอมมาร ทรงทอดพระเนตรหนุ่มน้อย ที่เอ่ยกับถ้อยคำและท่าทางแปลกประหลาดอยู่ตลอดเวลา อีกทั้งก็กำลังปรากฏขึ้นอยู่ในขณะนี้ต่อหน้าพระพักตร์

เฉินวาวายกถ้วยบะหมี่มาไว้ตรงหน้าท่าทางดูเก้ๆ กังๆ เสียนี่กระไร เมื่อเธอพยายามจะสอดถ้วยบะหมี่เข้าไปใต้ผ้าคลุมที่ปกปิดอำพรางใบหน้าของเธออยู่ในขณะนี้ ท่าทางที่แสดงออกมาเช่นนั้นทำให้พระองค์ทรงมีรับสั่งออกมาโดยพลัน

“หากเจ้าจะกินบะหมี่โดยที่ไม่ยอมถอดหมวกผ้าคลุมออก เห็นทีเจ้าคงต้องอดอาหารมื้อใหญ่นี้เสียแล้วกระมังเสี่ยววาวา มิสู้ถอดหมวกออกเพื่อความสะดวกของเจ้าดีหรือไม่ หากเกรงกลัวอันธพาลเหล่านั้นพบเห็น ข้าจะลงมือจัดการให้เอง” รับสั่งแนะนำหญิงสาว

ถ้อยรับสั่งของจอมมารทำให้หญิงสาวได้คิดขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“นั่นน่ะสิ! ขืนกลัวใครเห็นวันนี้จะได้กินไหม อีกอย่างตอนนี้หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว” หญิงสาวรำพึงอยู่ภายในใจ

“ขอบคุณพี่ชายที่แนะนำ ข้าลืมคิดไปมัวแต่คิดกังวลไปเอง” หญิงสาวกล่าวคำขอบคุณ

เฉินวาวารีบวางถ้วยบะหมี่ลงบนโต๊ะตามเดิม ก่อนจะใช้มือจับหมวกผ้าคลุมที่สวมอยู่ยกออกจากศีรษะของเธอทันทีเผยให้เห็นใบหน้าซีกขวาที่ครอบหน้ากากทองคำเอาไว้ซึ่งมีลักษณะเดียวกับจอมมารไม่มีผิดเพี้ยน แตกต่างตรงลวดลายสลักของเธอเป็นดอกจวี๋ฮวาแต่ของจอมมารเป็นไฟอัคคี