คำสัญญา 1.2

ในขณะที่ใบหน้าซีกซ้ายถูกหญิงสาวนำเครื่องสำอางในยุคปัจจุบันที่ติดตัวมาด้วยทาหน้าจนสีเข้มขึ้นจากผิวจริง พร้อมทำรอยจุดด่างดำไปทั่วบริเวณราวกับว่าเป็นช่างเมกอัปมืออาชีพที่สามารถสรรสร้างใบหน้าให้ออกมาแบบไหนก็ได้ ผิวหน้านวลเนียนขาวอมชมพูของวัยสาวมลายหายไปสิ้นคงเหลือเพียงใบหน้าที่มีแต่รอยจุดด่างดำเต็มไปหมด รวมไปถึงบริเวณลำคอที่มีรอยไฟอัคคีก็ถูกหญิงสาวใช้ครีมรองพื้นในยุคปัจจุบันทาทับกลบจนไม่เห็นร่องรอยแต่อย่างใดไม่สามารถปรากฏร่องรอยให้จอมมารชินซางได้ทอดพระเนตรแม้แต่น้อย

พระเนตรสีนิลกาฬชะงักงันไปชั่วขณะเมื่อหนุ่มน้อยร่างบอบบางสวมหน้ากากทองคำซ่อนเร้นใบหน้าอันแท้จริงเฉกเช่นเดียวกับพระองค์ จอมมารเฝ้าทอดพระเนตรเสี่ยววาวาหนุ่มน้อยที่พระองค์ทรงเพิ่งรู้จักด้วยความสงสัยอย่างยิ่งยวดเมื่อได้ทรงทอดพระเนตรหน้ากากทองคำที่มีลักษณะเดียวกับพระองค์แตกต่างตรงที่ลวดลายสลักเท่านั้น 

สายพระเนตรจับจ้องที่ใบหน้าของเสี่ยววาวาที่กำลังก้มหน้าก้มตากินบะหมี่ตรงหน้าด้วยความหิวโหย ชนิดที่ว่าไม่เงยหน้าขึ้นมองผู้คนรอบข้างแม้แต่น้อย หากเธอแหงนหน้ามองขึ้นมาสักนิดจะต้องพบสายพระเนตรที่กำลังทอดพระเนตรเธอด้วยความแปลกพระทัยระคนสงสัยอยู่ตลอดเวลา

“เหตุใดเสี่ยววาวาจึงสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าเฉกเช่นเดียวกับข้า มิหนำซ้ำยังปกปิดเกือบทั้งหมดหรือว่ามีใบหน้าอัปลักษณ์อย่างนั้นหรือไร แต่หน้ากากทำมาจากทองคำแท้อย่างเห็นได้ชัด ฐานะทางบ้านน่าจะไม่ธรรมดาเลยทีเดียว” รับสั่งรำพึงอยู่ภายในพระทัยพระองค์ปล่อยหนุ่มน้อยเสี่ยววาวาที่กำลังจัดการอาหารตรงหน้าอย่างหิวโหย 

เพียงไม่นานอาหารทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะตกไปอยู่ในท้องของเฉินวาวาจนหมดเกลี้ยง ไม่เหลือแม้แต่อย่างเดียว และดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่อิ่ม แม่สาวน้อยวางถ้วยบะหมี่ลงบนโต๊ะพร้อมใบหน้าที่บ่งบอกถึงความอิ่มเอมอย่างเห็นได้ชัด

“เฮ้อ! รอดตายไปอีกหนึ่งมื้อ บะหมี่ร้านนี้อร่อยสมคำเล่าลือจริงๆ อาหารทุกอย่างในร้านก็อร่อยทุกอย่างเลย... เถ้าแก่! เอาแบบนี้ทุกอย่างมาอีกหนึ่งชุด!” เธอใช้คำในยุคปัจจุบันกล่าวชมเชยพร้อมตะโกนสั่งอาหารเพิ่มท่ามกลางสายพระเนตรของจอมมารเมื่อได้ยินหนุ่มน้อยร่างบางสั่งอาหารทุกอย่างมาอีกหนึ่งชุด

“นี่เจ้ายังกินได้อยู่อีกรึ” รับสั่งถามด้วยความแปลกพระทัย 

และนั่นทำให้เฉินวาวาเริ่มรู้สึกตัวว่าเธอกินทุกอย่างจนหมด ในขณะที่คนเลี้ยงข้าวไม่ได้แตะสักอย่างได้แต่นั่งจิบน้ำชาอยู่เงียบๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผู้มีพระคุณที่กำลังมองเธอด้วยความแปลกใจที่เห็นอาหารตรงหน้าถูกจัดการจนหมดไม่มีเหลือและยังสั่งเพิ่มขึ้นอีก

“แหะๆ พี่ชายไม่เห็นกินอะไรบ้างเลย ปล่อยให้ข้ากินคนเดียวจนหมด” หญิงสาวกล่าวพลางทำท่าเขินอายออกมา

จอมมารหนุ่มเปล่งเสียงพระสรวลอยู่ในพระศอครั้นทรงได้ยินเช่นนั้น

“ใครจะไปกินทันเจ้าได้ อีกอย่างข้าเห็นว่ากำลังหิวก็เลยปล่อยให้กินอย่างเต็มที่ ไม่น่าเชื่อเลยว่าถึงเจ้าจะเป็นบุรุษที่ตัวเล็กและมีรูปร่างบอบบางแต่กลับกินอาหารได้มากมายถึงเพียงนี้”

ครั้นหญิงสาวได้ยินผู้มีพระคุณกล่าวออกมาเช่นนั้น ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นมาทันที

“ข้าไม่ได้ตัวเล็กนะพี่ชาย นี่ข้าสูงตั้งร้อยหกสิบเจ็ดเชียวนะ บางคนสูงน้อยกว่าข้าก็ยังมีเลย เพียงแต่รูปร่างของข้าบอบบางไปหน่อยเท่านั้นเองเพราะสุขภาพไม่ค่อยดี เจ็บป่วยบ่อยอยู่บ่อยๆ” หญิงสาวกล่าวคำปดออกไป

พระพักตร์พยักขึ้นลงครั้นทรงได้ยินเช่นนั้น แม้จะทรงฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างแต่ก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวออกมาได้ก่อนจะมีโอกาสรับสั่งถามในสิ่งที่พระองค์สงสัย

“อาการเจ็บป่วยของเจ้าเกี่ยวข้องกับหน้ากากที่กำลังสวมอยู่ด้วยใช่หรือไม่” รับสั่งถามออกไป

เฉินวาวาพยักหน้าขึ้นลงติดๆ กันเป็นการยอมรับ

“อือใช่! จู่ๆ ข้าก็ถูกพิษที่ไหนก็ไม่รู้ ทำให้ข้าหมดสติไปหลายวันเลยทีเดียวรอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด แต่ถึงจะรอดตายแต่พิษนั่นทิ้งร่องรอยบนใบหน้าของข้าจนอัปลักษณ์ดูไม่ได้เลย ท่านเห็นใบหน้าอีกซีกที่ไม่ได้สวมหน้ากากของข้าไหมนี่ดูดีแล้วนะแต่อีกข้างของข้าหนักกว่านี้หลายเท่าเลยเชียวละ”

หญิงสาวอธิบายกลับไปก่อนจะสังเกตเห็นใบหน้าของผู้มีพระคุณผ่านทางผ้าคลุมสีดำสนิท ครั้นเมื่อสะท้อนแสงจากโคมไฟทำให้มองเห็นหน้ากากปิดบังใบหน้าเช่นกัน

ในขณะที่จอมมารชินซางทรงทบทวนความทรงจำในวันแรกที่ทรงประสบพบพักตร์กับคู่ชะตา เยว่วาวาที่ทรงพานพบนั้นทั่วทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยรอยไฟอัคคีลามเลียไปทั่วใบหน้าและทั่วกายเต็มไปหมด เป็นผลมาจากปานไฟอัคคีของพระองค์ย้ายไปสถิตอยู่ในกายของคู่ชะตาซึ่งเป็นมนุษย์จึงทำให้เกิดรอยไฟอัคคีขึ้นทั่วร่างกาย ในขณะที่พระองค์ทรงนั่งครุ่นคิดถึงคู่ชะตาอยู่ในขณะนั้น จึงไม่ได้ยินที่เสียงของเสี่ยววาวาเอ่ยถามแต่อย่างใด

มือเรียวโบกไปโบกมาผ่านหน้าพระพักตร์อยู่หลายรอบแต่ก็ยังคงนั่งพระทัยลอยอยู่เช่นนั้น

“โอ้โฮ! เหม่อซะขนาดนี้สงสัยถอดวิญญาณออกจากร่างไปแล้วกระมัง” หญิงสาวบ่นพึมพำพร้อมใช้มือเขย่าข้อมือใหญ่ของผู้มีพระคุณไปมาเพื่อให้รู้สึกตัว

“พี่ชาย! พี่ชาย! ท่านเป็นอะไรหรือเปล่า ได้ยินที่ข้าคุยกับท่านไหม” เฉินวาวากล่าวพลางพยายามเพ่งมองใบหน้าผู้มีพระคุณของเธอที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมสีดำบางเบา

พระเนตรสีนิลกาฬก้มลงทอดพระเนตรมือเรียวสวยของหนุ่มน้อยเสี่ยววาวาที่กำลังเขย่าข้อพระหัตถ์ของพระองค์อยู่ในขณะนั้น นิ้วมือเรียวยาวดั่งลำเทียน บริเวณเล็บมือถูกตัดแต่งเอาไว้เป็นอย่างดีสะท้อนเงาแวววาว เพราะถูกเคลือบด้วยยาทาเล็บเจลแบบใสในยุคปัจจุบันที่ติดตัวหญิงสาวมาด้วย เพื่อให้อยู่นานและคงทน 

มิหนำซ้ำยังนุ่มนิ่มไม่หยาบกระด้างแม้แต่น้อย ผิดแปลกไปจากสตรีทั่วไปและยิ่งแตกต่างจากมือบุรุษเพศมากมายยิ่งนัก พระองค์ทรงทอดพระเนตรด้วยความแปลกพระทัยครั้นทรงพานพบมือของบุรุษที่มีลักษณะเช่นนี้ ก่อนจะเงยพระพักตร์ขึ้นทอดพระเนตรเสี่ยววาวา

“มือของเจ้าเหตุใดจึงบอบบางดั่งเช่นอิสตรีนักเล่า... ไม่ใช่สิ! ข้ากล่าวผิด อิสตรีทั่วไปยังมิแลดูบอบบางเช่นนี้ยิ่งเทียบกับบุรุษด้วยแล้วแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง”

ดวงกลมโตกลอกกลิ้งไปมาทันทีเมื่อจู่ๆ ก็ถูกถามกลับมาเช่นนั้น

“ก็แหงละสิ! จะไปเหมือนได้ยังไงในเมื่อมือของเฉินวาวาถ่ายแบบโฆษณามานักต่อนักแล้ว มือคู่นี้โกยเงินหลักล้านมาไม่รู้เท่าไรแล้วแค่โฆษณาเฉพาะมืออย่างเดียวก็รับเละ ว่าแต่คนโบราณทำไมถึงได้ขี้สงสัยจังเลยว้า”

เฉินวาวารำพึงอยู่ภายในใจ สมองเริ่มสับกลไกกลั่นคำตอบให้ฟังดูสมเหตุสมผลออกมาทันทีก่อนจะนึกถึงบทบาทของนางมารร้ายในซีรีส์ที่เธอเคยแสดงออกมาใช้โดยพลัน

“ก็ข้าโดนพิษมาไง! ยาพิษที่ข้าโดนมาทำให้ทั่วร่างของข้าเนื้อตัวนุ่มเหลว กล้ามเนื้อหดหายฝ่อลงไปหมด เมื่อก่อนนะข้าแลดูบึกบึนน่าเกรงขามเสียนี่กระไร ไม่ได้มีร่างกายขี้โรคดั่งที่ท่านเห็นอยู่ในเวลานี้แม้แต่น้อย” หญิงสาวงัดบทพูดในละครยกมาปรับใช้กับสถานการณ์ตอนนี้ทันที

“อย่างนั้นรึ! ช่างเป็นพิษที่ร้ายกาจสร้างความทรมานให้แก่เจ้าจริงเชียว” จอมมารรับสั่งพึมพำก่อนจะก้มลงทอดพระเนตรมือเรียวสวยที่กำลังทาบทับอยู่บนข้อพระหัตถ์อีกครั้ง 

“จริงสิ! แล้วเจ้าเขย่าข้าทำไมเสี่ยววาวา!” รับสั่งถามกลับไป

มือเรียวของหญิงสาวรีบยกขึ้นจากข้อพระหัตถ์ใหญ่ของจอมมารทันที เธอลืมตัวแตะต้องกายบุรุษในยุคโบราณในคราบผู้ชายแบบเนียนๆ อีกแล้ว

“กะ... ก็ข้าเห็นพี่ชายนั่งใจลอยอยู่เป็นนาน นึกว่าคงถอดวิญญาณไปถึงพระจันทร์แล้วกระมัง กลัวว่าท่านจะเป็นอะไรไปก็เลยเขย่าข้อมือพี่ชายให้รู้สึกตัวก็เท่านั้นเอง... แหะๆ” หญิงสาวกล่าวพร้อมส่งยิ้มแหยๆ

“เช่นนั้นรึ!”รับสั่งกลับมาสั้นๆ พลางทอดพระเนตรสหายใหม่อย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะได้ยินเสียงของเสี่ยววาวาถามพระองค์กลับมา 

“นะ... นี่ท่านสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าเหมือนกันด้วยอย่างนั้นเหรอ... พี่ชายถูกพิษมาใช่ไหม” หญิงสาวถามออกไปทันทีด้วยความสงสัย

พระเศียรส่ายไปมาติดๆ กันเป็นการปฏิเสธ

“ข้าไม่ได้ถูกพิษอะไรมาหรือเจ็บป่วยดั่งเช่นเจ้าหรอก” รับสั่งตอบกลับไปตามความเป็นจริง

“เอ้า! ถ้าไม่ได้เป็นอะไรแล้วท่านสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าเอาไว้ทำไมเหรอ… หรือว่าพี่ชายมีใบหน้าอัปลักษณ์ตั้งแต่กำเนิดใช่ไหม” หญิงสาวถามกลับไปด้วยความอยากรู้

“ก็ไม่ใช่อีกเช่นกัน” รับสั่งตอบกลับไปสั้นๆ

และนั่นทำให้คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหาทันใดด้วยความแปลกใจเมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้น

“อันนั้นก็ไม่ใช่! อันนี้ก็ไม่ใช่! แล้วมันเป็นเพราะอะไรเหรอพี่ชาย” เฉินวาวาไม่วายที่จะถามด้วยความอยากรู้

จอมมารทรงทอดพระเนตรหนุ่มน้อยตรงหน้าพระพักตร์ที่กำลังยกถ้วยชาขึ้นดื่ม ก่อนจะทรงตอบกลับไป

“ก็เพราะข้าหล่อเหลาจนเกินไป” รับสั่งตอบตามความเป็นจริง

“พรืดดด!!!” เฉินวาวาสำลักน้ำชาที่กำลังดื่มออกมาทันทีครั้นได้ยินเช่นนั้นต่อหน้าพระพักตร์ของจอมมาร